De haardkamer

Gregory keek het meisje medelijdend aan. Hij trok zijn wollen vest uit en gaf het aan haar. 'Hier. Ik kan een dame geen kou laten lijden.' Zei hij met een brede grijns. Hij kon wel tegen een beetje kou, en hij bleef galant. 'Ik ben trouwens Gregory.' Zei hij. Het leek hem een beetje raar om zijn vest uit te lenen aan een meisje waarvan hij de naam niet wist. 'En mag ik uw naam weten?' Vroeg hij met een glimlachje.

Evy kon de lichte rode kleur die op haar gewoonlijk zo bleke wangen verscheen niet tegenhouden toen ze de jongen zo tegen haar hoorde praten, maar ze glimlachte. Een karakteristiek, lief maar tegelijkertijd ook mysterieus glimlachje, dat haar gezicht bleef sieren terwijl ze het warme, wollen vest van de jongen om zich heen sloeg. Het was aangenaam, nog warm van zijn lichaam, en zacht. 'Bedankt. Je bent een echte heer.' Zei ze, haar stem zacht doch helder. 'Ik heet Evy.' Voegde ze eraan toe. Ze voelde hoe de rode kleur langzaam begon te verdwijnen, en daardoor voelde ze zich iets meer op haar gemak, en glimlachte ze nog iets warmer dan eerst.

nieuw
-
Courtney had een warme kop chocolade melk in haar ene hand. In haar andere hand lag zoals gewoonlijk haar mobieltje. Ze was druk in een whatsapp gesprek met enkele vriendinnen over die ene leuke jongen die ze laatst tegen gekomen waren. Haar benen lagen over de hele bank voor de openhaart die een heerlijke warme gloed uitstraalde. Ze was niet alleen in de ruimte, er zaten verder nog enkele andere groepjes, maar daar schonk ze geen aandacht aan.

New
_________________
Amber zat opgekruld in een van de grote stoelen. Eigenlijk viel ze helemaal niet zo op als ze zo weggestopt zat in de stoel. Over haar benen heen lag een wollen deken en het haardvuur knapperde vrolijk. De rest van de kamer was leeg, niet zo gek want het werd al tegen twaalf uur. Amber kon het niet zoveel schelen, ze had een boek op haar schoot liggen waar ze in verdiept was. Haar lievelingsboek wel te verstaan, ze had het al tig keer gelezen maar het bleef mooi. Zielen. Dat was de naam van het boek, een boek wat ze kon blijven lezen.

Jonathan had niet in slaap kunnen komen en had dus maar zijn slaapkamer verlaten om zijn script nog maar eens door te lezen. Hij kende pas enkele scenes, maar de tekst van de nummers gingen nog minder goed en het was de bedoeling dat volgende week de teksten volledig uit het hoofd zouden kunnen gaan. LAstig. Stil, omdat toch de halve school lag te slapen, opende hij de deur naar de haardkamer. Tot zijn verbazing brandde het haardvuur nog rond deze tijd. Het was de ongeschreven wet dat de laatste persoon deze uit deed, wat betekende dus dat er nog iemand aanwezig was.

Ondanks dat Amber diep in haar boek was verdiept hoorde ze de deur opengaan. Ze draaide zich zo om dat vanaf de deur alleen haar hoofd te zien was. Doordat achter haar het haardvuur brandde werd haar gezicht gehuld in schaduwen. Ze herkende Jonathan, op een of andere manier maakte dat haar aan het glimlachen. Ze snapte niet hoe dat kwam maar ze liet het maar. 'Heey,' zei ze toen zachtjes, maar wel verstaanbaar doordat er een ongelofelijke stilte in de kamer hing.

Jonathan keek even verbaast op toen hij Amber hrekende als de aanwezige. Vriendelijk glimlachte hij naar haar, "heey" zei hij terwijl hij in de richting van het meisje liep. Hij wist haar naam niet, niet zo raar want de vorige keer dat ze elkaar gezien hadden waren ze niet in een bepaald lang gesprek geweest. Vragend wees hij op de bank, "Mag ik er bij komen zitten, ik kon niet slapen>" verklaarde hij direct zijn aanwezigheid in de kamer

Amber glimlachte. 'Natuurlijk mag je er bij komen zitten,' zei ze met een glimlach. Op een of anere manier merkte ze aan zichzelf dat ze het prettig vond dat Jonathan hier was. 'Misschien een hele stomme vraag, maar wat is je naam?' vroeg ze hem toen. Ze vond het vervelend dat ze zijn naam niet kende, ze hadden niet echt een lang gesprek ofzo gehad de vorige keer maar alsnog.

Jonathan nam plaats opde bank en leunde ites naar voren om zich te laten opwarmen door het warme vuur. "Helamaal geen stomme vraag." hij grinnikte even, omdathij net het zelfde gedacht had, "Jonathan." noemde hij zijn naam en keek daarna vragend naar het roodharige meisje, "En jij?"

Amber glimlachte. Ze vond het een mooie naam, een leuke naam. 'Amber,' zei ze met een kleine glimlach. Ze had haar boek opzij gelegd, ze vond het nu niet belangrijk meer om te lezen. Ze had veel liever een gesprek met Jonathan, iets wat niet klopte. Ze hoorde niet liever een gesprek te voeren, ze wilde dat nooit.

