Ouderlijk huis Ty en Fay

Het huis ligt iets buiten New York en is een stuk groter dan het gemiddelde, vooral als je bedenkt hoe weinig mensen er maar wonen. Het is een zo'n huis wat rechtstreeks uit een american dream komt. Groot, vooral van hout, grote tuin enz. Hier wonen Ty en Fay's ouders samen met hun oma oftewel Naña.

Ty trok de kleine koffer die hij meehad achter zich aan over het paadje naar de voordeur. Om eerlijk te zijn was hij wel wat zenuwachtig, want hij dacht niet dat zijn ouders zo blij waren geweest met het telefoontje van de rector. Hij had ze sindsdien nog niet gesproken, maar dacht niet dat ze het al vergeten waren. Waar hij zich nog het meeste zorgen om maakte, was hoe Naña ging reageren op het nieuws van de ruzie. Ze zou vast teleurgesteld in hem zijn, misschien wel boos. Hij drukte met tegenzin op de deurbel en het duurde niet lang voor die werd opengedaan door een vrouw van middelbare leeftijd met roodoranje haren die wat verrast keek, maar al snel zei:' Oh, hallo Ty, ik wist niet dat jij ook zou komen.' Ty glimlachte licht en stapte naar binnen toen ze de deur openhield voor hem. ' Ik was vergeten te bellen, sorry.' Zei hij op een monotone toon, terwijl hij zijn koffer neerzette. 'Ach het geeft niet, we vinden het leuk dat je langskomt, vooral Naña denk ik.' Bij het klinken van de naam, kwam er een vrouw van zo rond de 70 vanuit een andere kamer de hal instappen. 'Wat gezellig dat je er ook bent Ty.' Zei die vrolijk, waarop Ty grijnzde en op Naña afstapte om haar een zoen op haar wang te geven. 'Tuurlijk, komt Fay ook zo dan?' Vroeg hij aan haar, waarop Naña knikte. 'Ze zal er zo wel zijn.'

Fay rende de straat door, ze was even verderop af gezet door de bus, en wilde dolgraag haar ouders, en natuurlijk naña weer zien. Haar roze hakken tikten op de stoeptegels en haar rode haar wapperde achter haar aan. Haar rugzak, gemaakt van nepbond, bonkte op haar rug maar daar trok ze even niets van aan. Ze verheugde zich echt op een weekendje thuis, een weekendje geen school, geen gedoe, geen problemen en geen gezeik van Ty. Voor ze de tuin in liep bleef ze even staan, grijzend keek ze naar het prachtige huis, het viel op tussen al de andere. Ze liep rustig naar de voordeur en haalde diep adem voor ze de sleutel uit de zak van haar witte short en draaide hem om in het sleutelgat. Ze duwde de deur open en stapte met een brede grijns naar binnen en had al een begroeting op haar lippen, maar toen zag ze Ty voor zich staan en haar mond zakte open. Ze herpakte zich en plakte een neppe glimlach op haar gezicht. "Ik ben er!" riep ze gemaakt vrolijk. Shit... Wat deed Ty hier nou? Ze had echt totaal geen zin in hem, na wat hij Chelsea had aangedaan, en haar nieuwe vriendje.. Hij was gek.

Ty's blik schoot naar Fay toen die binnenkwam en hij keek even zwijgend naar haar terwijl de anderen haar begroette. De laatste keer dat hij echt met haar had 'gesproken' had, was op zijn verjaardagsfeest geweest, wat niet zo goed was geëindigd. In zijn dronken bui had hij haar een slet genoemd en haar hard geduwd. Het zou hem niets verbazen als ze nog steeds boos was en misschien was dat alleen maar erger geworden na wat hij Chelsea, die een goede vriendin van Fay was, had aangedaan. Hij wendde zijn blik af en pakte zijn koffer om snel te zeggen:' Ik zet me spullen even boven neer.' Met snelle passen liep hij naar de trap en klom naar boven, wat werd bemoeilijkt door de koffer. Waarom had hij ook alweer besloten om een weekendje bij zijn ouders te blijven?

Ze keek Ty zwijgend na, terwijl hij naar boven vluchtte. Ze voelde een knoop in haar maag ontstaan en een brok in haar keel die ze vlug wegslikte toen Naña de gang in kwam. "Ah Fay, meisje, wat leuk dat je er bent, weer eens de hele familie gezellig bij elkaar" Naña keek oprecht verheugd. "Naña! Helemaal gelijk hebt u" zei ze blij, niet omdat ze 'gezellig' met de familie bij elkaar zouden zijn, maar omdat ze Naña weer zag. Ze vloog op haar oma af en gaf haar een knuffel. "Fijn om u weer te zien" ze lachtte een stralende glimlach, niet helemaal oprecht.. "Zijn mama en papa in de keuken?" ze wachtte het antwoord niet af maar liep al naar de keuken. Meestal zaten haar ouders in de grote woonkeuken, haar moeder hield van koken en bakken en haar vader, als hij er was, zat altijd daar te werken. Ze hield van hun keuken, hij was groot, en de zon scheen er altijd binnen en je had prachtig uitzicht op de tuin. "Mam, Pap! ik ben er" zei ze, nog steeds met haar glimlach op haar gezicht. Ze omhelsde haar ouders en plofte neer op een barkruk en roerde wat lusteloos in de thee die voor haar neus werd gezet. Waarom was Ty er nou inhemelsnaam?

