Het ziekenhuis

Flavio knikte naar Adam en kustte hem vluchtig op zijn wangvoor hij een verpleegster ging halen. Niet veel later waren ze in een operatiekamer. Hij stond aan de goede kant van het scherm, naast Adams hoofd, en hield diens hand vast. Zijn verloofde was grotendeels verdoofd, zodat hij nog wel aanwezig zou zijn als het kleintje tevoorschijn werd gehaald. Hij hield nerveus Adams hand vast. "The moment of truth."

Adams blik stond vastgenageld aan die van Flavio, het voelde vreemd om voor een deel verdoofd te zijn, maar het was zeker beter dan de pijn van eerder noch wat hij zou voelen als hij niet verdoofd was. Zodra hun dochter ter wereld geholpen was werd deze aan hen "gepresenteerd" Adam had de grootste grijns ooit op zijn gezicht en tranen in zijn ogen, hij was vader... Of moeder... Wat dan ook.

Toen de uk gewogen en dergelijke was werd ze in de armen gelegd van haar vader. De vader die niet op het moment gehecht werd. Flavio keek met tranen in zijn ogen naar het kleine gezichtje van het popje dat nu in zijn armen lag. Hij knielde naast Adam neer. "Lieverd, zeg hallo tegen onze dochter." Zei hij, niet eens zijn best doend zijn stem te beheersen.

Adam kon niets zeggen, alleen maar met een vreselijk brede glimlach en tranen in zijn blauwe ogen staren naar het kleine wonder dat hij zojuist ter wereld had gebracht. Al de Elende die hier aan vooraf gegaan was leek het opeens meer dan waard. 'Hey, Zita...' bracht hij uiteindelijk toch uit tegen zijn dochter.

Flavio glimalchtte tussen de tranen door. "Hallo Zita, welkom in de wereld." Zei hij op zijn beurt. Het welkom van hun dochtertje was genoeg om de net terug gedwongen tranen weer terug te laten komen. "Adam, you did a great job." Zei hij met een glimlach terwijl hij een kus op Adams voorhoofd drukte.

Adam glimlachte, 'Jij hebt net zo goed geholpen.' zei hij trots, Zita was een mooi kind, ook als hij helemaal eerlijk was. Wat wilde je ook met zon vader als Flavio? 'Het spijt me dat ik zon zak tegen je ben geweest, trouwens.' voegde hij er nog aan toe tegen Flavio.

Flavio glimlachtte. "Jij kon er ook niets aan doen, dat had te maken met hormonen." zei hij lief. Hij keek naar Zita alsof ze een engeltje was. Hij lachtte toen ze gaapte en haar lieve oogjes voor een moment opende. "Kijk toch eens, ijs blauw." Zei hij zacht om haar niet aan het huilen te maken. "Jouw ogen zijn de kleur van de hemel, de meine die van de zee, en deze meid komt gewoon aanzetten met ijs, nu hebben we alles voor een dagje strand."

Adam had het gevoel dat hij onmogelijk kon stoppen met glimlachen, nooit niet. 'Een dagje strand zou perfect zijn met z'n drieen.' zei hij met een knipoog en hij pakte voorzichtig Zita 's voetje vast, gewoon om haar aangeraakt te hebben. 'Mommy loges you...' zei hij zacht.

Flavio glimlachtte en legde Zira voorzichtig in Adams armen. "And daddy loves you too." Zei hij liefdevol. "Daddy loves both of you."

Adam keek Flavio nog even aan met een 'love you more'-blik voor hij zich tot het engeltje in zijn armen richtte. Hij had het gevoel dat hij niet vrolijker dan dit kon worden. Hij had een prechtige dochter en een perfecte verloofde. Het enige wat hem vrolijker zou kunnen maken was waarschijnlijk Flavio zijn man kunnen noemen. 'This is THE best dat of my life...' zei hij ademloos, Zita aankijkend alsof ze een wonder was, wat ze in zijn ogen werkelijk was.

Flavio glimlachtte bij het vertederende beeld van "moeder" en dochter. "Zita Nessa Galagher-Rosetti, ik kan nog steeds amper geloven dat je bestaat." Zei hij liefdevol. Het engeltje had inmiddels alweer slaperig haar oogjes gesloten, al zou ze later waarscheinlijk honger hebben.

