Het ziekenhuis

Ergens net buiten het centrum van NY staat een groot modern ziekenhuis. Tja, wat kun je erover zeggen? Het is een gewoon ziekenhuis. Groot en modern, de meeste mensen gaan hier naar het ziekenhuis omdat het een goede reputatie heeft. Het grootste gedeelte van de mensen die hier weggaan zijn beter. De doktoren en verpleegsters zijn aardig en behulpzaam. Er is een kinderafdeling waar iedere week een cliniclown komt. Op iedere verdieping is een vrijetijdsruimte voor de patiënten en op de begane grond is een restaurant en een kadowinkeltje.

regels: Ben voorzichtig met de patiënten.. de gebruikelijke regels in een ziekenhuis.
aantal personen: best wel veeel.

James liep met de verplegers mee, die een bed met zich meetrokken met daar in Yinther. "Ben je haar vriendje?" vroeg één van de twee aan James. "Nee" zei hij rustig. "Ik ontmoette haar vandaag in het restaurantje, ze struikelde en toen is ze op de grond gevallen" legde hij kort uit.

Fronsend luisterde ze naar het gesprek.. Wat een vage vraag van de verpleegsters. Maar stiekem zou ze het wel willen..hoewel ze neit eens wist hoe de jongen heette.. "wat gaan jullie met me doen?" vroeg ze paniekerig. Waarschijnlijk hadden ze haar iets kalmerends gegeven want ze had geen kracht om tegentestribbelen. Met grote ogen keek ze naar de verpleegsters en liet haar ogen schichtig door het ziekenhuis gaan. Doodsbang was ze voor het ziekenhuis.. En ze wilde hier maar al te graag weer weg.

ander tijdstip (andere meet kan gewoon doorgaan)
~~
De auto stopte met een schok waarna August zich in zijn stoel omdraaide. ' Sorry' Zei hij snel tegen Alex. Hij stapte uit en deed de achterdeur open om Alex voorzichtig op te tillen en uit de auto te halen. Nadat hij de auto op slot had gedaan, liep hij met haar naar de ingang van het ziekenhuis. Hij had zich nu pas bedacht dat hij ook een ambulance had kunnen bellen, maar voor dat kleine stukje was het misschien wat overdreven geweest, al was het wel fijner voor Alex geweest. Nu waren ze hier toch al en liep August de draaideuren door. Hier en daar keken mensen raar op bij het zien van hem en Alex die in zijn armen lag, maar hij negeerde de blikken. Hij liep door naar de balie, waar de mevrouw hem wat vreemd aankeek, maar hem de kant van de eerste hulp opwees toen hij er om vroeg.

Alex merkte slechts vaag dat de auto stopte en dat ze op werd getild. Ze dwong haar ogen te openen en merkte meteen dat alles zo wit was, onnatuurlijk wit. "Waar zijn we?" Vroeg ze zachtjes aan August. Ergens in haar achterhoofd was een stemmetje dat zei dat ze bij hem uit de buurt moest blijven, maar het voelde te fijn in zijn armen en ze had intussen geleerd dat de pijn in haar been niet iets was om te negeren. Voorzichtig tilde ze haar hoofd op om rond te kijken, erg lang hield ze dit echter niet vol. Het leek wel alsof het gewoon heel veel energie koste om pijn te hebben, iets wat ze nogal vervelend vond. Ze hield er niet van het slachtoffer te zijn of niet in staat te zijn zelf iets te doen.

August keek even naar Alex die er blijkbaar niet helemaal bij meer was. 'In het ziekenhuis.' Zei hij zacht terwijl hij doorliep. Even stond hij stil om op de bordjes te kijken, ook al kwam hij wel vaker in ziekenhuizen na gevechten, hij vond het altijd nog een doolhof. Uiteindelijk kwam hij bij de balie van de eerste hulp. ' Hallo mevrouw, ik heb een probleempje of eigenlijk... nouja u snapt het denk ik wel.' Zei hij met een beleefde glimlach. De vrouw achter de balie keek op van haar computer en keek vreemd naar de jongen met zijn hoodie nog steeds op. ' Als u uw naam vertelt, kunt u daar wachten tot u wordt geroepen.' August keek even naar de wachtruimte waar 1 man zat en knikte om te zeggen:' August Rush.' Daarna liep hij naar de wachtruimte om Alex op de stoelen neer te zetten. ' We moeten even wachten.' legde hij uit, niet zeker wetend of ze het wel begreep.

