Kamer 266: Lively, Kira, Dawn, Lauren.

Lauren knikte. De lucht leek minder misselijkmakend en haar maag rommelde. "Hoor maar" zei ze met een lachje en ze wees naar haar maag. Toen pakte ze een hapje uit het trommeltje en stopte het in haar mond, kauwde even en slikte het door. "Lekker" zei ze, en deze keer meende ze het wel, maar op dat moment voelde ze haar maag omdraaien (figuurlijk) en het spuug kwam al door haar keel naar boven. Snel rende ze naar de wc en gaf over. Niet dat ze veel in haar maag had, er kwam vooral gal naar boven.

Dennis liep achter haar aan en hield de haren uit haar gezicht toen ze overgaf. Zachtjes wreef hij over haar rug. Hij ritste een stukje wcpaper af en gaf het haar. Hij gaf haar een glaasje water en keek haar met een blik vol medelijden aan. Hij vond het zo erg voor haar.

Lauren zakte op de grond en keek hem met een blik vol spijt aan. Al snel vielen haar tranen op de tegels van de badkamer. "Sorry" fluisterde ze zachtjes. Ze vond het erg om over te geven, maar nog erger om hem zo teleur te moeten stellen.

"heey" zei Dennis met een troostende stem en hij ging naast haar op de grond zitten. "Waarom sorry, ik moet je sorry zeggen omdat ik misschien te graag dingen wil die gewoon nu nog even niet kunnen." Terwijl hij het zei glimlachte hij lief en bemoedigend. "En vertel nou eens, wat heb je nou allemaal op je hart?" Hij legde troostend een arm om haar heen.

Lauren leunde naar achter en veegde haar tranen weg. "Nee, het gaat wel" mompelde ze terwijl ze opstond. Ze wilden niet zwak lijken, dat was ze ook niet. Ze liep naar haar kamer en sloeg haar armen om zichzelf heen, omdat ze het vreselijk koud had. Ze kroop in haar warme bed en was benieuwd wat Dennis zou doen.

Dennis stopte haar zo in dat ze helemaal warm werd door de deken, toen ging hij bij haar op het bed zitten. "Lauren?" zei hij en hij keek haar vragend aan. Wetend dat ze waarschijnlijk toch niks ging zeggen. Dit deed hem pijn, dat ze hem niet vertrouwde. Hij veegde zachtjes de haren uit haar gezicht.

Lauren schudde haar hoofd en de tranen stroomden over haar wangen. "Het doet teveel pijn" fluisterde ze, hopelijk was het duidelijk voro hem dat ze er gewoon niet over wilde praten. Sowieso niet zo snel na alles. Ze moest het eerst zelf nog verwerken.

Dennis begreep haar, op een bepaalde manier dan. "Heb je het nog koud?" vroeg hij met een zachte stem waarnaar hij haar nog ietsje strakker instopte. Hij veegde de tranen van haar wangen. "hé, wil je mij horen zingen?" vroeg hij toen met een grijns. De meeste mensen gingen daarvan wel lachen, hem uitlachen, maar dat maakte hem niets uit. Laat ze maar lekker lachen, dacht hij, wat kon het hem schelen. Hij was gewoon niet in de wieg gelegd om te zingen. Punt.

"Ja, een bijverschijnsel, dat zeiden de dokters in ieder geval." zei ze op droevige toon. "Maar jij kunt toch helemaal niet zingen?" vroeg ze hem verbaasd, maar ook een beetje benieuwd. Wilde hij nou echt gaan zingen?

Dennis keek even rond en pakte de dekens van de andere bedden af. Ze zouden er vast geen problemen mee hebben. Hij ging tegen haar aanliggen, bovenop de dekens om haar toch nog een beetje warmte te geven. "Daarom " grinnikte hij. Hij was benieuwd of ze hem uit zou gaan lachen, ergens hoopte hij van wel. "Oké ik ga mijn best doen." Hij begon te zingen met I'm your's, maar zelfs een kraai deed het beter, want die zou de maat nog houden.

Lauren luisterde met een vermoeide glimlach naar hem. Toen hij klaar was klapte ze. "Geweldig, het mooiste wat ik ooit gehoord heb" fluiterde ze zachtjes. Ze was moe, maar toch ook niet, en ze wilde niet dat hij weg ging.

Lauren zag er lief en heel moe uit zoals ze daar onder alle dekens in zijn armen lag. "Kom Laurentje (vaag verkleinwoord...) je moet gaan slapen, ik blijf wel hier tot je weer wakker wordt" fluisterde Dennis zachtjes in haar oor waarnaar hij haar een kusje op haar voorhoofd gaf. Dat deed hij ook altijd als zijn kleinste zusje een nachtmerrie had gehad. Alleen dan zonder die enorme hoeveelheid dekens.

Lauren zuchtte en draaide een kwartslag, zodat ze lekker lag. Ze sloot haar ogen, en werd al snel overrompeld door beelden in haar dromen. Iedereen kwam voorbij. Haar ouders, Dennis, haar broer, August, Adam, Dawn, haar trutten-vriendinnen en ga zo maar door. Ze woelde een beetje en sliep onrustig.

