Kluisjesgang

Courtney schrok van degene die haar arm vastpakte, ze was zo n gedachte verzonken dat ze niet door had gehad dat Tim nota bene bij haar kluisje had gestaan. "Tim wat doe jij hier?!" de stem van Courtney klonk hard, duidelijk geschrokken van zijn aanwezigheid. Ze had hem hier niet verwacht. Haar grote blauwe ogen die er nu dof uitzagen keken hem verward aan. Wat deed hij hier? Het was al drie maanden geleden dat ze hem voor het laatst gezien had, drie volle maanden van gemis waarin haar buik na anderhalve maand langzaam begon te groeien.

Tims gezicht verbleekte, hij had niet verwacht dat ze het zo vervelend zou vinden. "Ik eh..." mompelde hij, terwijl hij haar andere arm ook vastpakte. Er was iets niet in orde. Haar ogen stonden niet zo als ze normaal stonden. Ze was verward en de ogen glansden niet, niet zoals hij van haar gewend was. Even was hij verslagen en toen begon hij weer te praten. "Het spijt me" zei hij daarna schuldbewust. Hij keek haar aan. "maar ik wilde je zeggen dat ik eruit ben, ik ben gegaan om na te denken en ik weet het nu, ik weet het nu Courtney, ik kan niet zonde jou, ik kan niet zonder het weten dat jij ergens bent, ergens waar je op mij wacht, dat je me bedrogen hebt was natuurlijk niet zo handig, maar het heeft niets aan mijn gevoel voor jou veranderd..." hij keek haar doordringend aan. Nu kon hij niets meer doen. Hij kon alleen nog hopen dat ze hem terug zou willen nadat hij zo plotseling verdwenen was. "Alsjeblieft Courtney, vergeef je het me?" fluisterde hij zachtjes, terwijl er amper geluid uit zijn mond kwam.

Er kwam iets opstandigs naar boven bij Courtney. Dacht hij nou werkelijk dat ze na drie maanden gewoon zou zeggen: heey tm, natuurljk vergeef ik het je, kusje? Dan had hij het mooi mis. Natuurlijk had Courtney hem gemist, meer dan gemist maar hij had nog niet eens de moeite genomen om haar te bellen en had haar telefoontjes genegeeerd. Courtney wende haar blik van hem af. "Natuurlijk geef ik toe dat ik stom geweest ben, maar waarom ben je 3 maanden weggeweest, 3 hele maanden zonder maar iets van je te laten horen?" haar stem klonk haast smekend om een verklaring.

Tim's ogen stonden treurig. "Ik weet het Courtney, maar kan je het je niet ergens ook voorstellen, ik zat in zuid amerika, het had uren geduurd voor ik hier was, en ik vrat mezelf op van de heimwee..." zijn ogen keken diep in die van haar, op zoek naar dat lichtje wat hij miste. "Ik kon nergens heen, dan liet ik de band in de steek, en ik kon niet bellen, schrijven of wat dan ook anders om in contact te komen met jou, omdat dat het alleen erger zou maken, als ik één van die telefoontjes opgepakt had was ik in dat vliegtuig gestapt..." de pijn stond te lezen uit zijn ogen. Het was waar, zo was het gegaan; zijn bandleden hadden uiteindelijk de telefoon afgepakt, en de foto die hij altijd van haar bij zich droeg in zijn portemonnee hadden ze ergens neer gelegd, maar niet ergens waar hij wist dat hij het kon vinden.

Courtney wst niet hoe ze moest reageren terwijl er om hen heen honderden leerlingen langsliepen die gewoon doorgingen met het dagelijkse leven. Met een zucht liet ze zich tegen de kluisjesrij naast zich vallen zodat ze een soort rugsteun had. "Waarom had je me mooit wat over een band verteld. Alleen dat briefje en ik heb je nooit weer gezien. Ik heb bijna iedereen naar een band gevragd die zou rondtouren pas na een week wist ik de naam van de band en waar je heen was gegaan." haar houding was verslagen, ze had geen idee wat ze nu zou moeten doen. Alles leek de laatste tijd tegelijk te komen.

Tim hurkte voor haar neer. "Ze zochten nog een zanger, en ik heb die avond ja gezegd." fluisterde hij. "Ik had daarvoor ook nog niet van ze gehoord, maar ze zijn wel goed, en het was echt een uitdaging" zei hij zachtjes. "Hun zanger was net ziek geworden waardoor hij niet mee kon..." Hij keek haar angstig aan. "Ik hoorde dus van te voren ook helemaal niet bij die band." zijn ogen stonden smekend, smekend om vergiffenis. Hij hield van haar. Dat wist hij, zeker nu hij haar zo zag zitten voor zich, op kusafstand, als hij haar niet kon zoenen.