Jonathan keek naar het boek dat Amber weglegde, "Mooie naam." complimenteerde hij haar, terwjl hij nu wat naar achteren leunde om tegen de leuning van de bank te zitten. "Wat was je aan het elzen?" vroeg hij. In tegenstelling tot vele vond hij het ook helemaal niet erg om af en toe een boek te lezen, als hij er tjd voor had tenminste.

Amber hield het boek kort omhoog. 'Zielen, het is echt een prachtig boek,' zei ze met een glimach. Enthousiast begon ze te vertellen. 'Het gaat over de wereld die wordt overgenomen door een soort glinsterende wormen die achter in je hoofd worden geplaatst..' begon ze te vertellen. Amber was niet het meisje die flut romannejtes las waar uiteindelijk alles goed kwam. Zo'n meisje was ze nu eenmaal niet.

Jonathan trok even een wenkbrauw op, hij kende het boek niet, maar het klonk als iets fantasy/thriller achtigs. Maar dat kon hij ook niet honderdprocent zeker zeggen. "Klinkt spannend." zei hij naar waarheid, terwijl hij de papieren in zijn handen naast hem op de bank neerlegde.

Amber glimlachte, blij dat hij haar niet raar vond om haar keuze. 'Het is echt een prachtig boek, maar je zou het moeten lezen om het te begrijpen,' zei ze met een glimlach tegen hem. 'Wat heb jij bij je?' vroeg ze toen met een hoofdknik naar de papieren die hij op de bank legde. Ze was oprecht geïnteresseerde.

Jonathan knikte, "Ik zal het onthouden." als hij weeer en keer in de bieb was of iets dergelijks dan zou hij er naar opzoek gaan. Tenminste als hij het zou onthouden, hem kennende was hij de titel binnen de korste keren alweer vergeten. "Oh tekst die ik zou moeten leren." zei hij met een knikje opde papieren.

Amber glimlachte nog steeds. 'Zou je dan niet moeten leren?' voreg ze toen zachtjes. Ze widle niet dat hij ging leren, maar ze widle hem ook niet van zijn werk afhouden. 'Anders wil ik je wel helpen,' zei ze met een gelimlach. Ja ze wilde hem helpen, ze wilde altijd iedereen helpen, vergat daardoor zichzelf nog wel eens.

Jonathan trok even een gezicht. "Eigenlijk wel." antwoorde hij op de vraag of hij zou moeten leren. "Maar het is rond een uur of 12, weet niet of je daar wel zin in hebt. Ik weet wel betere dingen te doen." hij bedoelde er niks dubbelzinnigs mee, dat was ook wel aan zijn toon en gezichtsuitdrukking te zien.

Amber glimlachte, natuurlijk wist zij ook wel betere dingen om te doen. Maar ze kon hem net zo goed eventjes helpen. Ze stak haar hand uit om het script te krijgen. 'Zolang jij niet met betere ideeën komt ga ik je gewoon helpen,' zei ze met een glimlach. Ze was vandaag best wel vrolijk, mede dankzij het feit dat ze had gewinkeld. Dat maakte haar meestal vrolijk.

Jonathan lachte, Wat jij wilt." zei hij terwijl hij het cript aangaf. Het was niet echt een lastig deel, gewoon een grote groep in een school hal. Natuurlijk was er wel drama, maar daar had zijn personage nauwelijks wat mee te maken, of alleen om wat commetaar op te geven.

Amber las een klein deel door om te kijken waar het over ging. 'welke rol speel jij?' vroeg ze hem toen. Zo kon ze de tekst van zijn tegenspeler of speelster voordragen en kon hij antwoorden. Ze glimlachte lief naar hem, ze vond het leuk om hem te helpen, en zijn lach klonk prettig. Ze hoogte deze vaker te horen dan deze ene keer. Iets in haar lichaam maakt haar scherp, liet haar proberen zich van haar beste kant te laten zien.

Hij wes op de tekst die gehiglight was "Die" glimlachte hij naar haar. Het was niet de grootste rol van het stuk, maar dat maakte niet heel erg uit. Zolang hij de tekst maar kende. Dat was over het algemeen het belangsrijkste.

Amber las een stuk van de tekst hardop voor, dit was de tekst van zijn tegenspeelster. Ze was echt een verschrikkelijke actrice, ze kon het gewoon totaal niet. Dus het werd gewoon een stuk voorgelezen tekst zonder enige toneelspel. Ze keek Jonathan glimlachend aan en wachtte tot hij zijn tekst zou zeggen.

Jonathan luistrede naar de tekst van Amber, er zat geen spel bij, maar dat was ook niet echt nodig, het ging voornamelijk erom dat hij de tekst zou kennen. Kort dacht hij even na, waarna hij reageerde op de zin. Misschien niet letterlijk wat er stond, maar wel in de goede richting.

Amber glimlachte. Het was prettig om naar zijn stem te horen. De klanken van zijn stem stelde haar gerust. 'Perfect,' zei ze met een glimlach. Het was inderdaad niet precies wat er stond, maar het kwam ontzettend dicht in de richting. Ze las de volgende zin op en keek hem met afwachtende twinkelende ogen aan. Ze vond hem leuk. Al gaf ze dat zelf niet toe.

Jonathan glimlachte toen hij de zin goed bleek te hebben. "Oké dit word al lastiger." zei hij toen ze de volgende zin opgelezen had. Het was een redelijk simpele dialoog met niet echt onverwachte wendingen waardoor het juist lastig te onthouden was, mdat er niet opvallende punten in stonden. Uiteindelijk wist hij de tekst toch nog redelijk foutloos op te zeggen.