Nickolas thuis

Maud stompte hem zachtjes." Die wil ik helemaal niet boven ONS bed." Mompelde ze nog grijnzend maar voelde toen alweer de lippen van Nick op die van haar. Ze sloeg haar armen om zijn middel heen en kuste hem terug. Je kon duidelijk merken dat ze van Nick hield. Alles in haar straalde dat uit. Ze wilde het ook echt niet anders. Een hand gleed over zijn wang en zachtjes streelde ze daar. Het voelde zo goed om bij Nick te zijn en ze genoot tot nu toe echt van de avond.

"Maar ik wel" hij lachte, terwijl hij haar bij de hand pakte en half rennend richting het park begon te lopen, daar was een klein veldje met een geblokt rood wit kleed. Hij had dat er van te voren al neer gelegd. (wanneer was nou haar verjaardag?) Hij liet haar zitten en ging naast haar zitten, pakte een thermoskan uit een mand en gaf haar een kopje chocolademelk. Hij hoopte maar dat ze het lustte, want dat had hij haar nooit gevraagd.

Maud keek verbaasd op naar het kleed maar rende vrolijk achter hem aan. Ze liet zich op het kleed neer ploffen en grinnikte kort om de moeite die Nick blijkbaar voor haar had gedaan.(geen idee, verzin maar iets)" Waar heb ik dit allemaal aan verdiend?" Ze nam het kopje choco aan en vouwde haar handen erom heen. Het kopje was heerlijk warm en ze kon niet geloven dat Nick zo veel moeite had gedaan. Ze boog zich even wat meer naar voren en drukte een kusje op zijn lippen. Nog steeds hield ze haar gezicht dicht bij die van hem en fluisterde zachtjes." Ik hou van je schat, never forget that."

goed, dan is het zo haar verjaardag
~~
Nick keek haar lief aan en liet zich gewillig kussen. Hij keek op zijn horloge en hield het haar voor. "Je bent bijna jarig" grijnsde hij. Het was tien voor twaalf. En hij had eindelijk een goed verjaardagscadeau gevonden. Eigenlijk had hij het niet voor haar verjaardag willen geven, maar met een heel andere bedoeling. Hij wilde het Maud niet aandoen het met die andere bedoeling te geven, maar het was van haar. Hij had het voor haar gekocht. Was voor haar alle juweliers van de stad af gegaan, echt allemaal, en had het mooiste uitgezocht. Het doosje voelde zwaar aan in zijn zak, en ergens hoopte hij dat ze niet door zou hebben dat hij het doosje eigenlijk niet voor haar verjaardag gekocht had. De seconden tikten weg. Het ging veel te snel. Wat als ze het niet mooi vond? Met een glimlach pakte hij, om maar even aan iets anders te denken de camera en knipte een foto van Maud met een warme kop chocolademelk, je zag de damp ervanaf slaan en ze zag er schattig en lief uit met de grote mok. "Ah, die mag ik toch wel boven ons bedje hangen toch?" vroeg hij terwijl hij haar de foto liet zien.

Maud beet op haar lip. Jarig, bijna was ze verlost van haar ouders. Bijna was ze oud genoeg om vrij en volwassen te zijn. Ze drukte nog een keer een kusje op de lippen van Nick en knikte toen," Goed, die gaat boven het bed, op één voorwaarde, dat die van jou ook boven het bed gaat!" Ze kroop dicht tegen Nick aan en legde haar hoofd op zijn borst," Maar heb je dit allemaal gedaan voor mijn verjaardag? Dat was echt niet nodig! Gewoon de lieve woordjes, ik hou van je. Waren voor mij al goed genoeg geweest om mijn verjaardag de beste verjaardag tot nu toe te maken."

