De receptie.

O shoot, jullie kunnen daar wle meeten :$
Ik haal alles door elkaar, ik dacht dat Starbucks dezelfde was -.-
SORRYSORRYSORRY

Ogod, nu wordt het beeld heel mega groot... maargoed maakt niet uit dan meeten wij daar gewoon

Whaha oeps, dat zag ik niet aankomen, bij mij ook btw. xdd

whaha, pas het bericht eventjes aan dan

whahaxd okéee. ik beginnen of ben jij al begonnenn?^^

Begin jij maar

New

Dusty liep met een natte doek tegen zijn linkeroog gedrukt naar de receptie toe. Tijdens de training had hij daar net een harde klap tegenaan gekregen en al was hij daar intussen wel aangewend deed het toch pijn en klopte het. Zodra de vuist van Max hem had geraakt had hij al geweten dat het weer een blauw oog zou worden. Hij was naar de receptie gestuurd om een coldpack te halen zodat het nog mee zou vallen. Een groot probleem werd er niet van gemaakt, er gebeurden wel veel ergere ongelukken tijdens de bokstraining. Omdat hij meteen van de training afkwam had hij nog een mouwloos shirt aan en een korte broek aan. Ongeduldig ging hij achter twee meisjes staan die met de receptioniste in gesprek waren.

Emma zat op het bankje voor de deur van de directeur, het bankje stond vlak naast de deur van de receptie en ze bekeek de mensen die langskwamen met schuchtere ogen. Twee meisjes die het gesprek met de receptioniste extra lang leken te maken om haar alleen te vervelen en een jongen die een doek tegen zijn oog gedrukt hield. Het was iets wat vaker voorkwam zo te zien. Aangezien het oog niet de enige blauwe plek was. Op zijn armen waren ook enkele blauwe plekken te zien. Waarschijnlijk een vechtsporter of gewoon iemand die enorm onhandig was. Emmalynde speelde met haar haren en friemelde aan een draadje dat uit haar loszitttende shirtje hing. Haar strakke joggingbroek omvatte haar slanke benen helemaal tot onder. Het was het makkelijkste met dansen. Daar kwam ze ook vandaan. Ze was uit de les geroepen om bij de directeur te komen, en dat was ook waarnaar ze nu onderweg was.

~~
ze kunnen ook gewoon vrienden worden?

Dusty had niet heel erg veel geduld en zeker niet nu hij ergens last van had. Uiteindelijk werd het wachten hem dan ook iets te veel en duwde hij zachtjes de meisjes wat aan de kant, zichzelf inhoudend ze niet gewoon ruw aan de kant te duwen. "Sorry," zei hij terwijl hij de doek van zijn oog haalde en wat eronder zat onthulde. Er zat al een beginnende blauwe plek en onder zijn oog zat wat opgedroogd bloed, kortom geen prettig gezicht. De meisjes schrokken en zetten beide een stapje achteruit. Dusty moest zijn best doen niet te glimlachen en richtte zich tot de receptioniste die al bezig was een coldpack te pakken. "Niet langer dan 10 minuten achter elkaar op je oog houden," zei ze terwijl hij knikte. Dat riedeltje had hij al vaak genoeg gehoord. Met nu de coldpack in de doek gewikkeld ging hij op een bankje zitten naast een meisje dat duidelijk ergens op aan het wachten was. Hij zou terug kunnen gaan naar de gymzaal maar dan zou hij al snel weer mee moeten doen en daar had hij nu niet zo'n zin in.

Emma keek naar het tafereel en keek kort naar de jongen terwijl die naast haar kwam zitten. Ze zei niets, begon alleen zenuwachtig met haar benen te wiebelen. Ze was slecht in contacten. Maar ze was wel nieuwsgierig, en zoals zo vaak won haar nieuwsgierigheid het van haar verlegenheid. "hoi" zei ze zachtjes, en amper hoorbaar, ze keek een beetje op, en keek hem heel vluchtig aan waarna ze haar ogen weer neersloeg. Ze herkende de jongen niet, ja, van de gangen, maar voor de rest. Waarschijnlijk hadden ze geen lessen samen. Anders zou ze dat wel weten namelijk.

