De eetzaal

De eetzaal is niet veel bijzonders. Je hebt ronde witte tafels met rode stoelen. Er staat 24 uur per dag wel iets te eten bij het buffet, maar bij het ontbijt, de lunch en het avond eten is alles een stuk meer. Bijna elke dag word er wel iets anders klaargemaakt voor avond eten, je zou ook een keer een verzoekje in kunnen dienen met wat jij graag wilt eten. De eetzaal is open en overzichtelijk met grote schuifdeuren die zomers altijd open staan. Je komt dan uit op een terras dat bij de eetzaal hoort. Je kunt hier ook altijd komen. Er zijn ook een aantal automaten waar je frisdrank of iets lekkers uit kunt halen.

Regels: Niet met eten gooien, niets vernielen.
Personen: Dat maakt niet uit, het is best groot.

Een meisje met donkerrode haren, geen felrood als een stoplicht, nee daar hield het meisje niet van. Courtney was haar nam, liep langzaam de eetzaal binnen. Echt honger had ze niet, logisch ze had net een paar uur terug een lunch achter de kiezen. Toch haalde ze een appel bij het buffet. De felrode appel had dezelfde kleur als haar nagellak. Met een klein glimlachje op haar lippen, eentje die er altijd leek te zitten tenzij ze uit haar humeur was, liep ze richting de openslaande deuren. Het was heerlijk weer buiten, dus waarom zou ze niet wat vitaminen D opdoen?

Jamie stond op van zijn plek buiten op het terras. Hij was van plan nog even een kop koffie te halen om daarna toch maar weer in de zon te gaan zitten en een paar proeven na te gaan kijken. Dat moest ook nog gebeuren. Maar omdat hij zo in gedachte was liep hij perongelijk tegen een meisje aan. Ze had een rode appel in haar handen, en haar rode nagels vielen ook op. Eigenlijk viel het hele meisje op in zijn ogen.' Ohh sorry, gaat het, ik ben ook soms zo onhandig.' Ja hij zag eruit als een student zo met zijn zonnebril op en zijn donkerblauwe polo. In ieder geval leek hij in geen opzicht op een leraar. En al helemaal geen wiskunde leraar.

Courtney schrok van de gestalte die tegen haar aanliep, de appel viel bijna uit haar hand, haar blauwe ogen zochten de oorzaak van de botsing en zag een jongen. Eentje die ze nog niet eerder gezien had, dat hij leraar was had ze inderdaad niet door. Hoe zou ze het moeten zien? Aan de kleding die hij droeg? Inplaats van boos te worden toverde ze een glimlachje rond haar lippen en schudde ze lichtjes haar hoofd, "Maakt niet uit." zei ze nog steeds glimlachend terwijl ze een klein stapje, bijna onzichtbaar, naar achter deed om de jongen even in zich op te nemen. "Vanwaar die haast?" vroeg ze terwijl ze haar hele houding weer terugvond.

Jamie lachtte met zijn stralende witte tanden de wereld in.' Ik had geen haast, ik wilde wat koffie gaan halen maar ik kan natuurlijk ook even met jou staan praten als jij dat liever hebt. Ik bedoel ik zou zo'n schoonheid als jij niets weigeren.' Er kwam een speelse grijns en hij ging kort even met zijn hand door zijn haren.' Ik ben Jamie en met wie heb ik het genoegen?' Hij stak zijn hand naar haar uit en deed met zijn andere zijn zonnebril in zijn haar zodat hij haar aan kon kijken dat vond hij beleefder.

