Het ziekenhuis

Maud had de hand van Nick gevonden en was naast hem gaan zitten. Zoals ze daarnet buiten ook al had gezegd zou ze er voor hem zijn, altijd. De knik vna Ana deed haar goed. Maud was om Ana gaan geven net als om Mel. Zij zag Nick's familie een beetje als haar eigen familie. Toen Stef begon te vertellen was het enige wat ze deed naar Nick kijken. De foto's interesseerde haar niet en hoe erg het was wilde ze eigenlijk niet weten. Ze wist alleen heel zeker dat Nick haar nodig zou hebben en dat zij alles zou doen om hem te helpen. Haar vingers verstrengelde ze in die van Nick en haar blik lag met een bezorgde trek op Nick. Toch zag je duidelijk de liefde in haar. Ze straalde het gewoon uit en ze wilde ook niets anders. Ze zouden er samen dorheen komen.

Nick zag niet dat Maud hem in de gaten hield, hij knikte terwijl Stef praatte. Ana had het al door en hapte naar adem, na Ana's reactie ging ook Mel geschrokken verzitten. "Wat betekent dat?" wilde ze weten en Stef knikte. "Dat betekent dat we niets voor hem kunnen doen." en dat stond gelijk aan. 'je gaat dood' ookal zei hij dat niet. Nick schrok niet, deed niets, keek alleen kort naar Mel en Ana, en daarna naar Maud. So what, de wereld verging niet. Hij kon niet behandeld worden dat was alles. "dus jullie stoppen nu met de chemo?" vroeg hij bijna blij. Hij haatte die chemo, die maakte dat hij zich ziek voelde, zieker dan hij eigenlijk was. Stef knikte met een pijnlijke trek rond zijn mond. "De chemo stopt, net als alle andere behandelingen, wel krijg je pijnstillers en we proberen je remmers te geven, maar die hebben waarschijnlijk weinig uitwerking. Het is alleen nog uitstellen nu, de kans dat je beter wordt is in principe niet aanwezig." zei hij zacht.

Maud hoorde de woorden maar wilde ze niet horen. Uiteindelijk stond ze op, pakte toch weer het knuffeltje en gaf hem even aan Nick," Ik ben zo terug." Daarna rende ze de kamer uit en kwamen de tranen. Ze wilde niet weglopen. Weglopen zou slecht zijn en Nick moest dit ook niet zien als weglopen, ze wilde gewoon niet huilen in zijn bijzijn. Ze liep naar buiten en stak snel een sigaret op. Haar wangen werden nat door de tranen en toen de sigaret op was, waren haar tranen ook gestopt. Ze zuchtte zachtjes, liet haar peuk vallen en deed hem uit. Daarna liep ze weer naar binnen veegde haar wangen droog en liep weer de kamer binnen. Ze ging zwijgend naast Nick zitten en pakte zijn hand weer stevig vast. Eerder voor haar eigen zekerheid en steun. Het deed haar pijn dat Nick zo ontzettend luchtig erover deed. Ze drukte een kusje op zijn wang en keek naar haar voeten.

Ana keek toe hoe Maud wegliep, evenals Nick. Mel hield het niet vol en barstte in tranen uit, stond op en liep de kamer uit. Nick deed niets, keek van Ana naar Stef. Uitendelijk werd het voor Stef pijnlijk om in de stilte te zitten en ook hij stond op. Ana keek hem aan en hij keek terug naar Ana. "je wist het he?" vroeg ze zacht. "Jij ook" was het antwoord. "Als ik er niet meer ben, wil je dan voor Maud zorgen?" vroeg Nick zachtjes en Ana knikte. "maak het haar niet nog moeilijker dan het al is alsjeblieft, zoiets als vandaag gebeurd is, en ik weet niet precies wat dat was, moet je nooit meer doen, dat maakt het alleen moeilijker" Ana keek hem met zachte ogen aan. Toen kwam Maud binnen en Nick strekte zijn hand uit om die van haar te pakken, hij rook dat ze gerookt had en keek Ana vragend aan, ze knikte en stond op, liep achter Mel aan, Nick kon haar hier horen schreeuwen en hij kromp ineen. Eerst Maud, dan Mel. Hij keek naar Maud en trok haar tegen zich aan, hijzelf had nergens last van, er waren ergere dingen dan doodgaan, vond hij, en een van die dingen was dat iemand om je heen je afgenomen werd. "Je hoefde niet naar buiten te gaan Maud" fluisterde hij, terwijl hij een traan die op haar kin achtergebleven was weg. "Het komt wel goed, ik ga niet dood" hij geloofde het zelf niet, maar dat betekende niet dat hij al Mauds hoop weg moest nemen.

