Kamer 266: Lively, Kira, Dawn, Lauren.

Laurend kwam lachenjd de kamer in en keek om zich heen, haar spullen stonden hier al. Er stonden ook vier andere bedden en ze was benieuwd wie de twee overige besliepen. "Echt niet te geloven dat we bij elkaar op de kamer slapen" zei ze lachend tegen Lively terwijl ze een paar stappen verder in de kamer zette.

Wat bleek, Lively en Lauren zaten toch bij elkaar op de kamer. Ze liep de kamer in en grinnikte wat zachtjes.'Ik vind het wel erg gezellig'Zei ze grijnzend en keek ens wat rond. Haar kant van de kamer was helemaal ingericht zoals afgsproken. Ze liep er naar toe en plofte zo op bed neer.'Ik verlang zooooo naar dit bed hea'Zei ze lachend en veerde weer overeind en keek naar Lauren breed grijnzend

Lauren lachte. "Leuke kleur hé, paars" zei ze terwijl ze haar lachende ogen over de muren en het bed liet gaan. Zelf hield ze wel van roze, en dat was goed te zien. Haar bed was roze, en haar sprei ook. Ze liep naar haar eigen kant en plofte op haar eigen bed. Snel pakte ze haar roze elektrische gitaar en sloot hem aan. toen begon ze te spelen, gewoon een paar akkoordjes, veel meer kon ze niet.

Lively knikte enthousiast en grinnikte. Ze richtte zich weer tot Lauren en grijnsde even.'Ik ga eventjes in bad liggen. Daarna kom ik je helpen met spelen'Zei ze glimlachend en stond op. Ze zou gelijk haar pyjama aantrekken want ze zou toch nergens meer heengaan. Ze liep naar haar koffer toe en haalde daar een pyjama broek uit met een wit topje.'Be right back'Zei ze en liep naar de badkkamer en liep het bad vol lopen. Oke de badkamers waren gigantisch ja. En de baden ook. Echt je kon er zeker met 2 mensen in, en nog eens heerlijk in liggen ook. Ze kleedde zich uit en deed wat zeep bij het water en stapte er toen in.

Lauren bleef een beetje tokkelen op haar gitaar en droomde een beetje weg. Toen pakte ze haar laptop om twitter, facebook en haar favoriete youtube accounts te checken. Ze las dat er vanavond een feestje was, en besloot er heen te gaan, maar dan pas om elf uur of zo, dan had ze nog genoeg tijd om om te kleden. Ze wachtte totdat Lively klaar was, zodat ze nog even kon douchen.

New
~
Dennis klopte op de slaapkamerdeur. Hij wilde weten hoe het met Lauren was. Hij had haar niet meer gezien nadat ze ontslagen was uit het ziekenhuis waar ze aan het infuus had moeten liggen. Hij hoopte maar dat ze er was.

Lauren had een joggingbroek, een hemdje en haar geweldige micky mouse pantoffels aan. Ze opende de deur en glimlachte. "Hoi Dennis, kom erin" zei ze, terwijl ze met een zwierig gebaar en een buiging haar woorden bijstond. Ze voelde zich al beter. Haar wangen hadden weer wat kleur, en hoewel ze geen make-up ophad, zag ze er toch stralend uit. Ze hoefde niet naar de lessen en daar genoot ze van.

Dennis keek in het opgeknapte gezicht van Lauren. Met een zucht van opluchting liep hij de kamer in. Hij keek even rond en greep Lauren toen vast om haar even een dikke knuffel te geven. (sorry ik geef iedereen knuffels vandaag )"Je ziet er al een stuk beter uit!" glimlachte hij. "hoe gaat het? behalve natuurlijk dat je school zoooo erg mist" zei hij sarcastisch. Hij had even een uurtje 'vrij' genomen.

Lauren klopte even op zijn rug, "Ik voel me ook al beter. Eten is nog steeds moeilijk, maar het gaat al beter" zei ze met een glimlach, en ze liet hem weer los. Toch raar, dat ze met hem gezoend had, hij voelde nu meer als een grote broer. "En, natuurlijk mis ik school" zei ze en haar stem klonk al net zo sarcastisch. "Over school gesproken. Spijbel je?" zei ze en ze keek hem heel erg streng aan. "Slecht hoor".

"Oh ik moest van mezelf even bij een zieke vriendin op bezoek" zei hij lachend als weerwoord. "En aan dat eten van jou ga ik proberen iets te doen." zei dennis glimlachend. Terwijl hij zijn tas tevoorschijn haalde. Hij hoopte dat zijn plannetje zou werken. Hij had het wel gezond gehouden, dat leek hem het beste, anders zou ze nog gaan overgeven was hem verteld.

