Het ziekenhuis

maar het is wel awkward voor August ^^
~~
August kon het niet laten om een beetje te glimlachen bij haar woorden. ' Je bent gehandicapt.' Zei hij, al besefte hij later dat ze zich er niet veel beter door zou voelen. Toch was het wel waar, maar ze mocht blij zijn dat het waarschijnlijk maar tijdelijk was. Boven zich hoorde hij een zoemend geluid van het rontgenapparaat dat verschoven werd en achter zich hoorde hij de vrouw zeggen:' Als je haar ook even kunt helpen met haar broek uit te trekken.' August keek verbaassd om naar de vrouw die uitlegde:' Anders kan de foto niet gemaakt worden.' Ongemakkelijk draaide hij zich weer om naar Alex en keek haar aan. Dragen oke, maar uitkleden? Hij dacht niet dat Alex daar oke mee was, ook al was die nog wat versuft.

Alex had eerst het gevoel dat ze het niet goed gehoord had, maar toen haar blik naar August verschoof werd het haar duidelijk dat er met haar oren niets mis was. Al wist ze niet of ze daar op het moment zo blij mee was. Haar eerste reactie was dan ook er tegenin te gaan maar ze hield zichzelf in. Het kon haar eigenlijk allemaal niet meer zoveel schelen. Ze zou nu toch al een hele tijd niet kunnen lopen, dit kon er ook nog wel bij. Na een verslagen zucht zei ze tegen August: 'Ik heb hier nog een goed been liggen dat ook nog heel hard kan trappen dus een herhaling...' Ze doelde op hoe hij haar had aangeraakt in de discotheek terwijl ze dat niet wilde. Snel maakte ze de knoop en rits van haar spijkerbroek los, ze dacht dat het het beste zou zijn als ze dit zonder echt naddnken zou doen.

August knikte vlug naar Alex dat hij het begreep. Met een rood hoofd hielp hij haar uit haar broek door die van haar benen af te stropen. Hierbij probeerde hij haar niet te veel aan te raken, wat niet altijd lukte. Bij haar scheenbeen ging hij nog voorzichtiger te werk en moest hij haar been wel zachtjes beetpakken en iets op tillen om de broek helemaal uit te krijgen. Zodra de broek helemaal uit was legde hij het ding enigszins opgelucht naast Alex neer. De kleur bleef nog een tijd op zijn wangen staan, zeker omdat ze nu in haar onderbroek voor hem zat, maar hij dwong zichzelf zijn blik af te wenden. Gelukkig kwam de vrouw er weer aan en keek even naar haar been. ' Dat ziet er inderdaad niet zo goed uit, maar we zullen het vanzelf wel zien op de foto. Als je je been gestrekt kunt neerleggen en heel stil kan houden, anders is de foto niet duidelijk.' Zei ze met een vriendelijke glimlach, niet doorhebbend dat August zich totaal niet op zijn gemak voelde.

Alex verbood zichzelf al te veel na te denken of maar in de richting van August te kijken. Maar zelfs hierdoor lukte het haar niet het blozen helemaal te voorkomen. Ze was alleen heel blij dat ze gewoon een zwarte boxer aan had. Wat angstig wierp ze een blik op haar been, het zag er inderdaad niet erg goed uit. Het vel rond de plek waar ze pijn had was er op sommige plaatsen af en het was duidelijk dat er verschillende blauwe plekken zouden gaan verschijnen. Ze dacht alleen niet dat de vrouw het over de buitenkant had, ze wist dan ook niet of ze opgelucht of bang moest zijn dat ze niet wist hoe haar bot eruit zou zien. Voorzichtig strekte ze haar been, de pijn proberend te negeren. Het stil houden was iets moeilijker omdat ze niet kon voorkomen dat ze door het onderdrukken van de pijn licht trilde.

August kon het niet laten om soms een blik op Alex te werpen, maar strafde zichzelf in gedachten. Het was helemaal niet de tijd om daaraan te denken, Alex had pijn en hij moest haar helpen. Hij zette zich over het ongemakkelijke gevoel heen en schoof wat naar Alex toe. Voorzichtig, want hij was nog steeds bang dat ze hem een klap zou geven, legde hij zijn hand over de hare. Hierbij keek hij naar Alex' gezicht om te zien wat haar reactie was en of het nodig was om haar af te weren. Ondertussen ging de vrouw gewoon door en zette het rontgenapparaat precies goed op zijn plek om al snel te zeggen:' Zo dat was de eerste foto. Zou je nu je been zijwaarts kunnen leggen?'