Maud werd boos," Weet je dan echt neit wat hij net had gezegd? Je hoeft voor mij niet stoer te doen. Ik weet dat je vroeg of laat dood zal gaan. En het gaat me echt moeite kosten maar ik zal er tot het einde bij zijn. Ik zal je niet in de steek laten." Ze kroop weer bij hem in bed en ging tegen zijn borst aan liggen terwijl ze de hand van Nick naar haar lippen bracht. Ze drukte er een kusje op en fluisterde toen zachtjes," Het spijt me zo erg van de ruzie van vanmiddag. Ik stop echt met roken." Ze kreeg weer tranen in haar ogen en ze gleden over haar wangen maar ze wilde het niet aan Nick laten zien. Dus kroop ze nog dichter tegen hem aan en trok hem dicht naar zich toe.

Nick streelde over haar arm, ookal werd ze boos. "Ik hoef niet stoer te doen Maud, dat zal er niets aan veranderen." zei hij. "Je hoeft er ook echt niet tot het einde bij te zijn, ik wil niet dat je het jezelf nog moeilijker maakt dan het allang is" Hij rook de geur van sigaretten, maar negeerde het. Toen ze tegen hem aan kwam liggen bleef hij over haar rug strelen en toen ze begon te huilen slikte hij even moeilijk. Hij had er niet zo'n problemen mee, maar wel dat hij daardoor enorm veel mensen pijn ging doen. Maar wat moest hij? Meehuilen? Doen alsof het hem enorm dwars zat? Dat deed het niet, het enige dat hem dwars zat was dat mensen om hem gaven, en die mensen hem straks zouden missen. Hij merkte dat ze ging huilen, maar zei er niets over, vond het fijn dat ze niet weer wegliep. Hij trok haar dichter tegen zich aan en liet haar uithuilen op zijn borst, af en toe lieve, kleine, zachte kusjes op haar hoofd drukkend om haar te troosten.

Maud zuchtte zachtjes en haar tranen gingen langzaam weg." Ik wil tot het einde blijven, niet omdat ik het mezelf moeilijker wil maken maar omdat ik bij je wil zijn voor zolang het kan." Ze keek naar Nick en beet op haar lip terwijl ze en kleine glimlach op haar gezicht wist te toveren." Ik hou van je Nick en dat zal echt niet veranderen. Ik zal altijd van je blijven houden." Ze snoof zijn geur op en voelde nog even zijn warmte. Dit gevoel ging ze proberen vast te houden." Beloof je me dat we tot het einde geen ruzie zullen maken. Ik wil geen ruzie met jou, niet meer."

Hij knikte. "Ik beloof het" en hij hield zich aan beloftes. Hij streelde met zijn duim de tranen van haar wangen. "Wil jij mij dan ook iets beloven?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij haar aan bleef kijken. "Als ik er niet meer ben, dan moet je niet bij mij blijven hangen, waar ik straks ook ben, ergens daar boven" hij wees naar het plafond. "ik zal op je passen, en ik wil dat je je niet verzet tegen een nieuwe liefde, wil je dat voor me doen?" vroeg hij, terwijl hij een kusje op haar voorhoofd drukte. "ik wil niet dat je straks je leven mist door mij." Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven. Ze moest verder gaan. Niet in haar verdriet blijven hangen.

