Kluisjesgang

Na door een paar gangen gelopen te hebben, klopte de leraar op een deur. 'Binnen' Klonk het gedempt door de deur. De leraar opende de deur en hield hem open voor Ty, die naar binnenstapte. 'Deze leerling was... aan het vechten op de gang.' Vertelde de leraar tegen de rector, die opkeek vanachter zijn bureau. 'Oke, ga maar zitten.' Zei de rector en hij wees op de stoel aan de andere kant van het bureau. Ty ging met tegenzin zitten met zijn armen over elkaar geslagen. 'En wat is jouw naam?' Vroeg hij toen de leraar weer weg was. Ty keek strak naar beneden terwijl hij zei:' Ty Quiriro' Het klonk erg chagrijnig, maarja wat wilde je ook. 'En waarom heb je gevochten?' Ty keek op naar de rector met een boze blik, maar zweeg verder.

Chelsea en Luke werden gesommeerd om voor het kantoor van de rechter te blijven wachten tot de rectoor hen binnen zou laten. Het enige wat de leraar deed was naar hen twee gebaren. Chelsea had de hand van Luke gepakt en keek hem bezorgd aan terwijl ze zachtjes fluisterde of het ging, of hij niet wat water nodig was. Ja, Chelsea kon soms best overbezorgd overkomen, zeker op dit soort momenten als er enorm veel spanning in de lucht leek te hangen. Luke legde zijn andere hand op haar bovenbeen en knikte even ten teken dat alles ging. Hij was minder spraakzaam dan gewoonlijk, maar wat wilde je dan na zo'n vechtpartij.

'Je weet dat als je mij geen antwoord geeft, ik je niet kan helpen he?' Zei de rector, maar hij kreeg alsnog geen reactie van Ty's kant. Die was nu helemaal met zijn eigen gedachten bezig. Wat zou er gebeurt zijn als Chelsea er niet bij was geweest? Had hij Luke dan net zo lang gewurgd tot die stikte? Hij had Luke iets aan willen doen, maar toch niet doden? Hij wist het echt niet meer, het leek alsof zijn gedachten alleen maar rommeliger werden naarmate hij kalmeerde. Ook de gedachten aan Chelsea waren maar wat verwarrend. Ze hield niet meer van hem, ze had het luid en duidelijk gezegd. Toch kon hij het maar niet bevatten. 'Nou als je niks te zeggen hebt, kunnen de andere twee misschien verteller wat er gebeurd is.' Zei de rector terwijl die opstond en de deur openmaakte om Chelsea en Luke te wenken. Ty keek geschrokken om. Dat meende hij niet. Hij kon en wilde op dit moment niet met Chelsea en ook niet met Luke in één kamer zijn.

Chelsea zoog even een grote hap lucht naar binnen terwijl ze opstond. Haar blik was op Luke's gezicht gericht die duidelijk nog behoorlijk kwaad was om wat er gebeurt was. Ze pakte de zoekende hand van Luke vast en kneep er even stevig in. Luke hadniks verkeerd gedaan, het zou niet eerlijk zjin als hij hier problemen mee zou krijgen. Chelsea wist toevallig dat hij door middel van een beurs op de school terecht gekomen was, als deze ingetrokken zou worden zou hij er vandoor moeten gaan. Dat kon ze Luke niet aandoen. Terwijl ze plaatsnam op een stoel in het kantoor wierp ze even een steelse blik op Ty. Op het moment had ze gemengde gevoelens over hem, ze wist niet hoe ver hij zou gegaan zou zijn als ze er niet was, misschien had hij hem wel vermoord. Kort schudde ze haa rhoofd, daar wilde ze niet eens aan denken.

