De eetzaal

Tekenen, dat had ze niet helemaal verwacht, maar er op afknappen deed ze niet, nee totaal niet. Courtney boog zich iets naar voren om niet veel later haar lippen op die van hem drukte. Het was niet lang, een seconde of vijf. Waarna ze hem met glinsterende ogen aankeek.

Hij grinnikte. Dit kon hij nou nog niet echt een skill noemen. Nee dit was pure uitdaging. Dit meisje wist wat ze deed. En ze had het al vaker gedaan. Veel vaker.

Courtney nam weer plaats op haar stoel en keek hem aan, zonder wat te zeggen. Wachtend op een reactie, ze was niet degene die de hele tijd het initatief zou nemen. Nee op een of andere rare manier kon ze op sommige momenten best traditioneel zijn. Dat de man het voortouw moest nemen.

Dennis keek Courtney even aan. En besloot toen Lauren voor goed van zich af te zetten; een mens moest toch een beetje lol kunnen hebben. Dus trok hij Courtney naar zich toe en fluisterde met twinkelende ogen in haar oor "Ik weet dat je dat veel beter kan!" Toen trok hij haar naar zich toe en zoende haar. Op zijn we-zijn-niet-eens-vrienden-maar-vinden-dit-ook-wel-eens-leuk manier.

Courtney 's lippen krulde iets op bij de worden van Dennis, "hmmhmm" beaamde ze, natuurlijk kon ze beter. Zonder iets te protesteren zoende ze hem terug. Nee ze had geen gevoelens voor hem, omgekeerd waarschijnlijk ook niet. Tenminste op de manier waarop de zoen was. En dat was fijn zo,ze hield wel van dit soort kleine avontuurtjes. Met haar hand streek ze langs zijn nek over zjn schouder heen.

New ^ .^
(reageer wie wil :3)
---

Sky liep in hoog tempo en op zijn aparte manier door de gangen van de school, het was nog net geen huppelen. Hij kon er niets aan doen; hij was gewoon zo vrolijk vandaag! Misschien had het te maken met de plotselinge overweldiging aan inspiratie voor zijn nieuwste 'creatie'. Misschien ook niet, hij wist het niet.
Maar van al dat werk had hij wel honger gekregen! Met een glimlach van oor tot oor schuifelde Sky de eetzaal binnen en in een rechte lijn naar het buffet. Verrukkelijke aroma's vulden zijn neus. Bijna zwijmelend bij de warme overheerlijke geuren liep de jongen langs de rijen eten. Er was zoveel.. Wat zou hij kiezen? Als een klein kind dat iets lekkers voorgeschoteld kreeg, wreef hij in zijn handen. Zijn oog viel op een klein chocoladecakje. Het cakje had de vorm van een katje. De pure chocoladestreepjes waren de snorharen, de witte spikkels de vacht en twee zilveren balletjes de ogen. Enthousiast nam Sky het cakje in zijn handen, pakte nog wat drinken en ging aan een willekeurige tafel in de eetzaal zitten. Op nog twee mensen achterin na was het leeg. Nogmaals bekeek hij het kleine kunstwerkje met ontzag. Dit was geweldig, zulk schattig eten! En dan nog van chocolade, dat was het beste. De zoete smaak van chocolade die je kon verbinden met liefde. Haast zonde om het op te eten. Met een gelukszalige blik wachtte Sky met eten, dan was het genot straks nog groter dan het al was. Maar niet lang daarna kon hij zich gewoon niet meer inhouden. Bescheiden nam hij een hapje van zijn chocoladecakje. Een smaakbom explodeerde in zijn mond. Bijna kwijlend bij de heerlijke smaken van chocola nam Sky nog een hapje. Zo lekker! Zo zacht dat je er makkelijk doorheen beet, de harde stukjes spikkels en de zoete smaak van chocola! Geweldig gewoon, in de zevende hemel door alleen het cakje keek Sky eens voorzichtig rond of er misschien in de tussentijd iets veranderd was om hem heen. Dit was gewoon een topdag!

