Het studieplein

Evy liep stilletjes tussen de tafeltjes door, en nam ergens aan de rand, waar het nog redelijk leeg was. Ze had een beetje rust nodig om te schrijven, en dat kon ze op het moment nergens vinden, zelfs niet, en dat verbaasde haar, in de bibliotheek. Nooit gedacht dat ik de bieb nog eens zou ontvluchten... Dacht ze bij zichzelf, terwijl ze ze haar tas op haar schoot zette, haar schrift, een potlood en een gum pakte, en toen haar tas naast zich zette. Ze bladerde even afwezig door het schrift, herinnerde zich toen waarom ze hier was, en bladerde snel door naar het einde. Ze voelde haar vingers tintelen, pakte het potlood en begon de laatste vijf bladzijden vol te schrijven voor ze weer in een nieuw, vers schrift kon beginnen.

morigan kwam niet veel later aanlopen. Haar blik ging over de tafeltjes heen. De meeste waren onbezet, wat in haar voordeel was, dan kon ze zich waarschijnlijk goed concentreren. Over een uur zou ze richting de bus moeten rennen om optijd op haar werk te moeten zijn. Die gedachte zorgde ervoor dat ze snel plaatsnam aan een tafeltje, naast een meisje dat druk aan het schrijven was. Haastig haalde ze haar spullen tevoorschijn, een wiskunde boek, een GR, een pen en natuurlijk een schrift om in te kunnen schrijven.

Evy keek half op toen ze voetstappen hoorde, en zag een meisje aankomen. Ze bekeek haar even; haar lichte ogen gleden over haar heen, en bleven even bij haar ogen rusten. Ze glimlachte niet, maar haar blik was ook niet onvriendelijk. Ze streek de donkere haren uit haar gezicht, en richtte haar blik even op haar schrift, maar toen legde ze haar potlood neer, en leunde ze even achterover in haar stoel. Ze legde haar hoofd in haar nek, en bekeek de stralend blauwe lucht. Het was lekker weer, de zon scheen, maar niet te fel, en er woei een licht briesje langs.

het plein is wel binnen hoor
-
PAs toen Morrigan klaar zat om te beginnen keek ze op zij naar haar buurvrouw. Zoals gewoonlijk keek ze eerst een beetje de kat uit de boom. Dus glimlachte ze alleen lichtjes terwijl ze het meisje bekeek. Ze had lichtblauwe ogen, of was het grijs? Ze wist het niet zeker. Terwijl haar hoofd omrand werd door donkere krullen. Een andere soort dan haar krullen, maar totaal niet lelijk. In tegendeel. "Hey..." zei ze zachtjes terwijl ze het boek met tegenzin opensloeg.

Lol sorry XD
-

Evy keek even opzij. 'Hallo.' Zei ze. Haar stem was rustig, helder, en best vriendelijk. Haar lippen krulden zich om in een klein, mysterieus glimlachje, en ze voelde hoe niet alleen zij de ander in zich op nam, maar hoe dat ook andersom gebeurde. Ze vond het niet erg als mensen dat deden, ze hield er alleen niet van als die mensen dan een blik in hun ogen hadden die alleen maar een soort afkeer bevatte. Maar dat had dit meisje niet, en om haar niet het gevoel te geven dat ze het erg vond, keek ze weer even naar het schrift voor zich, en las ze het stuk dat ze al geschreven had even opnieuw, om te checken of ze geen kleine fouten had gemaakt, iets dat ze haatte.

Morigan glimlachte even plichtsgetrouw ,niet dat ze het erg vond. Maar iedereen glimlachte na een begroeting, zo ook dit meisje. Met haar hand ging ze even door haar haar terwijl ze een blik op het boek wierp. Ze had geluk, dit was een onderdeel dat ze wonderbaarlijk genoeg wel begreep. Wiskunde was niet haar sterkste punt, evenals bijna alle andere vakken. Dat was dan ook de reden waarom ze altijd zo druk bezig was. Haar blik werd weer op zij getrokken, "Ook huiswerk?" vroeg ze met een blik op het schrift dat helemaal volgeschreven as. Het glimlachje op het gezicht van het meisje had haar aandacht getrokken.