Nick glimlachte. "Maar voor mij niet, je verdient toch meer dan een paar lieve woordjes, die kan je elke dag van me hebben, elke dag voor de rest van mijn leven!" hij keek haar stralend aan, terwijl ook de laatste seconden wegtikten. Hij haalde een fles champagne tevoorschijn waarvan hij de dop af liet schieten om precies twaalf uur en hij schonk voor hen beiden in. "Hartelijk gefeliciteerd!" zei hij met een glimlach terwijl hij zijn lippen kort op die van haar drukte om haar daarna het glas aan te geven. "Maudje, ik hou van je" zei hij lief, terwijl hij een klein doosje met een strik eromheen uit zijn zak haalde. Hij herinnerde zich vaag dat ze die ooit al eens gezien had. Toen hij uit zijn broekzak gevallen was. En hij hem er weer terug in gestopt had. "Dit is mijn cadeautje voor jou" hij glimlachte en legde het doosje op haar hand. Hopend dat ze niet door zou hebben dat het eerst voor heel andere doeleinden geweest was.

Maud schrok van de fles champagne maar kon er wel om lachen. Ze genoot intens van zijn kus en die kleine lieve maar ohh zo betekenisvolle woordjes. Daarna werden haar ogen even groot en bekeek het doosje eens goed. Dit was het doosje dat uit de broekzak was gevallen. Maar hij had toch gezegd dat hij niet van haar verjaardag wist? Ze duwde die gedachte weg en keek daarna vragend naar Nick," Dit was echt niet nodig geweest schat." Ze nam een slokje van haar champagne maar bleef nog steeds naar het doosje kijken, waar ze zo onderhand ook nog eens haar vingers omheen had geklemd om zeker ervan te zijn dat hij echt was. Daarna zette ze haar glas in het gras en trok de strik van het doosje af. Haar blik gleed heel even van het doosje naar Nick en daarna weer terug." Weet je zeker dat je me het als cadeau wilt geven? Ik kan namelijk ook best raden waarvoor het anders was." Misschien was dit geen goeie reactie van haar maar ze wilde gewoon dat Nick geen spijt kreeg van zijn keuze." Je kan nu nog van gedachte veranderen als je dat wilt. Ik vind het wel geweldig dat je het als een cadeautje wilt geven trouwens."

Nick glimlachte als een boer met kiespijn om het feit dat ze dor had waarvoor het waarschijnlijk echt was. Hij beet op zijn lip. "Nee, ik wil dat je het als verjaardagscadeautje hebt" zei hij met hese stem. "Het zou niet eerlijk van me zijn het je om een andere reden te geven" hij keek haar kort aan en toen naar de grond. Hij wilde dat ze het kreeg. Als verjaardagscadeautje. Niet als verlovingsring... Dat zou het allemaal zo veel moeilijker maken. Hij wilde niet dat ze zo jong al weduwe werd. Dat zou hij niet aan kunnen. "We hebben niet genoeg tijd daarvoor..." zijn blik was op de grond gericht. Hij wist dondersgoed dat de tijd die hij met haar had beperkt zou blijven, een aantal weken, misschien maanden. Als ze geluk hadden een heel jaar. Maar het was te kort om Mauds toekomst voor in de soep te laten lopen. Want of hij het nou toegaf of niet, hij wilde zichzelf in Mauds toekomst, wilde dat ze dit nog heel veel langer vol konden houden. Wilde dat ze dat doosje open kon maken als zijn toekomstige vrouw. Maar hij wist wel dat die tijd niet zou komen. Dat ze niet met hem kon trouwen om daarna gelukkig met hem te worden. Zijn leven was te kort. Haar leven moest doorgaan, en het zou alleen erger worden voor haar om hem los te laten als ze dat papiertje ondertekend hadden.