Dusty begon voorzichtig, of probeerde, het bloed dat onder zijn oog zat weg te vegen. Iets dat moeilijk ging aangezien hij niet wist waar het precies zat en omdat als hij iets te hard drukte er een pijnscheut door hem heen ging omdat daar blauwe plekken zaten. Eigenlijk zou hij gewoon stil moeten zitten met de doek en coldpack tegen zijn oog gedrukt maar daar was hij veel te ongeduldig voor. "Heey," zei hij terwijl hij zijn bezigheid even stopte en naar het meisje keek. Ze kwam hem niet bekend voor maar dat kwam omdat hij eigenlijk alleen maar met zijn groepje vrienden omging en dat bestond vooral uit andere jongens die ook aan kickboksen of een andere vechtsport deden.

"Zal ik.. Zal ik even helpen?" vroeg Emma voorzichtig, terwijl ze haar hand uitstrekte naar de doek doe hij vasthield. "Wat heb je gedaan?" Ze keek hem onderzoekend aan en bekeek zijn oog. Het zag er niet goed uit, maar het zou snel genezen. Niets heel ernstigs. "Ik ben Emma trouwens" zei ze zacht, in de hoop dat hij zijn eigen naam nu zou zeggen, meer hoefde ze niet te weten; waarom hij met een blauw oog rondliep en wat zijn naam was. Ze deed moeite contact te zoeken, deed haar best, maar wist dat ze er niet zo goed in was. Haar nieuwsgierigheid maakte het een beetje vreemd voor haar omdat ze tegelijkertijd heel verlegen was, ze maakte het zichzelf onnodig moeilijk.

Dusty's blik schoot even van haar hand naar de doek toen hij begreep wat ze bedoelde. "Euh... Ja is goed," zei hij met een kleine dankbare glimlach terwijl hij haar de doek gaf. Het zou voor haar vast veel gemakkelijker zijn aangezien zij kon zien waar er wel of geen bloed zat en hij aan haar dacht te kunnen zien dat ze wat voorzichtiger zou zijn dan hij. "Heb er een klap tegenaan gehad, maar ben er wel aan gewend hoor," dat laatste zei hij er snel achteraan zodat ze geen medelijden met hem zou hoeven hebben. "Heb wel ergere dingen gehad," zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Ik ben Dustin, maar zeg maar Dusty want dat doet iedereen," zei hij met een vriendelijke glimlach.

Ze pakte de doek aan en ging voorzichtig over de restjes bloed bij zijn oog en op zijn wang. Ze probeerde de blauwe, of nu nog gele plekken zo min mogelijk te raken. Nu hij zijn naam zei wist ze ook weer wie hij was. Hij was een van de kickboxers, dat verklaarde meteen het oog. Ze ging iets rechter voor hem zitten en ging met alle precisie te werk tot er alleen nog wat korsjes en een hele grote hoeveelheid blauwe plekken over waren. Ze gaf de doek terug en glimlachte kort, waarbij ze hem aankeek, daarna sloeg ze haar ogen neer. Zijn glimlach was vriendelijk, bijna een uitnodiging voor een gesprek, Emma zocht verwoed naar een onderwerp, maar ze sprak nou eenmaal niet zo vaak.

Dusty bleef zo stil mogelijk zitten toen Emma bezig was. Dat zou het voor haar gemakkelijker maken maar er ook voor zorgen dat ze niet uitschoot en de gevoelige blauwe plekken raakte. Met een dankbaar knikje nam hij de doek weer van haar over en drukte hem met het coldpack weer tegen zijn oog. "Als je die conclusie nog niet had getrokken, ik doe aan kickboksen. Maar wat is jouw talent?" Vroeg hij met weer dat nonchalante over zich.

Die conclusie had ze inderdaad al getrokken en ze keek naar haar voeten die in haar dansschoenen gestoken waren en zei "ballet" haar ogen zochten een nieuwe plek om naar te kijken. Zolang ze hem maar niet aan moest kijken. Het voelde ongemakkelijk voor haar om met iemand te praten, en al helemaal iemand die zo nonchalant sprak. Er was iets aan die toon die haar irriteerde, mar ze dacht er verder niet zo over na.

Dusty volgde haar blik en dacht dat er iets te zien zou zijn, maar meer dan een muur was het niet. Het leek wel alsof ze hem niet aan wilde kijken, wat hij niet begreep. "Zie ik er zo afstotelijk uit?" Zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij dacht dat het kwam door zijn blauwe oog waar hij de doek weer even vanaf had gehaald, hij wilde zijn hersenen niet te koud maken. Zelf had hij nog niet gezien hoe hij eruit zag en had dus ook geen idee of het heel erg was of dat het wel meeviel.