Maud keek hem met tranen in haar ogen aan en beet op haar lip," Ik wil het wel beloven ik weet alleen niet of ik dat kan. Ik zal het proberen. Maar jij bent in mijn ogen onvervangbaar." Ze ging dicht tegen hem aan liggen en drukte haar lippen op die van hem terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. Ze kon gewoon niet geloven dat het echt zo kon eindigen. Dat Nick echt zo van haar afgenomen zou kunnen worden. Dit was niet hoe zij het had bedacht. Ze zou eindelijk verlost zijn van haar ouders, school zou haar niet meer echt iets kunnen schelen en ze zou voor altijd bij Nick kunnen zijn. Nu was er alleen het deel van haar ouders en de school. Als ze kon verwisselen met Nick zou ze het zonder twijfel doen.

Hij drukte zijn lippen gewillig terug tegen die van haar en opende voorzichtig zijn mond om toegang te vragen. Een van zijn handen lag op haar heup en de andere was om haar heen geslagen. Hij had zich een toekomst met haar voorgesteld. Had om precies te zijn al een ring gekocht, hij wist heel goed dat Maud nog jong was, maar het was toch een soort van 'de volgende stap' in hun relatie. En die had hij met alle plezier willen nemen. Tot hij vanmiddag bijna de grootste fout van zijn leven gemaakt had, had hij nog nooit aan hen getwijfeld. Hij had gezocht naar het perfecte moment, en toen was hij in het ziekenhuis gekomen. Hij zou haar de ring met een andere betekenis geven, want het zou alleen moeilijker voor haar worden als het op papier stond. De ring was ook niet meteen om te trouwen, hij was alleen om haar te laten zien dat hij bereid was verder te gaan, met haar, als een soort zegel op dit alles. Haar te laten zien dat het voor hem ook heel serieus was. Een bewijs van zijn liefde, maar dan met een extra aanhangseltje wat verloving heette. Nu zou die ring op zich laten wachten, heel lang, of hij zou hem aan haar geven alsof het gewoon een cadeautje was, een kleinigheidje.

Maud kuste terug en opende ook haar mond. Ze likte kort langs zijn lippen en beet even zachtjes op zijn onderlip. Het was fijn om even dit te kunnen voelen. Ondanks dat ze wist dat het waarschijnlijk tot een einde kwam. Dat alles tot een einde kwam. Het was gewoon gemeen te bedenken dat hun fairytale niet lang zou duren. Dat zij op een gegeven moment door iets doms uit elkaar werden gerukt. Haar vingers gleden door zijn haren en met haar andere hand streelde ze zachtjes in zijn nek. Het deed haar echt pijn maar ze probeerde niet te denken aan het einde. Ze was gewoon veel te bang dat zij het niet aan zou kunnen als hij er niet meer was. Ze genoot van het moment en wilde niet naar de toekomst kijken omdat ze wist dat Nick er niet in zou zitten.

Hij genoot van het moment, maar merkte dat ze er niet echt met haar hoofd bij was. Iets dat hij goed kon begrijpen. Hun leven was nooit een sprookje geweest, maar zo langzamerhand begon het op een nachtmerrie te lijken, en zij speelde de hoofdrol, zij was het lieve meisje dat telkens achternagezeten werd door angstaanjagende creaturen en andere vervelende achtervolgers. In dit geval kanker. Oh wat haatte hij de ziekte. Hij trok haar dicht naar zich toe, alsof hij het weg wilde jagen, alsof het zou helpen, maar hij wist beter. "Maud, ik mag straks weg uit het ziekenhuis, ga je mee?" hij bedoelde of ze bij hem in huis kwam, bij zijn moeder, zusje en Ana. "En ik kan heel eng doen af en toe, schrik daar alsjeblieft niet van" fluisterde hij. De tumor drukte op zenuwen, waardoor hij af en toe vage schokkende bewegingen maakte, of opeens begon te schreeuwen, of opeens flauwviel of een epileptische aanval kreeg.

