De haardkamer

Een van de enige een beetje ouderwetse kamers. Hij heeft een stenen vloer, en recht voor je als je binnen komt, zoals de naam ook al zegt, een grote open haard. Het is een redelijk grote ruimte, er staan ook wat tafeltjes, en bij het vuur staan een paar grote fauteuils en er is een groot raam met uitzicht over het schoolterrein. Als de haard aan is is het er erg gezellig, en vaak zitten er wel wat mensen, gewoon omdat het een fijne plek is om af te spreken, of gewoon even wat huiswerk te doen. Het vuur wordt bijna altijd 's avonds aan gedaan, en als het echt koud is, soms wel vaker, waardoor het dan ook een fijne, warme plek is.

Regels: Niet te luid schreeuwen en geen rotzooi maken.
Personen: Een stuk of tien, het is er ook weer niet te groot.

Dennis had nu al een gedeelte van de school bekeken, maar in de haardkamer was hij nog niet geweest. Het was een knusse kamer en aangezien het buiten regende was het heel fijn dat de haard brandde. Hij had een spelletje levensweg meegenomen en hoopte dat er iemand was met wie hij het kon spelen. Hij verveelde zich een beetje dus hij begon vast met het opbouwen van het spel.

Lauren zat op een zitzak voor de openhaard. Ze zat met haar BlackBerry te spelen, een beetje met mensen te pingen enzo. Opeens werd ze gebeld, het was haar moeder. "Hoi Mam" zei ze terwijl ze opnam. Ze was blij ze had haar moeder ook al zo lang niet meer gesproken. "Hoe is het?" vroeg ze haar terwijl ze een beetje met haar vinger door haar haren draaide.

Dennis schrok op van zijn spelletje. Er zat een meisje voor de haard. Ze telefoneert met haar moeder. Ze heeft een goede band met haar moeder dat kon hij horen. En ze hadden elkaar lang niet meer gesproken; wat je wel niet allemaal uit een stem op kon maken. Plotseling miste Dennis zijn ouders en broertjes en zusjes best wel, hij zette het van zich af en gooide een van de levensweg autotjes naar het hoofd van het meisje bij wijze van uitnodiging.

Lauren was druk in gesprek toen ze opeens iets tegen haar hoofd voelde. "Auw fu..." zei maakte haar zin niet af, bedenkend dat ze met haar moeder aan het praten was. "Doei mam, ik moet gaan" haar moeder zei ook gedag en hing op. Lauren stopte haar mobiel in haar zak en pakte het autootje op. Ze lachte even. "What the hell" zei ze lachend terwijl ze hem het autootje teruggaf.

"Zin in een potje? Het weer is er niet naar, maar anders had ik je uitgenodigd voor een lange boswandeling." grapte Dennis terwijl hij op de grond ging zitten met het spelbord voor zich.

Lauren keek hem even raar aan, was hij gek geworden of zo? Nou ja, ze had wel zin in een spelletje. "Hoe moet het?" vroeg ze hem, terwijl ze ook bij het bord ging zitten. Snel pakte ze een elastiekje van haar pols en deed hem om haar haren heen. Gelukkig deed deze jongen niet overdreven slijmerig, zoals de meeste anderen.

Hij snapte dat het meisje raar keek, die uitwerking had hij wel vaker op mensen. Maar hij kon het wel waarderen dat ze het toch zo goed opvatte. "Iedereen heeft een leven, en in het leven moet je keuzes maken, die staan op de vlakjes. Bijvoorbeeld gaan studeren of niet, uiteindelijk gaat het erom wie het beste pensioen heeft of zoiets. Welke kleur auto wil je?" Zei hij. Hij vond het wel leuk dat het meisje zonder veel aarzeling gewoon meedeed.

Lauren lachte. "Oké, het komt er dus op neer dat het leven een spelletje is" zei ze en ze gooide de dobbelstenen. "Vier" zei ze. "Wat moet ik nu doen?".

Dennis grinnikte "precies! Nu moet je kiezen of je wilt studeren of dat je meteen wil gaan werken?". Dit meisje had wel humor. Ergens vond hij levensweg niet eens zo'n raar spel. Eigenlijk is het leven toch ook een soort spelletje, tot op een bepaalde hoogte vond hij. Het meisje had mooi haar viel hem op, en ook zeker geen verkeerd lichaam.

Lauren knikte. "Ehhm, ik ga denk ik voor meteen werken. Zou ik in het echt ook doen" zei ze met een glimlach. Opeens kwam er een jongen aan. Hij zag er niet verkeerd uit, maar ze kende hem niet. "Hoi, mag ik misschien je nummer?" vroeg hij haar, Dennis compleet negerend. Lauren lachte, deze jongen had lef. "Tuurlijk" zei ze en ze gaf hem haar nummer, waarna hij wegliep. "Sorry hoor" zei ze verontschuldigend tegen Dennis.

Dennis begon heel hard te lachen. Wat een geweldig persoon, niet moelijk doen, gewoon handelen. "hé als je toch bezig bent, ik wil je nummer ook best, hoe heet je eigenlijk?" zei hij nog nagrinnikend.