Maud beet op haar lip en schudde haar hoofd." Nick, ik kan hem niet aannemen. Niet als je het gewoon als een verjaardagscadeau ziet. Ik zal het namelijk niet als een gewoon verjaardags cadeautje zien. Ik zou het nooit als een gewoon verjaardags cadeau kunnen zien. Als jij eerst met het idee rond hebt gelopen om het aan mij te geven met een betekenis erachter, met een boodschap erachter. Dan had ik hem met alle liefde aangenomen. Als je die betekenis door had gezet. Wat boeit mij die tijd. Het gaat om het idee erachter. Het gaat mij erom, dat je me ook werkelijk als echtgenote wilt. Als jouw vrouw. Maar goed als jij het niet meer dan een verjaardags cadeau ziet. Dan helaas zoals ik al zei, dan kan ik het niet aannemen. Je had me een veel groter cadeau kunnen geven. Je had me inderdaad die ring kunnen geven, met betekenis." Haar stem was langzaam aan een fluistering geworden maar nog steeds leek hij duidelijk hoorbaar in het toch doodstille parkje. Ze legde het doosje, nog steeds niet open gemaakt, weer terug in de hand van Nick en drukte een kus op zijn lippen. Daarna glimlachtte ze twijfelend en liet zijn hand los en bekeek haar hand even. Ze durfde Nick niet meer aan te kijken.

Nick's ogen keken verschrokken op. Erger als dit had hij het niet kunnen krijgen... Ze nam zijn verjaardagscadeau niet aan. Hij twijfelde of hij een domme keuze gemaakt had, misschien had hij de ring terug moeten brengen, en iets nieuws zoeken. Had hij niet toe moeten geven dat het meer was. Want wat had hij haar nou te bieden? Hij had geen baan, geen eigen huis, sterker nog, hij leefde nog steeds bij zijn moeder en oma. Hij kon haar niet eens tijd bieden, tijd en toekomst. Ze verdiende meer. Meer dan een arme student met kanker! Er rolde een korte traan over zijn wang. Hij kon dit niet. Hij kon het niet aanzien hoe hij Mauds toekomst verpestte. En het ergste was, het voelde zo goed, natuurlijk niet het idee van verpesten, maar hoe hij het deed. Bij haar zijn. Hij wist dat ze de ring nooit zou krijgen, als ze hem nu niet aan zou nemen zou ze hem nooit meer hebben. "Maud, er zou voor mij niets beters zijn dan jou als mijn echtgenote kunnen zien" fluisterde hij toen, maar zijn stem brak. "maar die tijd hebben we gewoon niet, ik wil dat je niet aandoen, het is te pijnlijk..." de tranen rolden nu echt over zijn wangen. Hij had al jaren niet meer echt gehuild. Na de dood van zijn vader had hij het afgezworen, zou hij het niet meer doen, als jongen van negen bleven zijn wangen altijd droog na een val of vechtpartij. Omdat huilen toch zinloos was. Maar nu kon hij het niet inhouden, hij kon niet zien hoe Maud haar toekomst verpestte door zich aan hem vast te klampen. Hoe meer ze samen hadden, hoe meer haar afgepakt zou worden. Hij draaide zijn hoofd en veegde met zijn hand over zijn wangen. Wilde niet dat ze het zag. Hij kon haar niet dwingen de ring aan te nemen, net zomin als hij de ring aan haar kon geven met een andere betekenis.

Maud beet op haar lip en wilde dit keer diegene zijn die de sterkere was. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte een kus op zijn wang. Ze veegde de tranen weg en fluisterde in zijn oor," Waarom moet alles om tijd draaien bij jou? Wat maakt het uit dat we niet genoeg tijd hebben. Het gaat toch om het principe? De ring zal vast schitterend zijn. En alles zou echt perfect zijn. Waarom, wat houdt je tegen? Het is niet de tijd, want jij was juist diegene die tegen mij had gezegd dat de tijd niet uitmaakt. Als je er gewoon nog niet aan toe bent begrijp ik dat. Het is ook een grote stap. Maar het is niet de tijd die je tegenhoudt. Dat voel ik gewoon. En die pijn overkom ik wel. Het idee dat jij me als je echtgenote ziet is voor mij al de reden om over de pijn heen te komen." Ze streek door zijn haren heen en kuste zijn slaap zachtjes. Het was raar maar tot nu toe was dit al een geslaagde verjaardag. Misschien omdat er iemand was die om haar gaf. Maar ook door het idee dat Nick de ring eigenlijk had voor een verloving. Het jammere was, dat hij die verloving niet door wilde zetten. Hij krabbelde terug.

