Het auditorium.

Almasis glimlachte naar de lampen die in haar ogen schenen, voelde hoe de muziek door haar lichaam naar buiten vloeide, en langzaam kwam het zenuwachtige gevoel weer naar boven dat ze altijd had als ze op moest treden. Ze maakte een korte buiging en liep toen naar Sebastian toe, om zijn hand te pakken en zoals altijd samen zo nog een buiging te maken. Trots glimlachte ze naar hem terwijl het doek viel, en de applaudiserende menigte achter het donkerrode gordijn verdween. Ze liet hem weer los, maar bleef hem aankijken. "je deed het goed!" zei ze complimenteus. Hij had haar mooi daar laten staan ja, hij had perfect gespeeld, zodat haar stem er perfect uitkwam. Ze was blij dat ze iemand gevonden had die haar haar aandacht liet krijgen, die haar in de spotlights liet staan, om zelf eigenlijk het grootste deel te doen.

Sebastian gaf zacht een kneepje in Almasis' hand en er verscheen een lichte twinkeling in zijn ogen. Het was veel leuker om samen met haar op te treden en hier nu niet alleen te staan. "Je deed het zelf geweldig. Die hoge noten in Breakeven haalde je perfect," zei hij breed glimlachend. Nog voordat hij was uitgepraat kwam er een man met een oortje in naar hen toe gelopen om te zeggen dat ze van het podium moesten. De volgende act ging zo al weer beginnen. Sebastian knikte en glimlachte naar Almasis. "Kom, dan kunnen we misschien nog wat gaan drinken ofzo," zei hij zachtjes op zijn wang bijtend. Heel raar, als hij samen met haar muziek maakte ging alles zo gemakkelijk en soepel. Maar in een andere situatie moest hij naar woorden zoeken en constant opletten dat hij niet rood werd. Naast dat het raar was vond hij het ook nog eens ongelofelijk vervelend. Zo kon hij geen moment echt ontspannen.

"Dankje" zei ze, waarna ze zelf nog een korte buiging voor hem maakte, "en lijkt me heel leuk, waar gaan we heen?" hij zou wel weer betalen. Dat deed hij altijd, daarom zei ze ook gewoon nooit nee. De jongen was handig, makkelijk. Hij kon alles wat ze nodig had, en het scheen hem niets uit te maken dat zij dat soort dingen niet voor hem terug deed. Ze liep met hem mee en gaf de microfoon ondertussen af aan een van de mensen die er stonden. In de kleedkamers ritste ze snel een vest over haar redelijk blote topje. Ze droeg een normale lichte kleur spijkerbroek en glimlachte naar hem toen ze weer uit de kleedkamer kwam. Ze bleef altijd lachen. Zoals ze vroeger ook gedaan had. Bij de gedachte aan vroeger verslapte haar glimlach even, maar vroeger was geen nu, en ze wist dat ze Sebastian nooit zo ver zou laten komen, en dus zou hij het niet proberen, het was een lieve jongen, te lief voor haar, dat wist ze allang. Maar waarom zou ze geen gebruik maken van die liefheid? Waarom bood hij het anders aan? Mensen die het zo deden wilden toch ook alleen dat het aangenomen werd, dus eigenlijk deed ze het gewoon voor hem.

Sebastian glimlachte opgewekt toen ze zei dat ze mee wilde gaan. Eigenlijk had hij ook wel verwacht dat ze ja zou zeggen. Het was immers niet echt een afspraakje. Hij wist heel goed dat hij haar een keer mee uit zou moeten vragen maar Almasis had aan niets laten merken dat ze hem ook als meer zag dan een vriend. Iets wat hem toch steeds dwars bleef zitten. Maar het was heel gemakkelijk zichzelf te vertellen dat ze het niet durfde te laten zien, het zelf nog niet doorhad of dat hij het gewoon niet opmerkte. "Een stukje van Franklin High af zit een leuk cafe, misschien ken je het wel," zei hij terwijl hij met haar mee liep. Toen ze de kleedkamer in liep ging hij even met een hand door zijn haren dat daardoor nog meer door de war ging zitten. Tevergeefs probeerde hij het met zijn hand een beetje plan te drukken. Hij sloeg de mouwen van zijn rood, wit, grijs geblokte blouseje wat op. Al zat hij tijdens een optreden dan gewoon achter de piano was het ongelofelijk warm. Vooral door de lampen. Onder het open blouseje had hij een wit shirt aan en een spijkerbroek.

