Het ziekenhuis

Collin wreef over haar rug. "Het zal allemaal wel meevallen" fluisterde hij in haar oor, ookal was hij zelf enorm zenuwachtig, toen pas kwam hij erachter dat de mannen in de kamer erg nadrukkelijk afwezig waren. Hij keek even de kamer rond en legde zijn arm opgelaten om Arianne heen, hij hield niet van de sfeer van ziekenhuizen. Zijn moeder had nog twee dagen in coma gelegen nadat ze het ongeluk gehad had. En iets deed hem er nog steeds aan denken, ookal was hij nu op de andere afdeling. Zijn moeder was bijna begeleid haar dood in gegaan, hier werd je begeleid nieuw leven te geven.

Arianne legde haar hand over zijn knie heen. Ze vond het prettig dat hij erbij was, het gaf haar wat zekerheid. 'We zullen zo wel geroepen worden,' zei ze tegen hem. Niet veel later kreeg ze gelijk. Er kwam een vrouw van middelbare leeftijd binnen lopen. 'Mevrouw Loren?' zei ze teriwjl ze de wachtkamer rondkeek. Arianne stond op en glimlachte naar Collin. 'Ben je er klaar voor?' vroeg de vrouw toen aan haar. Arianne knikte en liep naar de vrouw toe om met haar mee te gaan, ze dacht dat Collin vanzelf wel zo volgen.

Toen Collin zeker wist dat Arianne niet keek haalde hij nog een keer diep adem en liep toen achter de vrouw aan naar binnen. De vrouw legde iets uit(speel jij de vrouw?) en Arianne ging op het 'bed' liggen. Collin nam in de stoel ernaast plaats en keek een beetje gespannen naar de vrouw, waarnaar hij zo ontspannen mogelijk naar Arianne glimlachte. Hij wist dat ze het verschil niet zou merken, daarvoor was ze zelf veel te gespannen. Hij legde zijn hand op het bed naast haar neer, voor het geval ze die nodig had.

De hand die Collin neerlegde greep ze vrijwel direct beet. Ze wilde hem voelen. De vrouw glimlachte naar Arianne, Collin negeerde ze eigenlijk een klein beetje. 'We gaan eerst eventjes naar de hartslag van het baby'tje luisteren,' zei ze met een glimlach. 'Daarna zullen we ervoor zorgen dat we hem of haar in beeld krijgen. Wilt u daarvan een foto hebben?' vroeg ze toen. Arianne knikte van ja. Ze had het foto'tje van zichzelf vaak bekeken, en wilde van dit kindje net zo'n foto hebben. De vrouw zette een of ander apperaat op de buik van Arianne zodat ze de hartslag te horen konden krijgen. Het duurde lang, de vrouw keek eventjes bedenkelijk en zocht toen weer verder. Arianne werd er gespannen van en keek richting Collin, ze dacht niet dat dit goed was.

Collin kon nu ook een zorgelijke grijns niet onderdrukken. "Klopt er iets niet?" wist hij er met een redelijk vaste stem uit te krijgen. Zachtjes kneep hij in Ariannes hand. Het was geruststellend bedoeld, maar hij wist niet of het ook zo over kwam. Hij keek naar het ding dat over Ariannes buik gleed. Hij werd nu toch een beetje bang en zijn hart begon harder te kloppen. Zijn ogen stonden steeds angstiger. Het duurde lang, heel lang... Veel te lang...

De vrouw schudde haar hoofd. 'Opzich is het niet heel erg, ik kan de hartslag niet vinden. Dat kan betekenen dat het kindje in een verkeerde houding ligt maar er is nog tijd zat dat hij of zij weer goed komt te liggen hoor,' zei ze met een geruststellende glimlach. Arianne geloofde de vrouw niet, ze snapte niet dat zoiets zou kunnen. 'Dit kan eventjes koud aanvoelen,' zei de vrouw toen. Daarna spoot ze een of andere gel op de buik van Arianne en ging er met een echoapperaat over heen.

Collin voelde Arianne rillen en wist dat ze de vrouw niet geloofde. De vrouw deed alles te snel. Haar bewegingen waren te paniekerig. Of misschien leek dat alleen zo. Ze loog, het was niet goed dat ze het niet kon horen. Het was slecht. Hij kreeg de zorgelijke rimpel niet uit zijn voorhoofd ook niet toen hij kort over Ariannes hoofd aaide. Hij deed zijn best.

De blik in de ogen van de vrouw werd steeds paniekeriger. 'Ik ga eventjes een dokter halen,' zei ze toen rustig. Maar aan alles was te merken dat ze alles behalve rustig was. Ze hing het apperaat terug in de houder en liep de deur uit. Arianne keek Collin recht aan. 'Dit is niet goed,' fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze wist het zeker, geen hartslag en geen beeld van de echo.