Ty wendde zijn blik af zodra de twee binnenkwamen en richtte die naar beneden. De rector ging weer op zijn plek achter het bureau zitten en vouwde zijn handen ineen. 'Zo en nu wil ik wel eens weten wat er gebeurd is, misschien dat één van jullie twee het me kan vertellen?' Zei hij waarbij hij Chelsea en Luke om de beurten even aankeek. Ty's hoofd was ondertussen lichtelijk rood geworden. Misschien had hij wel erg overdreven gereageerd en had hij niet met Luke moeten gaan vechten. Hij schaamde zich nu voor het feit dat ze, en vooral Chelsea, hem zo hadden gezien.

Chelsea keek naar Luke die nogal willig was om te plaatsen, hoewel hij wel wat kalmeerde nu hij de rector tegenover hem had zitten. Kort legde Chelsea even haar hand op zijn bovenbeen voor ze deze tussen haar bovenbenen legden uit gespannenheid. "Die eikel..." begon hij met toch nog wat kwaadheid in zijn stem, iets wat Chelsea hem niet kwalijk nam nadat je bijna gewurgd was, na een blik van de conrector veranderde hij zijn woorden haastig, "Die jongen is gestoord, hij bedreigde mijn lieve Chelsea en toen ik hem van haar weg probeerde te duwen flipte hij. Uiteindelijk greep hij mij bij de keel..." hij zuchte even en ging met zijn hand langs de blauwige plekken die ontstonden langs zijn hals. De conrector draaide zich naar Ty en keek hem vragend aan, of hij zijn verhaal wilde bevestigen.

Ty's ogen schoten naar Luke toen die zijn verhaal begon en zijn blik sprong automatisch weer op hatelijk. 'Ik heb Chelsea nooit bedreigd!' Riep hij kwaad uit, waarna zijn ogen even naar haar schoten. Nee toch.. hij dacht van niet. Dat zou hij nooit doen, hij zou Chelsea nooit kwaad willen doen. De rector zei snel om nog een ruzie te voorkomen:' En wat is jouw kant van het verhaal dan?' Daarbij wendde Ty zich weer naar hem en zei zacht:' Ik wilde alleen met haar praten.' De rest van Luke's verhaal ontkende hij niet, omdat het eigenlijk ook de waarheid was, al zou hij nu willen dat het niet zo was gegaan.

Chelsea beet op haar ip terwijl ze van Ty naar de conrector keek, en toen weer terug naar Luke. Dat ze ooit in zo'n situatie zouden terecht komen. Het leek wel een of andere drama serie. Zo'n eentje die de high schools lichtelijk belachelijk maakte. De conrector had zijn blik nu op Chelsea gericht en Chelsea wist dat het nu haar beurt was om iets te zeggen, om de worden van Ty te bevestigen of juist te ontkennen. "ehmm.." ze wilde niet dat Ty nu van school gestuurd zou worden, maar Luke was er ook nog. "H..Hij bedreide me niet echt.... Maar het was een van zijn woedeaanvallen..." probeerde ze zonder al te veel gehaper te zeggen.

De rector knikte. 'Aha... ja, we weten van Ty's gedragsproblemen, maar dat is geen excuus en zeker niet voor dit.' Zei hij met een zucht erachteraan. 'Jij moet eerst even langs de schooldokter om te zien of alles oké is.' Vervolgde hij met een knik naar Luke. 'En daarna zal ik jullie ouders moeten bellen om te zien wat hier aan te doen valt, want jullie moeten weten dat we dit gedrag niet willen op deze school.' Hij keek Ty en Luke beide even aan. Er was niet echt een reden om Chelsea's ouders te bellen, aangezien ze niets had gedaan. Ty's gezicht betrok bij die woorden, want hij kon zich nu al voorstellen dat zijn ouders helemaal zouden flippen als ze dit te horen kregen. Ze zouden hem weer naar die psychiater laten gaan, ook al werkte het de vorige keer ook al niet. Niet dat hij er heel veel om gaf, het was meer het feit dat Naña het dan ook te horen zou krijgen en hij wilde haar niet teleurstellen.