Adam glimlachte 'Ik ook niet...' zei hij zacht en hij zuchtte onder de betovering die Zita op hem had. Hij wilde haar nooit meer loslaten, zelfs niet om hqqr aan Flavio te geven, als hij eerlijk was. 'Je bent het mooiste wat me ooit is overkomen.... Samen met je vader dan...' Zei hij alsof zijn dochter elk woord zou begrijpen.

Flavio kustte Adam teder. "Ik houd extreem van jouw andere vader, mijn engel." Zei hij liefdevol. Hij streek liefdevol over Zita's wang. "Lieverd, misschien moet ik haar zo in haar bedje leggen, dan kunnen jullie allebei een beetje slapen. Zij is net geboren, jij hebt net een kind terwereld gebracht en een operatie ondergaan."

Adam glimlachte en knikte, 'Dat lijkt me een goed idee, nu je het zegt kan ik inderdaad wel wat slaap gebruiken.' zei hij en hij gaf Zita een kus op haar wang voor hij haar een Flavio overhandigde met een kus op diens wang. 'Moet ik niet naar een andere kamer of wat?'

Flavio deed zijn mond open om te vragen hoe en wat, maar de eerste de beste verpleger kwam met een rolstoel en een ander met een baby bedje op wielen. "Ik neem meneer Gallagher mee, en mijn collega brengt de kleine naar de baby ruimte. (In amerika laten ze babys om een of andere reden in een aparte ruimte)

Adam probeerde zelf omhoog te komen, maar dat was moeilijker dan hij dacht en hij liet zich gewillig in de rolstoel helpen. Hij vond het niet leuk, maar het was hem wel duidelijk dat hij niet zelf kon lopen. Eenmaal in de nieuwe kamer aangekomen en in het voor hem bestemde bed geholpen viel hij vrijwel meteen in slaap, zo'n operatie was toch vermoeiender dan hij had verwacht.

Verder in hun kamer? En cuhn is

NEW
~~
Nick lag in een ziekenhuis bed aan het infuus. Hij zag enorm wit. Hij vond dit zo'n onzin, konden ze het er niet meteen uitsnijden? Waarom eerst altijd die chemo kuren? Er was iets niet helemaal zo gegaan als het hoorde, anders was hij hier nu niet eens geweest. Hij was tijdens een les opeens gewoon omgekiept. Hij was al weken bezig met chemo's en hij was zo misselijk dat hij nog geen twee happen door zijn keel kon krijgen. Het eten smaakte hem niet meer en hij was héél snel moe. En dat alles omdat er zo'n vreemd bolletje onder aan zijn hersenen zat. De lerares had zich geen raad geweten en had 112 gebeld, nog meer van die onzin, als ze gewoon een bekertje water in zijn gezicht gegooid hadden was er ook niets gebeurd. Hij was van mening dat Maud voor zoiets niet opgebeld moest worden, het ging net weer allemaal wat beter met haar, dan moest ze niet voortdurend in dit gezeik meegetrokken worden. Maar Stef had net zolang gezeurd tot hij toegezegd, of toegeknikt had dat ze haar toch uit de les zouden halen. Stef vond dat ze het verdiende, en voor Nick was het niet zo dat ze het niet verdiende, hij wilde haar alleen beschermen voor het verdriet dat hij haar nu alweer aan ging doen. Als ze gewoon even gewacht hadden kon hij misschien ook normaal praten zonder de hele tijd over te geven en had hij gewoon weer naar school gekund en haar vertellen dat hij even in het ziekenhuis geweest was. Maar nee. Ze moesten het weer moeilijker voor haar maken dan het al was. Ana was er al en zijn moeder ook. Zijn zusje was nog op school, maar zou meteen daarna met de buurvrouw naar hem toe komen. Ana en zijn moeder waren in bespreking met Stef, maar hij was 'niet in staat' geweest erbij te zijn. Dit was allemaal zo'n grote onzin. Nick lag in een groot ziekenhuisbed, in het midden van een grote witte kamer, en hij voelde zich alleen, voelde zich weer misselijk worden bij het idee alleen dat hij in het ziekenhuis lag.