Ynary liep met haar hoofd gebogen de eetzaal in. Eigenlijk kwam ze hier tegen haar zin, ze wilde niet eten. Maar aangezien ze niet alles meer even recht zag en ze het gevoel had alsof ze zo meteen door haar benen ging zakken leek het haar een goed idee om dan maar iets kleins te eten. Een appel ofzo. Op trillende benen liep ze naar het buffet en pakte een appel. Aan de ene kant wilde ze die zo snel mogelijk opeten vanwege de honger die ze had, maar een ander deel van haar wilde die appel weggooien en snel uit deze ruimte verdwijnen. Uiteindelijk won haar gezonde verstand en de honger en ging ze aan een tafeltje zitten. Naar de appel starend alsof het iets vreselijk smerigs was draaide ze hem een paar keer rond in haar handen voordat ze er een klein hapje uitnam. Weer dat dubbele gevoel, het was heerlijk maar tegelijkertijd wilde ze het weer uitspugen. Voordat ze dat laatste kon doen slikte ze het door. Nog steeds niet overtuigd dat dit besluit het juiste was zat ze naar de appel te staren. Ergens diep van binnen wist ze wel wat er met haar aan de hand was, dat ze van het randje waar ze jaren op had gezeten af was gevallen. En dan niet naar de goede kant. Maar dat deel was te erg in de minderheid om ook maar een kans te maken op winnen.

Sky keek op van zijn cakje toen de deur van de eetzaal werd geopend en er een meisje binnenstapte. Voor een moment bleven zijn groenige ogen op het treurige gezicht hangen. Al kende hij het meisje niet en wist hij ook niet wat er met haar aan de hand was, toch voelde Sky een steek in zijn borst. Sky voelde zich meestal snel verantwoordelijk voor personen en dingen in zijn omgeving.
Wat was er mis? Het leek erop alsof het meisje elk moment kon neervallen. Sky stond figuurlijk al in de startblokken om haar dan op te vangen, maar ze hield zich recht. Toen ze eenmaal zat stond Sky zelf op en liep hij op zijn aparte (half huppelende) manier richting het buffet voor een servet die hij eerder was vergeten te pakken. Onderweg neuriede hij één van zijn lievelingsliedjes 'Apple' van Joe Brooks. Het was in zijn hoofd gekomen door het meisje met de appel. Met in zijn ene hand het servet en in zijn andere hand het half opgegeten cakje liep Sky in plaats van naar zijn eigen tafel terug, naar de tafel waar het meisje aan zat. Eenmaal daar aangekomen stopte hij niet met neuriën en nam hij verderop aan de tafel plaats. Even lastte Sky toch een korte pauze in om een hap van het cakje te nemen -oh de heerlijkheid!- en keek hij vanuit zijn ooghoeken naar het meisje.

Ynary volgde de jongen uit haar ooghoek. Dat was nog een nadeel van de eetzaal, er waren altijd wel mensen, op welk tijdstip je ook kwam. Het liefst had ze gehad dat er helemaal niemand zat die kon zien hoe ze met het eten zat te worstelen. Ze nam met lange tanden nog een hap van de appel, het duurde dit keer langer voordat ze het kon opbrengen het door te slikken.
Geschrokken keek ze naar de jongen die niet naar zijn eigen tafel terugging maar aan die van haar ging zitten. Al was het belachelijk, ze had een beetje het gevoel alsof hij toestemming ofzo had moeten vragen. Het sloeg nergens op, maar ze vond het toch niet prettig. Hij had toch net zo goed aan zijn eigen tafel kunnen gaan zitten. Onrustig draaide ze de appel weer rond in haar handen, ze had niet echt honger meer. Dat was niet waar, maar de jongen leidde haar af en gaf haar een ongemakkelijk gevoel, waardoor ze niet meer wilde eten.

Sky's blik kruiste die van het meisje. Hij schonk haar een vriendelijk glimlachje, maar zij leek zijn gezelschap niet erg op prijs te stellen. Sky veegde zijn mond af en legde het cakje zorgvuldig op een ander stuk van het servetje op de tafel. “Hoi.” begroette hij het meisje vervolgens lachend. “Lekker?” vroeg Sky met een knikje richting de appel. Voor het geval de vraag vreemd klonk, voegde hij er iets aan toe: “Ik heb weleens rotte appels gehad hier.”. Zijn hoofd trok iets schuin terwijl zijn heldere ogen het meisje aandachtig opnamen. Zijn mondhoeken krulden nog iets verder omhoog. Ze had een best schattig gezichtje, maar waarom was ze toch zo treurig? Sky kon er niet tegen als andere mensen treurig waren, dan kreeg hij algauw een soort medelijden voor hij zelfs maar wist wat er speelde.