Chelsea beet op haar lip, ze vond het niet eerlijk dat Luke's zijn ouders gebeld werden, hij had nog geen rake klap uitgedeeld, maar hij wist genoeg van de rector dat protesteren weinig zin had bij deze man. Dan zou het alleen maar erger worden. Ze legde nogmaals kort haar hand op zijn bovenbeen en keek hem even kort aan, maar Luke leek haar blik te ontwijken op het moment. Iets waar ze niet te veel aandacht aan schonk. Ze had andere dingen die haar gedachtes bezighielden. Dat Ty's oma er nu achter zou komen wat er gebeurt was kwam wel even in haa rop, maar op het moment kon ze er even geen medelijden mee hebben. "Ik laat jullie vanavond nogmaals langskomen." zei hij rustig waarna hij gebaarde dat ze konden gaan.

Ty's ogen schoten voor de zoveelste keer naar Chelsea en het deed hem maar wat pijn om te zien hoe ze Luke aanraakte en aankeek. Nog niet zo lang geleden was hij dat geweest. Zodra de rector zei dat ze konden gaan, sprong hij op om zo snel mogelijk het kantoortje uit te gaan en met grote passen door de gang weg te lopen. Hij had aan de ene kant zin om nu echt iets in elkaar te slaan en aan de andere kant zou hij graag een potje willen janken. Hoeveel erger kon hij het nog verkloten bij Chelsea? Vreemdgaan, 2x zelfs en dan nadat ze hem gedumpt heeft, proberen haar nieuwe vriend te wurgen. Het klonk echt alsof hij één of ander monster was.

Chelsea keek nog even naar de rector waarna ook zij en Luke opstonden. Met stijf op elkaar gedrukte lippen liep ze voor Luke het kantoortje uit. Ze wist niet ohe ze zich nou voelde. Na even diep adem gehaald te hebben draaide ze zich naar Luke om, "Zal ik meelopen naar de arts?" vroeg ze aan Luke die wel gekalmeerd was maar duidelijk nog behoorlijk kwaad. Hij keek even nors aan en schudde toen zijn hoofd, "Nee, ik ga wel allen." Chelsea keek hem een verbaast aan, maar bracht er niks tegen in, misschien wilde hij even alleen zijn.

NEW
~~
Ty keek nog even of hij er wel tevreden mee was wat hij op het kaartje had gezet en of er geen fouten inzaten, voor hij het in het met enige moeite opengemaakte kluisje zou zetten. Hij had geprobeerd om zo netjes mogelijk te schrijven en het was nog aardig gelukt als je bedacht dat mooi of netjes schrijven Ty niet toegelegd was.

5 things I like about you
1. Your beauty, you're beautiful as well on the inside as on te outside
2. Your sense of humor, even on the worst days of my life, you could make me smile again.
3. Your smile, every time I see it, it's like my heart gets struck by lightning
4. Your scent, I'm sorry I gave you my shirt were you always slept in, cause now I can't smell it anymore.
5. Your happiness, when you're happy I'm happy.

I almost forgot these amazing things, but you reminded me I shouldn't take love for granted. The only thing I can say for that stupidity is... I'm sorry, but then you should multiply it by infinity.

Ty zuchtte en zette het kaartje maar snel tegen de rij boeken in Chelsea's kluisje voor hij zich bedacht. Daarnaast zette hij het kleine pluizige teddybeertje wat hij gekocht had. Daarna sloot hij het kluisje snel weer om even om zich heen te kijken. Hij was blij dat de gang zo goed als uitgestorven was en liep maar snel weg, want hij wilde er liever niet bij zijn als Chelsea haar kluis openmaakte. Hij had geen idee hoe ze zou reageren en wilde het ook liever niet zien

~~
sorry voor het engels, maar ik vind het ten eerste veel minder mooi in het nl en ik zou er dan heel lang over na moeten denken hoe ik het moest schrijven X)