Evy keek het meisje even aan voor ze antwoord gaf. 'Nee.' Zei ze. 'Ik schrijf een verhaal.' Ze wachtte even, maar voegde er toen aan toe: 'Ik schrijf als "talent", zeg maar.' Ze glimlachte opnieuw dat kleine, mysterieuze glimlachje, terwijl ze even met haar vingers langs de bladzijden gleed. Ze keek even naar de laatste woorden die ze geschreven had. Ze zou straks een nieuw schrift moeten pakken, dat vond ze altijd een fijn moment, of weer helemaal nieuw te beginnen, al was het verhaal hetzelfde. Haar donkere haar viel langs haar gezicht, en ze streek het opzij, zodat het niet voor haar blik hing.

Morigan probeerde een verbaasde blik te verbergen. Eigenlijk had ze helemaal niet geweten dat je als talent ook kon schrjven.... Terwijl ze hier toch al een aantal jaar zat. Wat slecht van d'r. Al snel glimlachte ze weer en gingen haar ogen van het volgeschreven schrift naar het meisje. In haar ogen stond een positieve jaloerse blik, schrijven was iets wat ze nooit zou kunnen. Nee daar was haar fantasie gewoon niet groot genoeg voor. Zijzelf hield het wel gewoon bij dansen. "Echt waar?!" was haar retorische vraag, "Gaaf." sprak ze oprecht.

Evy glimlachte naar het meisje. Ze leek het oprecht leuk te vinden wat ze deed. 'Ik ben Evy.' Stelde ze zichzelf voor. 'Wat is jouw talent dan?' Voegde ze er vlug daarna al aan toe, en al was haar stem nog al gedempt, aangezien ze niet hard mocht praten op het studieplein, was die nog wel helder, zoals altijd, en had hij een vriendelijke ondertoon. De zon scheen door het raam op de zijkant van haar gezicht, zodat die langzaam opwarmde, maar het voelde prettig aan, en ze glimlachte opnieuw eventjes.

Morigan was al bijna vergeten dat ze op een studieplein zaten, "Oh ik ben Morigan." noemde ze haar naam, zachter ditmaal. "En ik dans trouwens, modern ballet." beantwoorde ze haar vraag. Haar vingers hadden de pen van haar tafeltje genomen en draaide deze tussen haar vingers door terwijl ze met een glimlach naar het meisje keek.

'Cool.' Antwoordde Evy met een vriendelijke, iets bredere glimlach dan gewoonlijk. 'En aangenaam kennis te maken.' Ze keek even naar het schrift voor haar op tafel, maar keeek toen weer naar Morigan, en streek wat donkerbruine, krullende haren uit haar gezicht, terwijl ze het meisje naast haar nog een keer goed in zich op, met haar lichtblauwe, bijna grijze ogen. Ze had mooie krullen in haar haar, anders dan die van haarzelf, maar ook mooi.

Eigenlijk moeten ze zo ergens anders nog een keer meeten, origan word niet direct bij de eerste ontmoeting verliefd denk ik :p
=
Morigan glimlachte, het was inderdaad cool om te doen, maar dat was elk talent. Schrijven zou ze bjvoorbeeld nooit kunnen. Het was dus iets wat onbereikbaar was en daardoor direct gaaf. Kort keek ze weer in het wiskunde boek en begon enkele formules op te schrijven, als ze het goed had begreep ze het. Waarna ze weer even op zij keek naar Evy.

Is goed, ergens buiten?

-
Evy bleef een tijdje naar Morigan kijken, met een soort bedachtzame blik in haar lichte ogen, maar besefte toen dat ze een beetje vreemd deed, glimlachte toen een beetje verontschuldigend, en richtte haar blik weer op het schrift dat voor haar lag. Ze pakte het potlood dat ernaast lag en las eerst een stukje terug voordat ze weer wat opschreef, in haar gebruikelijke, zorgvuldig geperfctioneerde handschrift.

Ja is goed, ehm ik begin er wel goed?
-
Morigan merkte de blik wel even op, maar zoch er niets achter voor zover er iets achter te vinden was. Ze glimlchte even terug en besloot even echt op haar werk te concentreren, ze had nog maar een halfuurtje voor ze ervandoor moest. Niet heel veel voor de hoeveelheid opdrachten en haar werksnelheid. Uiteindelijk was het tijd. "Sorry ik moet gaan, werken." ze glimlachte naar Evy terwijl ze opstond, "Succes met je verhaal." zei ze oprecht voor ze er haastig vandoor ging.

