De receptie.

Marije keek haar aan. In plaats van te schrikken zoals ze normaal zou hebben gedaan vlamde er een soort woede in haar op. "Nee jij dan, jij zit hier alleen maar omdat je pappie waarschijnlijk zo rijk is, alsof je het nu ver gaat schoppen in het leven". Ze zei hier niet bij dat ze toevallig wel heel goed wist hoe het leven in elkaar stak. Sowieso beter dan de meeste meisjes van haar leeftijd.

'Waarschijnlijk verder dan jou.' zei Arianne nog grinnikend tegen het meisje. Dat kind dacht echt dat ze ontzettend goed wist hoe het in elkaar zat, ze dacht zeker dat het makkelijk was om een leven te hebben zoals Arianne, ze zou het waarschijnlijk nog geen dag overleven. 'Arianne je hebt om half twee een fotoshoot,' ratelde Cara meteen toen ze klaar was. Arianne was weer stil gaan staan zodat ze goed in zich op kon nemen wat Cara zei. 'Daarna een interview en daarna kun je weer rustig verder gaan met het verkennen van deze school.' vervolgde Cara haar verhaal. Arianne wist dat het erbij hoorde, de interviews waren gewoonlijk geworden. Ze stond zoals gewoonlijk in het middelpunt van de media. Vooral media vanuit europa maar snel zou daar ook de media van New York bij horen.

Marije trok een wenkbrauw op en liep met haar spullen in haar tas de receptie uit. Ze glimlachte een beetje onwillekeurig. Als het meisje dacht dat ze het hier makkelijk zou krijgen zou ze nog een heleboel moeten leren. Hier zou niet iedereen achter haar aanlopen. Met een spottend lachje bleef ze kijken naar het circus wat zich voor haar afspeelde.

Arianne knikte eventjes naar Cara. 'Dan zie ik jullie om half twee weer,' zei ze met een glimlach. Haar tanden werden een klein beetje zichtbaar, prachtig wit natuurlijk. Ze draaide zich om en zag dat het meisje nog steeds stond te kijken. In een paar passen was ze bij haar. 'Als je wilt genieten van mijn media wens ik je vele succes, ik waarschuw je wel ze zijn veeleisend.' Deze woorden kwamen er met een klein glimlachje uit. 'Veel succes in de harde wereld waar je nog duidelijk niet thuis hoort.'

Marije glimlachte. "Schat, ik ben vijftien. Tuurlijk hoor ik hier nog niet thuis. En geniet zelf lekker van je media, want je lijkt je er duidelijk mee te amuseren". Toen deed ze iets waarvan ze nooit gedacht had dat ze het zou durven, of kon. Maar toch stak ze haar hand uit en sloeg het meisje in haar gezicht. Niet hard, maar toch hard genoeg om een rode afdruk op haar wang achter te laten. Toen liep ze weg.

Arianne werd woedend maar ze hield zich in. Ze zou het meisje nog wel terug krijgen, dat kind was deze school niet waard. 'Cara ik moet weten waar de directeur van dit gebouw zich bevind. Dat kind weet duidelijk haar plaats niet.' zei ze rustig tegen Cara. Daarna liep ze weg, de plek op haar wang gloeide nog een beetje maar was verder niet zichtbaar. Ze was eigenlijk nog nooit op zo'n manier geslagen, het was gewoon totaal zinloos geweest. Maar het mooie was dat ze genoeg invloed had in deze school, de halve school werd gefinacieerd door haar vader en moeder dus echt veel keuze had de directeur niet eens. Hij zou dacht ze niet blij zijn met het feit dat een van zijn leerlingen een beroemdheid had geslagen. Waarom had ze die bodyguard van haar vader ook alweer afgeslagen?

Marije trilde een beetje. Dit was de eerste keer dat ze iemand geslagen had, in haar leven, behalve haar broers. eigenlijk was ze een voorbeeldige leerlinge, goede cijfers (behalve Duits en Frans natuurlijk). In de lessen lette ze goed op, en elke leraar zou dit bevestigen. Maar toch was ze een beetje bang voor wat er nu ging gebeuren. Ze stopte bij haar kluisje en pakte de boeken die ze nodig had voor de volgende uren.

