De eetzaal

Evy keek een tijdje naar Matthew. 'Evy.' Zei ze, een beetje kortaf. Ze was even stil, en keek toen weer op. Ze glimlachte lichtjes naar hem, met een soort verontschuldigende blik in haar ogen. Ze nam opnieuw een hapje tosti, en dronk een slokje van het water, als een soort automatisme, want ze dacht er niet echt bij na. Haar gedachten waren vaag, en ze fronste even. Ze wendde haar ogen af, en staarde een tijdje naar het water in haar hand, en zette het toen weer neer.

Matthew merkte dat dit het tweede niet zo spraakzame meisje was dat hij tegenkwam, maar dat konden ook uitdagingen zijn. Hij nam een hap van zijn tostie en kwaude langzaam voor hij deze doorslikte. "Aangenaam." hij glimlachte vriendelijk naar haar, misschien zou het haar meer op gemak brengen. Kort liet hij een blik over Evy glijden, ze had donkere krullend haar, maar haar ogen waren verrassend licht. Iets wat een mooi effect gaf.

Evy keek een tijdje naar de jongen, en knikte. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Ze slikte, wachtte even, maar glimlachte toen terug. Het was een klein, mysterieus, maar zeker niet onvriendelijk glimlachje. Ze keek Matthew een tijdje aan, hield zijn ogen vast toen die die van haar kruisten, en nam toen nog een slokje water. Ze vond het aardig van hem dat hij bij haar kwam zitten, en dat hij in ieder geval vriendelijk tegen haar deed. Hij had heel donkerbruin haar, en donkere ogen, die haar interesseerde. Ze hield haar hoofd een beetje schuin, zodat haar donkere haar langs haar gezicht viel, terwijl ze hem bekeek.

Matthew at nog een stukje van zijn tostie terwijl hij haar gewoon bleef bekijken. "Jij ben hiet nieuw zeker?" vroeg hij na enkele minuten die niet eens zo pijnlijk waren. Eerder gewoon prettig om elkaar te leren 'kennen'. Met zijn vinger trommelde hij even kort een melodietje op de tafel terwijl hij op antwoord wachtte. "Anders had ik je vast wel een keertje gezien." verklaarde Matthew zijn vraag.

Evy glimlachte kleintjes naar hem. 'Nieuw, inderdaad.' Zei ze, met haar kalme, heldere stem. Zij had hem ook nog nooit gezien, maar dat was dus niet al te vreemd. Ze keek even naar haar tosti, keek toen weer op, en streek haar haar uit haar gezicht. Ze slikte een keer, en dronk een slokje water om haar droge keel wat leven in te blazen, waarna ze zich weer op Matthew richtte. Ze wachtte even, maar zei toen, gewoon om iets te zeggen te hebben: 'Hoe ben jij hier terecht gekomen?' Ze keek hem even aan, haar ogen hielden die van hem vast, en er speelde opnieuw even een glimlachje om haar lippen.

Matthew knikte even, had hij dat toch goed gezien. Het was grappig dat er elk jaar weer vele nieuwe mensen op de school belandde, gewoon omdat hun talent wat later ontdekt was dan de andere. Met zijn hand ging hij even door zijn haar voor hij haar vraag beantwoordde. "Ik zing." verklaarde hij zijn aanwezigheid. Hij bedacht dat Evy niet bedoelde dat hij hier aan het begin van het schooljaar met een vliegtuig aangekomen was. Of iets in die trant, maar gewoon het talent bedoelde. "Zoals vijftig procent hier op deze school." kort grinnikte hij eventjes, "En jij?"

Evy knikte. 'Ah.' Mompelde ze. Ze was even stil voor ze antwoord gaf op Matthew's vraag. 'Ik schrijf.' Zei ze. 'Verhalen.' Voegde ze er verduidelijkend aan toe. Ze kon geen gedichten schrijven, en daar hield ze ook minder van. Verhalen raakten haar een stuk meer, gewoon omdat ze daar meer in kwijt kon, al veroordeelde ze niemand die wel schreef, nee, ze had erge bewondering voor ze, juist omdat zij het niet kon. Ze nam verstrooid een hapje tosti, maar had niet echt honger meer.

Courtney stond bij de koffieautomaat. Ze had er net een euro in gegooid en wachtte nu geduldig tot er een heerlijke cappuchino zou verschijnen. Ze zou de moeite kunnen nemen om naar het cappuchino barretje te gaan, maar dat was te ver weg. En ze had nu koffie nodig. Het was rond een uur of elf in de morgen, en nog steeds had ze het gevoel dat ze half sliep. Hoewel dat niet aan haar te zien was. Zoals gewoonlijk zag ze er zo fris als een hoentje uit. Haar rode haren glansde in het zonlicht dat via de ramen naar binnen schenen en haar ogen stonden ondanks het vermoeide gevoel helder.

Dennis liep met twee koppen koffie de eetzaal binnen. Eens zien wie hij vandaag blij kon maken. Hij had gehoord dat het koffieautomaat het alweer niet deed en hij had behoefte aan nieuwe contacten. Dus hij liep naar de koffieautomaat waar toevallig een uitzonderlijk knap meisje stond en bood haar een van de koppen koffie aan.

Courtney keek lichtelijk verbaast naar de jongen die haar een kop koffie aanbood. Waarna haar blik naar de automaat ging waar nog steeds geen spoor van leven in te vinden was. Al snel was de link gelegd, de automaat was kapot. Met een charmant glimlachje pakte ze de kop koffie aan, "Merci." bedankte ze hem etrwijl haar blik over de jongen ging. Het verbaasde haar dat hij haar nooit eerder opgevallen was, hij was wel van het soort waar ze van hield. Ze vouwde haar hand rond de kop terwijl ze hem met een lachje aan keek, "Hoe wist jij dat dat ding kapot aws"?

