De eetzaal

uuhm het kan, maar eigenlijk wil ik Ty nog echt iets 'groots' laten doen zodat ze hem vergeeft, maar ik weet niet wat X)
~~
Ty keek Chelsea smekend aan. 'Zeg alsjeblieft hoe ik ervoor kan zorgen dat je niet meer boos op me bent.' Hij wist niet of er iets was, maar als het er was, dan twijfelde hij er niet over of hij zou het doen. Hij kon er echt niet tegen dat Chelsea zo boos op hem was, al had ze het recht ertoe. Hij wilde natuurlijk ook wel dat ze hem weer vertrouwde en dat ze weer van hem hield, maarja hij dacht niet dat dat zo makkelijk ging.

ja vond ik ook xD
Hij ontvoerd haar voor een luchtballon tocht xD
-
Chelsea keek hem zonder antwoord te geven enkele seconden strak aan waarna ze zch ziedend van woeden op, "Laat m'n kluisje met rust." antworde ze op zijn vraag. Niet dat ze daardoor minder boos zou zijn, maar hij zou het wel begrijpen wat ze er mee bedoelde. Ze wilde gewoon niets meer met hem te maken hebben. Zeker nu n iet.

haha luchtballon had ik ook al over zitten nadenken, maar dat is zo 'te', al weet ik ook niet echt iets beters
~~
Ty beet op zijn lip waarbij hij zijn ogen even sloot. Hij had wel enigszins door dat ze liever niets meer met hem te maken wilde hebben en hij wilde zich er natuurlijk liever niet bij neerleggen, maar hij bedacht zich dat er wel andere manieren waren om tot haar door te dringen. ' Oke, als je dat echt graag wilt.' Zei hij waarna er een lichte glimlach op zijn gezicht kwam waarbij wel duidelijk werd dat hij haar niet met rust zou laten.

hij kan ook gewoon een mega romantisch dinetje doen? In een donkere kamer ofzo, zodat ze niet weet met wie het is, (alleen herkent ze zjn stem dan waarschijnljxk d)
-
"Bedankt." ze lette niet eens op zijn gezichtsuitdrukkiing, dus zag het kleine glimlachje op zijn lippen niet. Zonder verder nog wat te zeggen draaide Chelsea zich om en beende er nog steeds behoorlijk kwaad vandoor.

Nieuw
-
Courtney zat alleen aan een tafeltje, het was al later op de avond. Het liep tegen een uur of negen en de meeste mensen hadden dan ook al lang gegeten. Courtney steunde met haar hoofd op haar hand terwijl ze met haar andere hand lusteloos in haar salade prikte. Ze had totaal geen honger. Haar gedachte waren dan ook totaal niet bij het eten, ze waren bij haar buik, bij Tim en al het andere waar ze zich zorgen over maakte.

Tim schoof aan bij een tafeltje waar hij de bekende rode krullenbos gezien had. "Vind je het erg als ik hier kom zitten?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij zijn dienblad op de tafel zette. Nog steeds zag ze er niet uit als de Courtney die hij kende. Hij nam haar kort in zich op. Ze was iets molliger geworden leek wel, zou dat haar dwars zitten?

Courtney keek op naar Tim die bij haar aan de tafel schoof. "Je doet maar." zei ze terwijl ze wat rechter overreind ging zitten en hem even kort aankeek. Zonder dat ze echt honger had stopte ze een tomaat in haar mond, alleen maar omw at te doen te hebben. De paniek bleef maar in haar hoofd rond spoken, daar ging ze Tim niet mee lastig vallen.

Tim wilde weer met Courtney kletsen zoals eerst, haar aan kunnen kijken zoals eerst, haar kunnen zoenen zoals eerst. Hij wilde niet nu nog op school zijn, zoals het eerst niet was. Wilde nu met Courtney lekker op de bank voor een film zitten. Zoals het was. Maar lag het allemaal aan hem? Er was iets met Courtney, nog steeds, en hij tikte voorzichtig met zijn hand kort haar arm aan. "Courtney, gaat het wel, wat is er?" vroeg hij zacht. Het ging niet goed, helemaal niet. Dat had hij door. Kwam dat ook door hem?

"Er is niks!" was de eerste bijtende reactie van Courtney in de richting van Tim. Haar blauwe ogen flitste even kort n zijn ricting, waarna ze met een klap de vork uit haar handen liet vallen. "Natuurlijk is er iets, ik hebje verdomme 3 maanden niet gezien, niet gesproken, er was geen enkel tegen van leven van je. Ik dacht op sommige momenten zelfs dat je ergens dood op een kerkhof lag verdomme. Alleen maar omdat jij met die klote band ervandoor moest om lol te maken, te zuipen en her en der een beetje op te treden als je er zin in had." er was een kwade toon in haar stem te horen terwijl ze hem woendend aankeek, "En in die tussentijd zat ik hier in de tussentijd te creperen van angst." haar stem sloeg bijna over bij die woorden. "Wist ik veel waar je was. En toen werd mijn moeder nog ziek en die zwangerschap kon er ook nog wel bij."