Maud kwam met alle haast het ziekenhuis in gerend. Ze baalde ervan dat ze nu pas te horen kreeg dat er weer iets was met Nick maar Stef had tegen haar gezegd dat ze één van de eerste was die werd opgebeld. Toch vond ze het allemaal niet snel genoeg voor haar gevoel gaan. Ze besloot even niet te gaan praten met Ana of de moeder van Nick. Nee ze wilde zo snel mogelijk naar Nick. Hij had haar nodig. Het ging redelijk goed met haar, ze had nog steeds haar zenuwtrekje, constant maar voor de rest ging het goed. Ze at weer zonder het er gelijk uit te gooien en de rechter zou over een kleine twee weken beslissen of Maud eindelijk uit huis zou worden gezet. En ze zou bijna 18 worden.(klopt niet maar vind ik wel leuker xD) Toen ze de kamer binnenkwam en Nick daar zo zag liggen moest ze even op haar lip bijten maar besloot zich groot te houden. Met een toch wat gehaaste pas liep ze naar Nick toe en pakte zijn hand beet." Het komt goed schat. Het is raar om jou nu in het bed te zien liggen inplaats van ik." Ze grijnsde lichtelijk en drukte een kusje op de wang van Nick. Haar andere hand frunnikte aan haar jasje maar ze had haar hand achter haar rug zodat Nick het niet zou zien. Het was helemaal niet nodig voor Nick om haar zenuwtrekje te zien. Alles ging goed en dit zou vast niks zijn. Dat was in ieder geval wat ze zichzelf bleef vertellen.

"Ik weet het Maud" mompelde Nick, zo hard als zijn stem dat toeliet. Hij had het zenuwtrekje al gezien maar zei er niets over. "Ik kan straks denk ik ook weer gewoon mee terug" zei hij terwijl hij haar geruststellend aankeek. Nee hij maakte zich er niet druk over. Er was niets, hij was alleen even omgekiept. Niets raars, toch? Hij had chemo kuren dan was het niets nieuws dat het niet zo goed met je ging. Hij stak zijn koude, witte hand naar haar gezicht uit en streelde er even over. Nam een slokje water voor zijn droge keel, maar bleef haar aankijken. Hij wist het zeker; dit kwam goed. "Fijn dat je gekomen bent" zei hij zachtjes, al wat duidelijker dan net, omdat zijn keel nu niet meer zo droog was. Het was waar, alleen hij had liever niet haar bezigheden willen verstoren. "Maar het had toch niet gehoeven? Je hoeft niet meteen alles te laten vallen, zo snel gaat dat niet met mij" grinnikte hij terwijl hij in haar hand kneep en naar haar opkeek. Nee er was niets aan de hand. Zijn ogen twinkelden, ookal was dat iets doffer dan eerst. Zijn wangen waren lichtjes ingevallen omdat hij gewoonweg niets binnenhield.

Maud glimlachtte naar hem en streek door zijn haren heen," Dat weet ik wel maar je hebt me nodig, of eigenlijk ik heb zekerheid nodig daarom kom ik toch. Ik wil je nog zien lachen en die grapjes horen maken. Ik wil gewoon bij je zijn met welke reden dan ook. Plus mijn wiskunde toets ging niet helemaal goed. Iets dat raar is omdat ik wel alles weet maar mijn leraar geeft me nu wiskunde voor gevorderde en ik snap er helemaal niks van. Iets dat me plezier doet. Ik heb nooit echt last van problemen met leren gehad. En nu opeens wel. Het doet me zelfs goed." Ze grinnikte en keek naar haar lieve Nick. Ze ging over wiskunde praten omdat ze niet wilde beginnen over hoe slecht hij eruit zag. Dat zou waarschijnlijk niet heel positief klinken. Toen de deur open ging en Stef, Ana en de moeder van Nick binnen kwamen liet ze toch de blik van Nick los en liet die van gezicht naar gezicht glijden en daarna toch weer terug naar Nick.

Nick glimlachte. Hij pakte haar hand wat steviger vast en drukte er een voorzichtig kusje op. Maud die problemen had met wiskunde. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Natuurlijk merkte hij dat het een soort afleiding was, maar het werkte redelijk. Toen Stef, Ana en zijn moeder binnen kwamen glimlachte hij naar hen. Maar toen Stef begon te praten verslapte zijn glimlach. "Nick zal hier moeten blijven" zei hij vastbesloten. "Hij zal heel binnenkort geopereerd worden, want de chemo slaat niet aan, iets wat heel slecht nieuws is aangezien de tumor dus blijft groeien." Nick rolde met zijn ogen, ja tuurlijk. "De chemo kuur zal stop gezet worden, en over twee weken ongeveer zal je waarschijnlijk geopereerd worden, van te voren krijg je nog een ct, of twee of drie, en de artsen zullen overleggen hoe ze het het beste aan kunnen pakken. Dit is niet zo gemakkelijk als de vorige keer omdat de tumor op een andere plek zit en niet gereageerd heeft op de chemo." Voor Nick was het goed nieuws dat hij mocht stoppen met de chemo, want die chemo zorgde ervoor dat hij zich zo vervelend voelde. De rest was minder, maar hij zou er niet dood aan gaan. Zo erg was het allemaal niet. Hij kreeg gewoon weer een operatie en over twee weken was hier hier overal van af. Mooi toch?