Almasis glimlachte breed naar hem en met twinkelende ogen ging ze met haar hand speels door zijn haar dat rechtovereind stond, niet dat ze het beter maakte. Ze vond het hem wel schattig staan, ja schattig, dat was hoe ze hem zou beschrijven. Dat schattige jongetje dat alles voor je deed als je er maar om vroeg. De tinteling van haar hand voelde onprettig. De tinteling dat ze iemand aangeraakt had. Ze hield niet van lichamelijk contact, dus ze ging maar naast hem lopen en keek naar hem omhoog, terwijl ze door de gangen liepen, om uiteindelijk in de open buitenlucht terecht te komen. "Ik denk dat ik het wel ken, maar ik laat me graag verassen" Ze rende een stukje voor hem uit, met korte huppelachtige pasjes, en draaide zich naar hem om. Ze glimlachte breed en toen de regen begon te vallen begon ze te zingen. "I don't know where I crossed the line" de eerste zinnen van please don't stop te rain. Ze zong het zonder verdere betekenis, en rende naar hem terug tikte met een natte regen vinger op zijn neus en trok hem toen achter haar aan, rennend door de regen. "Please don't stop the rain!" zong ze verder. Haar natte haren klitten op haar rug, de weg was langer geweest dan ze gedacht had, en ze besefte dat het niet zo slim was geweest om niets over haar vest aan te doen, maar het gaf niets. Ze zou wel weer opwarmen, omdat ze wel verwachtte dat het warmer was in het café, bovendien was ze wel iets gewend, en zijn haar was al van te voren verpest, dus dat gaf nu ook niets meer. En haar haar... Nouja, dat kwam wel weer goed. Haar twinkelende ogen omrand met uitgelopen mascara keken hem vragend aan. "is het hier?" vroeg ze, terwijl de regendruppeltjes over haar lippen bleven stromen. Het was er opeens met bakken uit komen vallen, niet dat het haar stoorde, ze had een geweldig gevoel van het optreden, en daar zou een beetje regen niets aan veranderen. Haar gympen waren compleet doorweekt, maar dat was niet waar ze nu aan dacht. Ze dacht eigenlijk helemaal niets nu. Maakte zich geen zorgen, maakte zich nergens druk om, dat waar ze zich druk om had gemaakt, was net achter de rug, een optreden was altijd een grote stressbron voor haar, maar niets dat ze wilde missen.

"Heey!" Riep Sebastian toen Almasis met een hand door zijn haar ging en daarmee de plukken die hij net plat had gekregen, als die er al waren, weer omhoog gingen staan. Maar aan zijn toon en zijn vrolijke ogen kon je zien dat hij het niet echt erg vond. Nog een laatste keer ging hij met een hand over zijn haren maar de haren die hij plat veegde sprongen weer omhoog zodra zijn hand weg ging. Zodra ze buiten waren zorgde de wind en de regen er ook nog eens voor dat het alles behalve netjes plat ging zitten. Het leek soms alsof de hele wereld tegen hem en zijn haar was, dacht hij. Die gedachten verdwenen echter al snel toen Almasis voor hem uit rende en begon te zingen. Een dromerige glimlach verscheen op zijn gezicht. Dit was waarom hij haar leuk vond. Die spontaniteit en dat ze alles leek te durven. Zonder aarzeling rende hij breed grijnzend met haar mee. Hij kende de tekst van het liedje maar hij zong verder niet mee. Hij wist dat zijn stem niet compleet slecht was maar genoeg vertrouwen om midden op straat te beginnen te zingen had hij niet. Door de prachtige stem van Almasis voelde hij de regen die hem doorweekte niet. Pas toen ze voor het cafe stonden en ze hem vroeg of ze er waren werd hij weer terug gezogen in de werkelijkheid. "Ja," zei hij knikkend. Snel duwde hij de deur open zodat ze naar binnen konden waar het warmer, en bovenal droog was. Binnen ging hij weer met een hand door zijn haren, dit keer niet om het plat te krijgen. Het lag toch al plat op zijn hoofd en plakte aan zijn voorhoofd en nek, maar om druppels water eruit te vegen. Zodat er niet steeds als hij zijn hoofd draaide een hele regen druppels onstond.