Maud knikte en glimlachtte naar hem." Ik zal meegaan." Deels bedoelde ze dat ook met als hij dood zou gaan. Maar dat wist zij zelf nog niet en hij al helemaal niet." Ik zal niet schrikken, ik heb zelf ook de meest rare trekken weet je nog." Ze kroop dicht tegen hem aan en liet haar handen om zijn middel glijden. om zijn warmte om haar heen te voelen." Is het raar voor mij om te hebben gedacht dat we een hele toekomst voor ons hadden. Ik zag ons al oud worden. Zelfs trouwen en misschien kinderen. Maar ik ging blijkbaar te veel vooruit. Had niet genoeg rekening gehouden met het feit dat we alle twee regelmatig in het ziekenhuis kwamen. Ik had moeten weten dat één van ons dood zou gaan. Alleen had ik eerder verwacht dat ik het zou zijn en niet jij. Ik zou zo graag met je ruilen als dat betekende dat jij gezond zou zijn. Gewoon dat ik je een tweede kans op leven zou kunnen geven." Ze beet op haar lip en er kwamen weer tranen in haar ogen." Oké ik doe nu officieel over dramatisch."

Hij knikte en hij glimlachte toen ze het had over trouwen en kinderen. Zo had hij het ook gezien. "Maud, dat is precies hoe ik het ook zag" fluisterde hij, terwijl hij over haar wang streek. Toen ze verder ging betrok zijn gezicht en kwamen de tranen in zijn ogen te staan. Hij kroop overeind en keek haar met dwingende ogen aan. "Maud, we gaan allebei niet dood, en als, dan zou ik niet met je ruilen, ik zou niet toelaten dat jij doodging Maud, dat gebeurt gewoon niet, hoor je me?!" Zijn stem was feller dan hij bedoeld was. En hij sloeg zijn ogen neer. "het spijt me Maud, maar ik wil niet dat je zoiets nog een keer zegt, ik zou er alles voor geven dat jij blijft leven, dat jij het leven verder voert dat ik gevoerd zou willen hebben als ik er nog geweest zou zijn." Hij streek kort hulpeloos over zijn haren. "En ik wil uit dit verdomde ziekenhuis" het zorgde dat hij het gevoel kreeg niet te kunnen ademen, ookal was Maud er. Hij sprong op en begon zijn spullen in te pakken. Gooide de t-shirts en joggingbroeken in een weekendtas.

Maud schrok echt heel erg van zijn felle reactie en keek met grote verschrikte ogen naar Nick. Ze had hem nooit zo fel gezien. Ja eigenlijk wel iedere keer als zij begon over hoe slecht ze zichzelf vond. Ze beet op haar lip en keek naar haar handen. Hij zou haar toch niet van haar gedachte af brengen maar hij had wel gelijk over het ziekenhuis. Het zorgde ervoor dat Maud zich nog ongelukkiger voelde en dat terwijl ze zich erg gelukkig voelde als ze bij Nick was. Ze gooide haar benen over de rand van het bed en liet haar voeten in haar schoenen glijden. Daarna ging ze weer normaal staan en keek naar Nick. Ze liep naar hem toe en pakte zijn handen vast zodat hij niet meer spullen kon pakken. Ze trok hem tegen zich aan en drukte haar lippen op die van hem. Ze wilde even het moment van net weer opnieuw hebben en even duidelijk maken dat dit meningsverschil weer achter hun lag.

Dat had ze niet moeten doen. Ze had zijn handen niet moeten pakken om hem te beletten van waar hij mee bezig was. Had niet haar lippen op die van hem moeten drukken, want op dat moment zakte hij in elkaar. Zijn lippen trilden, hij was bang, want hij wist dat hij elk moment zou gaan huilen. Stiekem was hij al de hele tijd bang geweest. Maar hij had zich groot gehouden. Door zijn handelingen van het verwoedde inpakken van zijn tas te onderbreken was er iets in hem geknapt en de eerste tranen rolden over zijn wangen. Hij was iemand die nooit huilde. Maar hij was bang. Wat ging er gebeuren? Wat zou er van hem worden? Van hen? Hij had zich nog nooit zo zwak opgesteld, nog nooit. Van kleins af aan had hij nooit gehuild en daar zat hij nu, op de grond, met betraande wangen. Dat hij nu huilde maakte hem alleen banger, maakte dat het echter voelde dan net. Hij keek Maud niet aan, staarde naar een punt in de verte. Terwijl zijn blik troebel werd. De broek die hij bijna in zijn tas gestopt had had hij nog in zijn handen en er viel een klein sueden doosje uit, donkerrode sueden stof. Maar Nick merkte het niet.