Alex was iets te druk bezig met de pijn onder controle te houden om er ook maar over te denken waar Augusts blik heen ging. Maar ze merkte wel dat hij dichterbij kwam, iets waardoor ze eerst op haar hoede was. Half verbaasd en half geschrokken draaide ze haar hoofd naar August toen ze zijn hand voelde, maar haar uitdrukking verzachte al snel en ze keek weg. Zijn aanraking voelde vriendelijk en fijn. Haar hand trok ze dan ook niet weg. "Tuurlijk," mompelde ze bijna onverstaanbaar. Het zou wel lukken, haar been verplaatsen, maar ze kon al met zekerheid zeggen dat het pijn zou doen. Zodra ze haar been begon te draaien kneep ze haar ogen stijf dicht. De draaiende beweging met haar been deed meer pijn dan ze had gedacht, waarschijnlijk omdat ze echt haar been bewoog en niet haar lichaam.

Ondanks haar blik hield hij zijn hand op die van haar. Hij was wel opgelucht, weer een stap in de goede richting. Toen hij zag dat het pijn deed om haar been te draaien kneep hij bemoedigend zacht in haar hand, maar liet hem daarna weer los. Hij voelde zich op het moment erg nutteloos. Nadat ook deze foto gemaakt was, liep de vrouw naar het kastje waar de foto's op een display kwamen. ' Daar valt niet veel aan te twijfelen, zelfs ik zie dat het een breuk is.' Zei ze waarna ze weer terugliep naar de twee. ' Ik zal de foto's naar de dokter brengen, maar eerst zal ik jullie naar de gipskamer brengen. Je zult misschien deze om willen slaan, om weer je broek aan te trekken om hem zo weer uit te doen is niet zo handig.' Ze hield een handdoek vast om die zodra August haar in de rolstoel had getild, hem bij haar om te slaan.
~~
zullen we een stukje doorspoelen, tot na de gips ofzo, anders gaat het nog wel even duren :p

Is wel handig ja
----------
Alex hoop dat het misschien niet zo erg was als het leek werd bij het zien van de foto's vermorzeld. Ze lette nooit goed op bij biologie, maar zelfs zij wist dat botten aan elkaar hoorden te zitten en dat het flink mis was als dat niet zo was. Terwijl ze naar de gipskamer reden was ze dan ook erg afwezig en lukte het haar nog niet het helemaal tot haar door te laten dringen.

Met een wat bedenkelijke blik keek Alex naar het witte gips dat er nu om haar been zat. Ze wist zeker dat ze hier nog flink aan zou moeten wennen. Niet alleen hoe het er uit zag, maar ook dat het niet de bedoeling was dat ze haar been bewoog. Iets waarvan ze al wist dat ze er moeite mee zou krijgen. Het grote voordeel was wel dat het geen pijn meer deed, en voor haar was dat op het moment wel genoeg.

August keek naar haar nu van haar voet tot haar knie verpakte been en was blij dat hij het niet hoefde. Dat maakte het natuurlijk niet minder erg dat Alex het wel moest. ' Zo, jullie kunnen weer gaan, denk eraan het gips mag niet in aanraking komen met water. Als het toch gebeurt, moet je metee nweer naar het ziekenhuis komen om nieuw gips aan te leggen.' Zei nu weer een andere man die het gips om haar been had gedaan. Hij gaf haar broek aan haar, zodat ze dier over het gips aan kon trekken. (als het geen skinny is X) )

Alex hoorde maar half wat de dokter zei, ze probeerde te bedenken voor hoelang ze gehandicapt zou zijn. En hoelang het zou duren voordat ze op krukken mocht. Maar met haar gebrekige kennis van botbreuken kwam ze niet zo ver. Pas toen ze haar broek kreeg aangegeven lette ze weer op. Het aantrekken was gelukkig niet ze moeilijk omdat het een wijde spijkerbroek was. Jammer genoeg kon je wel goed zien dat haar ene been heel wat dikker was. 'Eh... hoelang duurt het voordat ik met krukken kan lopen,' vroeg Alex met wat wanhoop in haar stem.

De dokter keek even schattend en zei:' Laten we het erop houden dat je over een week terugkomt, dan zullen we zien of het al beter gaat en of je op krukken kan lopen.' (ik vind het ook zo sneu om haar te lang in een rolstoel te laten zitten (A) ) August keek met een half glimlachje naar Alex en stapte wat ongemakkelijk van het ene been op het andere. Er was niet echt iets om te glimlachen, maar hij moest toch iets te doen hebben.