New
-
Megan liep met een uidagende pas naar de receptie. Haar hakken klikklakte op een manier die leek te zeggen ''Kom niet te dicht bij me in de buurt''. Ze was er voor de zoveelste keer die week uit gestuurd. Dan was ze weer te brutaal, dan was ze niet geïnterreseerd genoeg en ze had ook al een paar keer geehoort dat ze te veel praatte. Wat ze amper deed aangezien ze de meeste mensen uit haar klas niet eens mocht. Tja, ze had gewoon geen goede naam op deze school door de gevechten waarin ze al een paar keer betrokken was.

New/tussendoor
~~
Emma had een zonnebril op. Ze moest wel, anders zou iedereen het enorme blauwe oog dat ze opgelopen had toen ze even met haar moeder ging praten zien. Ze hinkte een beetje en moest een briefje gaan halen omdat ze niet mee kon dansen deze week. Haar oog bonkte nog steeds. Haar moeder had het voor elkaar gekregen zo dronken te zijn dat ze Emma eerst een klap in haar gezicht verkocht had waardoor ze daarna per ongeluk van de trap af viel. Vandaar de verstuikte enkel. Emmalynde had meteen het weeshuis opgebeld dat ze het moesten gebruiken tegen haar, in de rechtzaak. Daniël mocht niet weer bij haar in huis komen. Het huis op zich had er netjes uitgezien, anders dan toen Emma en Daniël er nog woonden. Emma had ook niet verwacht dat het zo erg zou worden toen ze er binnen gelopen was. Maar toen ze erover begon kreeg ze door dat haar moeder al wat op had. Ze probeerde haar naar bed te brengen en ondertussen haar te overreden Daniël te laten waar hij was, dat bleek geen succes.

Juliëtte liep de receptie binnen. Ze moest een nieuw rooster ophalen, alweer. Omdat ze later het jaar was binnengestroomd moest de school nog regelen dat ze een vaste klas kreeg. Deze eerste week had ze nog alleen maar balletlessen gevolgd maar haar gewone lessen zoals wiskunde en engels had ze nog niet gevolgd. Iets wat ze eigenlijk niet erg vond, want zo kon ze zich volledig richten op haar dans. Alleen de school dacht daar anders over en had dus zo snel mogelijk een klas geregeld, en dat was nu. 'Juliëtte Bianchi, ik kom mijn rooster ophalen,' zei ze rustig tegen de receptioniste.

Dash kwam de hal door geslenterd, op weg naar de receptie, en de knappe, lange receptioniste. Hij moest een gele kaart halen, alweer, hij was tegen de leraar in gegaan en die stuurde hem de klas uit. Geweldig, hij vond het niet erg, hij zou toch niet op komen dagen als hij zijn corvee zou moeten doen, en nu had hij een goede reden om weer even langs te wippen bij Chantal. Hij zette zijn stralendste glimlach op en knipoogde naar Chantal. "Ik kom een gele kaart halen, schoonheid" zei hij tegen haar. Toen pas zag hij het blonde meisje staan, hij glimlachtte vriendelijk naar haar en keek haar nieuwschierig aan. "Dash" zei hij vriendelijk en stak zijn hand uit.

Juliëtte glimlachte en schudde de hand van de jongen die zich voorstelde als Dash. 'Juliëtte,' ze ze met een glimlach. Die eeuwige neppe lach. Alleen in de kerk liet ze die eventjes vallen. Daarna richtte Juliëtte zich weer tot de receptioniste die haar een rooster aangaf met een plattegrond. Ze kende de weg inmiddels wel, maar dat hoefde zij niet te weten. 'Bedankt,' zei ze kort. Daarna glimlachte ze nog naar Dash en liep langs hem heen, al helemaal klaar om weer te gaan toen ze ineens struikelde en voorover viel.

