Het studieplein

Courtney keek hem enkele ogenblikken aan alsof ie gek was. Ze kon er niet tegen als mensen haar niet herkend op school. ' ja ik zit hier op school.' Ze probeerde zo kalm mogelijk te zijn. dit was wel get laatste wat ze verwcht had, day ze hem ooit weer tegen zou komen. Nota benen op school.

Adam beet op zijn lip. "Dit is vrij akward..." zei hij zacht en hij deed zijn best om Courtney niet aan te kijken, in de angst dat hij zou flippen en boos op haar worden. Maar boos worden op haar zou niets veranderen aan wat hij gedaan had, dat kon niet meer teruggedraaid worden.

Courtney beet ook op haar lip en knikte instemmend, "nogal." mompelde ze terwijl ze langs hem heen naar buiten staarde. Zou ze iets moeten zeggen? Eigenlijk wilde ze niet, maar zelfs Courtney was niet zo stom om te bedenken dat dat zou werken. Toch had ze geen idee hoe ze het ozu moeten doen. Ze kon het zelf amper geloven, misschien was de test gewoon fout geweest.

Adam zweeg even en keek naar zijn schoenen. 'Het is dus uit, mocht je het willen weten... Nog nieuws aan jou kant?' het kwam er een beetje moeilijk uit, maar dit gebeurde niet elke dag, dat was zeker. Hij voelde zich zo ongemakkelijk dat hij zich bijna niet meer verdrietig voelde, als schuilde er nog een berg verdriet onder zijn zichtbare emoties.

öh okay." zei Courtneyt terwijl ze weer eens met haar hand door haar rode haren ging. Haar blik ging nu weernaar Adam, mischien moest ze het maar gewoon zeggen. "Ehm tja, je word misschien vader." zei ze nog opvallend toonloos terwijl ze hem kort aankeek. Niet bepaald tactvol, maar goed, hoe zou ze het anders moeten brengen?

Adam keek haar geschokt aan. 'Zeg alsjeblieft dat je een grapje maakt! Dit kan ik er niet bijhebben!' zei hij na een korte pauze en hij greep met zijn handen in zijn haar. 'Ga je het weg laten halen? Want dat zou moord zijn!' voegde hij er nog aan toe, ja, hij was een van de mensen die tegen abortus plegen was.

Courtney keek hem aan, "Waarom zou ik er een grap over maken.' ze leunde iets achterover in de stoel. "En niet zo hard." siste ze hem toe. Er waren dan geen andere mensen op het studieplein, maar er hoefde maar iemand te komen en die zou het horen. En niemand mocht het weten, gewoon niemand. "Denk je echt ik een kind ga opvoeden." zei ze ongelovig toen hij over moord begon, "Ja ik ben niet van plan het te houden." zei ze zachtjes. Ze probeerde het zo rustig mogelijk te zeggen, maar ergens was er iets emotioneels in haar stem te horen .

Adam zuchtte 'Je hoeft het niet te houden, laat het gewoon in leven.' vertelde hij haar iets rustiger en zachter dan hij eerder had gesproken. 'Ik heb trouwens makkelijk praten, ik hoef er niet mee rond te lopen... Het blijft jouw keuze... Maar ik blijf het moord vinden, dat veranderd niet zo snel.'

Courtney haalde haar schouders op, het kon haar niet zoveel schelen wat hij er van vond. "Ik ga er geen negen maanden mee sjouwen." zei ze haast emotieloos. Natuurlijk had ze zelf ook wel een paar gewetensbezwaeren, maar die hield ze voor zichzelf op de achtergrond. Ze kon niet negen maanden met een ballon rond lopen in haa rbuik. Dat zou haar opleiding kosten.

Adam knikte begripvol. 'Begrijp ik... Dus, wat ga je doen en wanneer?' vroeg hij voorzichtig, hij bleef er bij dat het moord was, maar hij hoefde er geen negen maanden mee rond te lopen. 'Weet je het zeker?' vroeg hij er daarna dus nog snel achteraan.

Courtney beet op haar lip en wende haar blik van Adam aan, ze probeerde zich voor te stellen dat het niets meer was dan een klompje cellen geen kind. Nee, ze mocht vaak dan harteloos overkomen, maar over het algemeen was ze dat niet. "Dus ehm wat ik ga doen begrijp je wel, maar wanneer..." ze wist dat ze het kwijt wilde, maar waar en hoe, ze had er geen verstand van. Wist eigenlijk niet eens of ze er mee naar een arts moest, of naar een kliniek.

Adam leek redelijk somber bij het nieuws dat het kind zeker weggehaald zou worden, hij had altijd al vader willen worden omdat zijn eigen vader zo waardeloos was. Maar hij kende Courtney niet eens en het zou als iets slechts uit kunnen draaien. "Voor je het weet is het te laat... Maar ik heb geen idee hoe waar en wanneer dus mij moet je niets vragen..."

Jonathan zat over zijn huiswerk gebogen, het was niet verschrikkelijk moeilijk, maar hij moest het wel afhebben. Hij wist dat vele mensen het niet maakte, maar hij moest wel als hij een beetje cijfers wilde halen die goed genoeg waren voor het volgende schooljaar. Jonathan was redelijk slim, maar hij moest er ook echt voor werken. Zachtjes zong hij mee met de muziek op mijn mp3 speler in zijn oren, het ding hing met ducktape aan elkaar maar hij deed het nog. Uiteindelijk verslapte zijn aandacht en begon hij naar buiten te staren.

