De eetzaal

Matt rende achter haar aan, en alleen de bodyguard verhinderde dat hij haar meteen aanviel, al was hij even groot als hem. 'Luister kapsones trutje. Je mag zeggen wat je wilt, maar je zult toch nooit krijgen wat wij hebben dus als je nu nog een woord durft te zeggen over haar of mij, zorg ik er persoonlijk voor dat het je laatste zullen zijn'. Het klonk misschien heftig, maar Matt zei van alles als hij boos was, en sloeg je met alle gemak in elkaar.

'Jaja praat wat je wilt. Jij zult nooit krijgen wat ik heb dus ik wens je veel succes met je drugshoertje,' zei ze tegen hem terwijl ze verder liep. Ze keek hem niet eens aan. 'Trouwens, Jo, kun je dit noteren als een serieus dreigement, als we dat drugsgeval aanklagen kunnen we hem meteen meenemen in de vergrijpen.' zei ze tegen hem. Toen haar vader erachter was gekomen dat Arianne was geslagen had die serieus gedreigd met een rechtszaak, Arianne had hem daarvan weerhouden. Ze had gezegd dat ze het zelf wel op zou lossen, maar dat hoefde zij niet te weten.

Sahirah wist niet hoe ze zou moeten reageren op de beledigingen van Arianne, meestal was geweld de oplossing, maar die enorme vent stond haar in de weg. Haar blik ging naar Matt die wel leek te weten hoe te reageren. Iets waar ze hem op een bepaalde manier dankbaar voor was, dit was voor het eerst dat er iemand voor haar opkwam. Het laatste wat Arianne zei, daar schrok ze behoorlijk van. Dat ging ze toch niet menen, dat ze haar zou aanklagen?! Dan werd ze direct van de school getrapt, verslagen liet ze haar schouders hangen.

Matt keek haar even ongelovig aan. 'En nu houd je je rotkop dicht' zei hij boos waarna hij zich omdraaide en naar Sahirah toeliep. 'Snel, weg hier of ik vermoord haar' mompelde hij in haar oor, en hij sloeg een arm om haar heen. 'Hè, ze klaagt je echt niet aan hoor' zei hij bemoedigend.

Sahirah knikte, het was wel een goed plan om haar met rust te laten. "Ik hoop het." zei ze met een zucht terwijl ze iets naar hem toeleunde en samen met hem naar een andere ingang liep. Ze had geen zin om een paar meter achter Arianne te lopen.

new
-
Matthe had honger, hij had net gezwommen dus het was ook niet heel vreemd. Met zjn haren nog licht vochtig nam hij achterin de rij plaats, niet dat de rij erg lang was rond deze tijd. De meeste waren al klaar met eten en waren zelfs al uit de eetzaal vertrokken. Eenmaal aan de beurt koos hij een simpel stuk pizza, lekker ongezond. MEt het dienblad in zijn hand waar het eten op lag, draaide Matthew zich om om een plekje te zoeken.

Arianne zat al aan een tafeltje, in haar eentje. De mensen die er toch aan wilde komen zitten keek ze een beetje boos aan en dan verdwenen die ook vanzelf. Ze wilde alleen zijn. Alleen met haar verwarrende gevoelens. Ze nam een hapje van haar fruitsalade, dat was ook alles wat op haar dienblad stond. Ze had ongelovelijke zin in ongezond eten. Maar ze wist dat ze dat niets moest doen, daarna zou ze zich alleen maar slechter voelen.

Matthew zag Arianne zitten, zonder te aarzelen liep hij naar haar toe, "Heey" groette hij haar vriendelijk terwijl hij het dienblad bj haar aan tafel zette en zonder te vragen tegenover haar plaats naam. Zijn blik ging naar het eten wat er op het bord van Arianne stond, niet veel later ging hij vragend omhoog naar Arianne. Daar kon je toch niet van leven?

Arianne kon niet boos zijn op Matthew, hij was veel te leuk. 'Je wilt het niet weten.' zei ze toen tegen hem. De meeste mensen dachten dat ze een eetprobleem had, misschien was dat ook wel zo. Maar het was nu eenmaal nodig voor haar modellenwerk. Voor de rest vond ze het nu eenmaal heel belangrij kom er goed uit te zien.

Matthew grinnikte, "Ik begrijp echt niet hoe sommige meisjes op alleen vruchtwater kunnen leve." zei hij naar waarheid terwijl hij het onderstreepte door een hap van zijn pizza te nemen. "Verder alles goed?" vroeg hij toen hij de pizza gekout en door geslikt had. Hij had wel wat verhalen over haar gehoord en natuurlijk was hem de foto met de footballer niet ontgaan.

'Dat kunnen ze ook niet, geloof me maar. En het gaat wel,' zei ze tegen hem. 'En met jou?' vroeg ze hem. Ze wilde het nu niet over zichzelf hebben. Haar problemen waren ingewikkeld om uit te leggen. Een normaal meisje met deze gevoelens zou harstikke vrolijk en hyper zijn. Maar Arianne niet.

Matthew begreep niet waarom ze dan wat meer te eten pakte, vast een of ander meisjes ding? Iets wat hij toch niet zou begrijpen. "Kan niet beter." zei hij naar waarheid, hij glimlachte haar eventjes toe, met zijn gedachtes bij Mai die hem zover had gekregen niet met elk meisje te flirten.

Arianne glimlachte. Eigenlijk had ze eventjes heel veel afleiding nodig, in de vorm van lichamelijk contact. En eigenlijk vond ze Matthew daar wel geschikt voor. 'Weetje, ik denk dat ik je maar eens aan die afspraak van laatst ga houden,' zei ze met een brede en veel betekende grijns.

