Het huis van Marije.

Het huis van marije staat in de zonnige buitenwijken van Jacksonville. Het is niet een heel groot, maar zeker ook geen klein huis. De buitenkant is van hout en het is in een lichte teint geschilderd, maar de kozijnen en deuren zijn donkergroen. Binnen is alles rommelig omdat er vijf personen wonen. Het huis is niet heel stijlvol ingericht, zo zitten de ouders van Marije niet in elkaar, maar het is gezellig en vrolijk.

Marije's kamer:
Hier is het een grote rommel. Overal liggen spullen op de vloer, op het bureau echt o.v.e.r.a.l! Op de muren hangen posters van Harry Potter, Robert Pattinson en allerlei andere dingen waarvan ze het de moeite waard vond het op te plakken. Er staat een tweede hands computer op een groot bureau, een zitzak, een harp, een bed, een nachtkastje en nog wat andere spullen.

De auto kwam rustig tot stilsyand voor het huis. 'Volgens mij is het hier...' zei hij zacht en hij stapte uit, trillwnd van de zenuwen. Je vraagt nou eenmaal niet elke dag aan ern vriendin om daar in te mogen trekken. Hij hield de deur open voor zijn broer, al besteedde hij meer aandacht aan het huis.

George stapte nerveus uit de auto. "Ik hop dat ze toezegt, in elk geval tot de vakantie voorbij is..." Zei hij bezorgd.

Harry glimlachte naar zijn broer, ' Natuurlijk zegt ze toe, en ik was niet écht van plan langer te blijven dan de vakantie, maar we zien wel wat er nodig is.' zei hij met een knikje en hij tikte George op diens neus, 'Komt wel goed...' zei hij een stuk positiever dan hij zich voelde en hij liep naar dE voordeur, om vervolgens aan te bellen. Het leek hem verstandig niet meteen met al hun bagage voor de deur t gaan staan.