Chelsea liep tussen de enorme stroom mensen mee richting haar kluisje. Ze moest haar spullen dumpen om daarna richting de cheerleader training te gaan. Maar het laatste wat ze wel verwachte was dat er een envelop en nog erger een zacht pluche beertje op haar boekenstapel lag. Verbaast pakte ze het beertje en zette deze in de rand van haar kluis en opende de brief waarvan ze het handschrift duidelijk herkende. Ty? Wat moest hij nou weer, vluchtig las ze de brief door waarna ze hem snel dicht vouwde. Dit moest ze niet gaan doen, er op reageren. Met een klap goide ze haar kluisje dicht, het beertje lag er nog in maar de envelop gooide ze in de dichtstbijzijnde prullenbak.

Ty keek vluchtig om zich heen terwijl hij door de gang liep, in de hoop dat er weer geen mensen zouden zijn. Er zaten echter wel een paar mensen, maar hij hoopte maar dat geen van hen Chelsea goed kende. Bij haar kluis aangekomen, maakte hij hem open, wat een stuk gemakkelijker ging dan een week terug, nu hij de code wist. Hij ritste snel zijn tas open om het opgerolde papier eruit te halen en die in het kluisje te leggen, proberend het niet te kreuken. Het grote papier stond vol met foto's van dingen die Chelsea en hij samen hadden gedaan. Het bezoek aan Central Park Zoo, het schaatsen, de dag aan het strand waar zij een poging deed om hem te leren surfen etc. Er tussendoor stond in kleine letters geschreven: These are the magical moments you've given me and I will never forget them. Still I'm sorry for hurting you and also , if neccessary, for the words I've got to say to you now : I love you. Hij hoopte maar dat ze niet boos werd, maar wist het niet zeker, aangezien ze vorige keer helemaal niet erop gereageerd had. Hij sloot het kluisje weer snel, waarna de bel ging en hij zich snel uit de voeten maakte.

Chelsea wist niet wat ze aantrof in haar kluisje, het enorme papier was niet echt over het hoofd te zien. De eerste keer had ze het nog genegeerd, maar dit maal vond ze het vreselijk irritant worden. Hij moest niet zomaar in haar kluisje gaan zitten. Zeker omdat ze op het moment niet in haar beste humeur was, Luke deed de laatste dagen afstandelijk en dat maakte haar humeur er ook niet beter op. Haar blik ging even over de foto's heen, die toch een soort steek bij haar veroorzaakte waarna ze kwaad haar kluisje dichtklapte en zich omdraaide om te zien of ze Ty ergens zag. Hij moest haar gewoon met rust laten. Ze rolde het papier weer op en knakte het dubbel voor zover dat ging met de foto's en smeet deze in de hoek van de gang en beende kwaad tussen de andere mensen door.

moeten ze nu ergens meeten of moet ik Ty gewoon het volgende cadeautje laten geven?

Hij kan nig een cadeautje doen, en dat luke het dan net heeft uit gemaakt en ze hem kwaad gaan opzoeken?

oke ^^
~~

Ty probeerde de grote bos bloemen een beetje verborgen te houden voor de eventuele mensen die in de gang waren, maar het viel gelukkig mee. Er waren er in ieder geval minder dan vorige week. Bij Chelsea's kluis voerde hij gauw de code in om het deurtje open te doen. Voorzichtig legde hij de bos bloemen neer, waar hij soms wat stengels voor moest buigen, maar het paste aardig. Uit de bos stak een kaartje, wat je nog net kon zien zitten en waar opstond:

Your heart is torn,
Our love is broken,
My life is empty,
With a few words spoken.

Knowing you hate me,
Is a terrible fate,
I thought there was hope,
But it was too late.

What is spoken is spoken,
What is done is done,
I spoke without thinking,
And now you are gone.

I bare my heart and my soul to you
To say sorry for what I did and for what I do
I have no excuses and hide no more
All I can offer is my love for evermore.

