Een heel dicht en groot bos

James zag het meisje nu pas. Gegeneerd zette hij de muziek uit. Kon hij dan echt helemaal nergens alleen zijn? Vreselijk. Hij keek het meisje aan, maar zie niets. Zijn blik was gemeen en zijn ogen waren allemaal al van zijn gezicht afgevallen.

Evy's gezicht veranderde niet van zijn gemene blik. Hij vond het waarschijnlijk erg genant dat ze hem had gezien. Dat vonden de meeste jongens, maar ze trok zich er niet zo veel van aan, dat liet ze in ieder geval niet zien. Ze bleef hem aan kijken, niet gemeen, zoals hijzelf, niet onaardig, maar ook niet echt meelevend, aangezien jongens dat gewoonlijk ook vreselijk vonden. Ze had een normale, niet helemaal uitdrukkingsloze blik in haar vreemde, lichte ogen. Ze wilde hem laten merken dat hij niet moest proberen om haar wijs te maken dat hij zo ontzettend gemeen en stoer was.

James zag haar kijken en wendde zijn blik af. Als ze daar lekker naar hem zou willen kijke moest ze het zelf weten, hij liet zich niet wegjagen. Hij pakte zijn Ipod weer en begon angry birds te spelen. Het was een grappig spel, maar hij was nog niet compleet afgeleid van het meisje naast hem.

Evy ging iets verzitten, maar was nog niet van plan iets te zeggen. Hij moest vooral zo blijven doen als hij dat wilde. Maar als hij besloot wat normaler te gaan doen was ze er. Ze wist niet of hij dat ooit ging doen, maar, net als hij, liet zij zich niet weg jagen. Ze nam de jongen een tijdje in zich op, bekeek hem, met haar hoofd een beetje schuin, half geinteresseerd, half voorzichtig. Ze keek niet weg toen hij naar haar keek, maar wendde op een gegeven moment haar blik af, keek naar beneden. Ze herinnerde zich hoe ze vroeger hoogtevrees had gehad, maar nu zeker niet meer. Ze was niet meer bang voor dat soort dingen.

James keek weer geërgerd opzij. "Ga je nog iets doen, of alleen maar zo zitten?" vroeg hij haar met opgetrokken wenkbrauw. Hij ging iets comfortabeler tegen de boomstam zitten en keek haar aan.

Evy trok alleen haar wenkbrauw op bij zijn koele toon, maar antwoordde toen. 'Ik heb geen idee.' Zei ze, niet echt koud, maar ook niet vriendelijk. Ze hield zijn blik vast, zorgde dat hij die niet kon afwenden. Haar gezicht was uitgestreken, en liet niets los.

James voelde zich gevangen in haar blik, en kon niets ander doen dan haar aan blijven kijken. "Nou, misschien is het wel slim, het is wel saai hier" zei hij dus maar.

'Het is hier rustig.' Reageerde Evy kalm, en met een heldere stem. 'De drukte op school vindt ik een stuk saaier.' Voegde ze er verklarend aan toe. Ze glimlachte heel kleintjes, waarbij haar lippen een beetje omhoog krulde, maar die glimlach bleef niet al te lang op haar gezicht staan.

"Oké, je hebt gelijk. Daarom ben ik ook hier. Iedereen op school is zo normaal, en ik ben gewoon op zoek naar bijzondere mensen" zei James, compleet naar waarheid. Misschien was hij dan zelf wel fake, hij haatte die domme mensen op school soms echt heel erg.

'Ik weet niet of ik degene ben die je zoekt.' Zei Evy, naar waarheid. Niet omdat ze daarmee wilde zeggen dat ze zo normaal was, maar niemand had haar ooit verteld of ze speciaal was, om welke reden dan ook. En dan bedoelde ze een positieve reden, niet, zoals de kinderen op school vroeger altijd zeiden: vreemd. Ze glimlachte een beetje wrang in het niets, maar keek de jongen toen weer aan.

James keek haar even aan. "Volgens mij wel" zei hij met een glimlach. Dit meisje was ook anders, een echte vriendin, niet zo iemand die alles zou doen om geheimen van je door te kunnen vertellen, of je hart te breken.

Evy keek verwonderd naar hem op. Ze zei niets, maar haar ogen vertelden genoeg. Ze zei even niets, terwijl ze over die woorden nadacht. Ze keek hem een tijdje aan, terwijl ze bedacht hoe de jongen zo snel was veranderd van die kille jongen tot de jongen die een stuk aardiger tegen haar was, en ze glimlachte flauwtjes.