Collin raakte in paniek, maar probeerde rustig te blijven. "Het kindje zal wel gewoon raar liggen ofzo" zei hij, proberend haar gerust te stellen, maar hij probeerde het zichzelf ook aan te praten. De dokter kwam binnenlopen en schonk hen een vlugge zachte blik. Toen ging hij zitten en pakte het apparaatje vast. "Oké, dit kan misschien weer even koud aanvoelen" waarschuwde hij. Hij drukte het ding op haar buik en ging in lijnen over haar buik. Terwijl Collin gespannen naar het schermpje keek verscheen er niets, helemaal niets. "Oh..." zei de dokter zacht. "Het spijt me u dit te moeten vertellen, maar eh..." Collin keek hem bijna boos aan, alsof hij alleen een positieve reactie wilde, de dokter er iets aan zou kunnen doen als de reactie niet positief was. Iets wat dat wat hij nu dacht af zou zwakken.

~~
ik kan nog tot 19.00

Arianne keek een beetje paniekerig. Ze kneep hard in de hand van Collin. 'U bent helaas niet zwanger,' maakte hij zijn zin toen af. De tranen sprongen in de ogen van Arianne. 'Hoe kan dat? De test was positief?' fluisterde ze tegen hem. Op de verpakking had gestaan dat als de test positief was er geen twijfel meer mogelijk was. Ze had niet getwijfeld. 'hoe kan dat?' fluisterde ze weer. Ze keek paniekerig naar Collin en daarna weer naar de dokter.

Collin pakte haar hand nog iets beter beet en dwong zijn tranen terug. "Het kan zijn dat u nooit zwanger geweest bent en dat het gewoon een foutje van de test was, het kan ook zo zijn dat u het kindje verloren bent. Heeft u sterke bloedingen gehad in de laatste dagen?" vroeg hij. "Het ziet er eigenlijk meer uit als dat eerste." Collins ogen werden groot. Hoe erg hij het ook probeerde te verbergen het verdriet stond op zijn gezicht te lezen. Hij was misschien een kindje kwijtgeraakt zonder het ooit gehad te hebben.

Arianne schudde haar hoofd. 'Ik heb nergens last van gehad,' fluisterde ze toen. 'Maar op de test stond dat als het positief was het 100% zeker was,' zei ze toen een beetje narrig. Ze kon hier niet tegen. Ze wilde het niet geloven dat ze nooit zwanger was geweest, er moets een andere verklaring zijn. Het moest. Ze keek Collin aan, door het verdriet wat op zijn gezicht stond brak ze. De tranen stroomde nu over haar wangen. Het speet haar zo dat ze hem zijn kind niet kon geven.

Collin trok haar tegen zich aan. Hij wilde niet dat ze moest huilen omdat hij verdriet had. "het spijt me, dan moet het een fout geweest zijn, weet u nog hoe u aan de test kwam?" vroeg de dokter een beetje hopeloos nu. Collin had Arianne nu helemaal bij zich op schoot getrokken, haar hoofd tegen zijn schouder gedrukt. Hij voelde haar snikken en er liep een traan over zijn gezicht die hij meteen weer wegveegde, hij stopte het verdriet weg. Voor haar was dit vast nog veel erger.

Arianne had haar hoofd tegen zijn schouder aan gelegd en huilde. Ze was niet in staat om de dokter een antwoordt te geven, ze hoopte allen dat hij nu weg zou gaan. En voorlopig weg zou blijven. Ze wilde helemaal niet praten nu. Ze wilde zich alleen verstoppen in haar eigen cocon van verdriet. Alleen Collin zou erbij mogen zijn.
_______
Collin moet eventjes gaan vermoeden dat alles een toneelspel was, en dat haar vader en iedereen erbij betrokken was en alles want Arianne gaat het niet weer uitmaken XD

okee
~~
Doordat Arianne niet reageerde begon Collin zich zorgen te maken. Voorzichtig duwde hij haar van zich af. De tranen zouden nep kunnen zijn. Zij wilde eerder iets van hem als hij van haar. Hij had eerst niets van haar willen weten, en toch had ze zich een beetje aan hem opgedrongen. Het leek haar maar wat goed uit te komen dat Collin het kindje zo graag wilde. Hoewel dat aan het begin toch echt goed gespeeld was. Haar vader had best in het complot kunnen zitten. Misschien wilde ze wel alleen zijn geld. Deze gedachte leek opeens zo logisch voor Collin dat hij niet meer normaal kon denken. "Arianne" vroeg hij kil, "Meent hij dat, dat je nooit zwanger geweest bent?" ze had het geweten, ze wist het de hele tijd. Collin duwde haar van zich af. "Je hebt er gewoon misbruik van gemaakt!" hij moest moeite doen om de tranen tegen te houden. "morgen ben je weg" siste hij erachteraan. Hij wist dat ze zich zou gaan verdedigen, maar kon er niet naar luisteren. Dus draaide hij zich om en verliet het ziekenhuis.

