Het ziekenhuis

Het viel Flynn niet op dat ze zich ongemakkelijk voelde. "Goed" ze draaiden af richting het met ballonnen volgehangen eetzaaltje. "neem maar wat je wilt, ik trakteer" zei Flynn lief terwijl hij even snel naar Courtney keek of alles nog wel oké was, die was opeens stil! Hij vroeg zich ook af of ze zijn bijna-liefdes-verklaring van straks wel gevolgd had. Hij zou hem in elk geval niet meer opnieuw doen. Hij werd al zenuwachtig als hij eraan dacht. Wat nou als hij het mis gehad had, als het voor haar alleen een spelletje was. Voor hem was dit iets gevaarlijks, maar bij het idee alleen al werd hij warm van binnen. Het was enorm meegevallen hier. Geen plotselinge besluiten of voor hem part tranen. Gewoon heel normaal even naar je ongeboren kindje kijken, nou normaal, Coutney was zo'n 17, had geen zin gehad om het kindje wat nu toch echt in haar groeide, daar had ze bewijzen voor, op te voeden. En hij een 18 jarige jongen, niet de vader van het kindje, gewoon een jongen die ze nog geen maand geleden tegengekomen was 'op straat' waar ze bijna overheengekotst had ging met haar mee. De vader in geen velden of wegen te bekennen. Wist de vader er eigenlijk al vanaf? Hij meende toch wel dat Courtney wel wat plichtsgevoel had als het daarop aankwam. Hij negeerde zijn gedachten en pakte een dienblad van de rail. "wat lust je?" vroeg hij toen, terwijl hij Courtney vragend aankeek.

haha courtney is ook 18, dus dat valt nog mee xd
-
Courtney was in haar eigen gedachte verzonken geweest, ze had zitten denken aan de maanden die komen zouden, aan het kindje dat er uit zou komen.l Maar dat was niet het enige waar ze aan dacht, ze dacht terug aan het gesprek in de auto, het had nog al raar geklonken, ze had er weinig van begrepen. De zenuwen en de zorgen in haar buik hadden haar aandacht teveel afgeleid. Iets waar ze achteraf spijt van had. Pas toen Flynn weer wat zei keek ze naar hem en glimlachte eventjes voor ze haar blik over het etenswaar wat er stond. Er stonden broodjes die er heerlijk uitzagen, "Zo'n broodje ziet er wel lekker uit." zei ze toen tegen hem. "En wat neem jij?"

oww
~~
Flynn laadde een broodje voor haar op het dienblad en nam zelf een ander brootje. "ik denk dat ik die neem" (whaha dood gesprek). Hij liep naar de balie en bestelde twee koffie. Hij hoopte maar dat courtney daar een beetje van hield. Toen hij afrekende en achter een tafeltje schoof keek hij vragend naar Courtney. "smakelijk" zijn vragende blik bleef, hij leek op die van een jong hondje dat wilde zeggen 'neem me mee, neem me alsjeblieft mee' en ging, nog steeds over wat hij straks gezegd had. Ergens was hij volledig teneergeslagen omdat ze er niet eens een reactie op gegeven had. Van de andere kant was dat misschien wel iets goeds...

haha xd best dood idd
-
Courtney nam tegenover hem plaats. "Nogmaals bedankt." ze ze dit keer met een glmlachje op haar lippen, eentje die wat moeite kosten maar wel gemeend was. "Ik weet niet hoe ik het zonder jou gered had vandaag." mompelde ze terwijl ze hem vanonder haar wimpers aankeek. Het gebeurde zelden dat ze mensen zo bedankte, nee meestal dealde ze haar eigen problemen, maar dit had ze echt niet kunnen redden en daarom was ze Flynn er dankbaar voor. En dat ze dat uitsprak was behoorlijk bijzonder. Met haar hand pulkte ze wat kaas van het broodje af terwijl ze naar Flynn bleef kijken.