Alex ogen schoten op bij het horen van 'ziekenhuis', als er een plek was waar ze niet graag kwam was het hier wel. Eigenlijk had ze het kunnen weten, de geur en al het wit konden maar een ding betekenen. Waarschijnlijk was het beter geweest als ze in de half bewusteloze staat was gebleven, blijkbaar wist haar lichaam toch wel wat goed voor haar was. Het had gedacht dat de pijn iets te veel en geprobeerd bewusteloosheid te bereiken, maar nu ze echt 'wakker' was voelde ze die heel wat beter. Haar gezicht vertrok even, maar ze maakte geen geluid. Het zorgde er namelijk ook voor dat ze wat meer controle over haar lichaam had. Voorzichtig knikte ze naar August, ze voelde zich een beetje schuldig tegenover hem. Iets wat ze erg vervelend vond, maar het was wel zo. Hij was vast erg geschrokken en moest dit nu allemaal voor haar doen.

August ging op de stoel naast haar zitten en zette zijn ellebogen op zijn bovenbenen om zijn hoofd op zijn handen te leggen. Met een zucht schoof hij de hoodie naar achteren en wreef hij door zijn haar. Tegelijkertijd probeerde hij zich te kalmeren, maar nu hij tijd had om na te denken, schoten de gedachten door zijn hoofd en werd een grote brei. Hij keek even opzij naar Alex en voelde zich meteen weer schuldig. Het was zijn schuld dat ze hier nu zat. Als hij er niet voor had gezorgd dat haar ouders haar van Franklin High af zouden halen, had zij geen afscheid hoeven nemen van het skatepark en hadden ze hier nu niet gezeten. ' Het spijt me.' Zei hij dan ook zacht nadat hij zijn blik weer voor zich had gericht.

Alex had haar handen tot vuisten gebald en haar nagels drukte in de palm van haar hand, het hielp haar de pijn in haar been te onderdrukken. Met al haar ongelukken had ze toch nog nooit zo iets meegemaakt, nooit zo erg dat ze niet zelf naar de eerste hulp had kunnen lopen. Ze werd uit haar concentratie gehaald door August die 'sorry' zei. De vorige keer had hij het ook gemeend, dacht ze, maar nu klonk het anders. Alsof hij zichzelf echt iets verweet, wat volgens haar nu juist niet het geval was. Onbegrijpend keek ze hem aan, maar ze zei niets. Ze wist dan ook niet precies waar hij sorry voor zei, maar als hij er zich beter door zou voelen zou ze het maar accepteren.

Na weer een blik op Alex te durven werpen, zag hij de onbegrijpende blik. Hij draaide iets naar haar toe, al hield hij zijn blik van haar gezicht afgewend. ' Het is mijn schuld, dat je door je ouders van school gehaald word, maar ook dat je hier nu zit. Je zou je been nooit gebroken hebben als je geen afscheid had hoeven nemen.' Zei hij ongemakkelijk. Misschien was het niet de goede tijd om dit tegen Alex te zeggen, want hij wist bijna zeker dat ze hem tegen zou spreken, maar dat moest niet.

Alex schudde koppig haar hoofd, als hij het zo bedoelde vond ze het niet zijn schuld. Als het iemands schuld zou zijn, zou het de hare zijn. Ze wist van zichzelf dat ze er niet helemaal met haar hoofd bij was geweest en omdat het ook nog glad was geweest was het niet erg gek dat ze was gevallen. "Mijn schuld, en die van de regen," zei ze met een klein glimlachje. Veel meer kreeg ze niet voor elkaar, en het was meer als een boer met kiespijn, maar het was een glimlach. Hoewel de discussie wel een goede afleiding van de pijn was.

