Jake's huis

In een van de achterstandswijken van New York staat dit huisje. Het is klein en in een lichte staat van verval. Achter het huis is een kleine tuin die volstaat met troep die ze in het huis niet kwijt kunnen. Als je binnen komt kom je in een kleine smalle hal. Dze komt uit op de woonkamer. Aan de linker en rechter kant zijn slaapkamers. De rechter slaapkamer is het grootst, deze moet Jake met zijn broertjes delen. Aan de linkerkant is een kleine slaapkamer uitgebouwd. Verder is er in de woonkamer een klein keukenblok en er staat een eettafel. Een bank, kleine tafel en televisie (een kleine met nog zwart beeld) behoorde ook tot het meubilair.

Allyshia duwde de rolstoel met Jake erin. Het was weinig moeite, want hij was niet zo zwaar als de meeste bejaarden die ze normaal duwde. "Is het hier?" vroeg ze twijfelend toen ze bij een niet al te groot huisje wat toch wel een keer opgeknapt mocht worden. Ze was nog nooit bij hem thuis geweest en vond het bij het zien van het huisje vervelend dat ze haar huis aan hem had laten zien. Ze kon zich niet voorstellen dat hij er met plezier rondgelopen had. "Pffieuw, je bent eindlijk uit dat ziekenhuis" zei ze met een lieve glimlach terwijl ze haar hand op zijn schouder legde.

Jake glimlachte. 'Gelukkig wel, dat eten zonder smaak hing me uiteindelijk de neus wel uit,' zei hij met een scheve grijns. Hij was gewend aan het pittige Mexicaanse eten, dit viel gewoon erg tegen vergeleken met wat hij kreeg. Hij negeerde haar vraag of het hier was, ze had geweten dat hij niet in een groot huis woonde. Hij duwde de deur open en manoeuvreerde de rolstoel naar binnen. Iets wat lastig was door de iets te hoge en scheve drempel.

Allyshia vatte dat op als een ja. Ze liep achter Jake aan door de deur en sloot deze, hij was handig geworden in de rolstoel berijden. Het huis was niet groot en een beetje vervallen, maar binnenin straalde het liefde uit. Iets wat het grote lege huis nooit zou doen bij haar thuis. Ze keek met grote ogen rond. "Wow, het is gezellig hier" zei ze lachend terwijl ze Jake kort aankeek en het halletje in zich opnam met foto's (?).

whaha, vraag me niet of zijn moeder ooit de moeite heeft genomen om foto's te maken, maar doe maar... dat overlefen ze wel XD
_________________
'Totdat je 's nachts in je bed ligt met twee snurkende broertjes in dzelfde kamer,' zei hij met een kleine girjns. Van zijn gezicht kon je ergens toch wel zien dat hij het meende, hij vond het niet prettig om met zijn drieën op een kamer te slapen, hij had nergens een eigen plek, helaas. Jake rolde richting de keuken.

"Slaap je et je broertjes op een kamer?" vroeg Allyshia, vrij overbodig. Ze liep achter hem aan door het smalle gangetje. "is je moeder niet thuis?" vroeg ze. Ze wist van zijn vader, dat die het niet overleefd had. Ergens vroeg ze zich af of het wel mogelijk was dat ze vannacht dan bij hem bleef slapen, ze wilde hem niet alleen laten, zover was ze nog niet. Ze kon hem nog geen hele nacht uit het oog verliezen, hij was bijna voorgoed weg geweest!

Jake schudde zijn hoofd. 'Ja ik slaap met mijn broertjes op een kamer, en nee mijn moeder is niet thuis,' zei hij tegen haar. 'Het is een beetje moeilijk om thuis te zijn terwijl je geen geld hebt om je kinderen te onderhouden,' zei hij tegen haar. Hij baalde ervan dat ze dat niet gewoon begreep. Zo lastig was dat toch niet te begrijpen? Hij was gewoon moe waardoor hij zich net iets meer aan kleine dingetjes ergerde.

"Nou Sorry hoor" zei Ally een beetje geschrokken en geïrriteerd door zijn toon. Ze waren nu al zo lang onopgehouden samen. "Sorry dat ik het niet meteen begrijp als er iemand niet thuis is of als er van mij verwacht wordt dat ik blijkbaar alwetend ben" mopperde ze toch lichtjes. Het was niet zo bedoeld maar ze was doodop, liep met wallen onder haar ogen en was al dagen niet mee rop haar werk geweest en voor haar was dat een ramp omdat ze het werk nodig had om te funcioneren. Ze had die blije gezichten nodig.