"Maud, het probleem is niet dat ik niet klaar ben, ik ben er helemaal klaar voor, en natuurlijk maakt tijd voor mij niet zoveel uit als je in het nu kan leven, maar trouwen is iets om een toekomst mee te beginnen, een gezamenlijk leven te starten, en voor ons zou dat het afsluiten zijn..." zijn ogen bleven tranen en hij hield haar stevig vast. "Ik kan geen huwelijk met je aangaan, wetend dat ik je binnen de kortste keren weer in de steek zal laten." Hij sloeg zijn ogen neer. "En je kan toch niet met een man getrouwd zijn die niet eens een baan of eigen huis heeft? Dat wil je toch ook niet..." ergens schaamde hij zich voor zijn situatie. "Ik houd te veel van je om je dat aan te doen" dat was waar. Hij kon het haar niet aandoen, kon haar niet zo snel weer alleen laten, dat zou egoïstisch zijn. Hij had haar ten huwelijk willen vragen, met de weet dat hij een eigen huis zou kunnen regelen, met een diploma in zijn zak, waarmee hij ergens aan de slag kon gaan. Op een manier dat ze samen een eigen huishouden en later een eigen gezinnetje op konden bouwen, een leven samen. Dat kon hij haar niet geven, het ging niet, en ja, daarom hield die verdomde tijd hem tegen.

Maud liet hem eventjes los en streek over zijn wangen heen en daarna weer door zijn haren. Ze was wat rechter op gaan zitten en tilde de kin van Nick op zodat hij haar wel aan moest kijken." Het zou een verdomd mooie afsluiting zijn. Begrijp je dan niet, dat huwelijk meteen betekent een toekomst hebben. Mijn moeders eerste man was stervende maar wilde hun liefde verzegelen door een ring, nog voordat hij doodging. Gewoon om te laten zien dat zijn liefde zelfs na zijn dood door zou blijven gaan. Oké mijn moeder is er nooit helemaal overheen gekomen, en waarschijnlijk zal ik er ook nooit helemaal overheen komen zodra jij weg bent. Maar begrijp dan dat ik er toch niet overheen zal komen. Jij betekent alles voor mij. Dat deed je al vanaf het moment bij de boom. Dat je me opgevangen had en had gezegd dat mijn knuffeltje niks raars was. En wat boeit mij die baan of het huis. Ik wil geen leeg huis waarvan jij toch pas laat thuis bent omdat je moet overwerken. Als ik dat leuk had gevonden was ik wel thuis gebleven. Dan wilde ik nu niet zo verschrikkelijk graag uit het huis van mijn ouders. Dat is een leeg huis, als jij een huis had, zou je waarschijnlijk niet vaak thuis zijn want je moet het huis ook betalen. Dat betekent dat ik alleen in een leeg huis zou zitten. Het heeft geen zin. Ik zit veel liever bij je moeder en Ana en natuurlijk Emma. Het zijn nu ook mijn familie en ik zou het niet anders willen. En Nick, je laat me niet in de steek. Je zal altijd bij mij in mijn hart zitten. Dat noem ik niet in de steek laten. In de steek laten is wat ik heb gedaan bij de kerk. Zomaar gewoon weggaan. Maar dat heb jij nog nooit bij mij gedaan en ik verwacht ook niet dat jij dat ooit gaat doen." Na haar lange gepraat moest ze even naar adem happen, daarna keek ze even doordringend in de ogen van Nick en drukte zachtjes haar lippen op die van hem terwijl ze haar ogen sloot.

