Het studieplein

Jamie grijnsde,' Als jij je hoofd er niet bij houd kan ik het je moeilijk uitleggen. Maar goed ik kan wel een manier proberen te vinden om het leuker uit te leggen. Als jij de eerste drie opgaven snapt, mag jij van mij iets verzinnen wat ik moet doen. Dat kan een mars voor je kopen tot een meisje voor je regelen. Ook al verwacht ik niet dat ik voor de quarterback van het football team een date moet gaan regelen. Maar goed het is maar een voorbeeld.' Het maakte mensen al gelijk een stuk opener en leergieriger als je er iets tegenover zet.

"Sorry, ik heb concentratie problemen, al lijken de leraren daar nooit rekening mee te houden" mompelde hij. "En dat van de meisjes zal je nog knap tegenvallen. Of niet. Maar het meisje dat ik wil lijkt het niet door te hebben" zei hij iets zachter. Hij vertelde dat soort dingen nooit aan zijn vrienden, omdat je daar niet normaal mee kon praten. "Maar oké, leg maar uit, ik hoef geen beloning, zo moeilijk kan het toch niet zijn om op te letten?" vroeg hij terwijl hij met al zijn wilskracht bij de uitleg probeerde te blijven.

Jamie trok zijn wenkbrauw op,' Zou ik mogen weten wie? Want ik kan wel wat regelen hoor. Je zal nog eens gek opkijken waar ik toe in staat ben. Maar goed ik leg hte e nog een keer uit.' Rustig en vooral oplettend of Matt het nog volgde legde hij het uit. Hij had een rustige toon in zijn stem en hij schreef alles op wat hij zei zodat Matt het straks nog een keer zou kunnen na lezen als hij het toch weer niet snapte.

Matt zuchtte. "Sahirah" zei hij "Maar ze lijkt wel bang voor alles, en volgens mij is ze aan de drugs. Maar aan niemand vertellen hé" voegde hij snel toe, hij wist dat ze er problemen mee had. "En ik heb liever dat je niks regelt, want volgens mij wil ze me dan al helemaal nooit meer zien".

Jamie haalde zijn schouders op,' Ik ken haar. Ik weet van haar drugs probleem af en ik ben bezig haar er vanaf te helpen. En wie kan dat niet beter dan een jongen die zelf ook een drugs verslaving had. Maar ik zal het voor me houden. Ik vind het inderdaad een meisje waar ik geen hoogte van kan krijgen dus je ermee helpen kan ik helaas niet.' Hij haalde zijn schouders op en beet op zijn lip.' Snapte je mijn uitleg eigenlijk wel? Zo niet geef dan even aan tot waar je het wel snapt.'

"Ja, ze is zeker bijzonder" mompelde Matt met een glimlach. "En verrassend genoeg snap ik het, beter dan als mijn eigen scheikunde leraar het uitlegt eigenlijk" zei hij met een glimlach. Hij herhaalde even kort wat Jamie gezegd had, en keek hem hoopvol aan. Nu zou hij weten of hij het ooit een keer wel goed gedaan had.

JAmie grijnsde breed en klapte even kort in zijn handen,' Nou dat gaat toch wel redelijk lijkt me. Die ging helemaal goed. Ik heb in je schrijft ook nog alles precies opgeschreven wat ik net heb uitgelegd met een paar voorbeelden ik hoop dat je hem zo tenminste snapt. Snap je nog iets niet dan kom je maar gewoon naar mij toe. Het kan zijn dan ik ook andere mensen heb die mijn hulp nodig hebben want ik ben nogal populair als het gaat om uitleggen of problemen oplossen. Gewoon omdat je naar iemand toegaat die je kan vertrouwen en ik zorg al snel dat mensen mij gaan vertrouwen. Moet ook wel ik ben benoemd tot vertouwens persoon hier op school. Alsof wiskunde geven en wiskunde proefwerken nakijken niet al zwaar genoeg was.' Hij grijnsde breed. Ja eigenlijk was hij heel erg trots op zijn nieuwe naam. Een vertrouwens persoon was ook exact wat hij wilde zijn.

"Mooizo" zei Matt met een grijns. "Dank je wel, en ik snap waarom ze je als vertrouwenspersoon aangesteld hebben. Maar ik snap niet wat je leuk vindt aan wiskunde geven, want het lijkt me echt vreselijk" gaf hij met een lachje toe.

Jamie moest zelf ook wel lachen.' Ik ben gewoon geboren met een wiskunde knobbel dus ik was opzich al gewoon goed in wiskunde. Dan is het niet moeilijk om een goed cijfer te halen. En dat betekende dat het uitleggen ook makkelijker ging. En ik wilde hier op school blijven maar was niet goed genoeg om dans leraar te worden. Of nou ja wel goed maar niet veelzijdig genoeg. Ik ben goed in mijn deel van dansen. Popping en locking. Maar zodra je mij vraagt over ballet klap ik dicht. Je zal mij echt niet in een maillot zien.

Matt schoot in de lach. "Nee dude, dat zou zo fout zijn" lachte hij. "Dansen lijkt me echt niks. Toch vind ik sporten geweldig, ik bedoel, op het veld is de enige plek waar ik me mezelf voel, dus ik sport het liefst zoveel mogelijk" legde hij uit en hij stopte zijn boeken in zijn tas.

Jamie knikte instemmend,' Ik moet zeggen dat ik ook veel van sporten hou alleen ik kan natuurlijk niet bij een team ofzo. Dus ik moet het doen bij hardlopen, skateboarden en dansen. Natuurlijk doe ik soms ook wel mee aan football of basketbal maar echt goed ben ik er niet in.' Hij grijnsde en ging even door zijn haar.