~~
nu moet hij Ynary gaan meettenn..

Arianne keek hem verbaast aan. 'Collin?' fluisterde ze zachtjes. 'wat bedoel je. Collin?' fluisterde ze weer. Haar hart brak door zijn woorden, het verdriet werd te groot, ze ging moeddeloos op het bed zitten, krulde zich op. De aardige vrouw die hen had geholpen legde een hand op haar schouder. 'Gaat het een beetje?' fluisterde ze tegen haar.

Sahirah zat in de gang te wachten, ze wist niet of het heel verstandig was om naar binnen te gaan bij August. Hoewel hij wel weer bij bewust zijn was. Ze was er ondertussen achter gekomen dat hij bij haar op school zat, hoewel ze hem niet eerder had herkend. Ze kwam er pas achter toen ze voor de hulpverleners zijn portemenee moest doorzoeken naar iets van aan adres. Daardoor was ze behoorlijk geschokt geweest. Niet dat ze het zo erg vond dat hij bij haar op school zat, maar wel als het duidelijk zou worden door wie hij neergestoken was. Dan was het voor de schoolleiding al snel duidelijk waarom Sahirah in de buurt geweest was. 1 +1 = 2. En dan zou ze van school gestuurd worden.

Alex kwam zo snel als ze kon met haar krukken de gang in waar de kamer waar August in zou liggen aanlag. De krukken waren beter dan de rolstoel, maar ze voelde zich nog steeds gehandicapt. Toen August niet was komen opdagen was ze kwaad geweest maar ook ongerust. Hij had beloofd dat hij zou komen en ze had hem echt geloofd. Toen ze was gaan rondvragen of iemand hem misschien had gezien was ze te weten gekomen dat hij in het ziekenhuis lag. Daar was ze van geschrokken, zachtsgezegd. Want ook al wilde ze het niet toegeven, niet aan zichzelf of aan hem, ze vond hem nog steeds leuk en gaf om hem. Ze gaf zichzelf net genoeg tijd om steeds op de nummers van de kamers te kijken voordat ze weer wegliep. Het duurde voor haar veel te lang maar eindelijk vond ze de juist kamer, tot haar verbazing zat er een meisje dat wel leek te wachten. Een ongerust gevoel bekroop haar, waarom ging ze niet gewoon naarbinnen. Was er iets met hem aan de hand? Het liefst was ze gewoon zo snel mogelijk naar binnen gegaan om te zien hoe het met hem ging maar ze stopte. "Wat is er? Wie ben jij?" Zei ze snel met trillende stem. Ze was nog steeds een beetje wankel omdat ze er pas net achter was gekomen dat August in het ziekenhuis lag.

Sahirah keek toe hoe er een meisje op krukken aangelopen kwam. Iets wat niet heel raar was, aangezien ze in een ziekenhuis stond. Maar het was duidelijk dat het meisje zelf niet in het ziekenhuis lag, aan de manier waarop ze gekleed was, aan de manier hoe ze om zich heen keek. Zoals gewoonlijk was Sahirah diep in haar enorme sweatshirt weggedoken, om zo min mogelijk opte vallen. Hoewel je daardoor juist meer opviel in een ziekenhuis, maar goed, Sahirah probeerde gewoon onzichtbaar te zijn. Iets wat ze niet verwachtte was dat het meisje naar de kamer van August opzoek was. Snel ging ze overreind staan toen het meisje haar aansprak, waarom? Geen idee, ze deed het gewoon. Ze makte enkele stotterende geluiden voor ze op de juiste worden kwam. "Ehm er is niks... Ik had de ambulance voor August gebeld toen hij neergestoken was." zei ze zachtjes, ze hoopte dat het meisje snel naar binnen zou gaan en niet meer vragen zou stellen.

Alex voelde opluchting toen het meisje zei dat er niets was. Er waren geen dokters binnen die met August bezig waren, geen piepende monitoren. Toch voelde ze op het zelfde moment dat ze wit weg trok. Ze had niet de tijd genomen goed te luisteren naar wat er met hem gebeurd was, ze was meteen hierheen gekomen. Dat hij neergestoken was wist ze dus niet. Nu licht trillend trok ze haar muts verder over haar oren, om zichzelf een houding te geven. Bijna durfde ze niet eens meer naarbinnen, bang voor wat ze aan zou treffen. Maar ze vertelde zichzelf dat ze sterk moest zijn, August was er ook voor haar geweest toen zij haar been had gebroken. Nog steeds zenuwachtig duwde ze de deur open en wierp nog een blik op het meisje. Waarom zat ze hier buiten?