Courtney lachtte breed, het fleurde haar hele gezicht op. De appel draaide ze even kort rond tussen haar vingers voor ze antwoord gaf op de jongen die voor haar stond. "Graag zelfs." nam ze zijn aanbod aan om met haar te gaan praten. Zo'n kans liet ze niet zomaar haar neus voorbij gaan. Ze hield haar hoofd iets schuin voor ze zijn hand aanpakte en lichtjes schudde. Ze had een zachte handdruk. "Courtney." noemde ze haar naam terwijl er lichte kuiltjes in haar wangen verscheen bij het lachen. Ze knikte even richting de tafeltjes. "Zullen we daar gaan zitten, dat praat een stukje makkelijker." zei ze terwijl ze met haar hand kort een plukje haar naar achteren streek.

Jamie dacht even klassiek te doen en drukte zachtjes een kusje op haar hand en liet hem daarna los.' Wat u wilt.' Zei hij met een grijns en ging haar voor naar de tafel die ze aanwees. Zachtjes liet hij zich op een stoel glijden en schoof zijn stoel naar die van Courtney zodat het makkelijker zou praten.

Courtney grijnsde om het kusje op haar hand. Kort keek ze hem een aan met haar blauwe ogen, nog geen seconde, maar het was gewoon een manier van non-verbalee communicatie. Soepel nam ze plaats op de stoel etgenover Jamie die hij voor haar aangeschoven had, "Heb ik even geluk." reageerde ze wat laat op zijn woorden terwijl ze de appel voor haar om tafel legde. Ze schudde haar rode lokken naar achter waarna ze weer naar Jamie glimlachte, "Waarom heb ik jou nog nooit gezien hier?" vroeg ze, ze schatte hem niet veel ouder dan haar, niet dat ze daar heel goed in was, maar het ozu moeten betekenen dat hij in een heel ander jaar zat dan zijn.

Jamie haalde zijn schouders op.' Ik was er vorig jaar ook al en een paar jaar geleden ook maar ik verwacht niet dat je me van die paar jaar geleden kent. Dat lijkt me sterk eigenlijk. Maar goed ik ken jou eigenlijk ook niet en dat is ook raar. Ik bedoel ik ken haast iedereen hier.' Zachtjes klakte hij met zijn tong en ging wat meer naar haar toe zitten en keek haar even nieuwsgierig aan. Ja het bleef een jongen dus kon hij het gewoon niet laten om even naar haar borsten te kijken.

Courtney fronste even haar wenkbrauwen die perfect gevormd waren naar haar gezicht, ze begreep nou niet precies wat hij er mee bedoelde. Ook zij leunde iets naar voren. "Hoe bedoel je dat? Dat je er vorig jaar was sna p ik, maar een tijdje daarvoor dus niet? Als ik het goed begrijp." dat zij hem ook nooit gezien had, zelfs vorig jaar niet verbaasde haar. Maar het bleef een grote school, en Courtney was niet het persoon om daar haar hoofd over te breken. "Maar goed." ze glimlachte weer, "Val ik zo weinig op in de menigte?" met een twinkeling in haar ogen keek ze hem aan, benieuwd hoe hij zou reageren. Ja, ze had hem wel naar haar borsten zien kijken.

Jamie grinnikte kort.' Je valt juist op, ik let alleen normaal nooit op leerlingen die ik geen les geef. Snap je het nu wel?' Hij grijnsde vrolijk en leunde weer naar achteren. Hij kon de speelse twinkeling in zijn ogen niet laten.' Maar goed hoe heeft deze mooie dame de auditie gedaan, met wat heb je ze om ver geblazen?'

Courrney wist haar verbazing zo min mogelijk te uiten. Het enige wat ze deed was iets verzitten terwijl ze hem nog eens bestudeerde. Hij kon nooit lang leraar geweest zijn, nee daar was hij veel te jong voor. En te leuk. Nee ze kon hem niet voorstellen als leraar. Langzaam knikte ze ten teken dat ze het begreep, "Tja ik dans." zei ze met een glimlach, iets wat niet heel bijzonder was op een school als deze, kort tikte ze met haar rode nagels op het tafelblad. "En jij, waardoor ben jij hier ooit aangenomen geweest en ben je teruggekeert?" het was nieuwsgierigheid, maar de vraag gaf ook een extra reden om hem weer even extra lang aan te kijken.