Matthew groef even in zijn geheugen naar wat hij ook alweer voor afspraak hij had gemaakt, oja dat hij haar het saaie leven in de school zou bespran. Hij grinnikte eventjes kort, dat hij zoiets kon vergeten, ondaks Mai keek hij haar vragend aan. "En waar zat je aan te denken?"

Arianne keek hem glimlachend aan. 'Nou me uitleven in een kroeg is niet echt een mogelijkheid meer, maar mijn appartement is vrij,' zei ze met een brede grijns. Ze had het niet over het losgaan met alcohol, dat was heel duidelijk .Tenminste in hun gesprek was het heel duidelijk, de rest van de mensen zou er neits van begrijpen.

Matthew grinnikte, "En daar zijn geen fotograven die door de ramen fotograveren?" vroeg hij. Hij wilde wel beroemd worden, maar niet op de manier als zou kunnen gebeuren als er weer heel leuk een fotograaf langs zou komen.

Arianne schudde haar hoofd. 'Het lijkt me lastig doordat mijn appartement 24 hoog ligt,' zei met een glimlach. 'Dus wat zeg je ervan?' vroeg ze hem. 'We kunnen met de limousine of met de heli, wat jij wilt,' zei ze met een brede grijns. Ja vandaag had ze eventjes zin om te pochen met haar rijkdom.

"Die heli klinkt wel gaaf, een limousine is niet zo bijzonder." lachtte hij. Dat konden zijn ouders ook nog wel betalen, maar een helicopter was toch een ander verhaal te noemen. "Maar..." aarzelend dacht hij even aan Mai, eigenlijk kon hij dit toch helemala niet maken, ondanks zijn belofte van de vorige keer aan Arianne.

Arianne sprong op van haar stoel. Ze had haar mobiel al in haar handen en belde de man van de heli. Ze trok hem overeind. 'Niet gaan twijfelen,' zei ze met een brede glimlach tegen hem. De heli kwam over vijf minuten aan. 'Vijf minuten, dan moeten we op het dak staan,' zei ze met een brede glimlach tegen hem.

Vera zat op een rode stoel, haar lievelingskleur, aan een witte tafel. Ze had een glas water naast zich staan, en met veel moeite kauwde ze op een koekje, haar beugel was weer bijgesteld en ze verging van de pijn door dat klote ding (soryyw). Ze had haar huiswerk op een stapeltje liggen maar kon er geen concetratie voor vinden. Vandaar dat ze maar een beetje met haar pen op de tafel zat te tikken, verveeld keek ze voor zich uit. Ze had een schrift open liggen, deed alsof ze iets leerde, maar eigenlijk was ze wat aan het krabbelen. Ze slikte haar koekje door en nam een slok water. Ze gaapte en veegde haar haren uit haar gezicht. Ze sloeg haar benen gestoken in haar korte bruine laarsjes met bont randje over elkaar.

Rose liep met een bakje yoghurt door de eetzaal. Er zat een meisje dat deed alsof ze las. "Hoi!" zei ze enthousiast. Ze schoof de stoel naar achteren en keek even om zich heen. Het meisje had een leuke uitstraling; ze zag er vrolijk uit; enorm vrolijk. Ookal was ze aan het leren. Ze nam een hapje yoghurt op haar lepeltje en genoot. Ze hield van yoghurt. Vooral die met aardbeiensmaak, of dannoontje. Ze vond het alleen jammer dat die bakjes altijd zo klein waren.

Vera keek naar de richting waar het geluid vandaan kwam, een blond meisje met een bakje pudding? "Heey!" zei ze verrast. Ze had niet verwacht iemand tegen te komen hier, het was geen etenstijd ofzo en ze had hier niet vaak iemand zien zitten. Ze was blij dat het meisje bij haar kwam zitten, dat ze niet zo verlegen was zoals sommige anderen. "Pudding?" vroeg ze nieuwschierig, om een gesprek te beginnen. Pudding was vas wel een goede gesprekstof.. Voor haar niet, ze lustte geen pudding of wat dan ook, meestal dronk ze gewoon melk.

Nyeri zat aan de enige tafel die niet vol zat met leerlingen. Het was ochtend en haast iedereen had leek het, het eerste uur les en zat dus nu in de kantine zich vol te proppen met eten. Nyeri had alleen een appel voor zich en eigenlijk had ze zelfs daar geen trek in. Haar gedachtes waren bij Liam. Hij leek haar echt helemaal te snappen en het voelde zo goed om eindelijk iemand lief te hebben en vooral ook zijn liefde te voelen. En dan eens geen liefde voor haar lichaam maar voor diegene die ze van binnen was.

Collin liep de zaal binnen, haalde een chocoladereep en keek even om zich heen of Enriqué het niet zag. Er was nog maar een tafel die relatief rustig was. Hij had geen zin om bij die schreeuw meisjes te gaan zitten dus schoof hij gewoon aan de tafel. Hij zei niets en zette zijn mp3 speler aan.

Nyeri keek geïrriteerd op, Liam was dan wel leif vor haar en ze was tegen over hem anders maar dat betekende niet dat ze anders ging doen tegen de andere mensen op deze school.' Tetap pergi.' Zei ze op een emotieloze toon tegen de jongen die aan haar tafel was gaan zitten. Het betekende dat hij uit haar buurt moest blijven in het indonesisch. Niet dat ze verwachte dat hij haar zou begrijpen.