Een heel dicht en groot bos

Dennis stond aan de ingang van het bos. Hij hoopte dat Lauren zijn smsje gehad had. Hij had een grote mand in zijn linkerhand en in zijn andere hand had had hij zijn BlackBerry, wachtend op een smsje van Lauren voor het geval ze niet zou kunnen. Het was eigenlijk al donker, maar dat was juist de fun erachter. Hij hoopte dat er geen leraren of andere mensen langskwamen, want dan had hij een probleem. Als Lauren nou eindelijk maar eens kwam!

Lauren keek over haar schouder, hopend dat niemand haar volgde. Ze vond het een beetje eng zo in het donker, maar was ook benieuwd wat Dennis van plan was. Toen zag ze hem opeens staan. Ze rende naar hem toen en sloeg haar armen om zijn hals. Ze gaf hem een klein kusje in zijn nek en keek hem stralen aan. "Dus, wat was je van plan?" vroeg ze hem.

"Wacht jij maar eens af!" fluisterde hij met een enge stem lachend in haar haren. Hij pakte haar bij haar hand en trok haar mee het bos in. Beschermend legde hij een arm om haar heen. Een zaklamp verlichtte het stukje bos voor hen,maar er was niet veel te zien, omdat de bomen zo dicht op elkaar stonden. Ergens maakte een uil geluid en hij voelde Lauren ineen krimpen.

Lauren schrok van elk geluidje wat ze hoorde. Het was ook echt heel eng hier. Ze stapte op een takje en liet een klein gilletje horen. "ik vind het echt niet leuk hier" zei ze met een klein stemmetje. Het was niet zo dat ze niet van de natuur of van avontuur hield, het was alleen dat ze nogal bang was in het donker, maar dat zou ze Dennis natuurlijk niet vertellen.

Ahh wat was ze schattig als ze bang was. Lauren was helemaal niet zo het type om snel bang te zijn. Maar oh wat vond hij dat lief. Hij gaf haar spontaan een knuffel een een zoen op haar voorhoofd. Ze liepen nog een klein stukje door waarin Dennis Lauren strak tegen zich aan gedrukt hield, hopend dat dat wat hielp. Toen kwamen ze bij de open plek aan. Dennis had Kaarsen in een rondje om de plek heengezet een een kleed lag uitgespreid over de klamme bosgrond.

Lauren leunde met haar hoofd tegen zijn schouder. Toen ze bij de plek aankwamen ging er een warm gevoel door haar heen. "Wat lief van je" zei ze en ze drukte een klein kusje op zijn wang. Opeens leek het donker niet zo eng meer. Ze ging op het kleed zitten en keek hem met afwachtende ogen aan, benieuwd wat hij in petto had.


-----------
IK WIL OOK ZO'N VRIENDJE!!!

MEE EENS!
------------------------
Hij glimlachte naar Lauren. En haalde een grote schaal brownies tevoorschijn uit de mand. Een fles rosé (oké rare combi) en wat andere zelfgemaakte knabbeltjes. "Tadaa!" lachte hij. En hij plofte bij haar op het kleed. hij vond het helemaal niet erg om een keer een feestje te missen, en dat was nieuw voor hem.

Lauren lachte. "Ik hoop dat ze beter zijn dan die van mij" lachte ze en ze pakte een brownie van de schaal. "Ja, beslist beter" zei ze toen ze een hap had genomen. Dit was zo lief van hem, en de brownies waren heerlijk. Ze kon zich echt geen beter vriendje wensen.

"Dus," knikte hij "nu wil ik wel eens iets over het allerleukste meisje van heel Franklin High horen! Wat is je talent eigenlijk?" vroeg hij, grijnzend omdat hij dat niet wist.

Lauren glimlachte naar hem. "Ik ben hier aangenomen omdat ik zing. Maar ik speel ook een beetje piano en gitaar. En ik doe soms wat modellenwerk, ik ga niet naar castings toe uit mezelf, alleen als ze het vragen" legde ze uit en ze keek hem aan, benieuwd wat hij ervan vond.

Dennis begon heel hard te lachen. Heel hard. Hij kon er niets aan doen, maar hij kon niet stoppen met lachen: ze zong! Hij had een meisje dat zong!

Lauren keek hem een beetje raar aan en nam een hap van haar brownie. "alles goed?' vroeg ze hem sarcastisch, waarna ze een wenkbrauw optrok.

Hij lachte alleen maar harder: "Je zingt!" wist hij er proestend uit te brengen. Er helemaal niet overna denkend dat ze dat misschien niet al te goed op zou kunnen vatten.

Lauren voelde zich een beetje beledigd en keek hem aan alsof hij gek was geworden. "Als je het niks vind ga ik wel weg". Ze stond op en begon weg te lopen. Haar wangen brandde en het huilen stond haar nader dan het lachen.