Ynary knikte maar, het was puur gelogen maar wat kon ze anders doen. Zeggen dat ze het liefst weer alles zou uitspugen, ze dacht niet dat ze dan nog lang op deze school zou zitten. Om het wat kracht bij te zetten nam ze weer een hap, het leek wel alsof heel haar lichaam protesteerde tegen het voedsel maar ze dwong zichzelf het door te slikken. Het was maar goed dat ze een dikke trui aanhad, bedacht ze zich, anders zou het goed zichtbaar zijn waarom ze zo moeilijk deed met eten. Uit haar ooghoek hield ze de jongen de hele tijd in de gaten. Het leek wel alsof hij hier was gaan zitten om te controleren of ze wel alles opat. Als hij er niet had gezeten was ze namelijk al lang opgestaan zonder de appel op te eten.

Alhoewel het meisje bevestigend knikte op zijn vraag, zei haar houding iets heel anders. Hoe het kon dat ze naar een eetzaal ging zonder echt trek te hebben, of –verontrustend genoeg- niets wilde eten, riep bij Sky vele vragen op, maar hij besloot deze niet uit te spreken, zelfs al lag het niet in zijn aard om zijn gevoelens niet te uitten of dingen te verzwijgen. Ze kenden elkaar immers nauwelijks. “Oké dan.” Sky keek hoe het meisje een hap nam en at zelf ook een stuk van zijn cupcake. Mjum! Terwijl hij een verdwaalde kruimel van zijn kin veegde, richtte Sky zijn aandacht weer op het meisje. “Wat onbeleefd ben ik toch!” opperde hij plotseling en klopte zichzelf op de borst. “Ik heb me niet eens voorgesteld. Hoi, ik ben Sky Summers.” prevelde Sky vrolijk verder. Hij was niet echt het type om netjes handen te schudden, dat vond hij toch zo'n stijf gebaar! Maar als het meisje daar behoefte aan zou hebben, zou hij natuurlijk niet terugdeinzen. In zijn hoofd probeerde Sky een geschikte naam voor het meisje te vinden. Hm..wat paste bij haar..? Daar zou hij waarschijnlijk zo achter komen.

Ynary snapte niet hoe de jongen dat cakeje kon eten, ze werd al misselijk bij het idee. Voorzichtig nam ze nog een hap van haar appel en deed haar best geen walging op haar gezicht te laten verschijnen. Ze ging de hele tijd verzitten en haar blik schoot de hele tijd naar de jongen, ze kon maar niet rustig worden. Het was dan ook bijna een opluchting toen hij gewoon begon te praten. Al hield ze niet van gesprekken, dit was makkelijker dan de stilte. Dan had ze de hele tijd het gevoel dat ze iets moest zeggen, maar eigenlijk wilde ze dat niet. "Ik ben Ynary," zei ze met een geforceerde glimlach op haar gezicht. Hierbij vermeed ze het de jongen recht aan te kijken, ze was nooit echt goed geworden in vrolijk overkomen en haar glimlachen leken ook niet al te echt. Hoe andere mensen dat deden had ze nooit begrepen, ook bij deze jongen, het leek hem gewoon helemaal geen moeite te kosten zo vrolijk te zijn.

Sky dacht na bij de naam. Ynary..ja het puzzelstukje paste. “Wauw, kijk dát is nou een mooie naam!” verwoordde Sky zijn bewondering. Hij hoopte dat hij Ynary ook zover zou krijgen dat ze zich iets meer ging ontspannen. Van haar houding kreeg hij spontaan rug- en nekklachten! Maar daar moest natuurlijk een goede reden achter zitten..
“En wat doe jij hier zoal op FH, Ynary? Wat zijn je talenten, interesses..waar ben je goed in? Als ik dat tenminste vragen mag natuurlijk.” Sky glimlachte Ynary warm toe en nam de laatste hap van het cakje. Jammer, nu al op! Hij was inmiddels best nieuwsgierig naar dit meisje geworden, op een positieve manier natuurlijk.
Sky hield van dit soort momenten; nieuwe mensen ontmoeten, gesprekjes voeren.. gezelligheid! Ynary was dan niet zo open, maar iedereen was hoe hij was en daarbij zat er vast veel meer achter die treurigheid. Dat wist Sky zeker.

Ynary was al lang geleden gestopt met mensen uitleggen waarom ze haar naam niet fijn vond. Hij viel te veel op, het was iets wat mensen herinnerden en dat probeerde ze juist te voorkomen. Als ze nu gewoon een standaard naam had gehad zou dat meehelpen met wat ze zo probeerde, maar aangezien ze niet eens verbaasd zou zijn als er niemand anders in New York Ynary heette was dat tevergeefse hoop. "Ik teken," zei Ynary met een nu echte glimlach om haar lippen. Tekenen was het enige dat bij haar hoorde waar ze trots op was. Al zou ze het niet zeggen, ze wist dat ze goed kon tekenen. Anders zou ze immers niet op deze school zijn toegelaten. Maar eigenlijk tekende ze voor zichzelf, de school mocht denken wat ze wilden, maar dat veranderde niets. Verder dacht ze niet dat ze kon antwoorden, voor zover ze wist had ze verder geen intresses en was ze nergens goed in.

