De eetzaal

Klinkt gucci.
Waar?

Ian schoof aan een tafel aan. Hij voelde zich beter de laatste tijd. Hij ging nu regelmatig naar de therapeute die hij ook (onder dwang) had bezocht toen zijn ouders gingen scheiden. De diagnose was voor haar makkelijk. Bipolaire-persoonlijkheidsstoornis. Altijd leuk. Dus nu moest hij medicijnen slikken. Gelukkig was hij nog noit echt manisch geweesd, maar dat moest ook niet gaan gebeuren. Vandaar stemming stabiliserende medicijnen die in een klein potje in zijn broekzak zaten. Hij zette het potje in kwestie naast zijn bord neer en begon aan zijn heerlijke geroosterde boterham gedrenkt in stroop.

Zoals gewoonlijk staarde Mari de eetzaal rond op zoek naar Ian, die opeens verdwenen leek te zijn. Haar leven was grijs zonder hem, alsof ze altijd vrienden waren gewwest en ze dat nu met haar eeuwige vrolijkheid had wggegooid. Altijd bleef haar wazige blik op een zwartharige jongen vallen, meestal zat deze te er weg om er iemand in te erkennen, maar nu werd alles haa opeensduidelijk: het was Ian. Voorzichtig shoof ze een aantal stoelen op tot ze tegenover hemzat. 'Ian..?' zei ze met haar nu zachte, droevige stem die normaal altijd zo luid en vrolijk was geweet.

Ian keek op van zijn o zo verukkelijke toost. "Hoi Mari" Zei hij soort van vrolijk voor hin weer verliefd naar zijn suiker bom begon te staren. Hij pakte het ding voorzichtig op en nam er een hap uit. De stroop droop over zijn kin, maar zijn grijns was gelukzalig. Hij nam nog een aantal flinke happen en toen was het in stroop verdronken, half gecremeerde brooske op. Hij pakte een servet en begon de stroop van zijn vingers en gezicht te halen voor hij zijn medicijnen erbij pakte. Hij opende het potje en viste er een wit tabletje uit.

Mari kek zwijgend toe hoe Ian genoot van zijn toost. 'Je hebt nog wat...' zei ze voor haar doen vreselijk langzaam en ze veegde me haar duim een achtergebleven druppel stroop van Ians kin. 'Waarvoor heb e die nodig?' vroeg ze voorzichtig en ze kikte naar d pillen. Haar blonde haar was enorm vaal en onverzorgd de laatste tijd, ze erwaarloosde zichzelf door de spijt die ze had van haar antwoord. Ze hield van Ian... En ze had de enige kans die haar angeboden werd weggegooid. Ze had et toch kunnen proberen zonde hem met vooroordelen af te wijzen?

Ian gooide de pil achterover en borg de rest weer op voor hij andwoord gaf. "Ik heb blijkbaar bipolaire persoonlijkheidsstoornis. Dit is stemmingsstabiliserend, om te voorkomen dat ik een episode krijg. Ik heb al eens last gehad van depressieve en hypermane uitvallen, maar echte manie willen weliever ontwijken." Zei hij kalm. Hij glimlachtte naar haar. Sinds hij weer naar een therapeut ging knapte zijn leven weer op.

Nieuw, (DOORKIMENINGEHEENOMG)
-
Gregory zat onderuit gezakt op een rode stoel aan een tafeltje dat in de hoek van de eetzaal stond. Het was 8 uur 's avonds en hij keek een tikkeltje lusteloos naar zijn kom vol met lucky charms. Hij had om zes uur gewoon gegeten maar de coach raadde hem aan om zo veel mogelijk koolhydraten te eten zodat hij optimaal kon presteren tijdens footballwedstrijden. Hij streek door zijn warrige haar en nam een hap. Maar een marshmellow. Hij tilde een paar charms op in zijn lepel om ze vervolgens weer terug in de melk te laten plonzen. Zijn footballmaatjes waren allang weggegaan om te oefenen of een potje te gaan zoenen met cheerleaders, maar Gregory had geen zin om te oefenen. En al helemaal niet in het zoenen van random cheerleaders.