Almasis stapte voor hem naar binnen en keek hem toen kort aan, "waar gaan we zitten?" op de plek waar ze stond vertoonde de vloerbedekking natte plekken onder haar voeten, ze snapte ook niet zo goed waarom mensen hier vloerbedekking neerlegden. Uit haar haren drupten kleine druppels naar beneden. De haren plakten in slierten aan haar gezicht vast en ze ging er met haar hand kort doorheen om ze uit haar ogen te krijgen. Kort streek ze met haar handen over haar wangen om de ergste schade te overweldigen, maar dat mislukte aangezien nu haar hele wangen onder de mascara, het oogpotlood, en de pancake zaten. Dat moest allemaal op voor je op kon treden, maar nu vervloekte ze dat, want ze zag er niet uit. Voor Sebastian vond ze dat nog niet zo erg, maar er zaten zoveel mannen in dit café. En nog niet te denken over de vrouwen, wat zouden die wel niet van haar denken? Over haar roddelen enzo. Vrouwen waren nog steeds erger dan mannen (ja ik geef het toe). En zeker als je ze niet kende. Ze voelde zich lichtjes ongemakkelijk en bewoog wat onhandig. Wachtend tot Sebastian een tafeltje aan zou wijzen keek ze de kamer rond. Het café was niet heel groot, maar wel heel vol. De barman was dik en droeg een slonzige schort, maar voor de rest leek het een prima plek. Er waren een paar mannen met frietjes in hun mond die haar aanstaarden alsof het paarden waren en ze glimlachte even lief naar hen, waarna de frietjes uit hun mond vielen. Ze liet haar blik verder glijden. Zag nog wat vrouwen zitten, maar niemand leek van school, en daar was ze blij om, want vreemden waren één ding, maar als er op school een verhaal over je de rondte deed was je nog lang niet jarig. Niet dat Almasis zich zoveel aantrok van de roddels die zich rondte deden, zeker niet, maar ze had er niet zo'n zin in. Want wie wilde nou wel graag dat anderen je minder goede dingen van je wisten, en laten we eerlijk zijn, met mascara uitgeveegd over je hele wangen, kón dat op geen enkele mogelijke manier een goed ding zijn. Ze pakte haar haren vast en wrong ze uit, nog half buiten, met de deur open, omdat ze niet dacht dat die barman aardig voor haar zou zijn als ze dat gewoon over de vloer zou doen. Er kwam flink wat water uit, en toen ze klaar was schudde ze de haren weer wat op zodat het alleen nog maar leek alsof ze gedouched had.

Sebastian had jammer genoeg voor hem ook pancake op zijn gezicht. Zoals eigenlijk alle jongens die het podium op moesten had hij in het begin geprotesteerd. Make-up was immers voor meisjes en als jongen was het gewoon iets dat je niet moest doen. Maar hij was dan wel weer zo slim om te bedenken dat het wel nodig was. Als op een podium de lampen fel waren leek je net een geest als je geen make-up op had. En aangezien hij al vaak genoeg op een podium had opgetreden was hij er wel aan gewend. Het was echter nog steeds behoorlijk onprettig om van alles op je gezicht te hebben gesmeerd. Hij was dan ook heel blij dat hij een jongen was en dus niet dagelijks voor de spiegel stond om wist hij veel op zijn gezicht te smeren. Ook was het meeste er in de regen wel afgespoeld aangezien hij minder had dan Almasis. Dus ging hij alleen even met zijn handen over zijn wangen en voorhoofd om het grootste gedeelte er vanaf te vegen. Ook hij merkte de blikken die op hen gericht waren op, maar hij vatte ze wat anders op dan Almasis. In ieder geval vond hij dat de mannen en jongens haar wel erg aandachtig in zich opnamen. Niet heel raar natuurlijk, Almasis was een mooi meisje. Iets waar hij zich zelf ook heel erg van bewust was. Met een klein, lief glimlachje streek hij met zijn duim wat mascara van haar wang. Het was niet alleen iets waarvan hij hoopte dat ze het leuk en lief zou vinden maar ook iets om alle andere mannen en jongens te laten weten dat ze niets hoefden te proberen. Ze hadden dan niet echt iets, het kon geen kwaad als ze zouden denken van wel.
“Daar achter is volgens mij nog een tafeltje vrij,” zei hij terwijl hij zich omdraaide en naar een tafeltje voor twee wees dat redelijk achteraan stond. Even draaide hij zijn hoofd en glimlachte voordat hij in de richting van het tafeltje begon te lopen. Er was heel even een korte aarzeling in zijn bewegingen geweest. Hij had zijn arm een stukje uitgestoken om haar hand te pakken, maar dat toch teruggetrokken. Het liefst had hij haar hand natuurlijk wel gepakt, maar dat hij er nog steeds geen idee van had of Almasis hem ook leuk vond zorgde voor de nodige onzekerheden. Die nu dus ook weer opspeelden.