Maud ging met hem zitten op de grond en sloeg haar armen om hem heen. Ze streelde door zijn haren en fluisterde lieve woordjes in zijn oren. Dit was waar ze op had gewacht. Dat hij ging bedenken dat het nu realistisch was en geen grapje of een eng verhaal. Dit was de realiteit en Maud en Nick moesten eraan gaan geloven. Toch wist Maud dat ze hier voor Nick zou zijn. Zachtjes drukte ze een paar tranen weg en keek hem met een lieve blik aan." Je had je niet groot hoeven houden voor mij. Ik heb het er ook moeilijk mee. Maar we komen er samen wel uit. Ik zal altijd van je blijven houden. Knoop dat verdomde goed in je oren schat. Ik hou van je en mijn gevoel zal niet veranderen omdat de sitautie is veranderd." Ze keek nu naar iets dat gevallen was uit de broek van Nick en pakte het rode doosje op. Ze keek er even naar en wist niet zo goed wat ze ervan moest denken. Daarom legde ze het maar voor Nick neer en keek weer naar hem. Ze besloot er niks van te zeggen tot hij er zelf over zou beginnen." Ik zie ons nog steeds trouwen. Ik zie ons nog steeds samen oud worden. Ik zal bij je blijven tot het einde, of dat nou van mijn leven of jou leven is. Ik zal bij je blijven."

aww ik vind ze zoo lief ik zit hier bijna te huilen
~~
Nick trok Maud dicht tegen zich aan en snoof haar geur op, na een paar minuutjes was hij uitgehuild, en hij keek haar dapper aan. Haar aanwezigheid troostte hem. Haar woorden zorgden dat hij weer vertrouwen kreeg. Hij knikte. "het komt goed" zei hij toen, met verstikte stem, terwijl hij haar nog steeds tegen zich aangedrukt hield. Hij streelde over haar haren en over haar wangen. "Ik hou ook van jou Maudje" ze was zijn Maudje en dat zou ook zo blijven. Voor altijd, of hoelang dat duurde. Nick pakte het doosje zonder verder iets te zeggen op en stopte het in zijn broekzak. Voor geen goud zou hij het haar zeggen, het moment was op z'n zachts gezegd verschrikkelijk, en hij zou wel iets beters verzinnen om haar de ring te geven. "Dankjewel" zei hij zachtjes, en hij werd helemaal warm van binnen bij haar woorden. Ze zag hen nog trouwen... Die woorden zorgden voor een zenuwachtige kriebel bij zijn maag. Oh, dat was geen zenuwachtige kriebel. Hij sprong op en rende richting de badkamer, waar hij in de wc overgaf, de laatste verschijnselen van de chemo, gelukkig was hij daar nu bijna vanaf.

Maud glimlachtte verliefd naar haar vriendje. En zijn woorden zorgde ervoor dat ze zich bewust werd van hoe rustig ze had reageerd. Het was fijn om een keer niet te stressen. Hij zorgde er dus echt voor dat haar stoornis minder erg werd. Met wat moeite stond ze op en liep naar de badkamer. Daar streelde ze even kort door zijn haren en pakte een glas, vulde die met water en stak hem naar Nick uit." Spoel maar even, de chemo kuur is bijna uitgewerkt." Ze drukte een kus op zijn wang en pakte zijn hand vast om er even kort in te knijpen. Ze zouden er samen uitkomen. Daar was ze heilig van overtuigd.

