Skatepark

August fronste zijn wenkbrauwen en keek even toe hoe Alex probeerde op te staan. Als ze niet zoveel pijn had gehad, had hij er misschien nog om kunnen lachen. ' Je ziet toch wel in dat je in je eentje niet ver komt he?' Zei hij waarna hij zonder pardon een arm om haar rug en een wat voorzichtiger onder haar knieholten sloeg. ' Nu, mijn auto staat verderop, dus dat is nog wel een stukje lopen. Als ik jou nou buiten de ingang neerzet, dan ga ik mijn auto halen, oke?' Het was meer een retorische vraag, ze had niet veel in te brengen.

Alex geplande protest wer afgebroken door een kreet van pijn toen haar been, al was het maar een beetje, van houding werd veranderd. De tranen sprongen haar nu echt in haar ogen en ze vond de kracht niet om ze terug te dringen. In elke andere situatie had ze gemerkt hoe fijn ze het eigenlijk vond om zo in Augusts armen te liggen, alsof hij echt om haar gaf. Nu had ze echter al haar wilskracht nodig om bij bewustzijn te blijven.

August haalde even diep adem en tilde haar toen zo voorzichtig mogelijk op. Hij wilde haar geen pijn doen, maar hij kon het ook niet vermijden. Rustig begon hij naar de uitgang te lopen, proberend Alex zoveel mogelijk te ontlasten. Toen hij, na wat wel een eeuwigheid leek, eindelijk buiten het hek stond, keek hij even om zich heen en koos uiteindelijk een bankje uit om Alex voorzichtig op neer te zetten. Daarna rende hij snel terug het skatepark in om hun skateboards op te halen. ' Oke, ik ben zo terug.' Zei hij nadat hij weer bij Alex aangekomen was. Hij begon te rennen richting de plek waar zijn auto stond. Na een minuut of 5 kwam hij hijgend daar aan en kroop snel achter het stuur van de zilverkleurige porsche.

Alex vocht nog steeds tegen de bewusteloosheid, maar ze begon te twijfelen. Misschien zou de pijn verdwijnen als ze zich gewoon liet wegglijden. Maar bij elke stap, hoe voorzichtig ook, voelde ze een schok door haar been gaan. Proberend de pijn te verbijten verborg ze haar gezicht in Augusts schouder. Dat ze zichzelf had beloofd bij hem uit de buurt te blijven kon haar op het moment niet heel veel schelen. Een geluidloze kreet was het enige verschil toen August haar op het bankje zette. Haar ogen bleven gewoon gesloten, ze wist nog steeds zeker dat de tranen al snel zouden lopen als ze die zou openen.

Hij mocht blij zijn dat het rustig was op de weg, anders was hij waarschijnlijk ergens tegenopgeknald met de snelheid die hij nu reed. Het duurde niet lang voor hij weer bij Alex was en hij stapte snel uit de auto om weer naar haar toe te lopen. Terwijl het zweet van het rennen nog op zijn voorhoofd stond, tilde hij haar weer zo voorzichtig mogelijk op en droeg haar naar de auto. Na de deur wat onhandig opengemaakt te hebben, zette hij haar zo ver mogelijk op de achterbank, dat zou waarschijnlijk wat comfortabeler zitten, al was het ding niet erg groot. 'Gaat het verder?' Vroeg hij wat ongemakkelijk. Hij vond het maar moeilijk om zijn hoofd erbij te houden.

Alex had niet zo goed meer door wat er om haar heen gebeurde, besef van tijd had ze ook niet meer dus ze had niet door hoelang het ongeveer duurde voordat de warme armen weer terugkwamen. Helaas voor haar waren die zo al weer verdwenen, al was ze wel op een warmere en zachtere plek. Het verschil in pijn als ze werd opgepakt en neergezet merkte ze amper nog op. Licht opende ze haar ogen bij het horen van de vraag. "Het doet pijn," fluisterde ze bijna onhoorbaar. Het was een vrij stom antwoord, August zou dat waarschijnlijk wel doorhebben, maar tot veel meer was ze op het moment niet in staat.

August keek met een medelijdende blik naar haar en schoof haar haren iets naar achter om zijn hand tegen haar wang te leggen.' Het komt wel goed.' Zei hij met een glimlach. Daarna deed hij de deur dicht en stapte zelf voorin. Hij pakte meteen zijn mobiel erbij om het dichtsbijzijnde ziekenhuis op te zoeken terwijl hij de auto startte. Na het ziekenhuis gevonden te hebben en hij blij was dat het maar een paar blokken verder was, reed hij weg. De adrenaline van de schok gierde nog door zijn lijf, waardoor hij harder wilde rijden dan mocht, maar hij bedacht zich dat het ook niet fijn voor Alex zou zijn.

begin jij of ik bij het ziekenhuis?