Jamie grinnikte kort om haar verbaasde gezicht.' Rustig maar, ik ben nu pas voor het tweede jaar op school hier om les te geven. En ik was aangenomen ook op dans. Nu ben ik hier als wiskunde leraar. Maar goed ik wilde gewoon niet meer weg bij deze school. En omdat ik één van de vele was die hier dans volgde besloot ik hier naar terug te komen maar dan als wiskunde leraar. Ik wilde mensen helpen.' Meer hoefde ze niet te weten. Wat hij door had gemaakt voordat hij die beslissing had gemaakt was iets dat alleen hij hoefde te weten.' Maar goed, ik vind de meeste regels hier op school zo streng. Dat van eht binnen neit mogen roken en drinken verboden vind ik ook zo overdreven en niet nodig. Of dat leraren niets met leerlingen mogen hebben. Ik bedoel dat is toch een keuze die je zelf maakt?' Hij lachtte vrolijk en ondeugend terwijl hij naar Courtney keek.

"Hmmm, je mag mij best wel eens wiskunde bjles geven dan." ze grinnikte kort, niet dat ze er zo slecht in was, maar dat hoefde hij niet te weten. Met nog steeds een twinkeling in haar blauwe ogen keek ze hem aan. Bij het laatste wat hij zei kwam er een ondeugend glimlachje op haar gezicht. Weer ging ze iets verzitten en raakte daar niet geheel per ongeluk met haar knie het been van Jamie aan. "Daar ben ik het elemaal mee eens." zei ze, iets wat ze niet ens ter plekke verzon om het met hem eens te zijn. "Wat voor dans deed je?" vroeg ze na enkele seconde hem aangekeken te hebben.

Jamie ging op haar geflirt in zoals hij het geflirt begon. Vrolijk streek hij een pluk haar uit haar gezicht naar achter haar oor.' Is goed, ik wil het je best een keer uitleggen alleen iets verteld me dat je niet zo veel moeite hebt met wiskunde. En ik doe Hip-hop maar begin nu steeds meer naar de break te gaan omdat ik veel aan freerunning doe.'

Courtney lachte eventjes kort, hij had helemaal gelijk. Eigenlijk had ze sowieso niet zo veel moeite met de vakken op school, nog een rede waarom het alemaal zo voorspoedig liep op de school. Ze wist dat sommige mensen daardoor een hekel aan haar hadden, en het kon haar geen ene moer schelen. Maar met dat soort zaken was ze niet bezig op het moment, met een grijns liet ze toe hoe hij een plukje haar ut haar gezicht streek. De vingers over haar huid smaakte alleen maar naar meer, "Dat klink gaaf, al heb ik maar vaag van freerunning gehoord, het klinkt iets wat ze in films doen, of niet?" ze keek hem even aan terwijl ze de stel nog wat dichter in zijn richting trok.

Jamie haalde zijn schouders op.' Je ziet het hier ook in de stad. Het is eigenlijk hoe je op een leuke manier van de ene kant van de stad naar de andere kant gaat. Je moet de stad alleen als een hindernisbaan zien. Euhmm ik denk dat ik toch nog even wat koffie ga halen in de lerarenkamer, loop je even mee?' De leraren kamer stond bekend om dat het er altijd uitgestorven is. De leraren hier zitten er nooit. Die zitten overal en nergens. Maar nooit in de lerarenkamer.

Courney knikte, ja dat kende ze wel, het was iets wat ze zelf nooit zou kunnen. Ze was er te langzaam voor, en ze was er toch op een andere manier lenig voor. Zij was meer van de acrobatische touren. De uitnodiging van Jamie om mee te lopen naar de leerarenkamer liet ze voor de vorm enkele seconde tussen hen in hangen, "Ofcourse, geen probleem."zei ze terwijl ze de appel weer pakte, nog steeds was deze onaangeroerd, maar het zou zonde zijn om het te laten liggen. Met een glimlachje stond ze op terwijl ze verwachtingsvol richting Jamie keek. "Of zijn leerlingen er niet toegestaan?"