Hij glimlachtte terug, en keek teleurgesteld hoe ze weer wegging tot ze voor over viel. Hij greep haar bij haar armen, net voordat ze tegen de grond smakte. "Hé, voorzichtig" zei hij zacht. Hij trok haar omhoog en bekeek haar van top tot teen, "Heb je pijn?" vroeg hij, toch wel bezorgd. Hij keek naar Chantal en vroeg haar een glaasje water te gaan halen. Hij keek weer naar Juliëtte, ze zag er geschrokken uit. "Moet je even zitten?" vroeg hij aan haar.

Juliëtte voelde zich duizelig in haar hoofd, ze kende dit. Ze wist dat ze, als ze niet snel ging zitten, dat ze dan flauw zou vallen. Dus knikte ze langzaam, ze zei niets want echt pijn had ze niet. ze was alleen ongelovelijk duizelig. Ze ging op een bankje zitten waar Dash haar naartoe bracht. Daarna nam ze voorzichtig het glas van Chantal aan. Haar handen trilde. Ze wist dat dit er voor andere mensen vreemd uitzag, maar ze was er sinds de dood van Javier wel gewend aan geraakt. Het gebeurde constant. Het hielp ook niet echt mee dat ze niet zo goed at om een goed figuur te behouden voor haar danslessen.

Dash wuifde Chantal weg, hij had even geen zin in het perfecte meisje. Bezorgd knielde hij naast Juliëtte neer, liet haar maar even. Hij legde zijn hand op haar arm en keek haar warm aan. "Gaat het weer een beetje?" vroeg hij aan haar. Juliëtte zag bleek, en het leek of ze wel ieder moment flauw kon vallen, toch keek ze niet erg verschrikt, het was alsof ze zoiets wel verwachtte, alsof het niet zo raar was dat ze bijna flauwviel. Hij keek onderzoekend naar haar, of ze echt geen letsel aan iets had.

Juliëtte knikte vaag. 'Het gaat wel,' fluisterde ze moeizaam. Het was duidelijk dat het helemaal niet zo goed ging, ze was er slecht aan toe maar ze kende de pijn. Het was ergens niet eens zo heel erg, het hiedl haar gedachten eventjes weg van Javier. Haar beschermingsmiddel tegen haar eigen gedachten. Ze keek Dash aan en werd overspoelt door zijn warme blik, zo'n blik had ze al lang niet meer gezien. Tenminste niet van andere mensen dan haar ouders.

"Niet liegen..." zei hij tegen haar met een kleine speelse glimlach. "Hoe voel je je echt?" vroeg hij haar voorzichtig. Hij liet zichzelf tegen de muur zakken maar liet zijn hand op zijn arm liggen, om te laten weten dat hij er voor haar was. Het meisje was erg aardig, en gaf hem het gevoel dat hij helemaal niet zo verschrikkelijk was als hij was. Hij kende haar nog maar een paar minuten, hadden nog niet eens een gesprek gehad maar het voelde ergens vertrouwd, hij moest toch eens beginnen met op zijn gevoel te vertrouwen dus dat was wat hij deed. Hij gaf haar een kneepje in haar arm en pakte toen voorzichtig haar hand vast. Het was niet de bedoeling om flirterig over te komen, zoiets voelde hij ook helemaal niet, hij had alleen het gevoel dat hij haar moest beschermen, als vrienden... Hij was nooit bevriend geweest met een meisje....

Juliëtte liet haar hoofd ook tegen de muur rusten. 'Oke ik voel me slecht,' zei ze rustig. Een normale tiener had waarschijnlijk lopen vloeken maar dat deed ze nu eenmaal niet. Ze speelde eventjes kort met de ring om haar rechter ringvinger, zo overduidelijk een verlovingsring. Maar ze had hem nog altijd om ondanks dat Javier dood was gegaan. Ze keek eventjes kort naar Dash, het voelde vertrouwd om zo te zitten. Zijn hand voelde niet eens onprettig, maar dat was meer omdat ze niet het gevoel had dat het op een andere manier bedoeld was dan vrienden. Het voelde prettig om zichzelf weer eens veilig te voelen. Dat was zo lang geleden dat ze dat had gehad.