Jason keek haar aan, hij schrok een beetje van haar toon. Maar hij werd er zelf ook boos om. 'Is het zo moeilijk om eens niet het rijke meisje te zijn?' zei hij toen met een scherpe klank in zijn toon. 'Ik ben niet rijk, ik zal nooit in een mega huis wonen en dat zal ik je waarschijnlijk ook nooit geven,' zei hij toen scherp tegne haar. Hij wilde geen ruzie, maar op dit moment voelde dat nu eenmaal makkelijker.

"Jake, als je het per se wilt weten, ja dat is moeilijk, ik ben zo opgevoed, weet je nog, ik ben opgevoed met chanel jurken en prada schoenen, maar ik interesseer me er niet voor, het interesseert me geen bal wie die nieuwe popster is waar iedereen het over heeft of van wie de trouwjurk van mijn nichtje nou ook alweer was, maar ik kan niet veranderen wie ik ben, oké. Ik zou graag willen dat ik het kon, maar zo gemakkelijk is het niet om mij te veranderen" zei ze, terwijl haar stem brak en de eerste tranen in haar ogen kwamen te staan. "En het maakt voor mij helemaal niets uit dat jij niet rijk bent, je nooit een groot huis zult hebben en ik hoef het al helemaal niet van je te krijgen Jake." vermoeide tranen biggelden nu over haar wangen naar beneden en drupten van haar kin op de grond. "Maar ik kan leven met dat verschil, als jij dat niet kan, ben ik hier verkeerd en ik weet waar de deur is" gekwetst draaide ze zich om richting de deur. Stiekem hoopte ze dat hij haar tegen zou houden, maar misschien was het wel te laat. Ze moest moeite doen het niet op een lopen te zetten, vond het moeilijk zo voor hem te huilen. Wilde naar Summer toe en in haar armen uithuilen.

Jake keek haar moeizaam aan. Waarom moest ze nu gaan huilen? 'Ally, alsjeblieft,' fluisterde hij. Hij wilde niet dat ze ging. Hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken. 'Niet weggaan,' fluisterde hij toen muiszacht. Hij wist niet zeker of zij het kon horen, maar het maakte hem op dat moment niet mega veel uit. Hij wilde niet dat ze ging, alleen zijn hoofd werd te vol. Hij schaamde zich ergens voor waarmee hij haar nu naartoe had genomen, hij schaamde zich voor het feit dat hij nooit een goede toekomst zou kunnen geven.

Ze hoorde hem, heel goed zelfs, wat ervoor zorgde dat ze zich omdraaide en naar hem keek. Ze wilde naar hem toe rennen, maar wist niet of dat verschil zou maken. Haar lichaam twijfelde echter niet en ze werd naar hem toegetrokken. Ze zakte voor hem op haar knieën en keek hem aan. "Kan je ermee leven Jake?" vroeg ze zachtjes. Als hij zou zeggen dat hij er niet mee kon leven, hij niet wilde dat ze zo rijk was of deed zou ze alsnog gaan. Tenminste dat was haar planning. "Het maakt me niet uit als we later geen kast van een huis kunnen hebben, of als ik geen dure jurkjes en al dat soort shit meer kan kopen, ik wil alleen dat ik later een toekomst heb, met jou..." ze keek hem hoopvol aan.

Jake keek in haar prachtige ogen. 'Dat is het nou juist,' fluisterde hij. 'Ik weet niet of ik jou een toekomst kan geven. Ik wil niet dat je je constant zorgen moet maken over hoe je je kinderne eten kunt geven. Dat wil ik niet,' fluisterde hij tegen haar. Hi jhad haar handen vastgepakt. 'Het voelt alsof ik je iets afneem, of ik je een goede toekomst afneem,' zei hij toen zachtje stegen haar. Hij keek haar nog steeds recht aan. Hij meende het. Zo voelde hij dat, maar hij hield van haar.

"Jake, jij hebt iets wat de mensen hier niet hebben en dan is een groot talent. Je bent zo goed in zwemmen dat je er waarschijnlijk geld mee gaat verdienen, en ik heb ook een woordje mee te spreken, ik kan ook werken, niet alle last hoeft altijd op jouw schouders te liggen" ze keek hem aan en kneep kort in zijn hand. "Ik wil geen toekomst zonder jou en waar blijft de spanning als je zoals mijn ouders doen hele dagen werkt en je kind alleen thuis laat met een nanny die elke dag een andere taal spreekt. Ik ken mijn ouders niet Jake, en ik wil dat later aan mijn kinderen geven, goede ouders en ik kan me geen betere vader dan jou voorstellen" ze keek hem lief aan. Ze meende alles wat ze zei. Wat was haar toekomst nou waard zonder hem?