Alhoewel hij haar eerst weer wilde tegenspreken, stond hij plotselings op. ' Ik ben zo terug.' Zei hij snel voor hij de wachtkamer uitliep. Gelijktijdig pakte hij zijn mobiel uit zijn broekzak en zocht het nummer van Alex' ouders op. Tegen de mevrouw achter de balie zei hij hetzelfde als tegen Alex en hij liep een stukje verder weg. Ongeduldig hield hij de mobiel tegen zijn oor nadat hij op bellen had gedrukt. Het duurde even voor er een klik klonk en weer de stem van Alex' moeder zei:' Goedenavond met Josephine Lexington.' ' Ja hallo, met August Rush. Ik wilde wat aan u vertellen wat uw dochter betreft...' August begon alles uit te leggen,vanaf dat hij haar gebeld had dan wel. (jij mag josephine verder spelen ^^)

Alex wilde nog vragen wat hij ging doen, maar ze had haar mond nog maar net open toen hij de kamer al uit was. Verbaasd zat ze even met haar mond open naar de deur te staren. Ze dacht dat hij naar de wc ging ofzo, maar zelfs dan was het heel erg plotseling geweest. Ze had namelijk kunnen zweren dat hij haar toch zou tegenspreken.
(hij vertelt dus van de ruzie, ongeluk enz?) Josephine luisterde zonder August te onderbreken, als je voor haar had gestaan had je nog niet kunnen zeggen wat ze dacht, laat staan aan de telefoon. Nadat August was uitgepraat bleef het een tijdje stil. "En hoe kan ik weten dat jij niet een van die onbeschofte vrienden van Alex bent," klonk het kil aan de andere kant van de lijn.

Ja, ongeveer alles vanaf het moment bij de paralelle gangen, maar niet dat ze nu bij het ziekenhuis zitten, dus het ongeluk niet
~~
August wierp even een blik richting de eerste hulp tijdens de stilte. Dit moest niet te lang duren, straks waren ze aan de beurt en stond hij nog te bellen. ' Dat kan u niet, maar ik vertrouw erop dat u mij gelooft.' Zei hij met een licht smekende ondertoon. ' Ik wil gewoon dat Alex hier kan blijven, ze is goed en het zou zonde zijn om haar van Franklin High af te halen.' Vervolgde hij, proberend Josephine over te halen. Dat voor hem de reden was dat hij dan Alex kon blijven zien, verzweeg hij maar, dat was waarschijnlijk nie tvan belang voor haar ouders.

Ik suck in ouders spelen (reden dat mijn personages bijna nooit ouders hebben XD)
-------------
Josephine wist niet of ze hem moest geloven, maar uiteindelijk won haar wantrouwende kant. Alex had immers teveel uitgehaald om zomaar geloofd te worden en het zou absoluut geen verrassing zijn als er vanalles achter zat, maar ze had de licht smekende toon opgemerkt en was daardoor aan het twijfelen geslagen. Tot ze zich bedacht dat er vanallerlei 'talenten' op die school zaten, waaronder acteren. "Ik hoop dat je het niet erg vind als we dat dan zelf kunnen bekijken," werd er gezegd voordat de verbinding werd verbroken. August had behalve dat hij Alex' moeder uit haar evenwicht had gebracht, het ook voor elkaar gekregen dat ze was gaan twijfelen.

August wilde alweer verder spreken, maar voordat hij dat kon hoorde hij de tuut die aangaf dat er aan de andere kant was opgehangen. Niet wetend of het wel of niet had gewerkt, stopte hij zijn mobiel terug in zijn zak. Met snelle passen liep hij terug naar de eerste hulp, door naar de wachtkamer. De man die er had gezeten was intussen al weg, waardoor Alex alleen was. ' Sorry, ik.... Ik herinnerde me net dat ik een afspraak had met een vriend en die moest ik even afzeggen.' Loog hij met een veronschuldigend glimlachje. Net nadat hij weer naast Alex was gaan zitten, kwam er een lange man binnen in een witte doktersjas. ' August Rush?' Vroeg hij, al was het niet nodig, aangezien hij en Alex de enigen in de ruimte waren. De man zijn blik viel op Alex. ' Ah... sorry ik heb geen rolstoel, ik wist niet dat dit het geval was.' August haalde zijn schouders op en stond weer op om Alex voor de zoveelste keer voorzichtig op te tillen. ' Ik raak er ondertussen gewend aan.' Zei hij met een glimlach, waarna hij achter de dokter aanliep.