Alex knikte zwak, waarom wist ze niet precies maar ze geloofde de stem. Ookal voelde het voor haar niet alsof de pijn zou verdwijnen. Ze merkte het schokken van de auto in bochten en bij drempels wel, maar reageerde er niet op. Als ze haar been compleet, maar dan ook echt helemaal, stil had kunnen houden, was het misschien wel gegaan. Maar aangezien het onmogelijk was als je in een auto zat bleef er een stekende pijn in haar been bestaan.

begin jij, Alex is dan misschien niet heel erg meer bij bewustzijn...

New

Alex kwam samen met Owen het skatepark binnenlopen. Ze had gelijk gehad, door de regen waren er maar enkele jongens. Sommige aan het skaten maar de meeste zaten op een van de bankjes te praten. Het skatepark was behalve een plek om te skaten ook een soort ontmoetingsplek. "Welkom in mijn wereld," zei ze theatraal met haar armen uitgespreid tegen Owen. Het was nogal sterk uitgedrukt, maar in haar vrije tijd was ze bijna altijd hier. Een paar jongens staken hun hand op, als het enige meisje dat hier vaak kwam werd je wel herinnerd. Eentje hoorde bij haar normale groepje en groette haar dus ook. "Heey Jesse," riep ze terug. "Wel wat anders dan de zee, of niet," zei ze lachend tegen Owen. "Hoewel er wel water is," zei ze doelend op de regen.

Owen keek even om zich heen. Hij zat hier al lang op school maar in het skatepark was hij nog nooit geweest. 'Heel anders, geen zand en zon maar ja, wel water en dat is het belangrijkst toch?' vroeg hij een beetje sarcastisch. 'Nou ja, laat maar zien wat je kan' zei hij, en hij plofte naast de jongen die Jesse heette op de bank.

Alex grijnsde nog voordat ze een aanloop maakte en op haar skateboard stapte en de kuil in reed. Ze was iets voorzichtiger dan ze normaal zou zijn vanwege de regen die alles glad maakte en waardoor ze eerder zou vallen. Ze sprong verschillende keren omhoog en draaide dan (ik kan dit niet allemaal uitleggen XD). Tot ze besloot dat het lang genoeg had geduurd en ze uit de kuil kwam en weer naar Owen reed.

Owen klapte kort met een glimlach. 'Wow, awesome!' zei hij enthousiast. 'Heel anders dan surfen maar... wow' mompelde hij en hij stond op. Zijn ogen gingen even ongemakkelijk over alle mensen hier. Vreemden. Op de een of andere manier kon hij daar niet goed tegen, maar de glimlach bleef permanent op zijn gezicht.

Alex grijnsde bij het complimentje, het was altijd leuk om dat te horen. "Dankje," zei ze. "Je hoeft je echt geen zorgen te maken over hen hier," zei ze met een knikje naar de rest van de jongens. Ze had gezien hoe Owen's blik over de mensen was gegaan. "Ze zien er misschien wat eng uit maar het zijn eigenlijk gewoon softies hoor," zei ze in de hoop hem wat meer op zijn gemak te stellen. Uit haar ooghoek zag ze hoe Jesse speels zijn wenkbrauwen optrok en een gespeeld gekwetste uitdrukking opzette. "Behalve Jesse natuurlijk," zei ze terwijl ze hem een klopje op zijn schouder gaf.

Owen lachte. 'Ik ben niet bang hoor, heb met heel wat engere figuren om moeten gaan. Ik ben gewoon van nature nogal verlegen' gaf hij toe en hij glimlachte naar de andere jongens. Die vielen daar meteen voor. Zijn glimlach was bijzonder, daardoor was hij thuis in de populaire groep terecht gekomen. Het stelde mensen op de een of andere manier op hun gemak.

Alex keek glimlachend naar Owen, ze was blij dat hij zich op zijn gemak voelde, al was hij dan verlegen. Ze kon het zich zelf maar moeilijk voorstellen dat iemand zich hier niet goed voelde, maar het was helaas zo. Onderzoekend keek ze naar hem, hij had een mooie glimlach, dat herinnerde haar aan... Nee Alex, niet aan denken, niet aan denken. Ze had gemerkt dat haar blik richting de muur vol namen en uitspraken was gegaan. Eigenlijk zou ze daar ook met Owen naartoe moeten gaan, maar ze wist niet of ze dat aankon. Haar naam en die van August stonden er nog steeds. De sprankjes vrolijkheid die net nog in haar ogen hadden gezeten verdwenen en haar blik werd treuriger.

Owen observeerde Alex een beetje ongerust. 'Alles goed?' vroeg hij dus maar en hij keek de andere jongens vragend aan, maar die haalde hun schouders op. Hij sloeg een arm om haar schouder. 'Wat is dat?' vroeg hij om haar af te leiden en hij wees naar de muur waar ze net nog naar gekeken had.