Nick wilde ertegeningaan, maar wist dat het geen zin had. Hij was het niet met haar eens, want anders dan in de steek laten kon je het niet noemen, het was alleen dat hij geen keuze had, en normaal, als je iemand in de steek liet, was die keuze er wel. Hij zou niet het type zijn om de hele dag te werken, dat wist hij, dat wist zij. Maar hun liefde bezegelen met een ring wilde hij ook niet. Want dat zou alleen maar betekenen dat het voorbij was. Natuurlijk wilde hij met haar trouwen, maar hij was bang dat ze nu verwachtingen had. En zoals ze zei; als het zo zou gaan, zou ze het alleen maar moeilijker hebben. Het zou nog moeilijker worden hem los te laten, hij wilde dat mensen beseften dat het leven na hem doorging. Hij was slechts een enkele speler in een enorm spel. Het leven. Hij wilde dat Maud doorging, want het leven had veel winnaars, maar wanneer je won, dat was per persoon verschillend. Misschien zou Nick een winnaar zijn, want hij wist dat het voor hem makkelijker zou zijn, híj zou weggaan, en iedereen hier achterlaten. Híj zou niet hoeven lijden omdat iemand hem achtergelaten had, iemand die niet terug kwam. En toch was híj het die hier zijn zwakte toonde. De tranen stopten. Hij liet zich gewillig zoenen, maar hij wist dat in ze in de kus door zou hebben dat hij het er niet mee eens was. Hij wilde niet dat hij haar alles was. Dat betekende alleen dat ze straks ook alles zou verliezen, hij wilde dat ze al een begin aan een nieuw leven opbouwde, en níet steeds verder naar hun einde toeleefde. Want hij zou toch wel doodgaan, en zij zou blijven leven. Hun leven zou nog maar heel kort duren, en ze moest zich voorbereiden op een nieuw leven, een nieuw leven zonder hem. Hij wist dat zijn moeder, Ana en Emma Maud op zouden vangen, maar ze zouden de wonden nooit helemaal kunnen helen, daarom was het beter als hij die wonden maar klein hield. Zorgde de schade beperkt bleef. Haar verlaten, dumpen, was geen optie. Want dan zou hij al dood zijn voor hij stierf. Maar hij moest zorgen voor een afstand, die langzaam opgebouwd werd. Het was belangrijk voor hem dat ze straks afstand kon nemen, na hooguit een week of twee, misschien drie. Ze móést verder gaan. Dat moest.

Maud haalde haar lippen van die van hem af en wilde niet weer over het onderwerp beginnen. Ze wilde dit gewoon achter zich laten. Hij zou niet buigen, maar zij ook niet. Ze waren alle twee koppig genoeg. Toch zou ze de ring niet aannemen. Ze ging even wat van Nick af zitten en keek naar het verlaten parkje." Nick, kunnen we er gewoon even niet meer over beginnen. We hebben duidelijk even andere ideeën en gevoelens bij dit onderwerp en ik vind dat we dit een andere keer moeten bespreken. Niet nu, niet op mijn verjaardag en al helemaal niet op deze mooie plaats. Ik wil er vandaag een mooie dag ervan maken en ruzie maken hoort daar even niet bij." Ze glimlachtte maar met moeite. Het deed haar pijn dat Nick een verloving zag als het einde. Zij zou het niet zo zien, zij zag het gewoon niet zo. Maar ze zou er niet meer over beginnen. Kort beet ze op haar lip en pakte uiteindelijk toch maar een pilletje uit haar tas, ze had het bakje met pilletjes toch maar meegenomen. Ergens had ze een vermoeden gehad dat ze zich toch zorgen zou gaan maken om dingen. Onopvallend deed ze hem in haar mond en nam snel een slokje van haar champagne. Even het feit negerend dat er op de verpakking staat dat je het pilletje niet met alcohol mag innemen.

