De haardkamer

Zo'n zorgzame reactie had hij niet van haar verwacht. Ze was leuker als hij dacht en ze was ook beter in dit spelletje dan hij ooit bij een meisje gezien had. "17, jij?" vroeg hij terwijl ze elkaar nog steeds in de ogen staarden.

Lauren lachte. "Ik ook" zei ze en ze schoof de dobbelstenen naar hem toe, waarbij ze zijn hand even aanraakte. Ze glimlachte weer de glimlach naar hem, hij had tot nu toe nog geen effect gehad, maar misschien kwam het nog wel.

Toen haar hand de zijne raakte pakte hij die heel even vast. Soms wilde dat wel helpen. Eens zien hoe ze hierop zou reageren! Hij moest wel zeggen dat dit anders was dan de andere meisjes met wie hij geflirt had. Want dat was wel wat hij deed. Flirten en hij probeerde dat ook niet te verbergen. Maar zij flirtte net zo hard terug. "Met hoe veel jongens heb je gezoend?" vroeg hij, om haar in verwarring te brengen en om haar duidelijk te maken dat hij precies hetzelfde deed als zij.

Lauren lachte naar hem. "O, dat wil je niet weten, en zelfs als je het wil weten, zou ik het niet weten" zei ze en ze keek hem met lachende ogen aan, dit was echt grappig. Hij leek zo lief, maar eigenlijk was hij gewoon aan het flirten, nou ja, dat kon zij natuurlijk ook. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, waardoor haar lange, zwarte, maar wel natuurlijk wimpers goed uitkwamen.

Lauren was een mooi meisje, met goede flirttechnieken. Maar ergens hoopte zelfs Dennis op iets meer dan alleen flirten. Bij dit meisje dat zoveel op hem leek. Dat was gevaarlijk, heel gevaarlijk, want hij wist hoe mensen reageerden die zich er te erg in mee lieten slepen. Toen Lauren knipperde met haar ogen zag hij pas dat ze eigenlijk heel bijzondere ogen had, iets wat op het eerste gezicht niet zo speciaal was kon opeens van heel groot belang zijn, wist hij. "Gok eens?"

Zullen we ze een stelletje laten worden? Ik vind ze echt heel cute samen (:
---------------

Lauren dacht even na. "Ik ga nogal vaak naar feestjes, vind ik leuk. Meestal zoen ik dan wel met een paar jongens. nou ja, ze zoenen mij, maar meestal zoen ik wel mee" zei ze met een ondeugend lachje. "Maar ja, ik ben bi, dus heb ook wel met meiden gezoend" zei ze er nog even bij, anders schrok het hem misschien later af, het was maar beter om het nu meteen te zeggen, en te hopen dat hij er niks tegen had.

helemaal mee eens
_______________________
"haha handig om te weten! En maak je er maar niet druk over, ik ook (;" Glimlachte hij, omdat hij wist dat er veel mensen waren waarbij dat dus echt niet kon. Hij vond dat jongens moeilijker te pijlen waren. Maar bij Lauren maakte hij een uitzondering. Ze was wel echt leuk...

Lauren knikte. "Mooi zo. Dan weten we dat ook weer". Ze bedacht opeens dat ze het spel helemaal vergeten waren, maar het maakte haar niet zo veel uit, ze besteedde veel meer aandacht aan het feit dat hun handen heel dicht bij elkaar lagen, en bij het idee dat ze maar een paar centimeter hoefde te overbruggen om die van hem vast te pakken kreeg ze kriebels in haar buik. Was ze verliefd? Ze wist het niet zo goed, maar ze had wel het gevoel dat het in de buurt kwam. Ze pakte zijn hand vast, wel een beetje bang voor zijn reactie.

Toen Lauren zijn hand vastpakte schoot er een siddering door zijn hele lichaam. Dat was gek! Wat was dat? Een kriebeltje in zijn buik kietelde hem. Toen hij Lauren na een korte pauze weer aankeek stonden zijn ogen angstig. Hij was nooit bang, maar als hij het toe moest geven was hij wel een beetje bang voor dat gevoel, wat was het eigenlijk? Eigenlijk voelde het wel goed. Hij glimlachte naar Lauren en kneep zachtjes in haar hand. Toen boog hij, ookal was hij voor het eerst in zijn leven bang om iemand te verliezen, langzaam naar haar toe om haar te kussen. Hij deed het teder, iets wat hij ook nog even moest uitproberen, aangezien hij niet heel fijngevoelig was.

Lauren glimlacht naar hem en opeens voelde ze zijn lippen op die van haar. Ze schrok er een beetje van, maar vond het ook wel fijn en zachtjes kuste ze hem terug. Ze hoorde geluiden uit de rest van de kamer komen maar schonk er geen aandacht aan. Zachtjes trok ze terug, wist niet hoe ver hij wou gaan. Ze glimlachte naar hem en beet op haar onderlip. Dit was heel anders dan alle andere jongens die ze gezoend had, ze had hierbij echt wat gevoeld, en dat was anders niet zo.

Verlegen(?!) sloeg Dennis zijn ogen neer. Ze wilde toch niet zo graag als hij gehoopt had, daarvoor had ze zich veel te snel teruggetrokken. Een beetje teleurgesteld glimlachte hij voorzichtig naar haar. Hij was bang dat ze hem nu af zou wijzen, dus hij zei niets. Hij was echt bang...