Sahirah was zoals gewoon laat voor het eten, dan was het rustiger. Ze werd gecontrolleerd of ze wel at, maar dat betekende niet dat ze veel at. Evenals de dagen ervoor pakte ze een simpel bakje sla. Honger had ze niet, nee de drugs onderdrukte dat hongergevoel. Dat was ook te zien aan haar sterk vermagerde lichaam die nog kleiner leek in de oversized sweaters die ze zoals altijd droeg. Stil ging ze ergens achter in de zaal zitten, ver uit het zicht van anderen.

Gregory keek even naar het meisje dat binnen kwam lopen en aan de tafel naast de zijne kwam zitten. Het was erg rustig in de eetzaal, er waren misschien een stuk of zeven mensen. Een groepje van drie compunerds aan een tafeltje en twee jongens aan een andere. En hij en het meisje natuurlijk. Hij lepelde loom nog een lepel lucky charms naar binnen. Hij glimlachte even kort toen hij proefde dat de verhouding tussen marshmellow en ringetjes perfect was. Hij keek het meisje nu echt aan en zwaaide even kort met zijn lepel.

nog nooit van lucky charms gehoord xd
-
Sahirah boog zoals gewoonlijk direct haar blik af toen ze merkte dat iemand haar aankeek. Ze kromp haast nog verder in elkaar bij het korte zwaai gebaar met zijn lepel. Ze wilde geen contact met andere, nee die waren veel te vrolijk, gingen vragen stellen waar ze geen antwoord op had, of wilde geven. Met haar vork prikte ze in de sla die voor haar stond en nam uiteindelijk een stukje tomaat in haa rmond.

Jonathan was te laat omdat zijn judotraining was uitgelopen, zijn vrienden hadden al gegeten en hij zou ze later wel opzoeken. Met een dienblad in zijn hand ging hij opzoek naar het gezicht van Irina, toen hij dat van zichzelf opmerkte voelde hij zijn wangen rood worden. Helaas was ze niet aanwezig, iets wat hij jammer vond. Maar Jonathan was iemand die het glas altijd als halfvol zag, hij zou haar vast nog wel tegenkomen. Dus ging ihj maar alleen aan een tafel zitten.

Violette was druk in gesprek met Tony. "Maar ehm, ik zie je vanavond denk ik of niet?" vroeg deze en Violette knikte instemmend. "tot dan, ik zal er zijn" grinnikte, terwijl ze haar dienblad op de eerste tafel zette die ze tegenkwam. Ze zwaaide nog even enthousiast naar Tony en keek toen naar haar eten. Ze was een beetje laat geweest vandaag, kwam net uit het vliegtuig, haar moeder had erop gestaan dat ze een nieuwe garderobe nodig had. Dat was ook waarom ze er nu voor de meeste mensen tamelijk onherkenbaar uitzag. Ze droeg een nette spijkerbroek met een zalmkleurig blousje met rouches. Haar voeten zaten in soepele, chique pumps van zwart leer en haar anders zo opvallende bril had ze verwisseld voor een stel lenzen. Haar donkerbruine ogen waren goed te zien. Op haar hoofd droeg ze een barretje. Haar moeder vond het grote onzin, maar zij was heel principieel. Ze zette het typerende hoedje altijd op als ze uit Frankrijk kwam.

