De receptie.

Jenna liep tussen de leerlingen door. Ze had ontiegelijke koppijn en moest echt een apsirientje hebben om de rest van de dag door te kunnen komen. Met haar vingers tegen haar slapen geduwd nam ze plaats achter twee meisjes die waarschijnljik bezig waren een absentiebriefje in te leveren. Het duurde een tijdje, aangezien de twee dames in gesprek waren gekomen met de receptioniste. Het was iets awar ze normaal gesproken niet echt problemen mee had, maar op het moment had ze liever dat die twee even opschoten.

Julia liep naar de receptie. Er stond een lange rij en ze was blij dat ze er niet in hoefde te staan als lerares. Ze zette haar bordje op present en bedacht wat ze moest doen. Ze zag een meisje achteraan de rij staan en ze liep naar het meisje toe. "Kan ik je helpen?" vroeg ze haar om behulpzaam te zijn.

Jenna draaide zich om naar de stem die vroeg of ze haar kon helpen. Ze keek in het gezicht van een lerares die ze vaag wel kende. Als ze het goed was was ze een nieuwe zang lerares. Met wie ze bijna niet te maken had. Logisch, zang was geen sterk punt van haar. Alleen met behulp van de douche echo klonk het nog een beetje. "Ehm, ik zoek een apsrientje." legde ze haar reden uit.

"Wacht even, ik haal er wel een voor je. Dat gaat nog wel even duren" zei ze met een glimlachje en ze knikte naar de twee meisjes in de rij. Ze liep naar de balie en reikte naar de pot met aspirientjes en haalde er een pilletje uit. Ze liep terug naar het meisje en gaf haar de aspirine "There you go" zei ze met een glimlach.

Jenna pakte dankbaar het aspirientje aan en liet het een tussen haar vingers rollen. "Bedankt, hopen dat het helpt" verzuchte ze tegen de lerares. Eigenlijk vroeg ze zich af waar de hoofdpijn vandaan kwam, maar het was de grootste zaak om er weer van af te komen. Want het was gewoon irritant.

Julia dacht even na. "Weet je waar de hoofdpijn vandaan komt?" vroeg ze het meisje. Zelf had ze er ook veel last van, het was vooral stres volgens de dokter. Maar hij vond het niet raar, aangezien de gebeurtenissen van vorig jaar, ook al was het volgens hem niet slim geweest om door te blijven werken, en had ze even een pauze moeten nemen.

NEW
----------------

Lauren zat op een stoeltje bij de receptie. Ze had zo'n hoofdpijn dat ze bijna flauwgevallen bij Wiskunde. Het ging nu al een stuk beter, na een paar aspirines. Nu zat ze een beetje op haar gemak om zich heen te kijken en bestudeerde de mensen die langs liepen.

whaa ik had de laatste post van julia nooit gezien, i'm sorry :3
-
Matthew kwam hier alleen om een absentiekaart in te leveren. Hij had laatst twee lessen gemist zonder een legetieme reden te hebben, maar uiteindelijk had hij een goede smoes gevonden en kon hij dus trionfantelijk de kaart inleveren. Al wachtend in de rij keek hij de ruimte rond, voor hem stonden twee vriendinnen die waarschijnlijk ook iets van een kaart hadden, achter hem stond een eersteklassen met een gezicht als een oorwurm, msschien hoofdpijn? Een soort van naast hem zat een meisje op een stoel eigenlijk niet zo heel veel te doen. Uit gewoonte glimlachte hij naar haar.

Lauren glimlachte terug naar de jongen. Hij was best knap eigenlijk en ze zette dé ogen op, de ogen die geen een jongen kon weerstaan. Ze zou hem wel eens om haar vinger winden. Misschien was hij wel heel leuk, maar ze vond het altijd zo grappig om die jongens te zien stuntelen.

Matthew was niet het soort jongen dat direct onder de indruk zijn, maar hij glimlachte wel naar haar. Op dat moment was hij aan de beurt om zijn kaart in te leveren. Dit nam nog geen minuut tijd in de slag. Waarna hij zich naar het blondharige meisje omdraaide, "Heey>" groette hij haar met zijn charmante glimlach.