Toen Lauren zijn blik zag schrok ze, hij zag er bang uit. Ze legde haar hand in zijn nek en boog nog een keer naar voren, pech als hij niet wilde, dan moest hij maar terugtrekken en ze zoende hem weer, iets heftiger deze keer.

Dennis voelde een blije prikkel in zijn buik toen Lauren hem opnieuw zoende. Hij zoende meteen vol terug en trok haar nog dichter naar zich toe. Ze zat nu zo ongeveer bovenop het spel. Hij ging met zijn handen door haar prachtige haar. Al zijn angsten ebden weg. Hij was met haar.

Lauren sloot haar ogen en zoende hem zachtjes, bang om iets verkeerd te doen. Normaal had ze daar totaal geen last van. Ze trok hem iets dicht naar zich toe, het kon haar niks schelen dat ze half op het spel zat. Toen ze even losliet om op adem te komen keek ze om zich heen, bijna iedereen staarde. Ze bloosde een beetje en stond op, maar liet zijn hand niet los.

Hij liet zich door haar omhoog trekken. Het interesseerde hem geen bal dat de anderen staarden. "Waar een spelletje levensweg al niet goed voor is." fluisterde hij in haar oor, waarnaar hij haar zachtjes op haar wang zoende. Ze was mooi, lief en, naar hun ineenverstrengelde handen te oordelen, helemaal van hem.

Lauren lachte met hem mee. Ze bukte en pakte het autootje wat hij naar haar hoofd had gegooid. Toen stopte ze het in haar zak. "Die bewaar ik voor altijd" fluisterde ze in zijn oor en ze lachte zachtjes, alleen voor hem hoorbaar. Ze boog weer naar achter. "wat gaan we nu doen?" vroeg ze hem.

"heb je honger?" vroeg Dennis verlegen. Hij wilde haar bekoken, haar eens flink verwennen. Hij zou eens iets normaals maken. Hij wilde haar echt leren kennen en niet alleen oppervlakkig. Hij wilde speciaal zijn, en niet een van velen...

Toen hij dat zei dacht Lauren even na. "Ja, eigenlijk wel" zei ze met een glimlach. "Is dat je talent?" vroeg ze hem. Ze schrok dat ze dat niet wist, maar het was ook goed, ze waren niet voor elkaar gevallen voor elkaar talent, maar gewoon om wie ze waren.

"Nee" zei hij terwijl ze de ruimte uitliepen "wat is het jouwe?" Eigenlijk vond hij het leuk dat ze het niet wisten, het was niet nodig. Hij zou het durven laten zien bij haar en daar was hij blij om. Ergens was hij nog steeds een beetje bang voor haar, maar zijn gevoel was veel sterker. Hij kon het niet laten haar nog één keer te zoenen.

Lauren stond stil om hem terug te zoenen. Ze genoot van het gevoel, het leek alsof er duizenden elektrische schokjes haar lichaam inkwamen via haar lippen. Haar hand legde zin zijn nek, de ander hing een beetje doelloos naast haar heen en weer te zwaaien.

Adam zat in een van de fauteuils te wachten op Flavio, hij had iemand nodig om bij uit te huilen en de oren van het hoofd te klagen. Zijn hart lag in duizend stukjes omdat het kleine stukje van zijn gedachten dat toegaf aan zijn liefde voor Flavio niet groter wilde zijn en het overheersende gedeelte in plaats van het gedeelte dat 'over zijn oren' op Lauren was.

Flavio liep binnen met zijn telefoon in zijn hand. "I got your text." Was alles wat hij zei voor hij naast Adam in de stoel ging zitten, dat paste nog maar net, klein zijn had dan toch ook voordelen, en sloeg zijn armen om zijn bestie heen. "Ik weet hoe kut je je nu voelt." Zei hij als een soort van medeleven, dat hij zich zo voelde door Adam liet hij maar even weg. Het deed hem nog steeds pijn van binnen dat die liefdesverdriet had om een meisje, en niet om hem.

"Well you didn't text me back..." Zei Adam met een halve glimlach om de A Very Potter Sequel quote. Hij haalde zijn neus op, die was gaan lopen van het huilen waar hij zich de hele dag mee bezig had gehouden. "Ik kan het gewoon niet geloven..." zei hij met gebroken stem en hij begon weer te huilen, waarna hij zich in de armen van zijn bestie begroef.

Flavio kniktte en liet Adam gewoon bij hem liet uithuilen. Hoe fout het ook was, hij vond het eigenlijk wel prettig dat Adam nu zo clingy was. "Hey Adam. HEt is vrijdagavond, waarom gaan we niet iets leuk doen om je aandacht van haar af te leiden." Hij schonk zijn bestie een opbeurend glimlachje.

Adam knikte "Maar het is onmogelijk, ik heb geprobeerd Harry te lezen en zelfs dat helpt niet, zelfs AVPM kan me niet meer laten glimlachen..." zei hij naar waarheid, al klonk het vrij hopeloos en overdreven, iedereen moest lachen om AVPM, zeker zo'n potterhead als Adam.