Hij knikte en spoelde met het water zijn mond, om hem daarna leeg te spoelen in de wc en door te spoelen. Hij keek haar aan. "sorry" mompelde hij, terwijl hij haar hand pakte en met haar aan de hand terug liep naar de witte ziekenhuis kamer. "Zou ik als patient de mogelijkheid hebben om te klagen over de witte muren?" vroeg hij zich hardop af terwij lhij naar de witheid van d emuren keek. "Of zal ik 'als het laatste wat ik doe' deze muren gaan verven?" stelde hij toen voor, terwijl hij kledingstukken die hij tegenkwam in de tas gooide, tot er uiteindelijk niets meer lag. "Zullen we dan? Ik wil nog even doei zeggen tegen Stef, ookal zal dat hem er niet van weerhouden morgen bij ons op de stoep te staan" ons had hij onbewust uitgesproken, en nu legde hij zijn arm om Mauds middel heen, en drukte een kusje op haar slaap.

Maud bleef even staan zo met hem tegen zich aan en haar hoofd op zijn borst. Ze zuchtte zachtjes en glimlachtte wat treurig." Ik denk dat ze kinderen op de witte muren moeten laten tekenen. Gewoon zodat zij hun verhaal erop neer kunnen zetten. Volwassene mogen het ook doen maar die zie ik het niet snel doen. Zo heb je altijd iets om naar te kijken als je in het bed ligt." Ze deed een stapje naar achtere en keek nu naar Nick en drukte een kusje op zijn wang." Laten we gaan, ik krijg de kriebels van het ziekenhuis en dat veranderd niet." Ze kneep kort in zijn hand en liep naar de deur, hem mee sleurend omdat ze het vertikte zijn hand los te laten.

"Hmm, dat vind ik pas een goed idee, Maud je hebt weer bewezen dat je geweldig bent" grinnikte hij, terwijl hij zich gewillig mee liet slepen, waarbij ze bij het de kamer uitlopen letterlijk tegen Stef opbotsten. "Oh hoi Stef, ik heb mezelf zojuist ontslagen en we kwamen even doei zeggen" zei Nick, terwijl hij Stef met lachende ogen aankeek. Stef fronsde zijn voorhoofd en liet Nick een papier zien, "ik wilde net komen zeggen dat je weg mag, omdat het weinig zin heeft dat je hier nog langer blijft. Het is prettiger om nog lekker thuis te zijn." zei hij, terwijl hij het papier ondertekende. "Doei dan, haiie Maud, ik zie jullie nog wel een keer..." zei hij, terwijl hij de gang uitliep en Nick drukte zijn lippen kort op die van Maud. "Laten we gaan" knipoogde hij toen, terwijl hij nu haar meesleepte.
~~
verder in huis van nick?

u mag beginnen daar xD

Nieuw
-
Courtney had geen moeite meer om de weg in het ziekenhuis te vinden, helaas. Het afgelopen jaar was ze hier veels te vaak geweest. Er zat een zenuwachtige knoop in haar maag waardoor ze geen hap door haar keel had kunnen krijgen vanmorgen. Stevig kneep ze in de hand van Tim die naast haar liep. In haar hand had ze het doorverwijs briefje. Ze kreeg ditmaal meer echo's dan de vorige keer toen ze zwanger was, toen was alles misgegaan en de artsen wisten nog steeds niet precies waar het aan had gelegen.

Tim kneep geruststellend in haar hand. Het kwam wel goed. Dit was hun kindje. Hij wilde dat hij haar zorgen weg kon halen, want dat maakte het allemaal alleen erger voor Courtney. Ze schoot er niets mee op als ze de hele tijd bang was. Maar van de andere kant, misschien was ze daardoor wel extra voorzichtig. Niet dat hij haar iets verweet ofzo, maar nu wist ze vanaf het begin dat er vanalles mis kon gaan, ookal verheugden ze zich nu wel al meteen op het kindje, hij in elk geval wel. "Court ik verheug me echt al op een kleine, eentje van ons twee" hij glimlachte en wreef kort met zijn duim over de rug van haar hand. Het was bedoeld om haar zich meer op haar gemak te laten voelen.