Sebastian's gebaar vond ze heel schattig, net als de rest aan hem, en ze vond het ook wel erg lief van hem omdat zij het er dus niet af had weten te vegen. Zijn warme vinger had fijn aangevoeld op haar wang en ze raakte kort de warme hand aan, waarna ze haar hand liet vallen. Ze glimlachte dankbaar naar hem, en liep achter hem aan naar de tafel. Ze had niet door gehad dat zijn hand bijna die van haar gepakt had, omdat ze met haar blik telkens een andere kant uit schoot. Niet dat ze bang was, maar er was altijd zoveel te zien op een plek waar mensen waren. Bovendien was ze heel oplettend geworden, vooral wat mannen betreft, en dat was niet goed voor hen, want bij haar betekende dat een flinke tik zodra ze haar aantikten. Zo was dat al geweest toen ze nog gestript had. Ze danste, en was er alleen voor mannen die ervoor betaalden buiten het dansen om, om aan te raken. Dus als iemand ook maar de neiging maakte om haar aan te raken, op een paar mensen onder wie Sebastian ook, na, omdat ze gewoon wist dat zij dat nooit zouden doen, er of te verlegen voor waren, of, zoals Pete, gewoon weinig interesse hadden in meisjes en meer van de andere kant waren, konden ze een flinke tik verwachten. Ze was wel blij dat ze een tafeltje achteraf hadden, dan keek niet de hele tijd iedereen naar haar uitgelopen make-up en kon zij mooi alles vanaf die plek in de gaten houden. Ze nam plaats aan het tafeltje dat hij aangewezen had en trok haar drijfnatte vest iets steviger om haar heen. Ze voelde het kussen van de stoel onder haar ook steeds natter worden. Nu vervloekte ze die regen. Ze rilde kort en besloot iets warms te bestellen. Ze keek Sebastiaan even met een kleine glimlach aan en ging daarna door met naar de mensen in de ruimte kijken, er waren er een aantal die nu al straalbezopen waren, ze twijfelde, een beetje alcohol kon ook zorgen dat je het weer lekker warm kreeg... Nee, ze zou wel even afwachten wat Sebastian bestelde, het zag er zo stom uit als zij in haar eentje ging lopen drinken. Drinken was lekker, maar saai zo alleen, dus ze besloot gewoon thee te nemen of warme chocolademelk. Het vest plakte op haar borst en ze wist dat ze eruitzag als een verzopen katje, wat maakte dat ze een beetje in elkaar gedoken ging zitten en uiteindelijk ook haar benen optrok. Toen richtte ze haar aandacht volledig op Sebastian, hij was immers met wie ze hier was, en hij was degene die, dat hoopte ze, de drankjes ging betalen. "Het gaat goed he, optreden samen?" ze glimlachte trots. Ja het ging echt goed, ze wist echter zeker dat ze nog beter konden, maar zoals het nu ging was goed genoeg, voor nu. De stress om het optreden had haar best moe gemaakt en ze wreef door haar ogen, waardoor de mascara opnieuw overal kwam te zitten, maar dat had ze niet door. Keek hem even alleen aan, en liet toen haar blik weer langzaam wegglijden.