'dus toen besloot je mij na zo'n nacht zonder wat te zeggen in de steek telaten?'' hij mocht dan wel stomdronken geweest zijn, maatlr als je een kwat jaar na zuidamerika vertrekt kon je dat best even melden. De ogej van courtney stonden vol onbegrip ze kon en wilde hem gewoon niet begrijpen.

"Geloof me Courtney, dat was heel moeilijk" zei hij, en hij wist dat ze zou zeggen dat hij het beter niet had kunnen doen. "Maar ik wist dat als ik gewacht had, en je had ook maar met een woord gezegd dat je niet wilde dat ik ging, ik gebleven was." Hij keek haar redelijk hulpeloos aan. Hij wist dat er maar één keuze geweest was en dat was gaan of niet gaan. En hij was gegaan, had hij er fout aan gedaan? Ja, dat wist hij nu, maar dat wist hij toen niet. Op dat moment was alles wat hij wilde gewoon even rust. Maar de weken buikpijn en kwelling erna waren alles behalve rust. "Het spijt me Courtney, echt" fluisterde hij weer. Nog steeds hopend dat ze het aan zou nemen. Dat ze hem terug zou nemen, dat hij zijn armen om haar heen mocht slaan om haar in elk geval vandaag niet meer los te hoeven laten.

'Dus je vond jezelf belangrijer dan mij.'zei ze op beschuldigende toon. Natuurlijk wist courtney dat dat een gemene opmerking was, total niet eerlijk. Maar courtney kon hem dit niet zomaar vergeven, hij had haar gewoon achtergelaten, zwanger. Haar blauwe ogen keek ze hem met een pijnlijke blik aan. Ze had hem zo gemist, ondanks de manier waarop het gegaan was.

Tim kromp ineen bij die woorden en wist niet meer wat hij moest zeggen, ja dat was wat hij gedaan had, hij had voor zichzelf gekozen. Courtney had hem de avond ervoor bedrogen, en hij had even weg gemoeten, weg van dat alles, maar geen enkele levende ziel kon begrijpen hoe pijnlijk het was en hoeveel spijt hij had van wat hij gedaan had. Maar het had geen zin om het telkens te herhalen. Hij haalde diep adem en de tranen verschenen in zijn ogen. "Dus dit was het dan?" piepte hij. Hij wilde niet dat het voorbij was, maar hij dacht dat ze dat ermee wilde zeggen.

Courtney beet op haar lip bij zijn woorden, waardoor r bij haar ook haast tranen in de ogen verschenen. Ze had geen woorden meer om wat te zeggen. Courtney wende hhaar blik van hem af en duwde haar kluisje. Nee ze wilde niet dat het over is, maar ze kon het hem niet zomaar vergdven. Ondanks haar eigen fout die minstens zo erg was.

Tim keek haar hulpeloos aan, haar ogen bevielen hem nog steeds niet, ze zag er niet goed uit, of nouja, voor Courtneys doen dan. Ze was altijd prachtig, maar er was iets. Hij slikte de tranen door. Hij legde voorzichtig zijn hand op haar bovenbeen. "Courtney, er is nog iets.." fluisterde hij. "wil je erover praten?" misschien was hij nu niet de aangewezen persoon, maar hij wilde dat ze wist, hoe het ook tussen hen zat, dat ze bij hem kon komen.

Courtney keek hem even aan terwijl ze haar boeken in haar kluisje stopte. "Nee, ik wil er niet over praten." het was misschien onterecht maar op het moment was ze kwaad op hem, te koppig om ook maar aardig te doen. Natuurlijk was er wat, ze was zwanger van hem, of tenminste dat hoopte ze. Met een klap gooide ze haar kluisje dicht. "Ik zie je wel weer." zonder hem nog aan te kijken trok ze haar tas met zich mee. Eigenlijk zou ze nog naar een les moeten, maar daar had ze nu even geen zin meer n.

Tim zakte tegen het kluisje aan en keek hoe ze wegliep. Hij wilde haar roepen, naar haar toe rennen, voor haar op de knieën gaan en om vergiffenis smeken, maar hij wist ook dat dat niets zou worden, dan zou hij zich alleen voor gek zetten voor de hele school. "Doei courtney" fluisterde tim, waarna hij ook opstond en de school uitliep.