Het auditorium.

Lauren glimlachte even. "Noem me oppervlakkig, maar ik vind top veertig muziek meestal wel het leukst. Als je me over wilt halen is dit je kans" zei ze, maar eigenlijk was het een smoes om hem nog een keer te horen zingen.

Ian haalde zijn schouders op, "Ik zing aleen top veertig als het een beetje een leuke tekst is, ik ben niet goed met liefdesliedjes en die crap." Hij gaf haar een knipoog. "Maar zal ik eens mijn best gaan doen om je naar de awesome muziek toe te slepen?" Hij lachtte en pakte de microfoon weer en zette een nieuw liedje op. Dit was obviously NIET top veertig. Nogal heel niet. But he just didn't care. Hij had er plezier in te zingen.


Me liky this song, escpecially the guitar solo

Lauren luisterde een beetje verbaasd. 'Wow' zei ze aan het einde, dit was totaal niet haar muziek smaak maar het was echt heel cool. Ze liep naar hem toe. 'Ik weet niet of ik overgehaald ben, maar dit was echt vet'.

Ian lachtte. "It's metal, my dear, ik dacht al dat je het niet zo zou mogen." Hij glimlachte naar haar. "It's your turn to try to get me to like your style." Hij gaf haar een knipoog.

Lauren dacht even na, wat zou hem nou over kunnen halen. Een liedje met een goede tekst? 'Oké, ik weet er wel een, het is niet echt top veertig, maar het is wel heel anders dan jou stijl' zei ze met een glimlachje. Ze pakte haar gitaar op en begon te spelen.

Ian glimlachte en luisterde rustig naar haar gezang. Het was inderdaad niet een liedje wat hij zelf heel snel zou uitkiezen, maar het was wel een goed liedje.

Alex zat zenuwachtig op een kruk die op het podium stond met haar acoustische gitaar in haar handen. Voor haar, op de eerste rij, zaten haar ouders. Een vrouw met blond haar dat in een nette knot zat en iets dat net geen mantelpakje was maar er wel veel op leek. En een man die kalende was in een net pak. Zo kende ze haar ouders, behalve in hun pyjama's had ze hen nog nooit anders gezien. Zonder hen direcht aan te kijken begon ze te spelen. Ze had expres een rustig liedje uitgezocht, het was haar pas kort geleden gelukt dit soort liedjes goed te spelen en ze wilde aan haar ouders laten zien dat ze gegroeid was. Met trillende handen sloeg ze de eerste akoorden van het liedje dat ze met zoveel zorg had uitgekozen aan.

"I hear the wind across the plain
A sound so strong, that calls my name
It's wild like the river, it's warm like the sun
Yeah it's here, this is where I belong"

August haalde even diep adem voor hij heel zacht de deur van het auditorium open deed. Hij glipte naar binnen, maar bleef nog een beetje in de schaduwen staan kijken naar het tafereel voor zich. Hij wierp een blik op Alex' ouders, de enige toeschouwers in de zaal die voorin, maar toonde veel meer interesse in het meisje dat op de kruk op het podium aan het spelen en zingen was. Er verscheen een glimlach om zijn mond en hij schoof snel in de laatste rij stoelen. Hij wist niet of het Alex's bedoeling geweest was dat hij naar haar kwam kijken, dus hield hij zich maar stil.

Alex ontweek de strenge blik van haar ouders nog steeds, ze was bang dat ze dan nog nerveuzer zou worden. Haar blik hield ze dan ook op een punt midden in de zaal gericht zodat ze zich goed op het lied kon concentreren.

"Under the starry skies, where eagles have flown
This place is paradise, it's the place I call home
The moon on the mountains, the whisper through the trees
The waves on the water, let nothing come between rhis and me"

Met dit lied wilde ze laten weten dat Franklin High de plek was waar ze thuis hoorde en nergens anders. De rest van het lied klonk er dan ook wat wanhoop door in haar stem die de boodschap nog versterkte.

August kon zijn ogen niet van haar afhouden terwijl hij luisterde. Hij was echt trots op haar, dat ze dit durfde te doen. Het vergde waarschijnlijk net zo veel moed als dat hij aan zijn ouders zou vertellen dat hij helemaal niet zo onschuldig was geweest als ze dachten, iets waar hij nooit de moed voor zou hebben. Hij ging wat rechter op zitten zodat hij boven de rij stoelen uitstak, maar alsnog niet heel goed te zien was vanaf het podium. Hij wist niet of hij wel wilde dat Alex wist dat hij hier was. Misschien wilde ze zoiets niet met hem delen, maar misschien was ze blij met zijn steun. Hij zou er vanzelf wel achter komen.