"Jep" zei Matt. "Ik moet nu echt gaan, ga naar de stad met Sahirah" zei hij, en zijn wangen werden een beetje roder. "Doei". Hij sloeg zijn tas om zijn schouder en liep het lokaal uit.

Jamie stak zijn hand even op als doei en draaide zich toen weer om en boog zich over de proefwerken. Het was een raar idee dat Matt iets wou met Sahirah. Het was wel leuk zo zou ze misschien een doel voor ogen krijgen om te stoppen met haar probleem.

nieuw
-
Morigan was over haar werk gebogen, ze snapte het niet heel goed, maar ook niet bepaald slecht. Het was gewoon een van de vele dingen die ze lastig vond en dus even moet bestuderen. Met de achterkant van haar potlood maakte ze krulletjes in haar haren die toch al redelijk krulde van zichzelf. Met een zucht sloeg ze een pagina om van haar economie boek, wat vond ze aandelen toch irritant, het was niet eens zo lastig, maar ze begreep niet helemaal hoe het ging.

haha ik kopieer gewoon het vorige post ding
-
Morigan was over haar werk gebogen, ze snapte het niet heel goed, maar ook niet bepaald slecht. Het was gewoon een van de vele dingen die ze lastig vond en dus even moet bestuderen. Met de achterkant van haar potlood maakte ze krulletjes in haar haren die toch al redelijk krulde van zichzelf. Met een zucht sloeg ze een pagina om van haar economie boek, wat vond ze aandelen toch irritant, het was niet eens zo lastig, maar ze begreep niet helemaal hoe het ging.

new
-
Sahirah had een boek open geklapt en steunde er met haar ellebogen aan beide kanten omheen. Haar blik was op het boek gericht, maar echt informatie opnemen deed ze niet. De stof was veel te lastog voor haar en het was informatie die ze doodsaai vond, dus dat hielp allemaal niet erg mee.

Matt ging ongemerkt achter Sahirah staan. Hij was net uit de ziekenzaal ontslagen en voelde zich goed. Hij was van plan geweest eerst te gaan footballen, maar had besloten dat er nog een persoon was die hij eerst moest zien. 'Moet je niet studeren?' vroeg hij met lachende stem, en hij hoopte dat ze niet te erg zou schrikken.

Sahirah had Matt inderdaad niet opgemerkt, maar ze schrok niet zo erg als ze gewoonlijk zou doen van een stem achter haar omdat ze ditmaal zijn stem herkende. Verbaast draaide ze zich half om op de stoel, "Matt?!" zei ze blij-verrast, iets waar ze zelf een beetje van schok waardoor ze ietsjes terug haar schulp in kroop, "Ben je beter?" vroeg ze opgelucht.

Matt was blij om haar reactie en met een brede glimlach ging hij naast haar zitten. 'Jep, weer helemaal beter' zei hij toen hij zat, en zijn tas naast zich had gegooid. Eigenlijk moest hij nu leren, maar daar had hij geen zin in, en niemand zou het hem kwalijk nemen, dus dat kwam goed uit. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij, want hij had er nu al een tijdje niet gezien.

Sahirah glimlachte naar hem. Hij was een van de weinige die gewoon met haar praatte zonder vooroordelen. Een beetje onzeker ging ze met haar hand door haar haren. Ze wilde hem niet vertellen over enkele dagen terug, dat ze het niet had kunnen weestaan. En daardoor August het ziekenhuis in geslagen was. Daarom knikte ze alleen maar lichjes, hoewel ze een schuldige blik niet kon voorkomen.

Na een tijdje pijnzend naar zijn schrift gekeken te hebben gaf Adam het op en begon hij rond te kijken. Hij kon zich niet concentreren, niet met al die dingen aan zijn hoofd, niet met mensen die over hem en zijn mislukte liefdesleven fluisterden met de gedachte dat hij hen niet kon horen, wel dus.

Courtney vervloekt zichzelf en Adam, ze liep al drie dagen met een onweerswolk boven haar hoofd rond. Iets wat haar sociale leven niet veel goeds deed. Iets waar ze Zich nog get meeste zorgen on maakte, tenminste dat probeerde ze zichzelf wijs te maken. Ze zat er veel meer mee in haar maag, haast letterlijk, dan dat ze ooit zou toegeven. zonder op haar omgeving te letten lert ze zich op een stoel ploffen.

Adams blik werd meteen getrokken naar en meisje dat zich duidelijk erg afwezig naast hem had laten neerploffen. Ze had iets bekends om haar heen dus hij draaide zich zo dat hij haar gezicht goed kon zien. "Jij!?" was zijn eerste reactie, hij had nooit verwacht dat hij haar ooit nog zou tegenkomen en zeker niet dat ze bij hem op school gezeten zou hebben.

Courtney schrok op van een vaag bekende stem, ze had haar aangerend opmerking al klaar als het over haar uiterlijk zou gaan begonnen, hoewel ze er nog steeds geweldig uitzag. Haar blik draaide zich naar de jongen naast zich. Ze had alles en iederen verwcht, behalve hij. Het was duidelijk dat Courtney schrok, zo erg dat ze zich kort aan het blad moest vasthouden van de tafel om niet van haar stoel te donderen. ' wat the hell doe jij nou weer hier.' Riep ze kwaad uit.

Adam was net zo geschokt als Courtnom haar te zien, eerst dacht hij nog dat het misschien een misverstand had kunnen zijn en ze iemand anders was, maar ze had hem duidelijk ook herkend. "Uh, ik ga hier naar shool? Zeg me niet dat jij hier ook op school zit? Alsjeblieft!" was zijn bijna smekende antwoord op haar vraag.