"hé hé hé!" riep Dennis. En hij sprong achter haar aan. Hij greep haar arm beet. "Zo was het toch helemaal niet bedoeld!"

Lauren trok zich los. "Nou zo kwam het wel over, klootzak!" schreeuwde ze en ze rende het bos in. Toen pas bedacht ze dat ze niet op het pad liep, en bang was voor het donker, maar ze bleef rennen. Ze wou hem niet meer zien, met zijn stomme lach. En hij leek nog wel zo lief.

------
voîla, Roelien creëert drama (:

Dennis zag haar rennen. Maar hij was sportief en had haar zo ingehaald. Hij greep haar vast en drukte een kus op haar lippen. Als ze niet wilde luisteren moest ze maar voelen. Hij stopte al zijn gevoelens in die ene kus. Alles. Zijn angst haar te verliezen, en zijn hoop dat hij haar nooit meer los hoefde te laten.

Lauren trok zich los. Ze had hier nu geen zin in, als hij alleen wilde zoenen dan hoefde ze hem niet. "Luister. Je kan zeggen wat je wilt, maar het is nu even niet genoeg. Ik ga, en ik spreek je morgen wel weer" zei ze, met een kalmere stem dan ze verwachte. Ze had het gewoon even helemaal gehad en ze liep terug naar waar ze wist dat het pad was.

"Ik heb mijn facebook status veranderd" riep Dennis nog achter haar aan. En iedereen die Dennis een beetje kende wist dat dat nog nooit gebeurd was. Ookal had Dennis al heel veel vriendinnetjes gehad. Dennis merkte niet eens dat er een traan over zijn wang liep. Hij was bang. Zo bang, bang dat ze nooit meer met hem zou willen praten, ookal was het helemaal niet gemeen bedoeld.

Lauren liep boos het bos uit, en ging rechtstreeks naar bed toe.

END MEET

New
~~

James liep het bos in. Het was ongeveer vijf uur 's middags en hij wilde even uit de school ontsnappen. Soms had hij even behoefte om na te denken op een stille plek, waar niemand hem kon storen. Hij kwam hier vaker en na vijf minuutjes had hij al zijn klimboom gevonden. Snel een behendig klom hij naar boven en bleef op een tak zitten die over het wandelpad hing. Nu pas voelde het veilig om te huilen, omdat niemand hem zou storen. De tranen stroomden over zijn wangen, en hij huilde over alles. Zijn vader, zijn moeder eigenlijk zijn hele leven".

Evy liep stilletjes door het bos. Ze had geen tas meegenomen, helemaal niets, iets wat ongebruikelijk voor haar was. Het was stil, en dat vond ze fijn. Ze hield niet erg van de drukte op school, en dus probeerde ze vaak te ontsnappen, zowel buiten als binnen. Ze stond even stil, en toen hoorde ze het. Een zacht geluid. Als iemand die huilde. Ze kreeg een serieuze uitdrukking op haar gezicht, en luisterde iets beter, maar probeerde zelf zo weinig mogelijk geluid te maken. Ze liep iets dichterbij, en toen zag ze het. Een voet, bungelend uit een boom. Ze keek omhoog. Ze zei niets, liep iets dichterbij, zo stil mogelijk, en ging aan de voet van de boom zitten, zonder een woord te zeggen.

James hoorde het meisje niet, maar merkte wel dat het vreselijk stil was. Hji zette een liedje op maar merkte dat dit niet slim was geweest, want door de tekst werd het alleen maar erger. De tekst beschreef zo goed wat hij voelde en hij kon er niks aan doen dat hij het helemaal afluisterde, hij kon het gewoon niet afzetten.

https://www.youtube.com/watch?v=3X8gnsEMgUk

Evy hoorde hoe de zachte geluiden luider werden, en ze keek omhoog. Ze wilde niets zeggen, maar wist niet zo goed wat ze het best kon doen. Ze hoorde heel zacht de tekst van een liedje, en ze luisterde even, stond toen op, en liep naar een dichtbijzijnde boom, terwijl ze probeerde zo min mogelijk geluid te maken, klom daar voorzichtig maar best behendig in, zocht een goede tak uit, en koos er uiteindelijk een die dicht bij de tak van de jongen hing en die stevig genoeg was. Ze ging daar zitten, met haar rug tegen de stam, slikte een keer, en bekeek de jongen toen. Ze kende hem niet, ze had hem nog nooit gezien. Aan de ene kant wilde ze er voor hem zijn, ook al kende ze hem niet, en aan de andere kant wilde hij misschien gewoon alleen gelaten worden met zijn verdriet.