Nick wreef kort door zijn ogen en haren, en hij had gezien dat ze het pilletje slikte, natuurlijk. Hij wilde er een reactie op geven, maar besloot dat ze zelf wel zou weten wanneer ze het nodig had. "Goed, ik zal er even niets meer over zeggen" stemde hij in, terwijl hij zijn glas tegen het hare tikte. "Op jouw gezondheid" glimlachte hij, terwijl hij een slokje nam. Daarna trok hij haar dichter tegen zich aan en een kusje op haar voorhoofd. "Laten we zo maar eens de club opzoeken" hij glimlachte uitdagend. "En zien wat de avond ons zal brengen, als je wilt mag je best wat drinken, ik rijd zoiezo, en ik mag toch niet drinken, of niet te veel" dat laatste had hij eraan geplakt, wijzend op zijn glas champagne. Het gevoel dat ze de ring niet aangenomen had bleef door zijn maag malen. Nu had hij haar geen goed verjaardagscadeau gegeven... Hij zou wel iets nieuws verzinnen. "En Maud, sorry" hij zei het zachtjes, en sloeg zijn ogen neer. Hij was bang dat hij haar verjaardag nu al verpest had. Terwijl hij gedacht had dat dit het goede cadeau was. Het was nu net dat cadeau, en zijn gedachte, die verschilde van die van haar bij het cadeau dat de verjaardag verpest had. En hij vond het verschrikkelijk. Als zij wilde trouwen, zouden ze trouwen, besloot hij, maar nu nog niet. Eigenlijk bleef hij erbij dat hij het liever niet wilde, het zou gewoon makkelijker zijn als ze het niet deden, makkelijker voor haar. Voor hem maakte het niets uit, hij zou toch gaan. Zij zou ermee moeten leven, en als dit was wat ze wilde, zou hij het haar geven. Als dit was wat ze echt wilde, omdat hij het haar erna niet meer zou kunnen geven. Misschien kwam hij met die conclusie te laat, hij zou het haar zeggen, maar niet nu. Niet vandaag, vandaag was haar verjaardag. Vandaag was haar dag. Dan zou hij niet weer dit onderwerp aansnijden, omdat ze hem gevraagd had dat niet te doen. Hij was ondertussen half weggedroomd in haar ogen en schudde nu met zijn hoofd. Ja, hij zou haar dit geven. Als het laatste wat hij haar kon geven. Ze verdiende het dat haar wensen vervuld wilden, of hij het er nu mee eens was of niet. Het was zijn Maud, en ze zou krijgen wat ze wilde.

Maud hoefde niet veel drank. Ze mocht nu dan wel ouder zijn, het maakte niet dat ze minder zorgeloos was. Die ene keer met Micheal was ze nog steeds niet vergeten dus veel zou ze niet drinken. Misschien alleen haar glas champagne nu en daarna houdt het ook wel weer op. Ze vond het heerlijk om dicht bij Nick te zitten en ze knikte," Hmm dansen, dat heb ik nodig. En jij denk ik ook. Nick laat het sorry alsjeblieft achter wege. Jij hebt geen spijt van je woorden en ik heb ook geen spijt dus sorry is hier niet nodig. We hebben het er gewoon een andere keer over." Ze drukte een kusje op zijn lippen en streek door zijn haren heen." Laten we er een leuke avond van maken. Dat heb je wel verdient. Na alles wat er is gebeurd." Natuurlijk had zij het ook verdient maar dat vond ze zo verschrikkelijk om te zeggen. Dus hield ze het erop dat Nick het had verdient. Ze nam nog een slok van haar champagne en toen pas viel het haar op dat die alweer leeg was. Ze lachtte zachtjes in zichzelf en zette het glas weg. Daarna richtte ze zich op Nick en keek hem met een verliefde blik aan. Ze drukte zachtjes weer haar lippen op die van hem en pakte zijn hand vast en verstrengelde haar vingers in die van hem.

