Een heel dicht en groot bos

Evy was even geschrokken toen James haar hand had gepakt; ze kenden elkaar ook pas net, maar toen ontspande ze zich weer. Ze voelde hoe hij een beetje achteruit zakte, en toen ze naar hem omkeek, geeuwde hij, en had hij zijn ogen gesloten. Ze glimlachte, liet haar hoofd tegen de dikke, stevige boomstam achter haar rusten, en keek voor zich uit. Ze was een tijdje stil, terwijl ze haar gedachten weg liet dwalen, en gerust voor zich uit keek.

NEW.
-
Het was eigenlijk te laat om in dit bos rond te zwerven. Maa zo wist hij zekerdat er niemand anders zou zijn. Harry's hand was stevig om die van zijn tweelinbroer geklemt, alsof het een reddingsboei was waar hij zonder zeker zou verdrinken. Zonder George zou hij trouwens ook verdrinken dus het was niet 'alsof'.

George had de hand van zijn kloon nog steviger vast als dat de jongen in kwestie al deed. "Harry, vraag jij je wel eens af, als wij geen tweeling waren, niet eens broers of verre famillie, zouden we dan nog steeds zo'n goede band hebben?" Hij keek niet naar ijn broer, amar legde gewoon zijn hoofd op diens schouder.

Harry dach kort a over de vraag van zijn broer entoen schudde hij zijn hoofd. "Ik heb het idee dat lwe voorbestemd zijn om zo te leven en dat de band er altijd zal zijn, heb ik je ooit verteld over the red line of faith?Vast wel..." zei hij iets zachter dan zijn normale spreektoon, die toch al niet eht luid was.

George knikte, in hoeverre dat ging met zijn hoofd in deze positie. "Dus zelfs als jij in Rusland op zou groeien, en ik in, weet ik veel, egypte, dan zouden we elkaar alsnog terugvinden?" Hij keek Harry aan. Hij vond het leuk om over dit soort dingen te praten. Zelf was hij het eens metHarry, waneer niet, maar dat maakte neit dat hij dat niet in twijfel mocht stellen.

Harry haalde de schouder waar George's hoofd niet op rustte op. "Dat is natuurlijk niet zeker, maar dat is wel de bedoeling. Onze zielen zijn in ieder geval altijd verbonden. Of ze elkaar vinden is nog maar de vraag..." legde hij uit en draaide zich toen voorzichtig zo dat hij tegenover zijn spiegelbeeld stond. "Wat belangrijk is, is dat we elkaar nu hebben..." zei hij zacht en zette een tedere kus in. Deze kus was niet anders dan de velen die hiervoor plaats hadden gevonden, het voelde geweldig.

George knikte nog voor Harry hem kustte. Zoals altijd zorgde die lieve zachte kussen ervoor dat er kortsluiting ontstond in zijn brein. Het was alsof zijn gezond verstand een koffiepauze had genomen. Dit was een bos, waar iedereen van de school mocht komen, en dus konden ze best betrapt worden, niet dat het hem iets kon schelen zolang Harry's lippen op de zijnen zaten.

Chuck liep zinloos door het bos. Geheel zinloos en geheel tégen hetgeen wat Chucks normaalgezien deden. Behalve natuurlijk als je de naam geen eer aandeed. Maar dan was je een antiChuck. En bij deze moesten alle Chucks het hem even kwalijk nemen, maar als je je zo verveelde dat er niets leuk meer aan was. Dan ging je zulke dingen gewoon doen. Sorry, sorry, sorry aan al degenen die dat hem kwalijk namen. Hoe dan ook. Lopen dus, en door op een bepaalde plek te belanden zich een hoedje te schrikken. En natuurlijk ook in shock. Waarom niet? Hij was getuige van een liefkozing van de gevreesde aliëns, wat sowieso al zeer schokkend was. Daar kwam dan nog eens bij dat de twee aliëns vanuit zijn positie wel héél hard op elkaar leken. Shock, shock. Aliënincest gesignaleerd?

Harry hoorde een zacht geritsel van voetstappen tussen de bladeren al van ver aankomen, maar hij was niet aan het opletten en reageerde er niet op. Hij trok zacht terug van George's lippen om deze met een lieve glimlach aan te kijken. Deze brede glimlach verdween echter toen hij over de schouder van zijn broer een vreemde gedaante zag. "George.... Problemen..." mompelde hij en hij deinsde een stukje achteruit. Ze waren betrapt, niets aan te doen. Waarom kon hij zich dan ook niet inhouden in zo'n openbare plaats als deze.

George liet zijn broer los en keek over zijn schouder. Dat waren problemen indeed. Toen Harry achteruitdeinsde liep hij met hem mee, zich helemaal naar Chuck draaiend. "This can't e good." mompelde hij. Dit was erg, erg erg, erg ERG. Wat als die chuck hun verried, dat zou mis gaan.