Alex slikte even toen het liedje afgelopen was, ze wist niet of ze nu moest blijven zitten of dat ze weg moest gaan. Opgelaten liet ze haar blik door de lege zaal glijden. Ze kon zich amper voorstelen zo'n gevoelig liedje te zingen als die helemaal vol zat. Ze voelde zich al kwetsbaar nu er twee mensen voor haar zaten. Vanuit haar ooghoek ving ze een beweging op en toen ze beter keek was het duidelijk dat er iemand zat. Vanaf hier kon ze alleen niet goed zien wie het was. Niet dat het zou uitmaken, ze voelde zich nu alleen nog maar ongemakkelijker omdat iemand had gezien hoe ze zich openstelde. Haar maag keerde zich al om bij de gedachte. Ze had niemand echt verteld over haar relatie met haar ouders, zelfs August wist er volgens haar het fijne niet van. Dat hing er vanaf wat er allemaal in haar dossier stond, dacht ze bitter. Met behulp van haar armen en goede been wist ze zich van de kruk in de rolstoel te krijgen. Het zag er heel wat makkelijker uit dan gedaan, was Alex de eerste keer achter gekomen.

Ach wat maakte het ook uit, als hij ook maar een kans wilde maken, moest hij toch aan haar laten zien dat hij haar steunde. Als ze het niet waardeerde kon hij altijd nog zijn excuses aanbieden. Hij klapte een paar keer in zijn handen en stond op om door het gangpad naar voren te lopen. Hij bleef voor het podium stil staan en keek met een grijns op zijn gezicht naar Alex. ' Je was echt goed.' Zei hij met een geruststellende glimlach tegen haar.

Alex voelde hoe ze steeds roder werd naarmate het duidelijker werd dat het August was die in de zaal zat. Haar blik schoot de hele tijd naar haar ouders die fluisterend aan het overleggen waren. Ze wilde niet eens weten wat ze zeiden. "Dankje," zei ze terwijl ze zich weer naar August richtte. Het was beter voor haar zenuwen om naar hem te kijken. Ze wist niet of het negatief of positief was dat het August was. Negatief omdat hij nu wel heel dichtbij kwam en positief omdat er dus maar een iemand was.

August wierp ook even een blik op de ouwelui van Alex. Als hij niet had geweten dat het Alex' ouders waren, zou hij gezworen hebben dat dat onmogelijk was. Ze konden bijna niet meer tegenovergesteld zijn met hun nette kleren, streng-uitziend eblikken. Het zou hem bijna de kriebels geven. ' Je moet je geen zorgen maken, het komt wel goed, dat beloof ik.' Zei hij nadat hij zich weer naar Alex gewend had. Aan De ernstige blik op zijn gezichtwas te zien dat hij het meende.

Alex glimlachte dankbaar naar August, al werden haar zenuwen niet helemaal gekalmeerd. Het was raar eigenlijk, het was zijn schuld dat dit gebeurde maar ze was niet meer kwaad op hem. "Ga je mee?" Vroeg ze een onderzoekende blik op haar ouders werpend. "Ik hoef hier echt geen minuut langer te blijven." Alex had er eerst geen aandacht aan besteed maar merkte nu hoe handig die schuine hellingen van het podium af waren. Anders had ze met haar rolstoel helemaal moeten omrijden. Snel reed ze van het podium af en merkte dat ze heel wat kleiner was dan August nu, ze moest gewoon echt omhoog kijken en dat vond ze zachtgezegd niet geweldig.

August knikte en wachtte tot ze het podium was afgerold. Daarna liep hij naast haar mee naar de uitgang van de zaal. Zijn gedachten waren er alleen niet helemaal bij. Nu het moment zo dichtbij kwam datt haar ouders gingen beslissen of ze wel of niet op school mocht blijven, werd hij eerlijk gezegd een beetje zenuwachtig. Het klonk wat wanhopig, maar wat moest hij als Alex van school zou moeten en hij er niet voor kon zorgen dat ze mocht blijven? Hij zou haar dan nooit meer zien en hij wist ook niet zeker of hij dat wel aankon en niet zou terugvallen in zijn 'oude gewoonten'.