Jonathan keek verbaast op naar het meisje met een barret op haa rhoofd dat plaats nam bij haar aan tafel. Hij legde zijn vork neer en keek haar even met een vriendelijke glimlach aan, "heey." begroette hij het onbekende meisje dat zich opvallend chique had gekleed voor deze school, hoewel de barret een beetje in het niets viel bij de rest van haar kleding. (toen ik in parijs was waren de enige met een barret de souveniers shopsxD)

New
~~
Ty zat met een paar vrienden aan één van de grote tafels. Er lag een grijns om zijn mond terwijl hij luisterde naar een verhaal wat één van de jongens vertelde en tussendoor soms wat at. Hij lachte mee toen de clue van het verhaal naar voren kwam waarna hij even de zaal rondkeek. Om eerlijk te zijn, was hij niet zo vrolijk als hij zich voordeed. Nog steeds was het schuldgevoel daar en nog steeds hoopte hij dat Chelsea hem zou vergeven. Maar na 3 keer iets in haar kluisje te hebben gestopt, had ze nog niet gereageerd en hij twijfelde of hij hier wel mee door moest gaan. Op een gegeven moment zou hij toch ook moeten doorleven en haar uit zijn gedachten moeten zetten.

Chelsea had geen moeite om Ty te vinden, he twas etenstijd dus waar anders zou hij zitten dan in de eetzaal. Woest beende ze de zaal binnen, in haar hand had ze de bos bloemen. Zonder uit de weg te gaan voor leerlingen die in groepjes langsliepen wist ze zich naar de tafel van Ty te begeven, hij zat tussen al z'n vrienden maar dat kon haar op het moment even niet schelen. Kwaad smeet ze de bos bloemen in zijn schoot. "Kun je je poten niet uit m'n kluis houden, verdomme." haar stem was hard en klonk duidelijk geïrriteerd.

Ty kon niet zeggen dat hij niet schrok toen de bos bloemen ineens op zijn schoot gesmeten werd. Hij keek op naar Chelsea, net als de andere jongens aan de tafel, en glimlachte licht naar haar. Zijn blik ging even naar zijn vrienden die erg nieuwsgierig leken. Hij had hen verteld dat hij al over haar was, dat ze achter hem lag en hij gewoon door zou gaan. Het was niet de bedoeling dat ze er nu achter kwamen dat hij zo zwak was om haar te smeken hem te vergeven. Dan zouden ze hem óf uitlachen óf hem een mietje vinden en geen van beide trok hem echt aan. 'Ik weet niet waar je het over hebt.' Zei hij zo rustig mogelijk al verzon hij de woorden in zijn lichtelijk panikerende gedachten.Hij pakte de bloemen op om ze voor hem op de tafel te leggen. ' Mooi zeg, van wie heb je die gekregen, Luke zeker?'

Chelsea keek hem met toegeknepen ogen aan, ze wist gewoon dat hij stod te liegen iets wat haar alleen maar kwader maakte. "Jij weet dondersgoed van wie ik ze gekrgen heb." haar stem was hard en duidelijk verstaanbaar door de hele zaal. Ze was zo kwaad dat ze zich niet in kon houden. Ze had haar handen in haar zei gezet om haar houding wat bijstand tegeven. "Net als al die andere zooi die je in m'n kluisje gelegd hebt." voegde ze er aan toe.

Ty kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij wilde haar toch terug, dan moest hij nu niet gaan liegen hierover. Hij wierp weer een blik op de jongens en zei tegen hen:' Ik ben zo terug.' Hij dacht snel na en stond toen op om haar even doordringend aan te kijken. Hij wierp weer een blik op de jongens en zei tegen hen:' Ik ben zo terug.' Daarna pakte hij Chelsea bij haar arm, niet hard, maar wel stevig, en trok haar een stukje bij de tafel vandaan. Daar zei hij zacht zodat alleen zij het kon horen:' Sorry, maar kan ik even gewoon met je praten, onder 4 ogen?' Zijn ogen stonden smekend en keken in de hare.

Chelsea merkte dat het ging om de jongens die aan de tafel zaten, iets wat haar nog meer irriteerde. Voor zover dat tenminste mogelijk was, aangezien hij alles al fout had gedaan in haar ogen. "En waarom kan het niet gewoon hier, ik wil dat je ophoud met die klote zooi in m'n kluisje te dumpen." ze had haar arm alweer losgetrokken. Ze wilde niet dat hij haar aanraakte. Zeker nu niet.