De sorry was niet voor wat zij dacht dat het was, want hij meende het wel. De sorry was voor het al verpest hebben van haar verjaardag voor die begonnen was. "is goed, maar ik geloof dat jij het veel meer verdient hebt dan ik." zei hij zachtjes terwijl hij omhoog kwam en haar naar achteren duwde, met zijn beiden handen naast haar gezicht. In een van zijn handen lag haar eigen hand, waardoor die nu met de rug omlaag op het kleed lag. Nick hing boven haar en grijnsde, zijn hoofd was heel dichtbij het hare en hij kon haar adem over zijn wang voelen strijken. "Dus ik denk dat ik je wel even een beloning mag geven, dat vind ik helemaal niet erg hoor." fluisterde hij, terwijl hij nog dichterbij kwam en zijn voorhoofd tegen dat van haar liet rusten, hij sloot zijn ogen en genoot van het moment. Daarna drukte hij heel teder, en heel voorzichtig zijn lippen zacht op die van haar. Daarna haalde hij ze er weer vanaf en keek haar uitdagend aan. Hij wilde meer, wilde nog een zoen, minstens. Maar de volgende zou ze zelf moeten komen halen. Ze hadden niet zo lang, maar hij wilde zijn tijd optimaal gebruiken.

Maud liet zich gewillig neerleggen en luisterde naar zijn woorden. Niet dat zij die het belangrijkste vond. Het enige waar ze echt nog op kon letten waren de ogen van Nick. Ze betoverde haar en het idee dat daar nog leven in zat deed haar hart een sprongetje maken. Natuurlijk wist Maud dat ze zo moesten gaan maar ze konden het nog wel even rekken toch? Haar vingers gleden over zijn shirt, langs zijn borst over zijn schouders en uiteindelijk eindigde ze in zijn nek. Ze streelde er kort maar trok uiteindelijk zijn gezicht wat meer naar haar toe en plantte haar lippen op die van hem. Al snel opende ze haar mond en likte langs zijn lippen. Kort beet ze ook nog even op zijn onderlip gewoon om hem te plagen. Ze kon nooit genoeg krijgen van Nick en het akkefietje van daarnet was ze allang vergeten.

Nick zoende terug en voelde kippenvel op zijn huid verschijnen toen ze in zijn nek kietelde. Hij trok haar dichter tegen zich aan en ging met zijn hand, die waarmee hij niet die van haar vast had door haar haren. Hij hield van dit meisje, maar was de woordenwisseling van net nog niet vergeten. Maar hij zou haar geven wat ze wilde, als ze dat zo graag wilde, er was niet zo veel meer wat hij aan haar zou kunnen geven, maar dat wel. Kort haalde hij zijn lippen van die van haar af. "Misschien." begon hij, waarna hij nog een hongerig kusje op haar lippen drukte omdat hij niet langer zonder kon. "Moeten we zo...." en een nieuwe dwingende kus. Hij wilde meer, en heel graag, maar hij wist dat het stom was. Hij liet de zin open en trok haar alleen nog dichterbij, genoot met volle teugen van de passievolle kus.

Maud keek een beetje beteuterd toen hij de kus beeindigde en luisterde naar zijn woord,"Misschien." Hoorde ze hem zeggen, daarna kwamen zijn heerlijke lippen weer op die van haar, weer keek ze beteuterd toen hij ze er weer zo snel vanaf haalde," Moeten we zo...." Toen voelde ze alweer zijn lippen. Dit keer was de kus anders, hij was met meer verlangen. Dus gaf ze hem hetzelfde. Ze widle net als hij meer. Vooral na het ongevalletje van de badkamer. Toen ze te horen had gekregen dat hij net zo graag wilde als zij. Uiteindelijk was zij diegene die de kus verbrak," We moeten niks, maar we zouden naar de club gaan. Jou vrienden wachten." Ze streek door zijn haren, gaf hem nog kort een kusje maar duwde hem toen van zich af en klom omhoog. Omdat ze Nick zijn hand nog vasthad en niet van plan was die los te laten trok ze Nick ook mee omhoog.