Sahirah beet op de binnenkant van haar wang. Straks zou August aan dit voor haar vreemde meisje vetellen wat er allemaal gebeurt was. Aan haar witte gezichtje te zien, haast witter dan die van Sahirah, was te zien dat ze toch was geschrokken van wat er met August. Ze wilde vast alles weten. Misschien was ze iets van zijn vriendinnetje? Ze wou dat ze dat wist. Bij de blik die er op haar gericht werd toen het meisje naar binnen liep voelde ze een angstig gevoel door har buik trekken. Misschien was het beter om mee naar bnnen te gaan... Ja, dat was misschien wel een goed plan. Ze pakte de deur van het meisje met de muts en de krukken over om achter haar naar binnen te lopen, "En wie ben jij?" vroeg ze aan haar.

Alex hield de deur met een van haar krukken open en hupte met haar goede been naar binnen. Ze haatte het zo dat ze niet normaal kon lopen. Ook kon ze er niet tegen dat ze steeds stil moest zitten en niet mocht skaten. Toch kon haar dit op het moment niet veel schelen. Ze zag hoe August met zijn ogen gesloten in het bed lag. Bijna raakte ze in paniek, hoe onlogisch het ook was, tot ze zijn borstkas op en neer zag gaan. "Ik ben Alex, een... een vriend van August." Antwoorde ze op de vraag van het meisje. Ze vroeg zich af of August het wel fijn zou vinden dat ze hier was. Hoe het tussen hen zat was voor haar niet altijd even duidelijk en ze was niet van plan het helemaal aan het meisje uit te leggen.

Het leek alsof twee betonnen blokken zijn schedel probeerde te pletten terwijl August wakker werd. Aan zijn oogleden leken ook al twee betonblokken vastgebonden, zo moeizaam gingen we open. Na een paar keer loom te hebben geknipperd, was hij pas echt wakker. Hij hoorde een stem en probeerde zijn hoofd een stuk op te tillen, waarbij hij voor de zoveelste keer de twee dagen dat hij hier al lag, vergat dat hij in elkaar geslagen was. Een zachte kreun ontsnapte zijn lippen toen hij zijn hoofd die paar millimeter weer terug liet zakken. Hij zag er zachtgezegd niet uit. De blauwpaarse vlekken zaten over zijn gezicht en nek verspreid en dat was alleen het deel wat je zag. Kleine sneetjes en schrammen ontsierde de plekken die niet gekleurd waren. Hij had verband om zijn ene onderarm en om zijn ribben en zij zat ook verband al zag je dat niet.

Alex haalde haar aandacht van het meisje af zodra ze de zachte kreun uit de richting van August hoorde. Meteen liet ze haar krukken voor wat ze waren en hinkelde naar het bed. Ze beet op haar lip, van dichtbij zagen de blauwe plekken er nog veel erger uit. Bijna kreeg ze tranen in haar ogen, ze had bij hem willen zijn toen hij hier kwam, hem kunnen helpen zoals hij haar had geholpen. "Hee," zei ze zachtjes. Ze bedacht zich dat het meisje had gezegd dat hij neergestoken was, ze wilde niet weten hoe de rest van zijn lichaam eruit zag als zijn gezicht en hals al zo onder de blauwe plekken zaten. Aan de manier waarop hij lag en de uitdrukking op zijn gezicht kon ze zien dat het net zoveel pijn deed als het leek, of misschien wel meer. Ze wilde hem graag helpen, maar iets van de pijn wegnemen.

Sahirah knikte toen het meisje vertelde hoe ze heette en wie ze was van August, een vriend... Ze wist niet hoe ze het op moest vatten, maar het was niet het moment en Sahirah was niet het soort persoon wat er naar zou vragen. Ze bleef een beetje bij de deur hangen, bang dat August haar direct op zou merken. En ergens had ze zelfs nog het fatsoen om de twee maar even samen te laten, hoewel ze de kamer niet uitdurfde, straks zou hij wat vertellen over hoe en wat. Ineens viel har op hoe sterk de ziekenhuislucht was, door dat ze misschien August met zijn verwondingen zag, dat ze er aan herrinerd werd hoe erg hij eruit had gezien toen hij binnen kwam. In iedergeval huiverde ze even kort en staarde ze naar haar voeten.