Hij glimlachtte naar haar, hij was blij dat ze het niet vervelend vond. "Het komt wel goed.." zei hij zacht. Hij stond op en keek haar aan. "Wil je iets mee gaan drinken als het weer beter gaat?" vroeg hij ineens. Geen idee waarom hij het vroeg, maar zijn gevoel gaf het hem in, kon hij dat gevoel niet eens gebruiken als hij bij Faith was? Nee dan onderdrukte hij dat gevoel... Maar nu was dat niet nodig, er was niemand behalve Chantal. O ja, Chantal, gele kaart, corvee.. "Wacht hier.." mompelde hij richting Juliëtte, niet dat ze eruit zag dat ze ergens heen zou gaan. Hij liep naar de receptioniste en vroeg haar om een gele kaart waarna hij vlug weer terug liep naar Juliëtte, hij propte de kaart achteloos in zijn rugzak en liet die op de grond vallen. Aarzelend glimlachtte hij naar haar.

Juliëtte glimlachte naar hem. Eigenlijk moest ze naar haar les gaan, eigenlijk. Maar nu ze zich zo voelde had ze daar helemaal geen zin in. 'Oke, lijkt me gezellig,' zei ze tegen hem. Ze wachtte op hem terwijl hij een gele kaart haalde. Ze keek eventjes afkeurend, ze was niet iemand die vaak iets deed wat niet mocht. Eigenlijk kon ze niet zeggen wanneer ze voor het laatst iets had gedaan wat verboden was. 'Het lijkt niet alsof je het heel erg vind dat je een gele kaart hebt moeten halen,' zei ze tegen hem, ze had een kleine glimlach maar die stond eigenlijk altijd op haar gezicht. Niet dat hij echt was, nee ze glimlachte omdat mensen dan dacht dat het goed ging, terwijl het alles behalve goed ging. Nog steeds speelde ze met haar verlovingsring.

"Neuh.Ik heb er al een stuk of uhm, tja.. ik ben de tel kwijt eigenlijk." hij haalde achteloos zijn schouders op. Hij had wel door dat het haar niet aantstond, maar daar kon hij niet mee zitten, hij wist zelf ook wel dat hij meer buiten de les stond dan dat hij op zijn stoel zat, niet dat hij dat echt erg vond.. Vroeger had hij school niet eens verschrikkelijk gevonden maar nu kon het hem niet zo veel meer schelen, onderandere omdat het van hem verwacht werd. "Nou, waar wil je naartoe?" vroeg hij haar grijnzend. Hij slingerde zijn rugzak op zijn rug en bood zijn arm aan terwijl hij haar grinnekend aankeek.

~~
nieuwe meet ofzeu?^^

Ehmm ja is goed, Hier: https://franklinhigh.actieforum.com/t124-het-koffiebarretje??
__________
Heel kort draaide Juliëtte met haar ogen, ze besloot dat het niet haar taak was om hem over te halen beter zijn best te doen op school. Ze had haar eigen problemen waar ze over na moest denken en haar best voor moest doen om die op te lossen. 'Ik ken het hier nog niet zo mega goed, maar ik heb horen spreken over een of ander koffiebarretje op het schoolterein?' zei ze, ze zei het meer vragend dan dat ze het echt voorstelde. Ze twijfelde zoals zo vaak de laatste tijd.

WHaaa sorry dat ik binnenval, maar ik zag dit staan en ik ga daar toevallig meeten met Kim en Inge, is al afgesproken :$

Lauren schreef:

WHaaa sorry dat ik binnenval, maar ik zag dit staan en ik ga daar toevallig meeten met Kim en Inge, is al afgesproken :$

Ow oke, dan gaan we eventjes iets anders zoeken

Jaa sorry,, maar het paste zo mooi in het plan om daar overnieuw te meeten :$