Alex keek nog een paar keer om naar haar ouders die nu ook aanstalten maakten om te vertrekken. Ze merkte dat er nu toch wel een knoop in haar maag zat. Als ze nu naar het kantoortje van de directrice zouden gaan had ze een probleem, maar een deel van haar hoopte dat ze gewoon weg zouden gaan. Want ze zag haar ouders er niet voor aan hun excuses aan haar te maken omdat ze haar bijna van school hadden gehaald. Al vond ze het niet geweldig was het iets dat ze geerft had. Zij vond het ook niet leuk om haar excuses aan moeten te bieden. Daarom had ze het zo... lief, het woord kwam aarzelend in haar gedachten, en knap dat hij het wel had gedaan. Maar ze probeerde dat onderwerp uit haar gedachten te krijgen, ze wist niet wat ze ervan moest denken dat hij zo lief was. Ze wilde niets liever dan dat het allemaal oprecht was, maar ze was te bang dat het weer een act was om hem dat te zeggen. Ze ontweek zijn blik, wat niet zo moeilijk was in een rolstoel, omdat ze bang was dat haar gedachten van haar gezicht af te lezen waren.

new
-
De zaal was leeg, alle lampen stonden zoals gewoonlijk aan en beschenen de zaal en het podium zonder bijzondere effecten. Aan het rand van de podium was Jennifer bezig met het inschakelen van de muziek installatie. Ze zou oefenen voor haar performance in de les. In haar hand had ze de microfoon al klaar. Ze teste deze kort door er even met haar hand op te tikken, toen dit echode in de zaal wist ze dat deze het deed. Ze drukte op het knopje play waarna ze naar het midden van het podium liep. Al snel begon de piano muziek van Turning Tables. Voor haar had het nummer geen speciale betekenis, het was gewoon een leuk nummer vond ze.

Cathrine stond bij de deur van het auditorium. Eigenlijk was ze van plan geweest om te zingen maar van de verte had ze al gehoord dat iemand anders al bezig was. Toch besloot ze om naar binnen te gaan, ze had wel zin om ook eens naar andere te kijken. Eens kijken wat voor ander talent er nogmeer op de school was. Zachtjes deed ze de deur open en ging ze op een van de achterste stoelen zitten.

Jennifer had niet door dat er iemand de zaal binnen gekomen was, het was misschien maar goed ook. Dan was er geheid een paar noten flink de fout in gegaan. Gewoon van de onverwachtheid. Tijdens het zingen liep ze over het podium heen, niet te veel, want dat paste niet bij het nummer. Maar eigenlijk paste het nummer ook niet echt bij haar. Haar stem kon het wel aan, maar echt gevoel zoals je bij sommige nummers erin kon leggen was er her niet bij.

Catherine vond het meisje goed zingen, maarja iedereen die hier als talent zang had kon goed zingen. Vaagjes herkende ze het meisje, waarschijnlijk hoorde ze bij een populaire groep. Het was jammer dat ook op Franklin Highn ze werkte met populaire en onpopulaire mensen. Oke, zij hoorde dan wel ook bij de populaire maar ze was niet zoals vele meisjes van de groep bitchie. Tenminste ze zat niet mensen express neer te halen, maar als ze iets vond zei ze er wel wat van. Misschien was ze daarom wel populair geworden, omdat ze niet over zich heen liet lopen.

Toen ehet nummer af was gelopen ging haar blik wat verder de zaal in, al snel viel haar blik op het meisje. O shit. Haar onzekerheid speelde haar direct parte. Ze had geen idee hoe ze hier op moest reageren. Straks was het hartstikek slecht geweest. Er schoot van alles door haar hoofd, maar uiteindelijk was het enige wat ze deed haar een soort riendelijk knikje geven terwijl ze naar de zijkant van het podium liep om de muziek nu uit te schakelen.

Enthousiast klapte Catherine in haar handen, dat deed ze altijd na een optreden wat goed was. 'Goed gezongen hoor, hoe lang zit je al op Franklin high?' vroeg ze en stond op. Met een elegante pas liep ze op het podium af, naar het meisje toe.

Phoebe stond op het grote podium keek met tranen in haar ogen het auditorium rond, ze viel op haar kniëen en begon overdreven te snikken, met gierende uithalen zodat heel de zaal het zou kunnen horen. Zodat het reikte tot d eachterste rij, tot het hoogste deel van de zaal. Het snikken en gieren ging over in krijsen, krijsen en gillen, krijsen en gillen om hulp, smeekbedes tot god en het werd alleen maar hysterischer. Ze sloeg op de planken van het podium en kronkelde over het podium, alsof ze van binnenuit verbrand werd, alsof haar hart eruit was gerukt....

Whaha geweldige actrice
---

Lauren liep het auditorium binnen en deed de deur achter haar dicht. Toen ze het meisje zag bleef ze even kijken en liep toen rustig de trappen af richting het podium. Ja, het raakte haar wel een beetje. Zo voelde zij zich van binnen. Ze klom het podium op en liep met opgeheven hoofd langs het meisje, toen ze achter de piano geschoven was, mompelde ze iets. Niet hard, maar het meisje kon het vast wel horen. 'Stel je niet zo aan' zei ze terwijl ze met haar vingers over de toetsen ging.