Alex had niet door dat wat de dokter zei erg optimistisch was en zuchtte teneergeslagen. Een week was in haar ogen veel te lang, dat de kans bestond dat het nog langer was wist ze niet. Haar blik ging naar de rolstoel. "In ieder geval kan ik nu zelf bepalen waar ik heen ga." Het was zo'n rolstoel waarbij je zelf aan de wielen kon draaien en bochten kon maken. In haar hoofd had ze al een beeld van stunten die in rolstoelen werden gedaan, maar ze had ook wel door dat het niet een erg goed idee was. Hoewel als ze nu heel lang in die rolstoel zat... of hem nog mocht houden als haar been al genezen was... Ze haalde het idee snel uit haar hoofd, dat zou zeker niet goed aflopen en dan zat ze hier straks weer. Met haar hoofd iets schuin keek ze naar August, ze besefte dat het eigenlijk heel lief van hem was dat hij hier voor haar was gebleven. "Bedankt dat je bent gebleven," zei ze met haar blik verlegen op de grond gericht.

August was een beetje verbaasd door de woorden en haalde snel zijn schouders op. ' Het was geen moeite.' Zei hij ietwat over zijn woorden vallend, omdat hij het te snel wilde zeggen. Hij had haar toch ook niet kunnen laten zitten en denken dat ze het wel alleen afkon. Oke, misschien was dat wel zo geweest, maar het was veel fijner geweest om bij haar te blijven. ' Als jullie de uitgang zelf kunnen vinden, dan kunnen jullie gaan.' Zei de dokter en gaf een hand aan August en Alex. August wendde zich naar Alex en zei:' Zullen we dan maar?' Hij maakte alweer aanstalten om haar op te tillen, bedenkend dat dat waarschijnlijk de laatste keer zou zijn.

Heel even verscheen er een kleine glimlach op Alex gezicht, ze vond het lief dat hij was gebleven en zeker omdat ze wist dat het wel een moeite was. Hij had een afspraak afgezegd en hier toch een hele tijd gezeten. Ze knikte snel naar August. "Ik wil hier echt zo snel mogelijk weg," ze had nooit van ziekenhuizen gehouden. Het was er naar haar idee veel te wit en schoon en de geur stond haar niet aan. Na vandaag had ze er een nog grotere hekel aan. Al vond ze het absoluut niet erg om opgetild te worden door August vond ze het fijn dat ze nu eindelijk zelf vooruit kon komen.

August knikte met een scheve glimlach en tilde haar op om haar in de rolstoel te zetten. Hij zei gedag tegen de dokters en opende de de deur voor Alex, zodat ze er gemakkelijk doorheen kon.

beetje kort, maar kwas inspiloos (A)

Alex ging met haar hand over de wielen van de rolstoel waardoor ze vooruit ging, alleen niet zo ver en snel als ze had gedacht. Geconcentreerd draaide ze de wielen zodat ze door de deur ging. Dat ging niet helemaal zonder botsingen tegen de deurposten, maar ze was er in ieder geval doorheen. Misschien was het juist wel goed dat het rijden haar moeite kostte, want ze had er haar hele concentratie bij nodig en kon dus niet mokken over het feit dat ze in een rolstoel zat.

misschien meet maar afronden

denk het wel ^^
~~
August liep nog steeds wat ongemakkelijk mee met haar door de gangen. Toen hij op zijn horloge keek zag hij pas dat het al erg laat was. Weer richtte hij zijn blik op Alex en deed zijn mond open om iets te zeggen, maar sloot hem bijna meteen weer. Hij sloot zijn ogen en slikte kort. Hij moest toch iets tegen haar kunnen zeggen? Pas toen ze buiten waren, durfde hij met twijfel in zijn stem te zeggen:' Alex?'

Al ging het rijden met de rolstoel nog steeds niet zo gemakkelijk als ze had gedacht ging het tegen de tijd dat ze bijna buiten waren al veel beter en ze was er tevreden mee. Misschien zou het in een rolstoel zitten toch nog niet zo verschrikkelijk worden. Toen ze August haar naam hoorde zeggen keek ze hem vragend aan, de twijfelde toon in zijn stem was haar niet ontgaan. Maar ze kon zo snel niet iets bedenken wat hem dwars kon zitten. "Ja," zei ze ook voorzichtig.