Lauren ging wat rechter op zitten en keek hem aan. "Hoi" zei ze. Ze kende hem misschien wel. Michael, michiel, wat was het nou? "Sorry, ik heb je naam wel eens gehoord, maar ik weet het niet meer" zei ze, met een soort onschuldige toon, die eigenlijk best verleidelijk was.

Matthew liet een grijnsje zien op zijn gezicht, "Matthew." hij stak zjn hand. Hij had hetzelfde probleem als het meisje, hij kende haar wel van gezicht, maar de naam wilde hem niet te binnen schieten. Dus zouden ze elkaar maar beleefd moeten voorstellen, "En jij schoonheid?" het was duidelijk dat het licht flirtend klonk.

Lauren schudde zijn hand met een lichtelijke flirterige lach. "Lauren" zei ze simpel en ze stond op. "Volgens mij gaat het wel weer" zei ze tegen de receptioniste. Ze had gewoon niet zoveel gegeten vandaag, geen probleem. "Wat ga je nu doen?" vroeg ze aan de Matthew. Eigenlijk was ze van plan te spijbelen, alleen dat was nooit zo leuk in je eentje.

Matthew besloot de naam Lauren in zijn geheugen op te slaan. "Wat ik ga doen." goede vraag, "Maar ik zou het geen probleem vinden om wat te drinken met een mooi blond meisje" hij keek haar veelbetekenend aan. Het zou vast geen probleem zijn om nog een les te missen. Ze zouden er toch niks van merken.

Lauren glimlachte, dit was precies waar ze op doelde. "Lijkt me geen probleem" zei ze en ze gaf hem een knipoog.



---
Sorry, ik moet weg (;

Leila haastte zich door de gangen. Als ze opschoot, zou ze nog op tijd zijn. Hijgend kwam ze uiteindelijk bij de receptie aan. "Hoi!" groette ze de receptioniste vrolijk. "Heeft u nog de forumulieren over de RUHH! dansclub hier liggen?"
De receptioniste keek haar even onderzoekend en glimlachend aan. "Toevallig wel ja. Ze zouden eigenlijk al eerder deze vanmiddag opgehaald worden door ene.." Ze keek op het papier voor zich. "Leila? Dat moet jij dan zijn."
Leila knikte beschaamd. "Ja, sorry. Er kwam iets tussen. Maar er is ook een verandering doorgestuurd via de fax over iets.." ze maakte een onhandig gebaar. "Misschien moet u daar even naar kijken."
De receptioniste knikte begrijpend. Blijkbaar had ze al ervaring met de chaos in buitenschoolse activiteiten als deze dansclub. "Goed, ik zal even voor je kijken. Momentje." Hierna liep ze naar achteren om het na te kijken.
Leila liet zich met een zucht op één van de stoelen zakken die er stonden om te wachten. Ze was net op tijd voor de receptie dicht zou gaan.

Alex liep met haar handen in haar zakken en de capuchon van haar vest over haar hoofd getrokken naar de receptie toe. Ze ging zichzelf ziek melden, ook al was ze niet echt ziek in ieder geval niet iets waarmee je naar de dokter kon gaan. Het was zeker niet de eerste keer dat ze zich ziekmelden zonder echt ziek te zijn, maar wel de eerste keer dat ze zich dan toch niet goed voelde. Nu hoefde ze er dan ook geen moeite voor te doen er ziek uit te zien. Ze had wallen onder haar ogen en de uitdrukking op haar gezicht hoorde niet bij een kerngezond, vrolijk meisje. Haar blik viel op een meisje met paarse haren die blijkbaar op iets wachtte. Iets wat zij waarschijnlijk ook zou moeten doen aangezien er geen recepsioniste te zien was. Stilletjes ging ze ook op een van de stoelen zitten en gluurde onder de rand van haar capuchon naar het meisje. Eigenlijk vond ze het paarse haar wel cool en normaal gesproken had ze haar waarschijnlijk gegroet, maar nu was ze daar niet zo in de stemming voor.

Leila keek nieuwsgierig opzij toen er een meisje binnen kwam. Ze kende haar vaag van gezicht, maar verder ook niet. Ze wachtte tot het meisje naast haar zat, tot ze haar groette. "Hoi." zei ze en glimlachte vriendelijk. Voor een moment gleden haar ogen naar de balie, maar de receptioniste was er nog niet. Eigenlijk had ze best haast, want ze moest zo nog trainen. En ze had die formulieren nodig voor de nieuwe leden. Nog glimlachend keek Leila het meisje weer aan.

