De haardkamer

New
~~~~~~~~

Na een lange dag hard gewerkt te hebben besloot Jayvin in een leker grote stoel bij de haard neer te ploffen. Lekker nadenken over de dag en een plan voor een nieuw verhaal maken. Hij keek uit het raam en zag dat het al herfst begon te worden. Hij hoorde de wind hard waaien.

Lysandra liep de kamer in en liet meteen haar blik over iedereen die in de kamer zat. Ze bleef echter gewoon doorlopen en alleen als je naar haar ogen keek zou je merken dat ze onderzoekend rondkeek. Uiteindelijk ging ze zitten in een van de grote fateuils voor de haard zitten. Naast haar zat een jongen die diep in gedachten leek. Ze glimlachte vriendelijk naar hem maar wist niet of hij het zou zien. Bij haar was het namelijk zo dat zelfs als ze diep in gedachten was ze alles om haar heen doorhad.

Jayvin hoorde naast zich wat geruis maar het leek ver van hem weg. Hij staarde nog steeds wazzig voor zich uit en dacht aan zijn thuis en hij kwam tot de conclusie dat het hier toch echt veel beter is. Plotseling hield zijn dagdroom op en zag hij naast zich een prachtig meisje zitten.

Lysandra had haar blik op het knetterende vuur gericht en leek dromerig te zijn. Maar dat was niet zo, ze keek dan wel naar het vuur maar alles om haar heen hield ze in de gaten. Ze merkte uit haar ooghoek dan ook op dat de jongen naast haar, haar had opgemerkt. Dus draaide ze haar hoofd naar hem toe en glimlachte vriendelijk. Blijkbaar had hij dus ook meer door dan op het eerste gezicht leek.

Jayvin keek recht in haar sprankelende blauwe ogen. Hij keek net iets te lang voor dat hij weer weg keek en zei daarna een beetje onhandig: 'Hoi, hoe heetje?' En hij begon te frummelen aan de touwtjes van zijn sweater.

Lysandra merkte dat hij zich ongemakkelijk voelde, al wist ze niet precies waarom, ze had nog niets gezegd. Waarschijnlijk was hij gewoon erg verlegen, al klopte het dan weer niet want dan zou hij haar niet aanspreken. In een fractie van een seconde liet ze haar blik over hem heen gaan. Veel mensen zouden als ze hem zagen meteen 'nerd' denken en hun oordeel klaar hebben. Haar oordeel was op iets anders gebaseerd. Aangezien hij net zo afwezig was geweest was hij misschien dromerig. Maar verder kon ze niet echt iets omdat hij zo sterk uitstraalde dat hij zich ongemakkelijk voelde. Dit irriteerde haar iets, maar ze paste wel op er iets van te laten merken. "Ik ben Lysandra, jij?" Ze trok haar benen op en ging in kleermakerszit zitten.

Nu hij haar stem hoorde voelde hij de spanning weg ebben en hij antwoordde: 'Ik ben Jayvin maar noem me maar Jay.' Het viel even stil. Jayvin dacht dat hij altijd een klungel was geweest met vrienden maken enzo maar het bleek toch best mee te vallen. Op zijn oude school was hij zoveel gepest dat hij niet wist welke kwaliteiten hij eigenlijk had.

Lysandra glimlachte, "aangenaam Jay." Ze keek met nog steeds onderzoekend aan met haar hoofd iets schuin waardoor haar rode haren langs haar gezicht hingen. Echter zorgde ze er wel voor dat dit niet opviel en Jay hopelijk niet doorhad dat ze probeerde te begrijpen hoe hij in elkaar zat. "En, wat doe je hier op school." Zelf probeerde ze het te raden, ze dacht niet dansen of zingen. Misschien tekenen ofzo.

Jay antwoordde lachend 'Ik schrijf en soms teken ik. Volgens mij kun je dat wel aan mij zien. En jij?'

Half goed dan, dacht Lysandra. Al was zijn talent dan schrijven wat het eigenlijk weer fout maakte, maar ze haalde het uit haar hoofd. "Kan jij dat ook aan mij zien?" Vroeg ze mysterieus glimlachend. Aangezien ze van zichzelf geen inschatting kon maken was ze benieuwd wat mensen bij haar vonden passen. Omdat ze een beetje tussen de groepjes inzat wist ze niet of het duidelijk zou zijn.

'Eehhh ik gok tekenen maar ik weet het niet zeker hoor.' antwoorde Jay. Hij kreeg het nog steeds warm als hij in haar ogen keek. Hij zou er in kunnen verdwalen. Dit gevoel had hij nooit eerder bij iemand gehad. Ze had ook iets geheimzinnig over haar heen wat hem nieuwsgierig maakte.

"Jammer," zei ze met toch een glimlach. "Ik speel viool en schrijf muziek," ze zou het waarschijnlijk aan meer mensen moeten vragen als ze wilde weten hoe ze overkwam, maar het was een begin. Ze glimlachte even omdat ze aan haar tekeningen dacht, ze was zeker niet goed te noemen in tekenen. Zelf vond ze haar tekeningen gewoon slecht. Maar het zou best kunnen dat ze rustig en geduldig overkwam, iets wat zij eigenschappen van een tekenaar vond.

'Ooh, ja dat kan natuurlijk ook. Je komt zo rustig en verstandig over dat vind ik wel iets voor een schrijver.' Zei Jay. Voor het eerst bekeek Jay haar hele lichaam. Ze was klein en zag er tamelijk slim uit. 'Heb je ook hobby's?' vroeg hij alsof hij daar in geïnteresseerd was. Eigenlijk wilde hij maar één ding weten: of ze een vriendje had.