August stopte zijn handen in zijn zakken en friemelde daar zenuwachtig aan een los draadje. ' Je moet zelf maar bedenken of je me ooit weer wilt vertrouwen, maar dat je het weet... Ik mag je echt... heel erg en ik was dom om te denken dat ik zo met jou om kon gaan.' De woorden kwamen maar moeilijk uit zijn mond, niet omdat hij het niet meende, het kwam juist uit zijn hart, maar daar lag het probleem juist. Hij vond het maar wat moeilijk om zijn gevoelens te tonen, laat staan aan iemand. Hij hield zijn hart vast voor de reactie van Alex.

Alex slikte, ze wilde hem geloven. Echt heel graag, en dat hij haar had geholpen en bij haar was gebleven werkte in zijn voordeel. Ze was alleen bang, al zou ze dat niet toegeven, dat hij nog steeds een spelletje speelde. Ook de manier waarop hij het zei en zijn houding lieten het lijken alsof hij het echt meende. Van hoe ze moest antwoorden had ze nog minder een idee dan of ze hem nu wel of niet geloofde. "Ik... ik wil je vertrouwen. Echt waar..." Ze hield haar blik gericht op de grond, het was alsof ze alleen maar fout kon antwoorden. Als ze zei dat ze hem vertrouwde kon het zijn dat ze er weer intrapte, maar als ze zei van niet en hij meende het... "Ik weet niet... ik... ik durf niet." Haar stem werd steeds zachter terwijl ze het zei.

August knikte. Hij had ook niet gedacht dat Alex hem meteen weer zou vertrouwen. ' Dat maakt niet uit. Laat het me gewoon weten als je me wel weer kunt vertrouwen.' Zei hij met een lichte glimlach, al deed het hem enigszins pijn. Hoewel hij het niet verwacht had, had hij toch ergens wel gehoopt dat ze hem weer zou vertrouwen, maar dat was dom. Hij bleef even stil, maar zette het toen snel van zich af. ''We zullen maar terug naar school gaan, ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben doodop.' Zei hij, alsof er daarvoor niks gezegd was.

Alex voelde zich een beetje schuldig, hij leek echt oprecht. Maar toen ze hem ontmoette en tot in de discotheek was hij zo lief en toen geloofde ze hem ook zonder problemen. Toen had ze ook niet kunnen zien of hij loog of een spelletje sppelde, dus ze dacht niet dat ze het nu wel zou kunnen. Ze was opgelucht dat hij van onderwerp veranderde, dan hoefde ze er niet verder op door te gaan. En nu hij het zei merkte ze dat ze echt heel moe was. Het was al avond geweest toen ze was gevallen en het was bekend dat ziekenhuizen niet erg snel waren. Als antwoord op zijn vraag gaapte ze. 'Goed idee,' zei ze toen haar mond weer dicht was.

doen we trouwens eerst dat August in het ziekenhuis komt, of eerst dat haar ouders haar willen horen spelen?
~~
August probeerde er niet teveel van te laten merken dat hij zich lichtelijk gekwetst voelde en hielp haar in de auto waarvoor ze de rolstoel weer uit moest. Hij vouwde het ding op en legde die in de achterbak voor hij achter het stuur ging zitten en de auto startte. Snel keek hij even naar Alex met een glimlachje en reed toen terug naar Franklin High.

Collins haren waren alle kanten opgewaaid, ookal had hij een taxi genomen. Hij liep het ziekenhuis binnen met een zekere tred. Maar hij voelde zich enorm onzeker, dadelijk wilde Arianne hem er toch liever niet bij hebben. Ze was bij hem ingetrokken en het was nog net allemaal geen huisje-boompje-beestje Collin vond het heerlijk haar altijd om zich heen te hebben, niet meer zo alleen te hoeven zijn in het grote huis. Haar 's ochtends langs zich te voelen als hij wakker werd. Hij merkte dat zijn huis veel meer een thuis was geworden sinds ze er was. Hij liep licht gehaast door de gangen en zag haar toen zitten. Ze was heel erg opgeknapt sinds ze bij hem was, sliep genoeg, at genoeg. De wallen onder haar ogen waren verdwenen en ze zag er enorm gezond en sexy uit zoals ze daar zat. Hij liep naar haar toe, ze zag hem nog niet en hij drukte een kusje op haar voorhoofd. "Hallo" zei hij zachtjes terwijl hij langs haar ging zitten.

Arianne voelde de lippen van Collin op haar voorhoofd en keek glimlachend omhoog. Op haar gezicht was duidelijk te zien dat ze gespannen was. Niet gek, want bij alle vrouwen die daar zaten was het te zien. Het was van hun gezichten af te lezen dat ze zenuwachtig waren. 'Heey,' zei ze met een glimlach tegen hem. Ze pakte zijn hand vast, wilde zijn warmte voelen tegen haar hand.