Lauren lachte met hem mee. "Ik ben Lauren, en jij?" vroeg ze hem. Waarna ze haar mobiel uit haar zak pakte en een foto van hem maakte. Ze moest wel een foto bij de nummers hebben, anders wist ze echt niet meer wie wie was. Ze gaf hem even haar nummer en had haar mobiel klaar om die van hem in te voeren.

"Dennis, aangenaam" knipoogde hij. En hij gaf haar zijn nummer. "maar hé, ik ben aan de beurt" Dennis verzette zijn auto vijf plaatsen vooruit. En hij besloot ook te gaan werken. "Ik zal in het spel geen dingen doen die ik anders ook niet zou doen, zoals zo iets onzinnigs als leren en school"

Snel programmeerde ze hem in haar telefoon en stopte de blackberry weer in haar zak. "Ja, echt hè. Waar hebben we school voor nodig? Ik vat het niet" zei ze met een lachje, het liefst zou ze de hele dag feesten en helemaal niet naar school gaan.

"Hé vraagje, ik heb gehoord dat er ergens een feest is vanavond, weet je daar meer van?" vroeg dennis terwijl hij keek hoeveel Lauren gedobbeld had. Hij mocht dit meisje graag, qua gedrag had ze wel iets weg van zijn oudste zus (die dan wel twee jaar jonger was dan hij). Hij hield ervan als hij herinnerd werd aan zijn familie thuis in Alabama.

Lauren knikte. "Tuurlijk heb ik daarvan gehoord, iedereen heeft het erover. Nou ja, al mijn vrienden" zei ze met een lachje. Niet al haar vrienden waren zoals zij, maar ze kwamen wel in de buurt. Allemaal gek van feesten. "Het is een paar straten hier vandaan" zei ze waarna ze dobbelde.

"Cool, ik ben nieuw hier, dus vrienden zijn een beetje ver te zoeken." Zei Dennis, niet dat hij er erg over inzat, nieuwe vrienden kon je overal maken, dat was geen probleem, het was alleen jammer dat hij zijn oude vrienden nu moest missen. Dennis viste zijn BlackBerry uit zijn zak en stuurde een smsje naar Lauren.

Lauren keek naar zijn smsje, lachte en stuurde iets terug. "Mijn sociale leven is echt te groot" kreunde ze, alleen het was natuurlijk helemaal geen probleem, behalve dat ze alweer super veel ping berichtjes had. "O, jij hebt ook een bb, mag ik je ping?" vroeg ze hem met een glimlach die de meeste jongens deed smelten, kijken of hij er tegen bestand was.

Dennis glimlachte terug, met een glimlach waar al veel meisjes ingetrapt waren. "Je glimlach lijkt precies op die van mijn zusje!" Grinnikte hij, " Wat wil je? Ze gebruikte die glimlach altijd alleen om snoep van me te stelen of een vervalsing van mijn ouders handtekening" Hij dobbelde zes en moest nu trouwen, of hij wilde of niet.

Lauren schoot in de normale lach. "Sorry, wou even kijken of je er tegen kon" zei ze en ze dobbelde weer. "Haha, ik heb nu een kind" zei ze met een lachje, en ze plaatste een roze poppetje in haar auto. Waarna ze de dobbelsteen aan hem gaf en op haar handen leundenen haar ellebogen op tafel zette.

"Kijken of ik waar tegenkon?" vroeg Dennis, alsof hij het niet gemerkt had. Hoeveel jongens zouden dit meisje al gezoend hebben, vroeg hij zich af, alleen op basis van die glimlach. Misschien was ze wel lesbisch, zou in principe kunnen. "Zijn jullie met veel thuis?" gaf hij nog als reactie op het spel. Hij dobbelde en plaatste een derde poppetje in zijn auto.

"Niks" zei ze onschuldig, maar ze lachte hetzelfde naar hem en keek hem in zijn groen/blauwe ogen. "Ik heb een grote broer, hij is echt mijn beste vriend, ik mis hem wel. En ik heb natuurlijk mijn ouders" zei ze, maar zonder haar blik van hem af te houden. Kijken of het lukte om hem helemaal gek te maken. Eigenlijk was hij er te lief voor, alleen hij kon vast wel tegen een grapje.

Dennis speelde het spelletje mee. Hij bleef haar aankijken. Eens zien wie er zou willen met dit spelletje. "Ik heb vier jongere broers en vijf jongere zussen. En natuurlijk mijn ouders dan. Ik mis hen wel, ik kon goed met allemaal opschieten en het was altijd zo gezellig druk in huis, hier is het maar stil." zei hij, terwijl hij haar de allerliefste glimlach schonk die hij had.

Lauren was even helemaal overdonderd toen hij zo terugkeek, maar herstelde zich snel en glimlachte weer terug. "Wat vervelend voor je" zei ze met zorgzame stem en ze keek even serieus maar lachte toen weer naar hem. Hij was echt leuk, en vreselijk schattig. "Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg ze hem.