De bel schalde door het huis, ze schrok op uit de hypnotiserende kracht die twilight op haar had. "zet eens op pauze dan ga ik wel even snel" zei ze tegen marije. Er was niemand anders thuis, haar ene broer zat waarschijnlijk bij zijn vriendin, de ander bij zijn vrienden, en marijes ouders waren een raadsel ( in de zin van niet weten waar ze zij;) ). Vlug huppelde ze de trap af en keek even door het glas, "oja.." Mompelde ze toen ze er achter ij wam dat dat niwt ging. Dus trok ze de deur maar open en keek recht in het gezicht van twee nerveus ogende jongens, twee identieke jongens, je zou haast gaan denken fdat je dubbel zag zo veel leken ze op elkaar. "uh.. Hai, wat jan ik voor je, uh jullie doen?" Stamelde ze. Boven zich hoorde ze marije aanstalten nakem om naar beneden te komen.






~~~
Ik denk dat nu roelien isss?

Marije zat met haar ogen gekluisterd aan de tv, en elke keer als Edward in beeld kwam begon ze te giechelen en keek ze Vera lachend aan. Toen de bel ging en Vera naar beneden ging stond ze zelf iets langzamer op, maar rende toen ook de trap af. Het laatste stukje sprong ze en stond ze recht voor de open deur. 'Oh, hoi' zei ze toen ze Harry en George herkende. 'Wat doen jullie hier nou weer?' vroeg ze toen ze opeens bedacht dat ze eigenlijk thuis zouden moeten zijn.

Harry glimlachte zwakjes naar Vera en wilde om Marije vragen toen deze al voor de deur stond. Zijn glimlach verdween, gewoon omdat hij niet vrolijk was en deze vreselijk nep was gweweest. 'MarijE, ik vind het vreselijk om te vragen...' begon hij, 'Maar kunnen we hier voor de vakantie blijven?' vroeg hij voorzichtig en haast smekend, George's hand bijna kapot knijpend. 'We zijn soort van uit huis gezet...' legde hij op fluistertoon uit en hij voelde de tranen weer opkomen.

Dat George ook enorm van zijn broer afhankelijk kon zijn was nu wet eens duidelijk. George kneep bijna even hard t terug. Het was lastig om iets te bedenken om tegen de twee meisjes die hij geheel niet kende te zeggen. "Toe? We kunnen nergens anders heen." Zei hij zacht, bijna fluisterend.

Vera keek van de jongens naar Marije, ze bleek ze te kennen en het feit dat de jongens gevraagd hadden of ze bij Marije mochten blijven liet merken dat ze elkaar wel erg goed kenden. Maar waarom had Marije, haar beste vrIendin, er nooit met een woord over gerept? "uhm, yeah right..." mompelde ze tegen zichzelf en keek Marije onbegrijpelijk aan, waarom had ze niets over die jongens verteld?

Marije stond een beetje verbaasd in de deuropening. Ze keek van Harry naar George, en toen naar Vera. 'Eh.. van mij wel, maar mijn ouders zijn er niet..' zei ze, nog steeds verbaasd. 'Kom anders maar wel alvast binnen'. Haar stem kraakte een beetje en ze liep naar de huiskamer waar ze op de bank ging zitten. Waarom waren Harry en George het huis uit gezet? Waren hun ouders er achter gekomen dat ze homo waren, of was het erger? Ze kon het niet vragen waar Vera bij was maar het lag op het puntje van haar tong.

Den klein bergje hoop deed George zijn ogen oplichten. Hij knikte dankbaar naar Marije voute hij over dedrempel stapte. "Dankje." Zei hij zachtjes. "We wisten niemand anders waar we terecht konden."

Harry omhelsde Marije toen deze op de bank zat. 'Dankje, dankje, dankje, dankje!'zei hij snel, 'Ik zou niet weten wat we aanmoesten zonder jou!'voegde hij er nog aan toe en hij liet haar los, zich weer meteen vastklampend aan zijn broer. toen hij zich weer helemaal bewust werd van de onmgeving en het vreemde meisje dat zich hier in bevond keerde hij zich tot Vera. Úhm, hallo. Sorry dat we elkaar zo moeten ontnmoeten, maar ik ben Harry en dit is George, al luisteren we ook naar elkaars naam...' zei hij met een zo breed mogelijke glimlach.

"Vera" zei ze met een grote glimlach die ze daar op geplakt had, ze had bedacht dat ze maar beter vriendelijk kon blijven en pas later aan Marije zou gaan vragen wat er aan de hand was. Ze keek bevreemd naar de twee jongens die wel heel close waren ondanks dat ze tweelingbroers waren, tenminste daar ging ze van uit, het leek haar ook wel logisch ik bedoel maar, ze lijken op elkaar en reageren op elkaars naam... Ze wierp Marije een vragende blik, maar ze leek niet echt op haar te letten, ze zuchtte en plofte neer in de stoel die schuin tegenover de tv stond en staarde wat voor zich uit.

George glimlachte naar haar, zij het een niet erg overtuigende glimlach. "Aangenaam Vera." zei hij zacht. Hij hield nog steeds de hand van zijn broer stevig vast. "Marije, voel je vrij om het aan haar uit te leggen aan Vera. Ik hoop dat je het niet erg vind dat we dat zelf liever niet doen, maar ik ben zelf nog steeds van streek."