Emma keek op. En begon ongemakkelijk met haar benen te wiebelen, keek hem kort aan en schudde toen haar hoofd. "Ik eh.. Nou.. Nee hoor." zei ze terwijl ze haar blik weer afwendde. "Het v-v-valt best mee" stamelde ze. "h-het is alleen wat blauw, maar verder" haar ogen waren verwoed opzoek naar een plek om naar te kijken en vonden haar handen die frummelden met haar mouwen. Zijn oog zag er niet heel slecht uit ofzo, en voorzover ze ernaar kon oordelen zag hij er zelf ook niet bepaald afstotelijk uit, maar nouja, om mensen aan te kijken tijdens het praten vond ze toch ietwat akelig.

Dusty moest zijn best doen niet te zuchten. Hij begreep niet waarom ze hem dan niet aan wilde kijken en hij had hier ook niet echt het geduld voor. "Dus wat dan. Ben je bang voor me ofzo?" Zei hij terwijl hij zich wat onderuit liet zakken. Hij had hier geen zin in, hij wilde best aardig tegen haar zijn maar als ze dan zo deed wist hij het ook niet meer. Wat te ruw duwde hij de doek weer tegen zijn oog aan waardoor er een pijnscheut door hem heen ging. Maar pijn was niet iets dat hem onbekend was en zijn gezicht vertrok niet eens.

Ze keek hem weer kort aan, met grote, verlegen ogen. "N-n-neehoor" zei ze zacht. Ze wiebelde wat ongemakkelijk op en neer, en keek verwachtingsvol naar de deur van de directeur. Ze voelde zich ongemakkelijk en wilde eigenlijk weg nu. Ze wist wat ze wilde weten, en nu voelde het alleen nog raar om met deze jongen te praten. Die duidelijk doorhad dat ze niet zo makkelijk praatte.

Dusty keek haar even aan maar wendde daarna zijn blik weer af. Hij geloofde haar niet, natuurlijk niet. Ze durfde hem niet aan te kijken en als ze wat tegen hem zei begon ze te stotteren. Het was vervelend maar ergens deed het hem ook pijn. Op zijn oude school waren er ook kinderen bang voor hem geweest maar dat was omdat hij soms uit het niets kwaad kon worden en zijn woede dan op iemand af kon reageren. Hier was dat nog niet gebeurd en hij dacht ook niet dat iemand daar vanaf wist, dus hij snapte niet waarom ze bang voor hem was.

Emmalynde merkte dat ze hem pijn gedaan had, ze wist niet waarom, maar ze had hem gekwetst. Zonder dat ze het echt merkte strekte ze haar hand uit en raakte hem kort aan, waarna ze haar hand vlug weer terugrok. "h-h-het spijt me, oke?" vroeg ze zachtjes. "ik ben gewoon n-niet zo handig met mensen." haar ogen waren nog steeds op de grond gericht en op de plek waar ze hem net aangeraakt had voelden haar vingers warm. Het bleef raar voelen mensen aan te raken, gewoon omdat ze dat eigenlijk nooit deed.

Dusty keek haar even aan maar wendde daarna zijn blik weer af. "Dus ben je bang voor ze?" Zei hij niet bepaald tactvol. Maar dat was hij nooit echt geweest. Dat hij daardoor wel eens mensen kwetste was een vervelend maar onvermijdelijke gevolg. Aan de ene kant voelde het als een opluchting dat het dus niet aan hem lag maar hij vond het wel vervelend dat ze op de een of andere manier had gezien dat het hem niet lekker zat.

Emma glimlachte onwillekeurig dat hij er een reactie op wist te geven. "zoiets ja" knikte ze, terwijl ze weer naar haar handen keek. Ze wiebelde met haar voeten. Ze keek ongeduldig naar de deur van de directeur, ookal was het al iets gemakkelijker nu het hoge woord eruit was. Dat betekende niet dat het gemakkelijk was.

Dusty wist niet hoe hij daar op moest reageren. Hij was niet echt gewend dat er mensen waren die een soort van bang waren voor andere mensen. Hoewel hij het zeker niet leuk vond kon hij er nog in komen dat mensen een beetje angstig tegenover hem waren. Hij zag er nou niet bepaald uit als een knuffelbeer, zeker niet als hij een blauw oog had. "Waar wacht je op?" Vroeg hij om de stilte te doorbreken.