Goed, Chuck was dus een zeer angstaanjagend persoon. Misschien kwam het door het feit dat aliënincest voor een misdaad werd gehouden en alzeker in de Chuck-gedachtespiraal. De twee aliëns deinsden achteruit, alsof hij hen angst aanjoeg. Misschien was dat ook zo. Misschien was Chuck een aliën-afschrikmiddel. Wist hij veel. Hij wist vooral dat er net aliënincest was gepleegd, en dat hij er getuige van was geweest. En dat was een ramp van wereldformaat, en hij wist nu niet wat te doen. Aliënincest. Aliëns die elkaar liefkozingen geven, dat wàs al walgelijk. Wat moest hij denken van aliënincest? 'Aliënincest,'Verwoordde Chuck mompelend zijn gedachten.

Harry was versteend. Wat moest hij doen? Hoe moest hij zichzelf en belangrijker George uit deze situatie redden. 'Het is niet wat je denkt." zei hij daarom snel tegen de vreemde jongen in hun midden. Al was het waarschijnlijk precies wat hij dacht en was dit de stomste smoes die je zou kunnen bedenken, het zou misschien enig effect kunnen hebben.

'Wat is het dan wel?'Antwoordde Chuck met een vraag. Wat was het dan wel? Een heel toevallige val die ervoor had gezorgd dat ze elkaar stonden af te lebberen, een toevallige reactie uit verrassing? Intelligent was Chuck niet zo, maar achterlijk was het nu ook weer niet. Enige vorm van hersens had hij. Aangenaam kennis te maken. Maar toch. Het waren twee aliëns, die kon je niet vertrouwen. Waarom zou hij de aliën wel geloven? Aliën één en aliën twee. Hij keek van de ene naar de andere, stelde vast dat ze wel heel erg hard op elkaar leken. Een tweeling? Of weer eens een toevallige speling van de natuur? In elk geval waren het broers, dat ze dubbelgangers waren, vond hij meer iets uit films. Dat was het waarschijnlijk ook.

NEW
---
Flavio zat stilletjes een eindje het bos in tegen een boom geleund. Zijn lichaam zeurde omdat hij te lang had stilgezeten en hij al een veel te lange poos zonder fatsoenlijke slaap zat. Hij zuchtte en bleef doorgaan met in het oneindige staren terwijl hij op de tast zijn mok weer pakte en een flinke slok van de zwarte vloeistof nam die hem tegenwoordig draaiende hield. Veel emsnen hadden hem er al op aangesproken. Vooral zijn mentor, meerdere malen. Maar elke keer dat iemand zijn bezorgdheid uitte tegenover hem reageerde hij niet. Een paar mensen hadden snippers van het verhaal te pakken gekregen, maar Lauren was de enige die doorhad WAAROM hij het had uitgemaakt, tenminste, die de echte reden wist. Het was niet zo dat hij zijn klasgenoten niet hoorde roddelen. Dat hij als een levenloze pop in het niets staarde betekende neit dat hij doof was. De roddels kwamen meestal niet eens in de buurt. Flavio was zo verslagen, en altijd zo vrolijk en onschuldig geweesd, dat de meesten aanamen dat Adam het had uitgemaakt, om de stomste redenen.

Nyeri liep rustig door het bos heen. Ze had een hoodie aan en had het capuchon op gedaan omdat het meer op haar leek en vanaf het moment dat ze iets met Liam kreeg wilde ze weer alelen haar zelf zijn. Als het geen acteer les was dan. Ze neuriede zacht wat maar het was niet mooi. Gewoon één van haar vele zeiknummers die ze luisterde.

Flavio sloot zijn ogen, al dwong hij zichzelf om niet in slaap te dutten. Zodra hij het zicht van de rest van de wereld had afgesloten kon hij doen alsof. Doen alsof die zachte handen de zijnen nog vasthielden. Doen alsof Adam nog glimlachte telkens als hij hem zag. Doen alsof was een slecht idee, zodra hij weer wakker werd geroepen uit de zachtaardige wereld van de fantasie en naar de harde realiteit werd geleept deed alles nog meer pijn en voelde het alsof zijn hart nog een keer brak. Maar dat vredige gevoel was zo verslavend, leven in het verleden was een slechte oplossing voor zijn probleem. Maar het voelde zo veel beter dan de realiteit, en de pijn die erna kwam als hij zich herinnerde dat het allemaal vals was geweesd verdiende hij. Hij was het die eroor had gezorgd dat Adam zo verdrietig had gekeken, hij was het die Adams hart had gebroken. Die gedachtte deed hem weer hardop huilen. HEt maakte hem niet uit, hier kon toch niemand hem horen.

