De receptie.

"De directeur" zei ze zacht. "ik moest bij hem komen" voegde ze er overbodig aantoe. Kort keek ze op, om daarna weer naar haar schoenen te kijken. Die niet bij haar voeten leken te passen.

Dusty keek haar even onderzoekend aan. Ze leek hem niet iemand die bij de directeur op het matje werd geroepen. "Wat heb je dan gedaan?" Vroeg hij wat er in zijn hoofd omging. Natuurlijk kon er ook iets heel anders aan de hand zijn, maar daar kon hij zo snel niets van bedenken. Zelf had hij op zijn vorige school vaak genoeg bij de directeur gezeten. De reden daarvoor was niet zo moeilijk te raden. Toen was hij wel een paar keer geschorst omdat hij iemand echt pijn had gedaan.

Ze haalde haar schouders op. "ik geloof niet dat ik iets gedaan heb..." zei ze. Meestal moest ze komen om te praten over haar situatie thuis, het was duidelijk dat ze vroeger mishandeld was, en het was vaker dan eens voorgekomen dat ze nog een klap van haar moeder had gehad omdat ze met haar probeerde te praten. Nu moest ze dus even op gesprek met de directeur, maar ze zou hem niet zeggen dat er niets veranderd was. Zou hem niet zeggen dat haar moede rnog steeds sleog als haar dat uitkwam. Emma haalde haar broertje zo vaak mogelijk bij haar moeder weg en ze snapte niet hoe ze het voogdijschap terug gekregen kon hebben.