James glimlachte terug en staarde weer voor zich uit. Toen stond hij op en liep voorzichtig over de takken, maar hield zich goed vast. Opeens stond hij voor Evy en ging zitten. "Hoi, ik ben James by the way" zei hij lachend.

Evy schoof iets opzij, zodat James iets makkelijker kon gaan zitten. 'Mijn naam is Evy.' Vertelde ze hem. 'Aangenaam.' Ze glimlachte iets meer nu. Ze keek even voor zich uit, en draaide zich toen deels om naar James. Ze zag een paar sporen van de tranen over zijn wangen, maar zei er niets over.

"Aangenaam" zei hij tegen haar en hij glimlachte nog een keer. Hij blies even in zijn handen, het was niet erg warm hier, en hij was blij dat hij zijn jas aan had.

Evy trok haar open jas iets dichter tegen zich aan, maar ze was nou eenmaal een beetje een koukleum, en dus werd ze niet zo snel warm in dit frisse weer. Om het gesprek een beetje op gang te houden vroeg ze hem: 'En waarom zit jij hier?' Vroeg ze, en daarmee bedoelde ze niet hier, op deze tak, aangezien ze dat deels wel kon raden nu, maar meer op de school zelf.

James glimlachte even. "Ik acteer, en ik zing soms" zei hij eenvoudig. "En jij?" vroeg hij haar. Ze wast vast een dichter, of een muziekant of zo.

Evy glimlachte een beetje. 'Ik schrijf.' Vertelde ze James. Dat had hij waarschijnlijk niet verwacht, aangezien er niet zoveel schrijvers waren op school. Ze had nog geen andere schrijver ontmoet sinds ze hier was, en dat was nu al een tijdje.

"Dacht ik al" zei hij bedenkelijk, in gedachten verzonken. Zijn handen tekenden figuurtjes op de boomstam en hij glimlachte een beetje in zichzelf. Zijn haren waaiden een beetje in de wind en zijn neus was een beetje rood van de kou.

Evy keek hem even bedenkelijk aan. 'Echt?' Vroeg ze. 'Dan ben je de eerste.' Ze glimlachte niet erg vreugdevol. Ze luisterde even naar de stilte van het bos, en keek James toen nog even aan. 'Was je hier nog voor een speciale reden?' Vroeg ze, met een blik op het bos om hen heen. Ze vroeg het niet opdringerig, maar rustig, en helder.

"Soms wil ik gewoon even ontsnappen aan..nou ja, een heleboel" zei hij zachtjes. "Dan ga ik hierheen, zodat ik even alleen kan zijn en een beetje na kan denken". Zijn antwoord was simpel. "En, ik zei al. Je bent bijzonder. Maar waarom was jij hier?" vroeg hij haar zachtjes.

'Ik begrijp het.' Zei Evy, met een klein glimlachje. Evy keek James een tijdje aan, en haar hand gleed naar het gouden kettinkje met de kleine zandloper eraan, en draaide die een tijdje om en om. Toen zuchtte ze, en antwoordde ze, zachter dan normaal, maar nog steeds helder: 'Ik was hier, omdat ik me hier meer thuis voel dan ik me ooit op een andere plek heb gevoeld.' Thuis waren haar ouders oke, maar ze hielden meer van haar zussen, op school werd ze gepest, en zelfs hier, op deze nieuwe school wist ze haar weg nog niet helemaal te vinden. En ze was bang, zo bang dat ze haar weg nooit zou vinden, dan mensen haar zouden gaan buitensluiten, zoals vroeger altijd gebeurde. Ze wendde even haar blik af, en er stond nu geen glimlachje te lezen op haar gezicht.

James' glimlach vervaagde. Hij leunde naar haar toe en gaf haar een knuffel. Hij zag dat er eits met haar was, maar vroeg er niet naar. In plaats van dat fluisterde hij in haar oor ."Hé, het komt wel weer goed"

Evy was even zo ontzettend overdonderd dat ze alleen maar kon zitten. Ze keek James even verward aan, maar toen verdween de verwarring groten deels, en veranderde die in dankbaarheid. Ze deed haar mond open om wat te zeggen, deed hem toen weer dicht, keek even voor zich uit, en richtte zich toen weer tot James, met een kleine, lieve glimlach op haar gezicht. 'Bedankt.' Fluisterde ze, net hard genoeg voor hem om haar te horen.

James pakte haar hand en bleef zo zitten, een beetje door de bladeren heen turend naar alles wat er in de rest van het bos gebeurde. Zijn ogen vielen een beetje dicht, hij was ook zo moe soms, en hij geeuwde zachtjes.