Alex schudde haar hoofd, zowel om de gedachten uit haar hoofd proberen te krijgen en om te laten weten dat er niets was. Al dacht ze niet bij dat laatste veel succes te hebben. Ze hoefde niet op te kijken om te weten waar hij naartoe wees. Het liefst had ze gelogen en gezegd dat het gewoon een muur was. Maar met de andere jongens ging dat niet. 'Kom maar kijken,' zei ze en ze trok hem mee aan zijn hand. Wat ze daar zou zeggen wist ze nog niet, ze had nog de hoop dat hij niet zou zien of vragen waar haar naam stond.
--------
Er staat
Alex is een meisje. Goed gezien Steve
August <3 Alex

Owen liep een beetje nieuwsgierig met haar mee. Hij bekeek de muur, en lachte een beetje. 'Leuk dat je een vriend hebt' zei hij, en hij had niet door dat ze zo verdrietig was. Snel haalde hij zijn arm van haar schouder af, hij wist dat er grenzen waren, en geheime jongens codes. Hij wist niet hoe die August was, maar wilde liever niet riskeren in elkaar geslagen te worden.

Alex hart zonk even toen hij het blijkbaar wel gezien had. Haar blik bleef op de betonnen grond gericht, haar handen waren tot vuisten gebald en ze trilde rustig. Ze probeerde haar tranen binnen te houden en dit was voor haar de enige manier. "Geweldig," mompelde ze bijna onverstaanbaar. Ze durfde niet op te kijken en uitleg te geven, misschien was het ook wel beter zo. Dan hoefde ze niet te vertellen en kreeg ze zijn medelijden ook niet. Ze wilde geen medelijden daar had ze niets aan en daar ging ze zichzelf alleen maar slechter van voelen.

Owen merkte op dat er iets mis was en keek haar een beetje ongerust aan. 'Is er iets?' vroeg hij 'Maar als je er niet over wilt praten moet je het zeggen hoor'. Hij zei het er nog snel achteraan. Mensen konden overal zo moeilijk over doen, als het aan hem lach zei je het een keer en ging je verder met je leven.

Alex wist dat ze nu moest uitkijken. Ze zou zo kunnen uitvallen tegen Owen terwijl hij eigenlijk niets verkeerd had gedaan. Ze probeerde rustig en regelmatig te ademhalen door tot tien te tellen. "Laat ik maar zeggen dat het niets is geworden." De woorden kwamen er stroef en met moeite uit en meer durfde ze er ook niet over te zeggen. August spookte nu al door haar hoofd en ze wilde niet aan die ene avond terugdenken.

'Oké' mompelde Owen, en hij snapte wel dat hij nu niet meer verder mocht vragen. 'Maar ga je me nog leren om te skaten' probeerde hij haar af te leiden, in een dappere poging van zelfopoffering. Hij wist nu al dat hij niet zou kunnen skaten.

Alex was blij dat hij ergens anders over begon, het had niet zo heel veel uitgemaakt wat het zou zijn maar dit was een mooi onderwerp. Met skaten kon ze haar hoofd leeg maken en iemand een eerste keer zien skaten was altijd grappig. "Tuurlijk, als je wil," zei ze met een glimlach die nog niet helemaal oprecht was maar het kwam in de buurt. "Kom maar," ze trok hem snel weer bij de muur weg. Die hoefde ze voorlopig niet meer te zien. Ze legde haar board op de grond zodra ze vond dat ze er ver genoeg uit de buurt waren. "Ga er maar op staan en probeer je dan met een voet af te zetten."

Owen stapte voorzichtig op het skateboard en zette zich af. Het ging niet eens heel slecht, aangezien hij een goed evenwichtsgevoel had door het surfen. Maar na een tijdje moest hij er toch afspringen, aangezien hij bijna viel. Hij pakte het skateboard op en liep naar ALex. 'Oké, ik heb duidelijk hulp nodig' zei hij met een glimlachje.

Alex glimlachte, ze had blijkbaar toch iets gelijk gehad. Of hij was een natuurtalent, of het surfen hielp hem toch. "Je doet het echt niet slecht hoor." Ze herinnerde zich nog de eerste keer dat zij op een skateboard stond. Als meisje van 12 jaar was ze het skatepark binnen gelopen en was begonnen met oefenen. In het begin had ze zichzelf belachelijk gemaakt maar ze dacht dat de jongens haar doorzettingsvermogen wel hadden gewardeerd. "Je moet alleen iets meer naar achter leunen," zei ze terwijl ze het even voordeed.
--------
ik heb geen idee of dit klopt ik verzin even wat XD