Dennis hield Lauren stevig vast, zodat ze het zeker warm had. Toen ze in slaap gedommeld was ging hij op de grond naast het bed zitten en pakte zijn schetsblok uit zijn tas. Ze was mooi als ze sliep. De eerste strepen kwamen met houtskool op papier. Daarna ging het makkelijk. Ze zag er rustig uit op de tekening, terwijl ze eigenlijk voortdurend aan het woelen was. Maar Dennis durfde haar niet wakker te maken, omdat hij bang was dat ze straks niet meer kon slapen. Uiteindelijk viel hij langs het bed op de grond in slaap.

Lauren schrok opeens wakker en ze schreeuwde. Ze zat bliksemsnel rechtop in bed en de tranen stroomden over haar wangen. Ze had de laatste tijd nachtmerries, de hele tijd dezelfde. Ze merkte niet eens dat Dennis naast haar bed lag, ze huilde alleen en bleef maar voor zich uit staren.

Met een ruk werd Dennis wakker uit zijn slaap. Hij zag Lauren huilend op haar bed zitten. Zachtjes ging hij bij haar op het bed zitten en pakte haar vast in een knuffel. "Ssst, rustig maar" zei hij sussend "Het was maar een droom." Hij wreef rustig over haar rug en wachtte tot ze zou kalmeren. Zijn rug deed zeer van het op de grond liggen en zijn nek was stijf, maar dat maakte hem nu niet zoveel uit. Eerst Lauren.

Lauren leunde tegen hem aan en bleef huilen, het wilde gewoon niet stoppen. Het was ook een vrolijke droom. Eerst zag ze haar ouders, en alle andere mensen van wie ze hield huilend op stoelen zitten. Maar op het moment dat ze haar moeder een knuffel wilde geven zag ze dat haar handen dwars door haar heengingen en toen veranderde alles. Ze draaide zich dan om en zag opeens een kist en een dominee. En toen besefte ze altijd dat ze dood was, en dan werd ze wakker.

"Vertel me er anders over?" zei dennis zachtjes terwijl hij haar nog steeds vasthield en over haar rug wreef. "Het hoeft niet hoor." voegde hij eraantoe. Hij ging haar niet loslaten, de hele dag niet als het moest. Zijn hart brak om haar zo te zien huilen. Maar hij was blij dat hij te hulp kon schieten, dat hij iets voor haar kon betekenen.

Lauren snifte even en ging weer rechtop zitten. "Ik droom de hele tijd hetzelfde, mij eigen begrafenis. En iedereen is verdrietig, en ik wil ze helpen, maar dan merk ik dat ik dood ben, en dat het te laat is.." ze keek hem met betraande ogen aan. "Het is zo erg, alles lijkt zo echt" fluisterde ze nog zachtjes.

Dennis wiegde haar zachtjes op en neer. "Nachtmerries kunnen inderdaad heel echt lijken." Zei dennis vol begrip. "Maar deze gaat geen werkelijkheid worden, hoor je me!" er klonk vechtlust en vertrouwen door in zijn stem. "Denk je dat je nog wat kan slapen?" vroeg hij haar toen.

Lauren schudde haar hoofd. "Ik ben zo bang dat het gaat gebeuren, daarom droom ik er ook over denk ik" zei ze en ze leunde tegen hem aan. Haar haren zaten een beetje door de war, en haar mascara was waarschijnlijk uitgelopen, maar eerlijk gezegd kon het haar niet zoveel schelen.

Dennis bleef Lauren vasthouden toen hij zei "Het gaat niet gebeuren, dat weet ik zeker". Haar haar zat alle kanten uit en de mascara zat in dikke strepen over haar gezicht. Maar hij ging zich er niet druk om maken. "Het gaat al veel beter als eerst met je, en je blijft vooruit gaan" hij zei het zachtjes maar Lauren kon hem goed horen.

Lauren knikte. "Ja, ik hoop het" zei ze, maar ze wist niet goed of ze het tegen hem had of tegen zichzelf. Ze wendde haar blik af, bang zijn verdriet te zien, en beet op haar onderlip.

Dennis zag haar verdriet wel. En omdat hij wist dat het waarschijnlijk zou helpen pakte hij haar gitaar en gaf hem aan haar. "Zing." was alles wat hij zei met een lieve glimlach die speelde rond zijn lippen, maar zijn ogen onberoerd liet.

Lauren pakte de gitaar aan, en glimlachte. Maar het enige liedje wat in haar hoofd opkwam was If I die young, van Paramore. Ze pijnigde haar hersenen, en opeens had ze een liedje gevonden. Het was een vrolijk liedje, en misschien zou het haar ook wel opvrolijken, aarzelend begon ze, en haar stem sloeg een paar keer over, maar het ging best;
"Let’s get it on yeah yall can come along
Everybody drinks on me buy out the bar
Just to feel like i’m a star, now i’m thanking the academy
Missed my ride home lost my iPhone
I wouldn’t have it any other way
If you’re with me let me hear you say"