Sebastian werd even warm van binnen toen hij haar toch wel wat koude vingers op zijn hand voelde. Het waren dit soort dingen die hem lieten denken dat ze hem misschien ook leuk vond en dat het wat zou kunnen worden tussen hun. Maar zonder al te veel van deze gedachten te laten zien liep hij naar het tafeltje dat hij had aangewezen. Daar ging hij zitten en zodra hij zat schudde hij met zijn hoofd. Hierdoor vloog er een hele regen aan druppels water uit zijn haren in het rond. Speels grijnsde hij. Al kon hij zich nooit helemaal ontspannen bij haar voelde hij zich wel altijd fijn en op zijn gemak bij Almasis. Enthousiast knikte hij toen ze zei dat het optreden samen goed ging. Hij werd even overspoeld door blijheid en opluchting. Hier dachte ze dus hetzelfde over. Of nouja… hetzelfde… hij had nog zijn eigen reden. "Trouwens, ik dacht… vroeg me af..." stamelde hij terwijl er lichte blosjes op zijn wangen verschenen. "Als we... Of ik... Zelf nummers gingen schrijven..." stuntelde hij verder. Wat Almasis niet wist was dat hij al verschillende beginnetjes, die eigenlijk al heel wat meer waren dan alleen beginnetjes, had geschreven bestemd voor haar. Het leek hem ook beter als ze dat nog niet zou weten. Misschien zou ze het wel helemaal geen leuk idee vinden en gewoon bik de covers willen blijven. Dat vond hij ook goed, maar hij wilde haar en zichzelf verder laten komen met dit. Dat het ergens toe zou leiden en platenmaatschapijen waren eerder geïnteresseerd in je als je zelf muziek had, een eigen sound.

Almasis ging wat verzitten om zijn gestotter wat beter te kunnen horen en trok even een moeilijk gezicht toen ze hem niet helemaal kon volgen. Toen hij echter uitgestotterd was kreeg ze een beetje een onzekere glimlach op haar gezicht. Zou hij het weten? Wist hij dat ze schreef? Ze had het toch goed verborgen weten te houden, tenminste dat was wat ze dacht... Misschien.. Nee dat zou toch niet? De blosjes op zijn wangen konden vanalles betekenen. Maar toen besloot ze dat hij het niet kon weten; nergens had ze namen op gezet. Dus ze glimlachte geruststellend. Een beetje bang, maar ze hoopte maar dat dat niet te zien was door het gedimde licht. "Ik ben niet zo'n ster in songteksten..." zei ze voorzichtig, nee ze vond inderdaad dat ze er niet zo goed in was, maar hij hoefde niet te weten dat ze er dus wel iets mee deed. "Maar het lijkt me super eens iets van jou te proberen? Ik wist niet dat je schreef!" haar stem klonk zo enthousiast als ze kon opbrengen op dit moment, nog half door de war omdat ze niet wist wat hij wist. Of eigenlijk niet wist. "Kan je me eens iets laten horen? Of lezen?" Te vriend houden was het beste middel tot succes. Anderen zich in laten zetten, dat was fijn. En als hij goed was, zou hij haar misschien wel beroemd maken! Je hoorde vaak genoeg over beroemde zangers; maar je hoorde nooit iets over de beroemde liedjesschrijvers achter de nummers, behalve als dat de zanger zelf was. En laten we eerlijk zijn; op het podium waren ze een geweldig koppel, ze konden het publiek echt aan hun voeten laten liggen; zijn pianomuziek en haar stem, samen klonk het perfect en in harmonie. Hij vond het niet zo erg om op de achtergrond gedrukt te worden blijkbaar, alleen beter voor haar. "Nee echt het lijkt me leuk, laten we zoiets proberen voor het volgende open podium ofzo?" stelde ze voor. "Ik bedoel, ik weet niet wat je schrijft, maar ik verwacht dat het vast te zingen is, en anders kan je het waarschijnlijk, of anders doen we dat samen" nou eigenlijk niet, hij zou het wel doen, "toch wel aanpassen aan mijn stem?" Ze verplaatste haar gewicht op het andere been en een ober verscheen. "Wilt u iets drinken?" vroeg de ober beleefd, en Almasis knikte, met een schuin oog op Sebastian, wilde weten wat hij zou nemen, dus wachtte tot hij iets zou bestellen.