Sky klapte verrukt in zijn handen bij Ynary's antwoord en slaakte een kreetje welke jongens eigenlijk niet moesten kunnen voortbrengen. “Aaah! Ik ook!” Enthousiast haalde Sky zijn tekenblok tevoorschijn die in de tas naast zijn stoel had gezeten. Hij droeg zijn blok altijd bij zich voor het geval hij ergens ineens veel inspiratie van kreeg. Sky bladerde wat en liet Ynary een paar tekeningen zien. “Kijk maar.”
Daarna legde hij het tekenblok op de tafel en draaide hij zich helemaal naar Ynary toe. “Mag ik ook wat van jouw werk zien?” vroeg hij haar geïnteresseerd met een wenkbrauwwiebel.

Sky's tekeningen *klik*:

Ynary keek verbaasd naar Sky toen hij een raar kreetje sloeg, ze dacht eigenlijk niet dat ze dat zelf zou kunnen. Daar telde je dat rare loopje bij op... Er vormde zich een conclusie in haar hoofd, maar ze sprak die niet uit. Als ze het fout had zou dat erg ongemakkelijk zijn, en wat maakte het uit als ze het goed had. Oprecht geintereseerd keek ze naar Sky's tekeningen. Ze waren goed, natuurlijk, maar ze hield van zijn stijl. Ze tekende zelf ook vaak fantasy. Met een oprechte glimlach liet ze merken dat ze zijn werk mooi vond. Even beet ze op haar lip toen hij vroeg of hij ook wat van haar tekeningen mocht zien. Er waren er genoeg die hij mocht zien, maar er waren er ook een aantal die ze aan niemand liet zien. Langzaam haalde ze een schetsboek uit de stoffen schoudertas die naast haar op de grond lag en sloeg het open. Snel bladerde ze er doorheen tot ze bij een geschikte tekening kwam. Een poesje stootte melk om en de gemorste melk veranderde in vogels. "Hier," zei ze en ze gaf hem het schetsboek. Ze hoopte dat hij niet ging bladeren, al zou hij toch niet veel van haar treurige tekeningen snappen.

Spoiler:

Sky liet zijn ogen razendsnel over de tekening voor hem glijden. Prachtig! Maar liet ze toen beurtelings op bepaalde gedeeltes rusten. “Heel mooi.” mompelde hij goedkeurend, zichtbaar onder de indruk. “Ik vind het vooral mooi hoe je hier echt gedetailleerd te werk bent gegaan. Ook het contrast van de tinten is heel kundig gedaan..” ging hij verder en wees naar het poesje. De snorharen leken er gewoon uit te springen net als de ogen. “Je hebt echt oog voor detail, schat. Prachtig!” De term 'schat' was een veelgebruikt koosnaampje van Sky voor mensen die hij graag mocht, zo ook Ynary. Hij kende haar misschien nog steeds niet goed, maar toch mocht hij haar nu al. Ze was 'echt' in zijn ogen. Iets wat Sky erg op prijs stelde. Hijzelf was dan soms wat je noemde 'overenthousiast', maar dit was (in tegenstelling tot bij vele andere mensen) absoluut niet gespeeld. Zo was hij gewoon van zichzelf.

Nadat Sky er zeker van was dat hij alles in de tekening even aandachtig had bekeken, gaf hij Ynary het schetsboek terug. Hij dacht er niet eens over om verder te bladeren aangezien hij er zelf altijd een ongelofelijk hekel aan had als mensen achteloos in zijn werk neusden zonder toestemming, zelfs al waren die personen leraren. Het voelde bijna..nee het was privacy-schending voor hem.