Ty deed de deur van zijn kamer open en stak zijn hoofd eerst om de hoek om naar binnen te kijken. De kamer was nog steeds hetzelfde als zijn oude kamer en hij vroeg zich af wanneer zijn ouders de kamer voor iets anders zouden gaan gebruiken en als hij langskwam hij de logeerkamer zou moeten gebruiken. Zo vaak kwam hij hier nou eenmaal niet en aan het einde van dit jaar zou hij klaar zijn met school, dus misschien zou hij dan helemaal vertrekken uit dit huis. Misschien zou hij wel heel ergens anders heen gaan, Europa misschien, hij had toch niet echt een reden om hier te blijven. Met een zucht liet hij zich op zijn bed vallen en sloot zijn ogen. Hij zou echt niet weten wat hij na zijn school moest doen. Dansen of DJ worden, ja dat wilde hij wel, maar zo gemakkelijk ging dat niet, zelfs niet als je rijke ouders had die je best ergens konden inkopen. Eerst wist hij altijd één ding zeker, dat hij met Chelsea gelukkig wilde worden. Dat beetje zekerheid was nu ook weg.
Hij werd uit zijn gedachten gehaald door zacht geklop op de deur en zag Naña om de hoek kijken. 'Mag ik binnenkomen?' Vroeg die met een glimlach. Ty knikte waarna Naña binnenkwam en rustig op de rand van zijn bed ging zitten. Er viel een stilte, die uiteindelijk door Naña verbroken werd met de woorden:' Als je er niet over wilt praten vind ik het prima, maar ik denk dat je beter je hart kan luchten voor je helemaal instort.' Weer bleef het even stil, tot Ty zich naar haar toedraaide en begon te vertellen. Hij vertelde haar alles, over de keer met Jacky, zijn verjaardagsfeestje, de ruzie, het gevecht etc. . Naña luisterde zwijgend tot het moment waarop hij afsloot met:' Het lijkt wel alsof het niet uitmaakt wat ik doe, elke keer verpest ik het alleen maar meer, voor iedereen.' Ze legde een hand op Ty's rug en wreef er zacht over terwijl bij hem de tranen over zijn wangen liepen. 'Ach, als jij maar weet dat je het goed bedoelt. Het was niet slim om te proberen haar met geweld terug te krijgen, je kan beter met woorden voor haar vechten. Chelsea is een lief meisje, die zal vast wel luisteren.' Ty knikte voorzichtig en veegde de tranen van zijn gezicht om Naña even te omhelzen. 'Dankje.'

"Ty is er ook, gezellig hè?" zei haar moeder met een grote glimlach op haar gezicht. "Nou.." mompelde ze donker voor zich uit, "Ben je daar echt blij mee? Na wat hij gedaan heeft?" ze trok haar wenkbrauwen vragend omhoog. "Fay... tuurlijk zijn we daar niet blij mee" bemoeide haar vader zich ermee "Maar het blijft onze.." "Jaa, het is duidelijk!" zei ze snel voordat haar vader een hele preek zou gaan houden over dat het zijn zoon was en blablabla. "Ik breng mijn spullen naar mijn kamer" zei ze vlug en vluchtte de keuken uit. Ze sloot de deur van de keuken achter zich en bleef er even tegen aanstaan, waarom was Ty er? Het zou alleen maar gespannener worden voor hem, voor haar.. Hoe moest ze hem nu zien te ontwijken? In het huis waar ze samen opgegroeid waren en waarvan ze beide elk hoekje en gaatje kenden. Ze zuchte en pakte haar bontrugtas op en sjokte naar boven. Boven aan de trap hoorde ze Ty en Naña praten, vlug liep ze verder en wierp een korte, snelle blik door de deur maar zag alleen de rug van haar oma. Snel liep ze naar de zoldertrap die naar haar kleurige kamer liep. Met een ongelukkig gevoel liet ze haar tas op haar groene pluche stoel vallen en zichzelf op haar oranje bank waar ze zich tegen de kussens aan nestelde en een geblokte quilt over haar heen trok.

Ty glimlachte nog even naar Naña toen die de deur weer uitliep. Misschien had ze gelijk, nee hij wist eigenlijk wel zeker dat Naña gelijk had, want dat had ze altijd. Met een zucht stond hij uiteindelijk op en keek besluiteloos rond in zijn kamer, op zoek naar iets wat hij nog kon doen zodat hij naar buitengaan nog even kon uitstellen. Maar na naar de badkamer gelopen te zijn om daar wat water in zijn gezicht te gooien en zijn schoenen uit te hebben gedaan, moest hij toch echt naar buiten. Zodra hij op de gang stond, wierp hij een blik op de trap richting zolder. Misschien moest hij zijn excuses maar eens aan Fay aanbieden, ook al had hij daar niet bepaald zin in. Hij had er spijt van dat hij zo tegen haar tekeer was gegan op zijn feest, eigenlijk had hij dat al meteen zodra hij na het feest weer nuchter was geweest. Uiteindelijk slofte hij naar de trap om naar boven te gaan. Zacht klopte hij op Fay's deur en zei vragend:' Fay?'