Een heel dicht en groot bos

NEW
~~

Lauren zat tegen een grote dikke boom die naast het pad stond. Ze hoopte niemand tegen te komen, want daar had ze dus echt géén zin in. Ze zag er slecht uit, slechter dan normaal, dan was ze wel goed in het camoufleren van haar slaaploosheid. Haar haren hingen los over haar schouders en kwamen bijna tot haar middel. Vandaag had ze een keer niet gekozen voor de felrode lippenstift, alleen maar wat simpele mascara. Hierdoor kwamen haar ogen en huidskleur mooi uit maar zag je hoe droog haar lippen waren, en hoe groot de wallen onder haar ogen door de slaaploosheid.

Arianne liep door het bos. De laatste tijd was ze steeds vaker in het bos te vinden, het maakte dat ze kon vluchten voor alles wat haar pijn had gedaan. ze was alleen, iets wat ze heerlijk vond. Haar team van stylisten en pr mensen had ze vier maanden vrij gegeven. Ze wilde alleen zijn, wilde alles comotie rond alles niet. Haar ogen waren rood gezwollen, haar gezicht was zonder make-up nog steeds mooi. Alleen zag je de vermoeidheid ervan af druipen, de pijn.

Lauren zag het meisje aankomen en probeerde weg te kruipen zodat ze niet zichtbaar was. Het meisje zag eruit hoe zij zich voelde, één grote puinhoop. Bij Lauren mocht het dan misschien niet goed te zien zijn, omdat ze nog steeds mooi was, toch voelde ze zich echt belabberd, en ze had nergens meer lol om. Toen het meisje dichterbij kwam stond ze toch maar op. Het had geen zin om hier te blijven zitten en te doen alsof ze er niet was.

Arianne liep door. Ze negeerde het meisje dat opstond, ze had geen behoefte aan gezelschap. Haar kin was geheven, en ondanks dat ze zich als een wrak voelde had ze nog een bepaalde elagantie. Eentje die ze altijd behield. Ze deed er geen moeite voor, hij was er gewoon altijd.

new
-
Sahirah liep door het bos, het was al bijna donker. Het was rond een uur of acht 's avonds. Niet heel laat, maar doordat het donker begon te worden was iedereen al binnen, waarschijnlijk zaten de meeste gezellig in een warme kamer te kletsen. Maar zo'n iemand was Sahirah nog steds niet. Ze was op een bepaalde manier veel te bang voor die mensen, dat ze iets verkeerds zou gaan zeggen, of dat hun scherpe tongen haar weer zouden raken. Nee, dan liep ze liever door het verlaten bos.

Matt keek de jongen doodsbang aan. 'Doe normaal' riep hij hard toen hij het lemmet tegen zijn keel voelde en hij probeerde de jongen weg te duwen, maar die leek door zijn woede veel sterker dan Matt te zijn. De gedachten schoten door zijn hoofd, wat moest hij doen? Wat kon hij doen? Hij kon niet meer ontsnappen, hij zat gevangen en binnen een paar minuten zou zijn leven beëindigd zijn. De boom drukte hard tegen zijn rug en opeens voelde hij een steek in zijn maag. Een scherpe pijn waar hij niet tegen kon. Hij zakte door zijn benen en de jongen keek hem nog één keer woedend aan waarna hij wegrende. 'Help, h-help' riep Matt, maar bij de tweede keer kwam er een golf bloed en gal naar boven en hij spugde het uit naast hem op de grond.

--
voor je info. In je buik gestoken worden (of preciezer je maag) Is een uiterst pijnlijke dood, die meestal langzaam gaat maar je bent niet meer te redden... Perfect right?

perfect idd xd
-
Sahirah schrok op van een stem door het bos, een stem die ze in eerste instantie niet herkende, tot de tweede help. Kort verstarde ze even, Mat?! Direct egon ze te rennen in de richting waar het geluid vandaan kwam, het was voor het eerst dat z eniet op de echo af leek te gaan. Toen ze in de buurt van de plek kwam waar ze zijn stem gehoord had begon ze te lopen. "Is er iemand?" ineens schoot er door haar hoofd dat ze het vast verzonnen had, wat deed Matt in hemelsnaam hier in het bos. Ze miste hem gewoon. Wat zenuwachtig lachte ze naar zichzelf. Ondanks haar verbeelding van Matt zijn stem voelde het bos toch een stuk minder prettig aan.

Matt voelde een gesuis in zijn oren, en een stekende pijn in zijn maag die zich door zijn hele lichaam leek te verspreiden. Hij zag niks meer duidelijk, de beelden raasden voor zijn ogen. Toen opeens hoorde hij een stem, de stem van een aardsengel, maar hij kon de vrouwelijke stem niet thuisbrengen. 'Ja, hier' kon hij met moeite naar buiten brengen.

Toen ze de stem van Matt nogmaals hoorde voelde ze een riling door haar heen gaan. Dit was geen verbeelding, nee hij was het echt. De stem van Mat had geklonken alsof hij pijn had, en het was niet ver weg geweest. Een golf van angst ging door haar heen. Matt die pijn had? Dat kon niet, zelfs toen hj ziek geweest had had zijn stem beter geklonken. Haar donkere ogen schoten dor het schemerige bos heen, op dat moment kwam de maan tussen de wolken door die het bos een stuk verlichten waardoor ze Matt zag liggen. Zijn shirt was bebloed, er zatten bloedvlekken op zijn gezicht. "Matt?!" Haar stem was niet meer dan een schrille gil toen ze hem zag liggen. "Wat is er gebeurd?" in Paniek liet ze zich op haar knieën vallen en keek hem et grote schrik ogen aan.