Alex had gemerkt dat nu August weer weg is de afleiding ook weg was en dat daarmee de pijn veel moeilijker te negeren was. Eerst had ze nog even naar de man gekeken maar die was al snel weggeroepen. Daar kwam nog bij dat ze niet goed kon stilzitten, met haar goede been zat ze dus licht heen en weer te zwaaien. Af en toe, als ze een verkeerde beweging maakte, liet dit een steek door haar pijnlijke been gaan. Maar ze had dat dan nog liever dan helemaal stilzitten. Er brak dan ook een brede glimlach door op haar gezicht door toen hij de kamer weer binnenging. Ze knikte bij zijn uitleg, ze geloofde het en vond het lief dat hij het af had gezegd voor haar. Ookal had hij nu eigenlijk al weg kunnen gaan, hij had haar veilig bij het ziekenhuis gekregen. Alex bleef als een voorbeeldige patient stil en rustig in Augusts armen. Eigenlijk vond ze het helemaal niet erg dat de dokter geen rolstoel had.

Ze stapten een kamertje binnen en de dokter wees op de stoelen voor zijn bureau en ging zelf achter het bureau zitten. August liet alex voorzichtig op de stoel zakken en ging zelf in de stoel ernaast zitten. ' Laat ik me eerst voorstellen, mijn naam is Samuel Tyson, je kan me gewoon Samuel noemen. Als ik het goed begrijp gaat het om de been van de dame?' Zei de man op een rustige toon. August knikte maar voor Alex waarop Samuel verder ging met vragen stellen.' Wat is er gebeurd?' Nu keek August wel naar Alex, hij had zelf niet gezien wat er gebeurd was, al snapte hij wel dat het door de val kwam, dus misschien kon zij dat beter uitleggen.

Alex voelde hoe ze wat rood werd, het was eigenlijk gewoon haar eigen schuld geweest dat ze was gevallen. "Ik was op de rails aan het skaten," ze keek even naar de dokter. Ze wist niet of hij wist wat de rails waren, maar toen er geen vragende blik kwam vertelde ze door. "Omdat het had geregend en... ik er niet helemaal met mijn hoofd bij was, gleed ik uit." Nu moest ze even nadenken. Eigenlijk wist ze hierna alleen maar dat er heel veel pijn was geweest. "Mijn board schoot onder me vandaan en ik viel schuin met mijn scheenbeen op de rails." Ze dacht dat het zo moest zijn gegaan, aangezien ze langs de rails had gelegen en het haar scheenbeen was dat pijn deed.

August keek naar Alex terwijl hij naar haar luisterde. Hij wist heus wel dat het door hem kwam dat ze er niet met haar hoofd bij was geweest. Niet dat ze aan hem dacht, maar dat haar ouders haar van school af wilden halen vanwege hem. Dat herinnerde hem weer aan het telefoontje van net. Hij hoopte zo dat het had gewerkt, anders wist hij ook niet wat hij moest doen. Alleen dat hij ten koste van alles wilde dat Alex op school bleef. Toen de dokter weer begon te praten, werd hij uit zijn gedachten gehaald. ' Aha.' Zei hij terwijl hij opstond en naast haar op zijn hurken ging zitten. Hij bekeek het been even, maar door de broek heen was niet veel te zien. Hij legde zijn hand voorzichtig op haar scheenbeen en keek haar even aan. ' Je moet zeggen als het pijn doet.' Hij liet zijn hand van haar knieholte naar beneden glijden waarbij hij iets druk gaf.

Alex knikte met haar kaken al op elkaar geklemd. Ze was de pijn die er door haar been was geschoten toen August haar op had gepakt nog niet vergeten. En hij had het nog zo voorzichtig mogelijk gedaan. De hele tijd dat de dokter met zijn hand over haar been ging voelde ze wel pijn, maar het was iets waar ze intussen al aan gewend was geraakt. Maar toen hij iets boven het midden van haar been was trok ze het zo snel mogelijk weg. Het was onnodig te zeggen dat het daar pijn deed. Ergens voelde ze zich wat beschaamd, normaal was ze helemaal niet zo kwetsbaar en het voelde niet fijn dat ze dit nu wel was en er niets aan kon doen. Ze hoopte dan ook dat August en de dokter door zouden hebben dat ze zo normaal niet was.