Jacky liep met een vriendin te praten en kwam uiteindelijk een groepje jongens tegen. Jacky had met meer dan de helft van die jongens geslapen en wilde dus eigenlijk doorlopen maar haar vriendin hield haar tegen en fluisterde dat ze er wel bij moest blijven omdat ze één van die jongens leuk vond en ze wilde niet in haar eentje hier staan. Dus zat Jacky maar lief te lachen en probeerde een smoes te vinden om weg te komen.' Ohh daar is diegene die ik nog moet spreken. Sorry schat got to go.' En snel liep ze naar de dichtstbijzijnde jongen toe en tikte hem op zijn schouder,' Ohh geweldig jij bent het, ik moest jou net spreken.' Ze sloeg haar armen om hem heen en fluisterde snel in zijn oor toen ze het oortje eruit had getrokken,'Please speel mee ik wil niet terug naar die tortelduifjes.' Daarna boog ze zich weer terug en begon een verhaal op over wiskunde huiswerk en of hij wist wat ze daarvoor moesten doen.

Jonathan wist niet wat hem overkwam toen er een meisje hem op zijn schouder tikte en haar armen om hem heen sloeg. Het duurde enkele seconde voor hij begreep waar ze het over had. Hij knikte eventjes dat hij het best vond. Hij kon vanaf zijn plek dan geen tortelduifjes zien, maar Jonathan was de slechtste niet. Hij speelde dus maar mee met haar verhaal over wiskunde, hoewel hij haar niet eens kende. "Ja opgave 25 tot en met 45" wat was hij blij dat er bij musical een stuk toneelspel bij zat.

Jacky praatte nog even verder maar toen de jongens voorbij waren en ook haar vriendin met de jongen die ze leuk vond wegging zuchtte ze opgelucht en bedankte de jongen,' Sorry dat ik je heb bezig gehouden. Mijn vriendin durfde neit alleen tegen de jongen te praten die ze leuk vond dus moest ik erbij blijven. Maar ik wilde zo snel mogelijk weg bij hun flirt pogingen. Ik ben Jacky by the way.' Ze stak haar hand naar de jongen uit en glimlachtte vrolijk.

Jonathan lachte "Geen probleem" eigenlijk was het wel grappig geweest, apart, maar grappig. Hij ging wat rechteropzitten om haar hand te schudden, "Jonathan." stelde hij zich voor aan Jacky. "En nu is het te hopen dat die vriendin van je wat krijgt met die jongen, anders is onze actie voor niks geweest." grinnikte hij.

Jacky begon breed te grinzen,' ik hou het op andersom, laten we hopen dat die niks krijgen anders zul je vaak lastig gevallen worden omdat ze wweer klef gaan doen. Of je moet geen problemen hebben met mijn vrolijke spontane verstoringen' zeg dat maar want dan ga ik me goed voelen. Waar was je eigenlijk mee bezig.' zodra Jacky eenmaal begonnen was met praten was haar afremmen erg moeilijk.

Jonathan lachte "Nee hoor, het maakt mij echt niet uit en dat zeg ik niet alleen om je goed te laten voelen." hij bedoelde er niks mee met bijbedoelingen. Het was gewoon een stuk beter dan het huiswerk waar hij mee bezig was. Hij tikte even met zijn hand op de boeken."Met tijdsverspilling." verzuchtte hij.

Jacky lachtte vrolijk en keek even naar de boeken,' Ohh kijk dat soort tijdverspilling doe ik allang niet meer. Misschien is dat ook de reden waarom ik zo vaak uit de les word gestuurd of ruzie krijg met leraren. Wat denk jij?' Vroeg ze sarcastisch maar op een leuke manier. Net alsof ze zich van geen kwaad bewust was. Ze pakte een stoel erbij en ging naast hem zitten en keek hem vrolijk aan. Jacky was in een goed humeur dus Jonathan had geluk. Jacky was nooit echt leuk als ze boos of chagerijnig was. Jacky vrolijk was ook de meest voorkomende Jacky hoor.

'Ik zou het niet weten." zei hij evenal sarcastisch terwijl hij de boeken dichtsloeg, die kwamen later wel. Als hij weer wat concentratie kon vinden, hij had er nu totaal geen zin in. "Nee, als ik het niet maak val ik door de mand bij het eind van het jaar." zei hij eerlijk. Ook op zijn gezicht was een vrolijke lach te zien.

Jacky knikte,' Ik ook hoor maar meestal weet ik mezelf wel te redden en zo niet dan ga ik gewoon weer naar een andere school. Ik bedoel dit is de 14e school volgens mij al. Ik ben op een gegeven moment gestopt met tellen.' Ze grinnikte en keek vrolijk de ruimte rond. Ze wist nooit wat ze hier deed. Iedere keer als ze hier kwam had ze geen boeken bij zich en meestal was hte alleen maar om mensen te vervelen anders kwam ze hier niet.

"Veertiende?!" herhaalde hij verbaast. Dit was zijn tweede school, als je de basischool enzovoort niet meetelde. "Is dat niet vreselijk vervelend om op een ieuwe schoolt terecht te komen?" vroeg hij ongelovig.

Jacky schudde haar hoofd,' Ik ben grappig, lief, verleidelijk en enorm vol van mezelf. Ohh en niet te vergeten rijk. Dan krijg je zo nieuwe vrienden. Dus dat zal het probleem niet zijn.' Natuurlijk wist ze dat de meeste mensen het om haar geld deden, dat was hier ook zo maar dat maakte niet uit. Ze was ook gewoon spontaan en grappig dus dat had ze ook nog in haar voordeel.

"Leuke vrienden zul je dan krijgen..." merkte Jonathan op. "Is het niet veel leuker om lang op een plek te blijven en echte vrienden te krijgen?" vroeg hij. Oké dat klonk behoorlijk betweterig, of in iedergeval filosofisch, wat niet de bedoeling geweest was. "Tenminste dat lijkt mij dan."