Toen Matt opkeek zag hij Sahirah, even sloot hij zijn ogen en toen keek hij haar weer aan. 'Er was... een jongen, en hij..' verder dan dit kwam hij niet omdat er weer een stroom bloed naar boven kwam, die hij over zijn gezicht en hals uitspuugde omdat hij zijn hoofd niet meer om kon draaien. Voorzichtig bracht hij zijn hand omhoog en legde hem op haar gezicht. Haar ogen gaven hem kracht, en een seconde voelde hij de pijn niet meer. Een fijne verzachting, maar toen kwam de pijn drie keer zo erg terug. Een steek in zijn buik, en nog een, en nog een. Elke keer krom hij ineen, zo goed en kwaad als zijn spieren dat konden.

Sahirah keek in paniek toe hoe hijbloed over zijn gezicht en hals uitspuugde, in paniek probeerde ze iets te bedenken wat ze moest doen. Ze moest iemand halen, een ambulance bellen, iemand die Matt kon redden. Ze was dan niet heel wereldwijs, maar ze wist wel dat zoveel bloed niet goed was, net als de pijn die ze in zijn ogen kon zien. Zijn hand op haar wang deden haar op haar lip bijten, ze moest wat doen. "Matt..." zei ze zachtjes terwijl ze in haar ohofd als een razende iets probeerde te verzinnen. Ze moest de wond laten stoppen met bloeden, maar hoe? Ze moest het afdekken en dichtduwen zoals ze wel eens een agent had zin doen op een tv-programma. "We moeten hulp halen" zei ze tegen hem, "Voor je teveel bloed verliest." zei ze nu een stuk minder zacht. De paniek en de angst hadden plaatsgemaakt voor een soort daadkracht, ze moest Matt zien te redden. Ze had er geen idee van hoe erg hij aan toe was. Maar toen ze haar sjaal op zijn shirt duwde, op de plek waar de wond zat merkte ze pas hoeveel bloed hij verloor. Iets waardoor haar ogen geschrokken die van Matt zochten.

Matt schudde zijn hoofd terwijl ze praatte. 'Het heeft geen zin..' zei hij, en hij stopte omdat hij weer een nieuwe golf bloed op voelde komen. 'Hij heeft me in mijn maag geschoten, ik heb geen kans meer' zijn stem was bijna alleen nog maar een fluistering, net verstaanbaar. De pijn in zijn maag was zo hevig dat hij zijn best moest doen om niet in een diep zwart gat gezogen te worden, en Sahirah's gezicht was het enige wat hem op dit moment nog tegenhield.

Sahirah's grote bruine ogen waren op Matt's gezicht gericht, "Nee, dat kan niet, je mag niet doodgaan" fluiterde ze met verstikte stem. Ze kon niet leven zonder Matt. Op deze school gingen mensen niet dood door een mes, nee dat gebeurde alleen op straat, dat mocht hier niet. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn voorhoofd en ging met haar hand door zijn haren heen. "Je moet wakker blijven." fluisterde ze terwijl ze de tranen voelde opwellen die ze heftig probeerde weg te slikken, ze meost sterk zijn voor Matt, zodat Matt zou blijven leven.

Matt keek haar aan en glimlachte. 'Je kunt wel verder zonder mij. Het komt echt wel goed' fluisterde hij zachtjes en hij ging weer met zijn rode hand over haar gezicht. Opeens kromp hij ineen, sloot zijn ogen en beet op zijn lip zodat hij het niet uit zou schreeuwen van de pijn. De pijn ging nu ook naar boven, en veranderde in steken in zijn hart, wat voelbaar meer moeite had met kloppen. 'Ik hou van je' wist hij nog snel uit te brengen en hij keek haar aan.

Sahirah kromp ineen toen hij ook ineen kromp van de pijn. Het was afschuwelijk om te zien hoeveel pijn Matt had. "Ik ook van jou." zei ze zacht terwijl ze over zjn voorhoofd bleef strelen, "Je mag niet weggaan." zei ze nog een keer, weer met vrestikte stem van de tranen, met haar hand pakte ze zijn hand vast en kneep erin, "Je moet volhouden." mompelde ze, er zou hulp moeten komen, ze konden toch niet de enige in het bos zijn? Dat kon gewoon niet. Toch wist ze in haar hoofd wel dat ze dat zichzelf wijsmaakte, in de hoop dat Matt het zou redden. Ze leunde wat naar voren om hem een zachte kus op zijn voorhoofd te geven, om hem te laten zien hoeveel ze an hem hield.

Matt keek haar aan, maar zijn ogen werden al minder helder, en hij staarde in de verte. 'Ik hou van je' zei hij weer, en toen gaf hij toe aan het donkere gat wat hem mee zoog in de dood. Zijn ogen nog open en zijn gezicht besmeurd met bloed. Nog één keer klopte zijn hart en toen hield het ermee op.

-
Sahirah zag hoe het leven uit de ogen van Matt gezogen leek te worden, tot ze zonder wat te zien naar de bewolkte hemel boven hen staarde. Zonder dat ze het doorhad rolde er langzaam enkele zouten tranen over de wangen van Sahirah die uiteindelijk op het shirt van Matt vielen. Nog steeds streelde ze het voorhoofd van Matt terwijl haar andere hand die van Matt vasthield, de hand die ze nooit meer los wilde laten.