Marije keek naar Vera, die er een beetje geïrriteerd uitzag, compleet begrijpelijk natuurlijk. 'Ehh ja... hoe leg je zoiets uit?' zei ze zachtjes. Ze keek van Vera, naar Harry en George en weer terug. 'Nou, eh.. Harry en George zijn tweeling, zoals je al gezien hebt en ze..' voorzichtig zocht ze naar de goede woorden, ze mocht dit niet verkloten. Maar op de een of andere manier kon ze het goede woord niet vinden. 'Ze zijn samen, echt samen samen zeg maar'.

--
oeiii, twilight quote (:

Haar mond zakte open, maar sloot hem snel weer en keek naar de jongens, met een iet wat bevreemde, maar niet verwijtende blik in haar ogen. Ergens had ze wel iets gemerkt, gemerkt dat er wel iets was tussen de jongens maar ze kon haar vinger er niet opleggen, nu was het volkomen, of nou ja volkomen, duidelijk.Ergens vond ze de quote uit twilight wel toepasselijk, en zoals Marije wel vaker deed om iets te uiten, om haar iets uitteleggen, zie je wel dat Twilight leerzaam was.. Maar dat deed er niet toe, het ging hier om Harry en George, de tweeling die samen was, echt samen zeg maar. "Goede keus.." mompelde ze maar, ze kenden elkaar door en door, wisten alles van elkaar, leken op elkaar, deden alles met elkaar, dus wie paste er niet beter bij Harry, of bij George, dan George, of Harry. Dat was ingewikkeld, maar zij begreep het en daar ging het om. Ze glimlachtte naar Harry en George, tuurlijk vond ze het vreemd, dat was begrijpelijk maar ze accepteerde het volkomen. "Ik begrijp het, en accepteer jullie" zei ze geruststellend tegen de jongens.

Harry zuchtte van opluchting, 'Is dat ook weer gebeurt....' zei hij met een flauwe glimlach, 'Ik ben blij dat je ons accepteerd, maar dat deed onze vader dus niet... Vandaar dat we nu hier staan...' legde hij aan zowel Marije als Vera uit en hij keek even naar zijn broertje, deze kende Marije een stuk minder goed en leek het van het begin af aan al moeilijker te hebben gevonden dan hijzelf, iets waar hij zelf ook minder blij van werd.

George hield nog steeds stevig de hand van zijn broer vast. Hij vertrouwde de meisjes niet helemaa. Hij kende ze amper. Hij beet op zijn lip en keek aandachtig naar de verstrengelde handen van hem en zijn broer.

Marije schraapte haar keel. 'Ehh ja, willen jullie iets drinken?' vroeg ze om de spanning te breken en snel glipte ze de kamer uit. Na een minuutje kwam ze terug met vier glazen en een fles cola en sinas. Toen liep ze naar de radio, sloot haar Mp3 speler aan die daar nog lag en zette muziek aan, zodat het niet zo stil zou zijn.

Harry knikte naar Marije, 'Graag! Schenk maar wat in...' zei hij met nog steeds de breedste glimlach die hij geloofwaardig kon maken op zijn gezicht, een die nauwelijks zichtbaar was dus. Hij liep naar de bank en ging daar zitten, nog steeds George's hand vast. god wat wilde hij deze graag kussen, hij zag eruit alsof hij wel op gevrolijkt kon worden, maar hij hield zich in voor de dames in de kamer.

George liep met zijn broer mee en knikte dankbaar naar Marije. Hij legde zijn hoofd op Harry's schouder. "Love you." Fluisterde hij zacht tegen zijn gekliefde, op een haast wanhopige toon. Iedereen die dacht dat George de situatie onder controle had, had een bord voor zijn kop.

Harry streek voorzichtig wat haar van George's voorhoofd, 'Love you, too.' zei hij iets harder, 'Het komt allemaal goed, we hebben elkaar nog...' zei hih op een kalme toon die moeders vaak gebruiken om hun kinderen te troosten. 'Ik ben er altijd voor je, vergeet dat niet...'

George knikte. Hij drukte verlegen, er waren nu eenmaal' toeschouwers' bij, een kus op zijn broers wang. "Dat zal ik niet vergeten, zolang jij dat ook niet doet." Zei hij, iets harder dan zon liefdes verklaring.

Vera wendde haar hoofd af van de twee broertjes, niet van afschuw.. maar van verdriet omdat zij dat niet had. Omdat zij geen vriendje had, omdat zij alleen was en niet lief kon hebben en geen sterke arm om haar heen kon hebben. Toch kon ze de jongens niet negeren en keek ze weer naar hoe lief ze tegen elkaar waren. Fronsend slaakte ze een ongelukkig zuchtje. "Wat zijn jullie schattig..." zei ze. Ze was nooit echt tactvol geweest, en deze opmerking was misschien niet zo op zijn plaats, misschien ook wel.. Ze pakte een glas cola en dronk een klein slokje terwijl ze over haar beker naar Harry, George en Marije keek.

Marije glimlachte naar Vera, zo herkende ze haar vriendin. Lief, grappig ze kon altijd vreemd uit de hoek komen en een tikkeltje chaotisch zijn. 'Kom, we waren nog een film aan het kijken, laten we even naar boven gaan' zei ze, en ze liet haar blik naar Harry en George gaan. Toen stond ze op, pakte Vera bij haar hand en sleurde haar bijna de trap op.