' Nou normaal zou het inderdaad niet mogen maar zoals ik eerder al zei ik ben niet echt van de regels.' hij pakte haar hand vast en trok haar omhoog waardoor ze nu half tegen hem aanstond. Zachtjes haast onhoorbaar fluisterde. Hij in haar oor,' maar we zijn daar wel alleen. Vind je dat erg?'

Courtney glimlachte terwijl ze overeind getrokken werd, ze vond get totaal geen probleem om tegen het lichaam van jamie te staan. Nee, in tegendeel zelfs, ' waarom zou ik dat erg vinden, ga je me opeten dan?' Ze draaide haar gezicht plagend naar de zijne, zodat ze hem aan kon kijken.

Jamie grijnsde naar haar met zijn tanden bloot,' Breng me niet op ideeën. Wie weet waar ik toe instaat ben.' Hij liet haar weer los maar liet zijn vingers heel even over haar rug gaan waarna hij rustig wegliep, verwachtend dat Courtney hem achterna liep.
~~
Ga jij verder bij leraren kamer?

NEW.
-

Het was iets later dan de gewone etenstijd toen Evy de eetzaal binnen kwam, en de zaal was al grotendeels leeg. Ze keek even rond, en liep toen naar de tosti's. Ze had zin in iets simpels. Ze pakte vlug een bord, een tosti, en wat simpel bronwater, waarna ze een lege tafel zocht, die ze uiteindelijk vond, in de hoek, bij het raam. Ze liep er rustig heen, zette haar tas op de bank, haar blad op de tafel en nam toen zelf plaats. Ze keek even door de eetzaal, en toen naar buiten. Het was al redelijk donker, en het miezerde een beetje. Ze zuchtte, maar voelde haar maag rommelen, en begon meteen aan haar tosti.

-
Sorry, niet zo lang, maar ik ga nu D: Tot vanavond, I guess.

Matthew nam net als het meisje voor hem een simpele tostie. Hij had net behoorlijk veel chips naar binnen gewerkt, dus honger had hij niet bepaald. Hij keek de ruimte rond, er waren genoeg tafels vrij, maar hij was niet van plan om alleen te zitten. Nee, dan liever bij een vreemde. Zijn blik viel al gauw op een meisje met bruine krullen. Met een glimlach liep hij naar haar toe, "Zou ik er bij mogen zitten?" vroeg hij vriendelijk terwijl het dienblad op zijn arm balanceerde.

Evy schrok op uit haar overpijnzingen toen ze een stem naast zich hoorde. Een jongen stond naast de tafel, en keek haar vriendelijk aan. Hij had ook een dienblad in zijn handen, net als zij. 'Ja hoor,' zei ze met een klein knikje en een flauwe glimlach. Ze kende de jongen niet, maar dat was ook niet zo vreemd; ze kende nog bijna niemand hier. Ze slikte en nam een afwezig hapje van haar tosti, en pakte toen haar glas, al dronk ze nog niets. Ze keek even op naar de jongen, en glimlachte opnieuw even, al was het kort. Ze nam een slokje van het water dat ze had gepakt, zette het glas neer, en keek even voor zich uit.

Matthew nam rustig plaats op de stoel tegenover haar. Met een zachte tik wist hij het dienblad op de tafel te zetten, zonder iets om te stoten. Drinken had hij niet genomen, nee dorst had hij niet dus zou het alleen maar zonde zijn. "Ik ben Matthew." stelde hij zich glimlachend vooor toen ze niks zei. Hij stak zijn hand niet uit, nee ze zaten, dat zou er alleen maar onhandig uitzien. Daarom ging hij met zijn hand naar de nog warme tostie die hij kort door de ketchup haalde.