Alex keek opzij naar het meisje, ze had kunnen weten dat het meisje haar zou groeten. Iemand die haar haren paars verfde was geen verlegen meisje. "Heey," zei ze met een glimlach, het meisje zou die waarschijnlijk niet kunnen zien omdat de capuchon voor haar gezicht hing en ze haar hoofd nog wat gebogen hield. Het was waarschijnlijk ook maar beter dat ze haar gezicht niet goed kon zien aangezien ze er niet op haar best uitzag. De wallen onder haar ogen werden elke dag erger en de vermoeidheid stond als het ware op haar gezicht geschreven.

Arianne liep de school in met haar gewoonlijke gevolg. Achter haar liepen twee vrouwen, de ene sleepte de koffers van Arianne voort en de andere hield haar agenda bij en deed haar pr. Verder flitste er nog een paar camera's toen ze de school binnen waren gelopen. Arianne glimlachte nog steeds, ze glimlachte altijd. 'Je moet naar de receptie toe,' zei ze vrouw die haar pr regelde, die overigens Cara heette. Met een geheven hoofd liep ze daarheen en liep, zonder op de deur te kloppen de kamer binnen. Hij was veel te klein, en veel te armoedig wat haar betrof. Maar ze zei er niets van. 'Arianne Loren,' zei ze toen bij de vrouw van de receptie. De vrouw schrok zichtbaar, eigenlijk werd ze morgen pas verwacht maar ze was eerder gekomen. En natuurlijk verwachtte zij, en haar ouders dat ze op een bepaalde manier werd behandeld.

Marije stapte de receptie binnen. Ze was haar spullen kwijt, alweer. Ze was altijd haar spullen kwijt, iets waar haar ouders en broers haar graag mee plaagden. Toen ze over de drempel gestapt schrok ze. Het was normaal om hier camera's te zien, op deze school, maar dit was wel heel overdreven. Voorzichtig liep ze naar de balie, en ze zag haar etui al liggen.

Arianne draaide haar hoofd om toen ze de deur open hoorde gaan. Meteen flitste er weer een aantal camera's. Ze draaide haar hoofd weer bij en wierp het meisje een afkeurende blik toe. Daarna hield ze haar kin weer geheven in de lucht. Van de vrouw achter de balie kreeg ze har rooster en een kamersleutel. Ze glimlachte beleefd naar de vrouw, wierp nog een laatste blik op het meisje en begon toen weer weg te lopen. Cara en Diane liepen meteen achter haar aan. De camera's verdwenen naar buiten. Ze mochten niet langer dan tien minuten aanwezig zijn in het gebouw, en die tien minuten waren nu voorbij. Arianne draaide zich om naar Cara. 'Dus, Cara, volgende op het schema?' vroeg Arianne toen. Ze had eigenlijk altijd wel wat te doen.

Marije keek naar het meisje. Zoveel dingen die nu in haar hoofd opkwamen die ze wou zeggen. Maar het was al te laat, toch riep ze nog. "Hé, kapsonestrutje. Je vind jezelf wel geweldig hè!". het was niet hard genoeg, en ook niet heel overtuigend. Maar ze vond dat dit meisje moest weten waar ze thuishoorde.

Arianne hoorde toch nog wat er naar haar geroepen werd. Ze rolde eventjes met haar ogen, draaide zich toen weer terug naar de receptie en keek het meisje dodelijk aan. Als blikken konden doden wat het meisje waarschijnlijk nu dood geweest. 'Ow kijk daar hebben we er weer een. Een boerentrien die denkt dat ze ontzettend goed weet hoe deze wereld in elkaar steekt. Ik kan je een ding vertellen, met die kleren red je het niet in deze wereld en je hebt waarschijnlijk niet eens genoeg talent om iets te kunnen bereiken. Je eindigd eenzaam en alleen ergens met een stom baantje achter een bureau terwijl ik heerlijk geniet van het rijke leven.'
Achter dit verhaal plakte ze nog een van haar gebruikelijk lachjes, daarna daarde ze zich weer om. 'Cara, Diana.' zei ze toen. Ze knipte met haar vingers en begon te lopen, op haar hoge hakken met haar kin in de lucht.