Flynn knikte. Natuurlijk was hij meegegaan, daar had ze zich niet ook nog voor hoeven bedanken bij hem. Maar hij kon het wel waarderen dat ze het dus wel deed. Hij keek haar aan met ogen die liefde uitstraalden. Vlug knipperde hij zodat hij weer bij zinnen kwam. Hij mocht zoiets niet denken. In zijn hoofd was hij voorovergebogen en had hij nu zijn lippen op die van haar gedrukt. Maar dromen zijn bedrog, dromen komen niet uit...

haha Courtney durft hem niet nogmaals te zoenen xD Ze faalt nogal in relaties, laat staan liefden toe geven
-
Courtney merkte zjn blik op, maar ze durfde er niet uit te halen wat ze dacht er in te lezen. Nee, hij was gewoon een goede vriend die zijn plicht deed. Ja dat moest het gewoon zijn. Ze moest zich niet zoveel in haar hoofd halen. Voor Courtney ies verkeerds kon zeggen hapte ze snel een hap van haar broodje, hoewel ze niet eens zo hongerig was.

Flynn at zijn broodje braaf op, net als zijn koffie en keek toe hoe courtney ook dat van haar opat. (sorry ik spoel ff door, dit moment wordt uiterst saai --.--). Flynn nam haar mee terug naar huis.

~~
ik weet nix meer

oki, ik vind dat ze nog een keer moeten meeten en dat courtney het gaat snappen ^^

waar?

vijver? begin jij (a)?

ik ben er nog niet helemaal uit of flynn echt doodgaat, of dat het alleen zo lijkt, en ik ben nog aan het bedenken voor wie hij gaat kiezen straks.

is goed, ben ondertussen love actually aan het kijken dus reageer wat traag ^^


en hij mag niet doodgaan :C

whaha okee

ik zal erover nadenken

hij gaat in elk geval van school af.

yeah drama

en jij kan ^^

jij weer, maar nu ga ik slapen doeii

NEW
~~
Ally rende bijna door de gangen van het ziekenhuis en ze zou helemaal rennen als ze niet voortdurend een opmerking kreeg. Summer kwam haar tegemoet gelopen. "Allyshia, hij blijft je maar roepen, het is hier, wacht ik breng je" Ally's gezicht stond angstig, ze was enorm geschrokken en wist meteen wat er aan de hand was. Ze was iets chiquer gekleed dan normaal en midden in haar verjaardagsfeestje vertrokken. Er waren weinig mensen die haar zouden missen, maar ze had zich al zorgen lopen maken toen hij maar niet leek te komen. Ze liep nu op blote voeten omdat ze vond dat ze niet snel genoeg vooruit kwam op haar hakken. Summer bracht haar naar een niet al te grote kamer, de intensive care. Toen ze hem zag liggen vloog ze bijna letterlijk op hem af, ze greep zijn hand vast en staarde hem aan. Hij zag er slecht uit en zijn ogen waren gesloten. Hij zat onder de blauwe plekken en rode vegen. Maar het interesseerde haar niet, ze was nu bij hem. Ze hoopte alleen dat hij geen pijn had en zijn ogen weer open zou doen. Boven zijn oog zat een flink gapende wond, die nu verzorgd werd en zijn arm zat helemaal ingepakt. "Ben jij Ally?" vroeg de arts die bezig was zijn voorhoofd te ontsmetten. Ally knikte vaag. "goed, hij riep om je, hij is niet wakker, dus je kan je voorstellen dat we het een beetje vreemd vonden, we weten niet zeker of het goed komt, daarom al de apparaten, maar op dit moment kunnen wij ook niet veel doen."