Lauren beet even op haar lip. Ziek. Ze was toch niet ziek? Vroeg ze zichzelf af. Maar ze draaide zich om en liep naar het bed. "Neem plaats" zei ze lachend terwijl ze op de dekens klopte. Ze hoopte dat hij niet te erg zijn best had gedaan, misschien kwam het er allemaal wel weer uit, maar ze hoopte van niet. Alleen het gevoel al, het was zo vreselijk vies.

Dennis legde zijn tas op het bed en opende die. Hij haalde er een klein bakje uit. Hij had vijf heeeele kleine hapjes bij zich. Als eerste viste hij de selderie met kruidenkaas eruit. Hij hoopte dat ze het lekker zou vinden. Er zat bijna niets in maar het was overheerlijk en zo kalorieloos als maar kon. Het rook fris en helemaal niet belastend.

Lauren zag wat hij uit zijn tas haalde. Alleen van de geur al werd ze misselijk, maar ze wilde hem niet teleurstellen. Ze pakte het en nam een klein hapje, die ze met al haar wilskracht door moest slikken. "Lekker' zei ze met een glimlach. Maar ze legde het kaasje toch weer terug. Bang dat als ze meer zou nemen ze wek over zou moeten geven.

Dennis zag het en probeerde tevergeefs te glimlachen. Zijn ogen stonden vol verdriet "Het geeft niet" zei hij. Bang haar te kwetsen. Hij pakte het kaasje aan en stopte het kaasje terug in het bakje en dat weer terug in zijn tas. Het was niet zo erg. Hield hij zichzelf voor. Hij ging op het bed zitten naast Lauren en trok haar tegen zich aan. Hij wist niet of dat was om Lauren of om zichzelf te troosten.

Lauren vond het vreselijk om hem zoveel pijn te doen. "Het geeft wel" zei ze met vastberaden stem en ze ging rechtop zitten. "Echt sorry" zei ze hem terwijl ze hem aankeek en de tranen alweer in haar ogen voelde springen. Snel veegde ze ze weg, zei wou niet huilen waar hij bij was.

Dennis zag haar tranen en trok haar terug. "Het geeft niet, als je maar weet dat ik het blijf proberen tot je eet en er ook plezier in hebt" zei hij met een lichte glimlach. Hij hoopte dat ze haar gevoelens aan hem zou durven laten zien. Hij vond het erg dat ze dat niet meer durfde, het ging hier namelijk toch echt om haar!

Ze wilde niet huilen, ze vond het zielig voor hem. Ze zorgde ervoor dat ze haar tranen binnenhield en glimlachte naar hem. "Ik wil het ook proberen" zei ze met een glimlach en ze speelde een beetje met haar dekbed.

Dennis zag dat ze haar tranen inhield. Ze durfde niet meer bij hem. Dat maakte hem verdrietig. "Dat weet ik wel, maar jij kan er ook niks aan doen." Zijn gezicht stond verdrietig omdat ze hem haar verdriet niet durfde te laten zien. Ook bij hem verschenen tranen in zijn ogen. Hij was haar bijna kwijt geweest.

Ze stond op en negeerde zijn tranen. "Dus, wat zullen we gaan doen?" vroeg ze hem en ze glimlachte naar hem. Als ze haar emoties tegenhield ging het een stuk beter, dus dat deed ze maar.

Snel wreef hij de tranen uit zijn ogen. "Jij bent de zieke, dus jij mag het zeggen" in gedachten wilde hij dat ze ooit weer zin had om een enorme schaal vol brownies in haar eentje op te eten, maar hij wist dat dit nog heeeel lang zou duren. En hij wilde haar nog een keer horen zingen.

Ziek. Daar was het woord weer. "Je wilde me toch horen zingen?" vroeg ze hem. Ze pakte haar gitaar en begon hem een beetje te stemmen. "Ik heb laatst zelf een akoestische versie van een liedje gemaakt" zei ze met een glimlach en ze begon te spelen.
"The sun goes down. The stars come out, and all that counts is here and
now. My Universe will never be the same. I'm glad you came...."

Wow, ze was goed. Toen ze klaar was met zingen klapte Dennis uitgelaten in zijn handen. Hij zag dat ze er plezier in had. Haar wangen kregen iets meer kleur en lichaam leek ietsje voller. Hij wist dat dat pure inbeelding was, maar hij vond het fijn zich zoiets in te beelden. Ze was mooi als ze zong. Haar wallen leken minder diep.

Lauren genoot van het zingen en glimlachte een beetje. "Dit klinkt misschien raar. Maar ik heb een beetje honger" zei ze en ze lachte. "Heb je die hapjes nog?" vroeg ze hem.

Dennis glimlachte bedenkelijk, maar haalde wel de hapjes tevoorschijn. "Weet je het zeker? Je moet het niet doen omdat ik dat graag wil he?" zei hij zachtjes terwijl hij het dekseltje van zijn trommeltje trok.