Nyeri stopte met lopen. En vooral ze stopte met neurien ze hoorde iets anders dat haar aandacht trok. Verderop zat een jongen te huilen. Eén van haar zwakheden was toch wel mensen die huilde. Ze wilde er dan altijd bij gaan zitten diegene gaan helpen. Hoe wreed Nyeri ook was ze wilde dan altijd helpen omdat ze vroeger altijd verlangde naar iemand die zijn handen om haar heen sloeg en haar trooste als zij een keer aan het huilen was. Nu huilde ze niet meer. Nooit meer. Kort voelde ze hoe haar tanden zich in haar lip voelde zetten en keek met een lichte frons. Of ze kon nu hard weg gaan rennen en zorgen dat ze er niet meer aan dacht of ze kon proberen te helpen. Eigenlijk had ze al een keuze gehad en voor ze het zelf echt doorhad stond ze naast de jongen en ging naast hem zitten. Pakte zijn hand en fluisterde zachtjes,' Het komt wel goed.' Ze wist niet wie hij was, of wat er met hem aan de hand was maar het kwam vast allemaal wel weer goed. Dat zou het altijd doen.

"No, non sarà a posto. Non sarà mai la stessa, lui non tornerà e il dolore si affievolisce mai, checché se ne dica." No, It won't be alright. It will never be the same, he will never come back and the pain never fades, whatever people say. Zei hij tussen de tranen door. Er zat een brok in zijn keel dat het spreken vermoeilijkte. Zoals altijd veviel hij in zijn moedertaal als hij echt ingestort was, of als hij erg happy was. Deze situatie was de eerste van die twee.

Nyeri streek zijn tranen van zijn wangen af en keek hem met verbaasde uitdrukking aan. Ze wist niet wat hij zei maar wat hij kon kon zij ook.' Aku tidak mengerti tapi saya ingin membantu!'daar snapte ik niks van maar ik wil je helpen. Ze glimlachtte onzeker en hield haar hoofd een beetje schuin om hem aan te kijken.' harta, taruh dalam diriku.'schat, leg het me uit.

Flavio lachte zachtjes, amar niet echt vrolijk, het klonk een beetje sneu, zo door de tranen heen. "Geloof je me, daar verstond ik echt niets van." Ze hij zacht.

Nyeri grinnikte kort en streek even over zijn wang,' Ikke jou ook niet goed verstaan. Maar alsjeblieft leg het me uit waarom jij triest ben. Ikke niet heel erg snappen. Ook nergens voor nodig denk ik. Jij horen vrolijk te zijn.' Het verwoorden ging nog moeilijk en ze hoopte haar dat hij haar nu wel snapte. Niet dat dit zo duidelijk was.

Flavio knikte. "Sorry, ik ben Italiaans, en praat het makkelijkst in mijn moedertaal." Hij haalde zijn schouders op. "Ik ben verdrietig omdat het uit is met mijn vriendje. Ik ben zo verschrikkelijk alleen zonder hem. Maar ik wil dat hij verder gaat en dat hij gelukkig word." Tijdens die woorden sprak hij steeds zachter en zachter. Het deed zoveel pijn. De tranen bleven maar komen, hij kon ze neit meer stoppen.

Nyeri wist exact hoe hij zich voelde. Dat had zij ook gehad met Liam. Ze trok hem naar zich toe en sloeg haar armen om hem heen.' Het komt wel goed. Bij mij ook gebeurd. Ik had iemand afgewezen bang dat ik hem anders in een relatie pijn zou doen. Uiteindelijk deed ik hem en mezelf pijn omdat hij helemaal niet gaf om het pijn doen van mij maar mijn geluk. Jij doet jezelf nu ook pijn omdat je denkt voor je vriendje. Dat meot je niet doen. Ik ben Indonesisch trouwens praat ook liever in moeder taal.'

Flavio schudde zijn hoofd. "Ik wil neit dat ze hem pijn doen. En hij heeft nu een ander. Als hij gelukkig is, moet ik ook gelukkig zijn. toch? Dat is de bedoeling, amar waarom doet het dan zo'n pijn?" Hij was weer aan het huilen. De tranen vormden kleine zoute rivieren op zijn wangen. Het gaf hem neits dat hij nu zijn hart opende voor een meisje waarvan hij de naam niet eens kende. Hij meost het gewoon kwijt

Nyeri aaide zachtjes over de jongen zijn hoofd,' Hmm een ander, ik heb mijn vriendje een ander proberen aan te praten en hij had het bijna gedaan als dat betekende dat ik gelukkig was. Hij denkt waarschijnlijk dat jij gelukkig bent omdat je weet dat hij verder is gegaan met zijn leven. Maar jij bent niet gelukkig, dat is duidelijk. Hoe is het uit gegaan? Dat is ook een belangrijk punt.' Ze had zijn hand vast gepakt en gaf er een kneepje in.' Ik wil je helpen.'