Lysandra glimlachte maar sloeg ondertussen op hoe hij dacht dat ze overkwam. Dat was belangrijk, voor haar dan. Zij kon wel inschatten hoe andere mensen waren, maar ze wilde hetzelfde ook van andere mensen over haar weten. "Niet echt denk ik, misschien lezen." Wat dat betreft kon je zeggen dat ze best wel saai was, ze was erg vaak muziek aan het schrijven of verbeteren wat ze eerder had geschreven.

Ondanks dat Jayvin goed wist dat zij niet naar zijn hobby's had gevraagd vertelde hij ze toch: 'Leuk, mijn hobby is schaken. Ik weet dat het nerdy overkomt maar het is echt heel leuk.' Hij dacht aan de jongen die hij vanochtend had leren schaken. Hij was erg geïnteresseerd geweest en had het niet stom gevonden.

Lysandra lachte even, het was niet vervelend bedoeld maar ze vond de manier waarop hij het zei wel grappig. Ze was eigenlijk niet heel verbaasd dat hij schaken leuk vond, zelf was ze er niet op gekomen maar het paste wel bij hem. "Ik kan wel schaken, maar ik vind het niet zo leuk." Haar vorige school had het juist altijd aangemoedigd, maar juist daarom had ze het niet leuk gevonden. Ze wilde doen wat ze zelf leuk vond en niet waarvan andere zeiden dat ze het leuk zou moeten vinden.

'Jij vertelt niet graag over je zelf hè?'reageerde Jayvin. Als Jay niets gevraagd had had ze waarschijnlijk ook niets verteld.

Lysandra schrok een beetje van zijn vraag, maar pastte wel op er iets van te laten merken. In plaats daarvan glimlachte ze licht. "Ik vind niet dat ik aan iedereen dingen over mezelf hoef te vertellen," dat was waar gedeeltelijk. Er waren nog veel meer reden dat ze liever niet over haar zelf vertelde, die zou ze niet eens allemaal kunnen opnoemen. Het was ook dat het gewoon niet goed voelde iemand anders toe te laten.

'Ooh, sorry dat ik zo nieuwsgierig ben. Dat wist ik niet.' Zei Jayvin die nou alweer spijt had van zijn vraag. Eigenlijk begreep hij ook niet waarom hij zoveel vertelde.

Nieuw/tussendoor, men ziet maar.
-
Gregory zat op een fauteuil naast het haardvuur. Hij moest echt dat boek uitlezen. Hij moest het doen, anders zat hij zwaar in de problemen. Het was niet eens zo'n dik boek. The boy in the striped pyjamas. Het was niet dat hij het niet kon. Hij had er gewoon helemaal geen zin in. Hij sloeg het toch maar open en las verder. Zo moeilijk was het niet, toch? Gewoon dat boek uitlezen.

Evy glipte de haardkamer binnen. Het was avond, en het regende - je hoorde de zachte, onregelmatige tikken tegen het grote raam. Evy keek er even naar, en liet haar blik toen door de kamer glijden. Er was niemand, op een jongen na. Hij zat in een stoel bij de haard. Ze bekeek hem even, en liep toen eveneens naar de haard, en ging in de overgebleven stoel naast de jongen zitten. Ze zei niets, ze wilde hem niet uit zijn concentratie houden, al leek het er niet op dat de jongen erg veel zin had in het lezen.

Gregory keek even op van zijn boek toen het meisje binnen kwam lopen en nam haar in zich op voordat hij weer in zijn boek dook. Hij sloeg de bladzijde om en las verder. Hij had een wollen vest aan over zijn witte t-shirt, want het was vrij koud buiten en het vest hield hem lekker warm. Zijn lichte spijkerbroek was een beetje vertrapt aan de uiteinden van de pijpen en zijn bruine G-star gympen waren tot op de draad versleten, dus koude tenen had hij wel. Gelukkig werden ze nu gewarmd door het haardvuur.

Evy, die niet zo goed voorbereidt was geweest op de kou, en nu wenste dat ze een van haar warme vesten had meegenomen, pakte een boek uit haar tas, trok haar knieën op, en sloeg haar armen over elkaar heen, om zichzelf nog een beetje warm te houden. Ondanks de warmte van het vuur rilde ze een keer, en was ze boos op zichzelf omdat ze zich niet had voorbereidt op de plotselinge kou hier. Ze wreef een keer over haar armen, die kippenvel hadden, en richtte zich toen op het boek dat voor haar lag, op haar knieën, en begon dat verder te lezen.

Gregory keek naar het meisje naast hem. Ze zag eruit alsof ze het echt verschrikkelijk koud had. Hij keek haar bezorgd aan. 'Gaat het wel, je ziet eruit alsof je bevriest.' Zei hij tegen haar. Hij was zo'n persoon die tegen iedereen aan klepte. Zeker als zijn vrienden er niet bij waren. Hij legde zijn boek op zijn schoot en bedacht zich dat hij eigenlijk gewoon excuses zocht om het boek niet te lezen. Of misschien had hij gewoon zin in een praatje.

Evy keek op toen ze de stem van de jongen hoorde, en aangezien zij de enige in de kamer was én ze het verschrikkelijk koud had, was het duidelijk dat hij het tegen haar had. Ze glimlachte kleintjes. 'Ik was, stom genoeg, vergeten een trui mee te nemen. En ik heb geen zin nu terug naar mijn kamer te lopen en weer hier heen.' Zei ze, zacht, maar helder, en nog steeds met dat kleine lachje op haar gezicht. 'Dan maar hopen dat ik hier wat op warm. Ik ben een beetje vreemd, ik heb het bijna altijd koud.' Haar stem was rustig terwijl ze dit zei, ze ratelde niet - dat deed ze trouwens bijna nooit, behalve als ze heel nerveus was, en dat was ze nu niet.