Evy glimlachte. 'Bedankt!' Zei ze nog, waarna ze zich weer op haar verhaal richtte. Even keek ze Morigan na. Ze was aardig voor haar geweest, oprecht enthousiast, en daardoor moets Evy even glimlachen. Er waren niet veel mensen aardig voor haar, en elke keer dat ze iemand vond die haar wel oprecht aardig vond, was ze weer verbaasd en opgelucht, maar vooral blij. Na even naar buiten gekeken te hebben, boog ze zich weer over haar schrift, en schreef ze verder.

Ben egonnen bij het vijvertje

Jamie zat aan één van de tafels. Hij had net iemand geholpen maar voelde zich eigenlijk niet zo goed. Voor het eerst in een lange tijd had hij zin in een joint. Maar hij moest zichzelf tegenhouden. Als hij weer begon was hij pas echt een slechte leraar en vooral een slechte hulp voor andere jongeren die hetzelfde probleem hadden als hij had gehad. Zachtjes beet hij op zijn lip en kneep hard in zijn hand. Eigenlijk wist hij wel waarom hij zo down en not in the mood was. Vandaag was het de dag waarop het allemaal is gebeurd. Het ongeluk.

Matt kwam zuchtend het lokaal binnen, hij had helemaal geen zin in huiswerk. Mensen keken op toen hij binnenkwam, en veel zwaaiden of riepen Bear. Hij was gewend aan dit soort aandacht, veel mensen kenden hem en hij kende veel mensen. De enige stoel die nog vrij was, was bij het raam en hij ging naast een jongen, of man zitten. "Hoi" mompelde hij en hij pakte zijn boeken.

Jamie keek op en zag daar een jongen zitten die hem vaag bekend voorkwam maar hij kon niet echt goed plaatsen waarvan of wie het was.' Heey. Ehumm hoor ik jou te kennen want je komt me zo bekend voor maar ik ben even je naam kwijt.'

Bear keek opzij. "O, kan best, ik ken wel meer mensen" zei hij en hij glimlachte. "Ben de quarterback van ons footballteam, dus dat zal het wel zijn" mompelde hij en hij boog zich over zijn scheikunde huiswerk, waar hij werkelijk geen ene bal van snapte.

Jamie knikte maar het zei hem als nog niks. Jamie was van de sporten maar echt bijhouden wie wat deed...Nee niet zijn ding. Maar hij ging weer rustig verder met zijn werk want hij had nog een heleboel proefwerken om na te kijken. Waarom gaven ze kinderen ook alweer proefwerken? De meeste jongeren verklootte ze toch wel weer. Dat was deels ook zijn eigen ervaring. In plaats van proefwerken zouden ze het wat vaker individueel moeten behandelen. Want in een groep is het al snel dat mensen niet meer gaan luisteren als ze het niet snappen inplaats van hun vinger opsteken en vragen wat zij of hij niet snapt.

Matt zag toevallig dat de persoon -hij wist niet of hij nou jongen of man moest denken- scheikunde proefwerken na zat te kijken. Was hij leraar? Nou in dat geval... "Ben je scheikunde leraar? Want ik snap hier helemaal niks van" vroeg hij.

Jamie schudde zijn hoofd,' Nee wiskunde maar ik kan je wel helpen hoor. Scheikunde kan vast niet zo moeilijk zijn.' Hij draaide zich wat meer naar de jongen toe en keek even over zijn schouder mee naar waar hij mee bezig was.' Ohh dat kan ik je wel uitleggen. Zodra het ging over talen moest je niet bij mij zijn. Daar ben ik een echte ramp in. Maar dit gaat nog wel.'

Sorry, moet heel ff iets voor jou schrijven, anders kan ik niet verder :$:$
------------


"Kijk zo goed ben ik dus in scheikunde, ik dacht dat dat Scheikunde was" zei hij met een glimlach en hij wees naar de proefwerken. Maar toen de leraar uit begon te leggen kon hij zijn aandacht er niet bij houden, ook al probeerde hij het nog zo, en uiteindelijk zat hij op de hoek van het schrift te tekenen.