Samuel knikte toen ze haar been terugtrok en stond weer op om iets op een papiertje te schrijven. ' Ik denk dat het gebroken is, maar we zullen een foto moeten maken om het zeker te weten. Ik zal een collega bellen of die jullie op kan komen halen om een foto te maken.' Zei hij waarna hij de telefoon pakte en een cijfer intoetste. Na even wachten begon hij te praten tegen de vrouwenstem die je kon horen. August wendde zich naar Alex en legde een hand op haar schouder. Hij zei niks, maar keek haar alleen maar even aan voor hij zijn hand van haar schouder liet afglijden en hij zijn blik weer afwendde. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen om eerlijk te zijn. Het liefst zou hij haar gewoon willen omhelzen, maar dat durfde hij niet.

Alex ogen werden groot toen de dokter zei dat het waarschijnlijk gebroken zou zijn. Misschien had ze het aan kunnen zien komen, maar dat had ze dan niet gedaan. Ze had al een beeld voor zich waarin ze met krukken door de school liep. Bijna verborg ze haar gezicht al in haar handen. Ze besefte wel dat het beter haar kon overkomen dan een danser, maar dat maakte haar niet minder teneergeslagen. Ze duwde de hand van August dan ook niet weg, ze had even iets anders aan haar hoofd dan hem duidelijk maken dat ze hem niet meer vertrouwde. Bovendien was dat oordeel aan het wankelen geslagen, hij had haar hier wel naartoe gebracht en was er nu wel voor haar.

Al snel nadat de dokter had opgehangen kwam er een vrouw met een rolstoel binnen. August hielp Alex in het ding en streek daarbij even met een vinger over haar wang. Hij zag wel dat het niet goed met haar ging en dat dat niet alleen door de pijn in haar been kwam. Hij zei alleen niks erover, wetend dat Alex het niet zou waarderen. Ze liepen naar de afdeling rontgen terwijl August achter de vrouw die Alex in een rolstoel voortduwde, hangen. Hij wilde haar zo graag troosten, al viel er niet echt iets te troosten. Hij wilde gewoon iets hebben om haar te laten zien dat ze hem kon vertrouwen. De afdeling bleek niet ver te zijn en ze stapten een kamertje binnen waar een groot apparaat stond die waarschijnlijk voor de foto's diende. (ik heb geen idee of rontgenfoto met kleding of zonder kleding moet, maar we doen het wel met, anders wordt het zo awkward al is dat ook grappig? ) ' Als jij haar op het bed zou kunnen helpen, dan stel ik hem alvast in.' Zei de vrouw waarna ze naar een kastje liep. August tilde Alex voor de zoveelste keer voorzichtig op en legde haar op het harde bed.

~ volgens google
De laborant brengt u naar de kleedkamer, waar u wordt verzocht de kleding van het lichaamsdeel dat wordt gefotografeerd uit te trekken. Vervolgens wordt u de onderzoekskamer binnengelaten. Hoe en waar u moet plaatsnemen hangt af van het te onderzoeken lichaamsdeel.
Al denk ik niet dat het veel verschil maakt, Alex heeft op het moment een instelling van: het kan me toch allemaal niets meer schelen
-------------
Alex liet haar hoofd op haar armen steunen, ze voelde zich een klein kind dat alweer niet kreeg wat ze wilde. "Ik voel me gehandicapt," mompelde ze tegen niemand in het bijzonder. Ze kon er niet tegen dat ze geholpen moest worden en die rolstoel maakte het alleen maar erger. Vooral als ze er aan dacht dat ze hier waarschijnlijk nog wel vaker in zou moeten zitten. Al was ze er intussen wel al aan gewend, ze kon nog steeds niet zeggen dat het verkeerd of ongemakkelijk voelde telkens als ze Augusts armen om zich heen voelde. Ze zou het zelfs fijn hebben gevonden als ze zichzelf dat niet had verboden. Het bed voelde hard en ongemakkelijk aan, ze vond eigenlijk dat de vrouw het fout had en het eerder een tafel was.