Daar lag hij dan, meer dan twee uur geleden had hij tegen Jason gezegd dat hij eruit wilde. Ze hadden hem vastgebonden, meegenomen naar een of andere verlaten plek. Hij was volledig in elkaar geslagen, iemand had een schot gelost die in zijn linkerschouder terecht was gekomen. Hij was buitenwesten en wist totaal niet wat er verder nog was gebeurd. Wel zat er op zijn rug een grote brandplek, ze hadden hem gemerkt dus iedereen zou kunnen zien dat hij vroeger een LB was geweest, zeker ook door de tatoeages. Wat niet aan de buiten kant was te zien was de gebroken rib, zijn kapotte longen. Vandaar dat hij aan het beademingsapparaat lag. Verder de gescheurde milt was ook niet te zien, ze hadden hem daar al voor geopereerd gelukkig.
Ondanks dat Jake buiten westen was voelde hij de hand van Ally, hij werd iets rustiger en hield op met zijn geroep naar haar. Zijn hand weigerde om haar een kneepje in haar hand te kunnen geven, maar het was voor hem genoeg om te weten dat ze er was. Dat alles goed zou komen. Dat hoopte hij tenminste.

"We kunnen nu niet zo veel voor hem doen, nu is het wachten tot hij stabiel wordt" zei de arts terwijl hij wegliep. Ally streelde voorzichtig langs zijn wang. "Schatje, ik ben er nu" fluisterde ze. Ze had hem nog nooit een koosnaampje gegeven of iets wat daarop leek. Maar hij zag er klein uit in het bed en ze voelde de drang bij hem in het grote bed te kruipen, maar dat deed ze niet. Ze was bang dat ze het daardoor alleen maar erger zou maken. Hij was naar de gang gegaan en had gezegd dat hij eruit wilde stappen. Dit was haar schuld. Ze voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Hij mocht niet gaan, dat zou ze niet overleven. Ze hield te veel van hem dan eigenlijk goed voor haar was, dan goed voor wie dan ook was. Het beademingsapparaat piepte regelmatig, iets wat Ally een beetje op haar gemak stelde. "Het komt allemaal weer goed" fluisterde ze weer, zijn hand niet loslatend. De hand had ze nu met beide handen vast.

Heel licht lukte het Jake om zijn vingers te bewegen, het streelde eenmaal kort langs de binnenkant van haar hand. Bijna onmerkbaar omdat het zo'n zwakke beweging was. Maar hij was er daadwerkelijk. Jake was gestopt met het gevecht met zijn oogleden, die wilde niet open gaan. HIj wilde Ally aan kunnen kijken, wilde haar in zijn armen nemen. Alleen zijn hele lichaam weigerde om mee te werken. Dus daar lag hij dan, zonder de mogelijkheid om haar te laten weten hoeveel hij van haar hield.

Hoe zwak de beweging van zijn vingers ook was, ze voelde het. Haar hand pakte de zijne steviger vast en het gaf haar hoop, hoop dat hij straks echt zijn ogen open zou doen. Ze ging op een stoel zitten, zijn hand niet loslatend. "Jake, ik hou van je, ik zal niet weg gaan, ik blijf hier, rust nu maar uit" zei ze zachtjes. Haar ogen lieten zijn gelaat niet los, ze bleef naar hem kijken, haar telefoon stond nu uit en Summer kwam na een paar minuten de ruimte in en ze legde haar hand op Ally's schouder, Ally keek niet op. Summer wist hoeveel Jake voor haar betekende, het was Summers auto geweest waarmee ze hem uit de gevangenis gehaald had. Summer was het geweest die haar gezegd had dat ze ervoor moest gaan. Summer was een soort moeder voor Ally en ze pakte haar hand met de hand die niet in die van Jake lag vast. "Dank je Summer" fluisterde ze zachtjes. Summer pakte ook een stoel en ging bij haar zitten, wetend dat Ally dat erg kon waarderen.