"helderziendheid" zei hij flirtend. Terwijl hij haar aan bleef kijken en haar blik niet losliet. Eens kijken hoe ze zou reageren...

"hmmm...." knikte Courtney licht instemmend terwijl ze zich iets van de automaat draaide zodat ze tegenover hem stond. Natuurlijk merkte ze de flirterige blik op, er op reageren deed ze dan ook wel, maar niet al te opvallend. Met haar hand gebaarde ze richting een van de vele tafeltjes die in de zaal stonden. "Laten we gaan zitten, dat praat een stuk gemakkelijker." vanonder haar wimpers keek ze heme ventjes aan.

Lauren had zijn hart gebroken, maar hij moest er maar het beste van maken vond hij. Dus hij knikte en liep naar de tafel toe. Het hooggehakte meisje liep achter hem aan. Klik, klak, klik, klak. Hij nam een slok van zijn koffie en ging zitten. "leuke schoenen" zei hij. En hij hoopte dat het niet te wanhopig klonk.

Courtney nam tegen over hem plaats aan het tafeltje. Haar blik werd naar haar eigen schoenen getrokken door de opmerking van de jongen. Ze droeg haar lievelingspaar: zwarte pumps met een hoge hak. Aan de binnenkant van de hak zat een rood streepjedat voor enige uitdaging zorgde. Door de trots merkte ze zijn hopeloosheid niet op. ' thanks' ze glimlachte met haar rode lippen. ' trouwens, ik ben Courtney' stelde ze zichzelf voor.

Dennis glimlachte naar Courtney met een glimlach die al vele meisjes het hard gebroken had. Hij zou niet meteen vertellen wie hij was. Ze zou er vanzelf wel achter komen. "Leuke naam" knikte hij. En hij nam een grote slok van de gloeiendhete koffie. De koffie brandde aan zijn gehemelte, maar dat was precies zoals hij het lekker vond.

Courtney keek hem even met haar blauwe ogen aan, haar ogen twinkelde zoals gewoonlijk waardoor ze een levendige glans hadden, "Thanks, en wie mag jij dan wel niet zijn?" ze keek hem even afwachtend aan. Ze wilde wel weten met wie ze te maken had. Ondertussen nam ze een slokje van de koffie die nog lichtelijk heet was, maar die ze dapper doorslikte.

"Dennis, aangenaam" grijnsde hij naar haar. "Wat is je talent?" vroeg Dennis, nu zou hij niet zo dom reageren als bij Lauren dacht hij. Een schaduw vloog over zijn gezicht en zo snel als hij gekomen was was hij ook weer weg. "Ik vind je eruitzien als een danseres" zei hij met een glimlach. Hij vond het leuk zoals haar ogen fonkelden in het licht. Zij wist wat leven was, dat zag je.

Courtney had de schaduw inderdaad niet door, en als ze het al doorhad dan had ze niets laten merken. Met haar hand ging ze even kort door haar rode haren om er even een krul in te maken. Ze knikte bij de gok van Dennis, "Jeps, maar dan wat acrobatischer, beetje lastig uit te leggen." ze grinnikte kort terwijl ze iets naar voren leunde, "En jj..." ze bekeek hem even om misschien uit iets wijzer te worden.

"nou zingen in elk geval niet" lachte Dennis, "moet ik het bewijzen of geloof je me zo ook wel?" grinnikte hij. Het was sexy zoals ze met hem flirtte. Dus hij glimlachte flirtend terug en ging ook naar haar toe hangen "en probeer toch maar uit te leggen" zei hij er nog met een knipoog achteraan.

Courtney keek hem lachend aan, "Nouw... lijkt me niet heel verstandig." Het was overduidelijk dat ze weer op haar flirt-tour was. Ze nam nog een slokje van haar koffie terwijl ze naar zijn gezicht keek dat nu wat dichter bij was. "Hmmm, dingen zoals je been in je nek leggen, met ringen en linten enzo..." het was niet uit te leggen vond zij. Het kwam er toch altijd raarder uit dan dat ze wilde. "Je moet het eigenlijk gewoon een keertje zien."

"Nou, doe voor dan!" grinnikte Dennis. Hij wist wat ze bedoelde, maar ging dat dus niet toegeven. Flirtend raakte Dennis haar arm even aan. En terwijl hij naar haar schoenen keek twijfelde hij of het wel zo handig was dat ze die aan zou laten.

Courtney lachte, maar liet zich niet zo gemakkelijk overhalen om haar kunstjes te vertonen, "Vertel eerst maar eens wat jij voor talent hebt." haar hand gleed langs onderarm die de haare net aangeraakt had. Haar rode vingers bleven even op de zijne hangen, waar ze kort haar blik oprichtte, waarna ze hem weer aankeek.

"Als ik het vertel, laat jij het me dan zien? Of heb je nog andere skills?" vroeg hij flirterig. Hij was benieuwd hoe ze dit op zou vatten. En natuurlijk of ze erop in zou gaan zoals hij hoopte dat ze erop in zou gaan. Hij glimlachte stralend naar haar.

Courtney trok kort haar wenkbrauwen op bij zijn laatste woorden, die begreep ze wel. "hmmm." ze keek hem lichtelijk uitdagend uit. "Wie weet." zei ze veelbelovend. "Maar eerst wil ik weten wat jouw talent is." Zo makkelijk liet ze zich ook weer niet inpakken.

"Ik teken." zei Dennis simpel, nog steeds van zijn koffie drinkend, die langzaam koud begon te worden. "En laat nu maar zien!" grinnikte hij. Zijn hand lag nu lichtjes op de hare. En hij wachtte af.