Tims ogen werden groter en groter naarmate ze verder ging. Haar moeder was ziek? Ze was zwanger? En hij was zo verschrikkelijk stom geweest om haar alleen te laten. Hij kreunde. "Je bent wat?" vroeg hij uiteindelijk toen het tot hem doordrong. Had ze dat echt erbij gezegd. Of had ze het gewoon over iemand anders zwangerschap? Haar beeld was een beetje anders dan hoe het daadwerkelijk gegaan was in de touringbus, maar dat gaf even niet. "Courtney het spijt me zo, ik had je nooit alleen moeten laten!" Zei tim met een schuldbewust gezicht en hij sloeg zijn ogen neer. Hij had het weer allemaal fout gedaan, dit alles WAS zijn schuld geweest. Ze was zwanger, spoot door zijn hoofd. En hij was de vader...

Courtney liet zich verslagen achterover in haar stoel vallen en sloeg haar armen over elkaar heen, alsof ze haar lichaam voor de impact wilde beschermen. "Ja ik ben zwanger." zei ze nu tien maa lzo zacht als ze eerder gesproken had. Haar blauwe ogen hadden zich het hele relaas op Tim gericht, maar nu wende ze deze af en staarde ze naar het bord wat er op tafel stond. Zijn andere woorden negeerde ze nu het hoge woord eruit was kon haar weer verteld worden hoe verschrikkelijk stom ze wel niet was, nog geen jaar geleden had ze haar knd verloren en nu dit weer.

Tim keek naar haar op, legde uitnodigend zijn hand op tafel. "Court, ik wil mijn plichten zoiezo nakomen, ik wil je helpen waar het kan" fluisterde hij, de tranen fonkelden in zijn ogen. Zijn eten was onaangeroerd op zijn bord blijven liggen. "Denk je dat je me je weer laat helpen?" vroeg hij zachtjes. "Denk je dat je me kan vergeven?" De zwangerschap was iets moois, maar op een enorm moeilijk moment. Dat maakte niet dat hij geen kind wilde met Courtney. Courtney was de eerste vrouw bijwie hij daar alleen al overnagedacht had. Maar hij wist het wel heel zeker. Hij hield van haar, met heel zijn hart, en een betere moeder kon het kindje niet hebben. Zijn lippen vormden de woorden "courtney ik hou van je" maar hij vond het stom om dat nu hardop te zeggen, dus slikte hij het geluid in.

Courtney ad behoefte aan een beetje troost en legde dan ook al snel haar hand in de zijne die uitnodigend op de tafel lag. Haar blauwe ogen glommen weer, maar ditmaal van de tranen. Bijna onmerkbaar knikte ze met haar hoofd, natuurlijk kon ze het hem vergeven. Misschien was hij wel helemaal niet de vader van het kind, was het die ene gozer van de nacht de ze uit haar gedachte had verbannen. "zou je me nog willen helpen?" haar stem klonk zacht en breekbaar, zoals die geklonken had toen ze het vorige kindje dood in haar handen had gehad.

"Natuurlijk zou ik je willen helpen" Tim begon te stralen toen haar hand de zijne vond. Hij moest moeite doen niet te enthousiast te reageren, maar uiteindelijk kon hij zich niet inhouden, stond op, zonder haar hand los te laten en liep naar haar toe. Trok haar overeind en sloeg zijn armen beschermend om haar heen. Trok haar dicht tegen zich aan zoals hij al langer had willen doen. "Het komt allemaal goed Courtney, we zijn samen, en dat gaat niet zo makkelijk veranderen." het was zijn kindje dat ze in zich droeg. Hun kindje. Stevig trok hij haar tegen zich aan met zijn armen helemaal om haar heen verstrengeld. Hij drukte een blije kus op haar voorhoofd. "Je hoeft niet bang te zijn." fluisterde hij weer. "Ik hou van jou"

Courtney kon zich niet verzetten tegen de vertrouwde warmte die de omhelzing van Tim uitstraalde. Ze had hem zo gemist en had dit beetje troost nodig om alles te kunnen doorstaan. Ze zou hem eigenlijk moeten vertellen wat er aan de hand was, ndat ze niet wist van wie het kind was, maar dat kon ze niet. Dan zou hij haar nog meer gaan haten, dat zou ze op dit punt net kunnen overleven. "Ik ook van jou" mompelde ze, hoewel het haast gesmoord werd door zijn schouder waar haar hoofd tegenaan lag.

Tims armen sloten zich steviger om zijn meisje heen toen ze zijn woorden beantwoordde. "Laten we naar huis gaan" zei hij na een paar minuten zachtjes. Zijn hand vlocht zich door die van haar, en met verstrengelde vingers leidde hij haar naar de uitgang, het eten maar zo laten staand. Dat voedsel maakte hem even niets uit. Hij keek gelukkig kort in Courtney's ogen, hij had haar terug. Ze was weer zijn meisje. Een schuldgevoel bleef aan hem knagen, hij had haar alleen gelaten, en ze was zwanger. Hoe had hij dat kunnen doen?Hij hield van haar, dat wist hij toen ook al, maar afstand was nodig, toch?

Courtney knikte langzaam. Naar huis, het appartement van Tim wat ze na twee dagen na hem verlaten had. Ze had er niet alleen willen wonen, in het huis van een ander. Ze was weer in een kamer op de school terecht gekomen. Ditmaal niet bij haar vriendinnen, maar bij twee kinderen uit lagere klassen die alles bijzonder vonden wat ze deed, dodelijk vermoeiend. De warme hand van tim in die van haar voelde warm aan, de blik die Tim haar toezond kon ze niet in het geheel beantwoorden. Zelf was ze niet zo gelukkig op het moment, ze loog tegen hem en was doodsbang dat het weer mis zou gaan.

Ik begin wel bij tim thuis