Hij moest toegeven dat hij het niet zelf geschreven had, want schrijven was hij nou niet echt goed in, maar het had hem wel lang gekost voor hij echt een goed gedicht had gevonden. Hij schrok op toen de bel alweer ging en sloot het kluisje snel om weg te lopen.

Chelsea was in een nog slechter humeur dan de vorige keer, Luke had het net uitgemaakt. Het was een pijnlijk gesprek geweest waar hij de nadruk bij Ty had gelegd. Hij was te aanwezig met zijn cadeautjes in haar kluisjes, hij voelde zich door hem bedreigd. De school had gedreigd zijn beurs af te pakken als er nog een akkefietje zou zijn, iets wat voor hem een ramp zou zijn. Ty had al het geld van de wereld om zich daar geen zorgen over te maken, Luke moest het doen met het geld wat hij verdiende met zijn bijbaantje. Met een zucht die van diep leek te ko men opende ze haar kluisje waar direct een steel van een roos in haar gezicht prikte. Geschokt haalde ze de bos bloemen uit haar kluisje en staarde enkele seconden erna voor ze het briefje ontdekte. Dit maal nam ze niet eens de moeite om het te bekijken, ze wist genoeg. "Verdomme klotzak." mompelde ze inzichzelf. Ze moest Ty opzoeken om het te late ophouden.

zal ik beginnen in de eetzaal?

ja isg oed

new
~~
Tim liep rondjes voor haar kluisje, ze zou hier zo wel langs komen. Hij wist het. Hij had haar vergeven, kon niet langer zonder haar. Drie maanden waren echt te lang geweest, en hij had zo veel moeite moeten doen haar niet op te bellen. Een schuldgevoel vrat hem van binnen op. Hij had het weer helemaal fout gedaan. Hij hield van Courtney, hij kon het niet, kon haar niet nog langer achterlaten. Moest haar nu weer in zijn armen kunnen sluiten. Hij was maar een beetje veranderd, alleen zijn haar was wat gegroeid, en hij vroeg zich af of Courtney nog dezelfde was.

Drie maanden geleden was het alweer dat Tim verdwenen was. Hij was gaan toeren met een band had ze gehoord via via, nooit had ze meer wat van Tim gehoord. Het enige wat ze van hem had geweten was de dingen die zijn vrienden op facebook of iets dergelijks hadden gepost. Na drie maanden zou hij weer terugkomen, tenminste als ze hem moest geloven. De drie maanden waren zo langzamerhand om, maar Courtney stond ern iet bij stil dat hij vandaag terug zou zijn. Met haar hand ging ze over haar buik heen die dikker was dan normaal. Voor omstanders leek ze gewoon mollig, maar zij was de enige die wist dat er meer aan de hand was. Dat het geen vet was dat opgehoopt lag op haar buik. Het was beangstigend, courtney was dan ook al weken in een staat van paniek die haast onbeschrijfelijk was. Tussen de menigte liep Courtney door naar haar kluisje, wat op de automatische piloot leek te gaan.

Daar was ze. Tim voelde zijn hart in zijn borst kloppen. Hij baande zich een weg tussen de mensen door en pakte haar bij haar arm. "Courtney het spijt me zo" fluisterde hij, nog voor ze zich omgedraaid had. Hij wilde haar alleen maar vast houden. Haar in zijn armen sluiten en nooit meer aan de afgelopen drie maanden van gemis denken. Zijn medebandleden hadden hem ervoor gewaarschuwd dat als hij haar zou bellen; en hij had heel vaak dat nummer bijna gebeld, en dan op het rode hoorntje gedrukt, dat hij dan nog meer last zou hebben van de heimwee dan hij nu al had. En die heimwee, dat gemis was als een soort gat dat je van binnen langzaam in zich opzoog. "Het spijt me zo" fluisterde hij nog een keer.