Jake keek haar recht aan. Hij kon de oprechtheid in haar ogen zien, in zijn eigen ogen was niet veel meer dan ongeloof te vinden. Hij wilde haar geloven, maar hij kon niet echt begrijpen dat ze hem als perfecte vader zag. Hij maakte zo ontzettend veel fouten, hij zat nu in een rolstoel vanwegen een van die fouten. 'Ik wil niet dat je gaat, nu niet en nooit niet,' fluisterde hij tegen haar. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar naar zich toe. Zo goed en kwaad dat ging nu hij in een rolstoel zat.

Ze omhelsde hem terug, voor zover dat ging nu ze nog steeds op haar knieën zat en hij in de rolstoel. Ze huilde, alweer, maar nu van opluchting. Hij had haar niet laten gaan. Ze kon die tranen niet uitstaan, maar omdat ze moe was zaten ze hoog en kwamen ze er bij elke gelegenheid uit. "Dankjewel" fluisterde ze. "Beloof mij dan ook dat jij nooit weg zult gaan" even haalde ze kort haar neus op en toen lachte ze naar hem, door haar tranen heen.

jace glimlachte. 'ik blijf,' fluisterde hij. Daarna drukt hij zijn lippen passievol op die van haar. Eventjes vergat hij dat hij midden in de keuken stond, gelukkig was daar zijn moeder om hem daar eventjes aan te helpen herinneren. 'ahum, jake, zouden jullie dat ergens anders dan in mijn keuken gaan doen?' zei ze, maar ze zei het met een glimlach. Ze had ally al meer geaccepteerd dan dat ze had toegeven. Natuurlijk liet jake haar meteen los toenn hij zijn moeders stem hoorde. ' sorry mam,' zei hij kort, daarna keek hij verontschuldigend naar ally.zijn moedrr is gewoon thuisgelo
men van werk...

Allyshia schrok van zijn moeder die opeens thuis gekomen was. "Hh het spijt me mevrouw" zei Allyshia vertwijfeld proberend de tranen uit haar gezicht te vegen. Ze durfde de vrouw, nog Jake aan te kijken. Hier stond ze dan, nog huilend in de keuken van de jongen vanwie ze zielsveel hield. Met zijn moeder die haar niet heel erg mocht. En om het allemaal nog even erger te maken zat hij in een rolstoel, door haar, was hij net uit het ziekenhuis, waar hij gelegen had, door haar.

Jake glimlachte kort naar Ally. 'We gaan wel,' zei Jake met een scheve glimlach naar zijn moeder. Hij rolde de stoel richting zijn eigen kamer, daar zouden ze hopelijk eventjes rustig kunnen zitten, in elk geval met zijn tweeën. Hij wenkte naar Ally dat ze hem moest volgen. Toen hij eenmaal in de kamer was keek hij haar recht aan. 'ze haat je niet, ze heeft het alleen moeilijk met het feit dat er zoveel veranderd,' zei hij tegen haar. Hij hield van zijn moeder, ze had haar rare dingetjes, maa rhij hield van haar.

Allyshia knikte. Ze geloofde er niets van maar dat heofde Jake niet te weten. Zijn moeder haatte haar en ze begreep het volkomen. Ze ging op de bank zitten en keek Jake aan. Eigenlijk moest ze gaan werken, het was hier om de hoek, maar ze wilde Jake niet te lang alleen laten. "Hmm ik denk dat ik toch even een paar uurtjes ga" zei ze twijfelend, hij wist nog steeds niet waar ze werkte, of dat ze werkte.

Dat ze werkte wist hij al wel XD
_____________
Jake keek haar kort aan. 'Wat ga je doen?' vroeg hij haar toen, hij wilde niet het opdringerige vriendje zijn. Maar hij wilde nog steeds weten waar ze was, natuurlijk wist hij dat hij haar weer terug zou zien. Dat ze uiteindelijk weer terug zou komen, alleen was hij wel geinteresseerd in waar ze nu heen ging.

"Werken" zei ze met een glimlach. "Ik doe niet te lang, maar ik kan niet zo lang wegblijven" zei ze met een lieve glimlach terwijl ze een kusje op zijn lippen drukte. "En ik weet nu waar je woont dus ik zal ook de weg terug vinden" zei ze met een grijns. Eerst had hij haar niet laten gaan omdat hij haar per se wilde beschermen, maar ze wist zeker dat dat verleden tijd was, toch?