Maud kreeg tranen in haar ogen. Ze hadden al genoeg drama gehad nu ook nog een stomme tumor die niet reageerde op de chemo kuren. Heerlijk. Alsof het nog niet slechter kon. Gelijk voelde ze dat haar maag zich omkeerde en ze liet de hand van Nick los." schat het komt goed, dat zeg je zo vaak tegen mij. Dus ik vertrouw je. Maar ik moet nu heel even naar de wc, ik moest op school ook al nodig maar jij was belangrijker." Dat was weer een leugen. Ze had het idee dat ze meer was gaan liegen sinds ze uit het ziekenhuis was en sinds Nick af en toe er weer in was. Ze wilde hem namelijk niet zorgen laten maken om haar soms terugkomende overgeef buien of haar zenuwtrekje. Ze drukte een kusje op zijn lippen en streek nog een keer door de haren van Nick en daarna liep ze weg, de kamer uit. In het voorbijgaan gaf ze Ana nog even een doordringende blik, die had gelijk door dat ze niks moest zeggen tegen Nick over haar probleem en dat ze Nick gerust moest stellen zodra hij vragen ging stellen over haar stoornis. In dat opzicht was Maud wel erg blij om Ana te leren kennen. Ze gingen erg vaak met elkaar om en zelfs als Nick er niet was, zat ze soms bij Ana. Gewoon kletsen, over kleding, Nick, het leven eigenlijk alles wat je maar kon bedenken.

Nick had meteen door dat ze loog, en hij keek Ana aan, die haar hoofd geruststellend schudde. Hij wilde dat Maud de waarheid sprak, en aangezien Ana daar overduidelijk van overtuigd was was er niets aan de hand, toch? Nick keek naar Stef. "Maar geen chemo betekent toch ook weer lekker eten, en alles wat daarbij hoort? En misschien zelfs sport?" vroeg hij, met een stem die al een stuk zekerder en minder beverig was. Hij keek nog een keer kort naar de deur waardoor Maud verdwenen was, daarna weer naar Stef die begon te lachen, het was een trieste lach. "nee, het spijt me Nick." zei hij. "helaas zit dat er niet meer in, tenminste we denken van niet, de chemo is nog niet uitgewerkt, wat betekent dat er nog heel wat bijwerkingen op je lichaam zullen blijven." terwijl hij daarover sprak voelde Nick hoe zijn maag zich opnieuw omkeerde en hij greep naar de emmer die naast zijn bed stond en gaf over. Zijn moeder en Ana keken bezorgd, maar wisten dat dit erbij hoorde. Nick veegde zijn mond af en nam een slok water waarna hij weer opkeek. "waar is dan de fun aan dit hele gedoe?" vroeg hij kwasie. Hij snapte nog steeds niet hoe serieus dit eigenlijk was.

Maud had zich echt even moeten herpakken. De houding van Nick werkte niet echt mee. Hij dacht echt dat het over zou gaan. Dat dit gewoon zo weg zou gaan. Maud wist beter. Ze had goed met Stef gesproken en die was toch redelijk ernstig geweest. Het had haar pijn gedaan. Veel pijn. Ze had wat water in haar gezicht gegooid, haar mond gespoeld en liep nu weer de kamer binnen met een voorzichtige glimlach naar Nick. Ze had niet gezien dat hij had overgegeven en daar was ze erg blij mee want ze wist zeker dat ze anders nog erger van streek zou raken. Ze pakte weer zijn hand vast en wreef er zachtjes over." Er is sowieso niet echt fun in het ziekenhuis schat. Maar ik zal het leuker maken voor je. Denk alleen maar even aan de avonden die we samen kunnen hebben en geen school." Ze grijnsde en drukte een kusje op zijn voorhoofd terwijl ze weer door zijn haren streek." Ik ga niet meer bij je weg tot je uit het ziekenhuis mag."