Ty sloot zijn ogen even en telde tot tien. Hij kon ook echt niks goed doen. Telkens verprutste hij het, het maakte niet uit wat hij deed. Alles was gewoon fout. Als hij nu boos zou worden, zou hij het weer alleen maar erger maken, dus hij dacht even na voor hij iets zou zeggen. 'Waarom... waarom wil je dat?' Zei hij waarbij hij haar weer aankeek. HIj moest gewoon de jongens op de achtergrond even vergeten, iedereen in deze zaal vergeten. Het feit dat zij twee hier nu stonden te praten terwijl iedereen kon toekijken, vergeten.

Chelsea keek hem geïrriteerd aan, alosf ze zch afvroeg of hij echt zo dom was als hij nu overkwam. Op het moment zou hj heel veel moeten doen om haar te kalmeren, want ze kon hem wel slaan. "Wat denk je zelf, het is uit." gromde ze terwijl haar blauwgrijze ogen hem flammend aankeken. De omgeving kon haar totaal net schelen, hoewel ze wist dat ze er later spijt van zou hebben, maar als je kwaad was dacht je net aan dat soort dingen.

Ty hield zijn hoofd een beetje schuin en trok een wenkbrauw op. Misschien zou hij op zijn knieen moeten smeken om haar, maar zelfs als ze alleen waren, zou hij dat niet doen. Niet omdat hij bang was om zijn trots te breken, maar Ty was iemand die dingen op geheel eigen manier deed, zo ook dit..'Dan kan ik nog wel van je houden.' Zei hij alsof het de meest logische zaak van de wereld was. Met een glimlachje sloeg hij zijn armen over elkaar en keek haar even zwijgend aan. 'Ik hou van je en ik stop niet voordat je me vergeeft.' Ze wist het waarschijnlijk al, maar het was enigszins een opluchting om het rechtstreeks tegen haar te vertellen.

Chelsea beet op haar lip, een slechte gewoonte die dudelijk haar korte spoor van twijfel liet zien. "Dan kun je lang door bljven gaan." haar stem klonk kwader dan de bedoelng was. Maar door Luke, door al het gedoe eromheen, dat ze gedumpt was door hem, bedrogen door Ty kwam er nu allemaal uit. Misschien niet het goede moment, de goede plek, maar er viel nks aan te veranderen. "Zie je dan niet dat ik er genoeg van heb?!" kort staarde ze hem strak aan waarna ze zich met een ruk omdraade om ervandoor te gaan.

Ty liep snel achter Chelsea aan en wachtte tot ze meer aan de rand van de eetzaal waren voor hij haar weer bij haar arm vastpakte terwijl hij zei:' Zie je dan niet dat ik nog geen genoeg van jou heb?!' Even had hij de neiging om haar weer tegen de wand aan te drukken, maar schoof dat opzij, want ze vorige keer pakte dat ook niet goed uit. In plaats daarvan probeerde hij haar tot stilstand te brengen. 'Alsjeblieft Chelsea. Ik doe alles... alles als het zou betekenen dat je me kunt vergeven.' Hij stond op het punt om een of andere wanhopige huilbui te krijgen, maar hij hield de tranen stug tegen. Dat ging hem toch echt te ver.

moet ze hier nog boos blijven?
-
Chelsea keek hem nog steeds kwaad aan, "Dat had je eerder moeten verzinnen." beet ze hem toe, met pijn n haar hart. Ergens diep van binnen hield ze nog steeds van Ty. Maar dat gevoel onderdrukte ze, ze durfde het niet aan dat Ty haar nog een keer zo erg zou kwetsen. Ze kon hem gewoon niet meer vertrouwen, toch? Hard beet ze op haar lip tot ze bloed proefde en er snel mee ophield.