Ynary was zeker geen technische tekenaar, ze tekende gewoon op gevoel. Ze liet de opmerkingen van Sky dus ook gewoon over haar heen komen. Als ze over een tekening na ging denken, echt zou gaan denken, zou het zeker niet goed worden. Vaak begon ze gewoon aan een tekening zonder te weten wat ze ging maken, zo ontstonden ook de treurige tekeningen. Het poesje met de melk was een tekening die ze wel vaker aan mensen liet zien, hij was goed gelukt maar betekende niet echt iets. Haar gezicht vertrok even bij het woordje 'schat', er waren maar twee mensen die haar zo hadden genoemd... Het was niet zo dat ze het erg vond, maar ze wist niet of ze het dan wel fijn vond.
Intussen voelde ze zich iets meer op haar gemak, tekenen was een onderwerp waar ze zonder moeite over kon praten. "Bedankt," zei ze glimlachend tegen Sky. Ze was blij dat hij haar tekening mooi vond, oprecht mooi leuk te vinden. Ook had ze nu een excuus om de appel verder links te laten liggen. Ze dacht er zelfs over hem in de prullenbak te mikken, maar ze had het idee dat dit iets te veel zou opvallen.

Sky merkte hoe Ynary zich iets ontspande, tenminste hij dacht dit te merken. Het stelde hem ook gerust.
“Zeg, Ynary, heb je misschien zin om iets leuks te gaan doen samen? Vanmiddag ofzo?” vroeg hij Ynary ineens zodra hij dit zelf bedacht had. Een lieve glimlach stond op Sky's gebruinde gezicht. Het idee was zo zijn gedachte ingevlogen en Sky was van nature te spontaan om dat te negeren. Zijn groenige ogen begonnen te glinsteren terwijl ze op Ynary's gezicht rustten. Hij hoopte dat ze ja zou zeggen, want hij wilde dit meisje graag beter leren kennen, op een vriendschappelijke manier natuurlijk.

Ynary werd verrast door zijn plotselinge voorstel. Het was haar ondertussen wel duidelijk dat Sky het tegenovergestelde van haar was. Zijn enthousiasme em vrolijkheid leek absoluut niet gespeeld en hij leek haar heel open. Hij was daarom een persoon die ze waarschijnlijk wel zou mogen, maar ze maakte zich zorgen dat hij misschien iets te nieuwsgierig naar haar zou worden of dat ze er helemaal naast zat bij hem en hij toch niet zo aardig bleek. Toch knikte ze, al was ze niet helemaal zeker dat het een goede keus was. "Lijkt me leuk," ze glimlachte. Helemaal oprecht was het niet, maar dat kwam vooral omdat ze het een beetje verleerd was echt te glimlachen.

Sky klapte één keer in zijn handen. “Yay!” Oh gelukkig, Ynary wilde mee. “Gezellig!” Sky voelde ineens sterk het verlangen om Ynary een dikke knuffel te geven, maar hij hield zich in. Hij wist niet of zij dat wel zo oké vond, dus kon hij het maar beter niet doen. “Wat wil je gaan doen? Of waar wil je heen?” vroeg hij haar lachend, zijn ogen groot van nieuwsgierigheid. Het leek bijna wel alsof hij de hoofdprijs van iets had gewonnen.

Ynary bedacht zich dat ze maar aan de uitbundigheid van Sky moest gaan wennen aangezien ze bijna schrok van de uitbarsting van geluk. "Uhm..." Ze had werkelijk geen idee. Ze was niet gewend aan iets 'gezelligs' met iemand te gaan doen, laat staan dat ze wist wat daar een geschikte plek voor was. "Ik zou het niet weten," biechte ze verlegen op. Ze twijfelde nu nog meer en had het idee dat ze misschien beter had kunnen liegen en zeggen dat ze vanmiddag iets had.

Sky keek Ynary glimlachend aan. Hij vond haar verlegenheid best schattig. Vrolijk wreef hij in zijn handen. "Goed, dan neem ik jou vanmiddag mee naar New York City. Dan zien we daar wel wat we gaan doen. Wat denk je daarvan?" Plagerig duwde Sky zachtjes met zijn schouder tegen die van Ynary als een soort van 'boost' om zich meer open te stellen. Niet dat dat per se hoefde, Sky mocht haar zo ook, maar wie weet zou zij zichzelf er beter onder voelen als ze wat meer ontspannen was. De afgelopen minuten hadden ze al wat vooruitgang geboekt en het leek haar goed te doen.

Ynary wist nog net een zucht van opluchting in te houden, hij leek het niet raar of stom te vinden dat ze geen flauw idee had wat ze konden doen. Ze glimlachte, ze vond Sky erg aardig, het kostte alleen moeite het ook te laten zien. Het was niet erg raar, het was moeilijk om haar eigen 'verdediging' te laten vallen nadat ze die zo lang had opgehouden. "Leuk," was haar simpele, maar wel ware, antwoord. Waar ze zich nog het meeste zorgen om maakte was dat Sky zich kapot ging vervelen met haar, iets wat niet heel erg onwaarschijnlijk was.