Nick grijnsde, hij wist dat als ze hem niet overeind getrokken had ze hier nog wel even gelegen hadden en hij nam Maud aan de hand mee. Hij hoopte nog steeds dat ze het niet te erg zou vinden dat hij geen beter cadeau voor haar had. Hij wilde dit vaker. Een avondje Maud, maar hij had het al elke avond, dus dat ging lastig worden. "Maud als je een keer iets voor jezelf wilt doen moet je dat doen he? Ik heb het idee dat ik je voortdurend bij huis houd, of meesleep naar dingen met mijn vrienden, hoe zit dat eigenlijk met je verjaardagsfeest?' vroeg hij, na nog een kusje op haar slaap gedrukt te hebben. Hij streelde een nieuwe haar achter haar oor.
~~
er moet iets gaan gebeuren; nog enig idee wat de tumor aan kan richten?

geen idee, werkelijk. Euhmm. Ze kunnen wel na deze avond weer een discussie krijgen over die verloving en dan gaat Maud boos worden en vlucht ze het huis uit ofzo. Want ze hebben volgens mij nog nooit echt ruzie gehad. Of ze kunnen tijdens het stappen Clive tegenkomen.
~~

Maud glimlachtte vrolijk en drukte een kusje op zijn lippen." Echt ik vind het veel te leuk om bij je te zijn. Jij neemt me niet in beslag hoor. Ik heb gewoon niet zo veel vrienden. Maar het feest euhm.. ja het is grotendeels geregeld, de vrienden die ik heb komen ook echt allemaal en ik heb Robby nog even gesproken over het eten. het enige waar ik me nu nog druk om hoef te maken is dat jij erbij zal zijn en wat ik aan moet." Ze grinnikte en drukte een kusje op zijn wang. Ze waren al bijna bij de club en Maud voelde dat ze toch best zenuwachtig was. Dit was de eerste keer dat ze bij de vrienden groep van Nick zou zijn.

"Dan krijg je die kleren van mij als cadeau" hij bloosde. Hij had haar nu geen verjaardagscadeau gegeven en hij schaamde zich daar een beetje voor. Hij kneep in haar hand. Het zou wel even duren voor hij die woordenwisseling van net zou vergeten, bij de club aangekomen begroeten zijn vrienden hem uitbundig. "Hé Nicky!" zeiden een aantal enthousiast schreeuwend. Hij grijnsde breed en trok Maud naar voren. "Dit is ze" zei hij met een trotse glimlach, en de jongens klopten elkaar goedkeurend op de schouders, wat meisjes keken kort jaloers en met een blik van ; is zei dat nou ; naar Maud, toen Stevy op Nick afgehold kwam en in zijn armen sprong haar benen om hem heenklemde en hem twee zoenen op beide wangen gaf. "Dag Nicky van me" zei ze uitgelaten, terwijl ze hem losliet en Maud bijna net zo enthousiast om de hals vloog, gevolgd met de twee kussen, voor iedere wang een. "Is dit haar nou?" vroeg ze met lachende ogen, niet om haar belachelijk te maken, maar ze keek bewonderend naar Maud. "Goed gekozen vriend" zei ze lachend terwijl ze nick op zijn schouder sloeg.

Maud grijnsde breed naar iedereen en de jongens spraken haar even vrolijk aan. Maud reageerde daar normaal op en probeerde de blikken van de meiden te negeren. Dat waren gewoon niet haar soort meiden en ze vond het heel moeilijk omdat die duidelijk niet echt voor haar open stonden. Toen er een meisje om de nek van Nick vloog voelde ze toch wel een beetje een steek van jaloezie. Maar ze vergat het al snel toen ze ook twee zoenen kreeg van dat zelfde meisje en die begon te vragen of dit haar nou was. En dat Nick haar hoed gekozen had. Er kwamen kleine blosjes op haar wangen maar de brede glimlach was niet meer weg te denken van haar gezicht." Heey, Ik denk inderdaad dat ik het ben." ze grinnikte kort en pakte de hand vast van Nick en kneep er kort in. Er begon een jongen tegen haar te praten en Maud begon vrolijk erop in te gaan. Het ging makkelijker dan normaal een gesprek voeren omdat ze wist dat Nick erbij was. Haar Nick. Ze keek tijdens het praten soms even naar Nick en gaf hem kort even een knipoog.