Adam zuchtte toen hij de juiste afdeling instapte en naar de balie liep, iedereen staarde naar hen, niet gek natuurlijk, wat zouden twee jongens hier nou moeten doen? 'Ik... Ehm. Ik...' mompelde hij tegen de vrouw achter de balie die hem met net zoveel ongeloof aankeek als alle anderen, 'Je... Wàt?' vroeg ze met een snauwende ondertoon in haar stem, 'Bent op zoek naar een andere afdeling?' Adam schudde zijn hoofd, 'Ik en hier voor een echo, ik hebeen afspraak, Adam Gallagher.' zei hij half vragend en hij kneep even in Flavio's hand die hij niet had los gelaten vanaf het moment dat ze de auto uitstapten. 'Neemaar...' mompelde de vrouw ongelovig, 'Je staat er echt tussen. Die kant op.' zei ze nu een stuk vriendelijker en ze wees hen duidelijk op de deur.


Srry we needed this meet, ga dr gerust verder doorheenxd

Flavio knikte dankbaar naar de vrouw voor hij, met nog steeds Adams hand stevig in de zijne naar de deur begon te lopen. Hij klopte zachtjes op de deur. "Kom maar verder." riep een vriendelijke vrouwenstem. Flavio deed een beetje timide de deur open en trok zijn verloofde mee naar binnen. Achter een bureau zat een vriendelijk ogende jonge vrouw met sproeten. Haar donkere haar was met een klem opgestoken, al omlijstten een paar losse plukken haar met een modieuse nerd-bril gesierde gezicht. Onder haar sky-blue labjas droeg ze een simpele donkerrode kokerrok met een donkerblauw shirtje erboven. "Hallo, ik ben Dr. Blueberry, al heb ik liever dat jullie me Sophie noemen, blueberry is zo'n rare naam." Zei ze vriendelijk en gebaarde naar de twee stoelen tegenover haar.

Adam trilde van de zenuwen toen hij de kamer instapte, maar de vrouw oogde zo kalm en verstandig dat hij daar mee stopte zodra hij zat, hij wist echt niet wat hij moest zeggendus keek hij maar naar haar kleding, iets wat hij bij iedereen vrijwel meteen deed. 'Zo, jongens, deze situatie is vast heel ingewikkeld, maar ik wil er graag mee omgaan als met elke andere zwangerschap, al lopen sommige dingen natuurlijk net wat anders.' legde Sophie uit met dezelfde kalme, maar vrolijke stem die ze eerder gebruikt had. 'Wie van jullie is Adam? en wat is de naam van de ander...' vroeg ze vervolgens en Adam keek op, 'Ik... Ik ben Adam, en dit is Flavio.' stelde hij hen beiden voor en hij staarde weer naar iets anders, ik dit geval de posters op de muur.

Flavio glimalchtte naar haar. "Flavio Rosetti om precies te zijn." Ze knikte en schreef zijn naam snel op een van haar papieren. Ze glimalchtte en begon hen rustig uit te leggen welke maatregelen genomen moesten worden vanwege de vreemde omstandigheden. Ze eindigde met "..dus jullie zullen wel vaker op controle moeten komen dan de meeste normale koppels, maar dat is omdat de veiligheid van Adam en jullie kind op die manier beter gewaarborgd word." Legde ze kalm uit.

Adam luisterde aandachtig naar haar uitleg en knikte vaar nodig, af en toe wasr een andere reactie nodig, hij kreund bijvoorbeeld jammerlijk toen er ten sprake kwam dat de keizersnede een litteken zou achterlaten. Toen ze uitgesprokenwas zat hij zo vol met info die hij niet moest vergeten dat hij er hoofdpijn van kreeg. Een groot voordeel aanS Sophie was dat Adam zich bij haar niet voelde als een soort ontdekking,maar gewoon als zwangere vrouw die toevallig ook mannelijke organen had. 'Zullen we nu maar aan die echobeginnen?' Vroeg Solhie na nog even vragend naar hen te hebben gekeken als non verbale vraag of ze nog iets wilden weten.

Flavio keek vragend naar Adam. "Voor mijn part wel. Ik hoef niets meer te weten." Zei hij vriendelijk. Hij apkte de hand van zijn verloofde wat steviger beet. "Adam, ben je er klaar voor?" Vroeg hij liefdevol,