De eetzaal

Courtney beet op haar lip bij die vraag, er ging even een koort boos gevoel door haar heen, waar bemoeide ze zich mee? Maarja dat was Courtney. Uiteindelijk besloot ze gewoon antwoord te geven. Ze haalde kort haar schouders op, "Ik heb werkelijk geen idee, hoewel Flynn ervan overtuigd is dat het een jongen is." grinnikte ze. Ze vertelde er niet bij wie Flynn was, hoewel hij vaak in haar buurt te vinden was. Maar Flynn was niet de vader, hoe graag ze dat ook zou willen.

Flynn? Kende Courtney Flynn? 'Flynn is een schatje, ik weet zeker dat hij een goede vader zal zijn.. Maar wacht, hij is hier pas een paar weken op school dus...' Nu snapte ze het niet meer, of wacht, Flynn was natuurlijk de vader niet. Maar wie dan wel? Nou ja, dat waren haar zaken natuurlijk niet, het was toch niet iemand die ze kende.

-
omg, Adam is de vader o.O
awkward moment, 'cause it's het best friend.

Ohh heeft Adam het nooit verteld :O yyeah drama xD
-
Courtney grinnikte, ze had zeker gelijk dat Flynn een schatje was. Er kwam een dromerige uitdrukking in haar ogen bij de gedachten aan hem. Ze knikte bij de verwarring van Lauren, "Ja klopt, maar hij is ook niet.... noujaa... ehm je weet wel de vader." het klonk zo stom om te zeggen. "Hoewel ik dat liever zou hebben." mompelde ze erachteraan. Het was best een bekentenis tegen iemand die ze nauwelijks meer kende. Maar in zekere zin zaten ze in hetzelfde schuitje.

EHh.. in ieder geval niet dat het Courtney was... volgens mij wel dat hij iemand bezwangerd had...
------------

Lauren knikte. 'Ja dat is ook helemaal niet mogelijk nee. Maar wie is de vader dan?' vroeg ze puur uit nieuwsgierigheid. 'O, en je hoeft het niet te zeggen natuurlijk, dat snap ik wel' zei ze er snel achteraan, omdat het zo onbeleefd was om zulk soort vragen te stellen.

haha dat klinkt zo stom, bezwangerd xD
btw jij kan ook weer bij pacha
-
Courtney beet kort op haar lip, "Ene adam heette die geloof ik." ze wist dondersgoed zijn naam, maar ze wilde hem liever zo snel mogelijk vergeten. "En hij bleek ook nog homo te zijn, achteraf." verzuchte ze. Hoe hadze ooit zo stom kunnen zijn. Ze hadden het veilig gedaan en ze was aan de pil geweest, het was gewoon stomme pech geweest. Waarschijnlijk was het condoom gescheurd en had ze de pil niet regelmatig genoeg in genomen.

Lauren liet haar waterflesje op de grond vallen en keek Courtney met grote ogen aan. 'Nee, niet A-adam. Niet Adam toch? Hoe zag hij eruit?' vroeg ze snel en ze leunde over de tafel. Met haar grijze, stalen ogen keek ze Courtney aan. Dit kon toch niet waar zijn? Ze wist dat Adam iemand zwanger had gemaakt... Maar dat kon niet het meisje tegenover haar zijn.

Courtney keek even verbaast naar de reactie van het meisje. "Ehm ik geloof zwart haar en hij heeft een veel te jong vriendje voor z'n leeftijd, die is blond geloof ik." wist zijveel hoe hij er precies uitzag. En wat maakte het ook uit, die eikel had nergens last van. Was alleen wat té dronken geweest.

Lauren leunde weer naar achteren en ze trok een beetje wit weg. 'O, dan denk ik dat ik moet gaan' mompelde ze en ze begon haar flesje op de grond te zoeken die ze in haar tas mikte en ze keek Courtney aan. 'Veel succes, ik spreek je nog wel' zei ze waarna ze naar de wc vluchtte.

Nieuw
-
Courtney zat aan de tafel, het voelde leeg in haar buik, nie tomdat ze honger had, maar omdat er geen kindje meer inzat. Voor haar stond een bord pasta. Het was het enige wat nog een beetje warm was, ze was te laat geweest voor het eten. Opzettelijk. Ze wild zo min mogelijk mensen tegen komen. De blikken waren haast erger dan dat ze waren geweest toen ze een buik gehad had. Zonder enig aanstalte te maken iets te eten prikte ze met haar vork in de schelpjes en staarde ze naar de muur tegenover zich.

Adam voelde de blikken schroeien, hij begon al aardig dik te wordenn had altijd al bekend estaan als een mager scharminkel. Alle blikken van de weinige mensen die er waren, waren op twee mensen gericht, hemen... Courtney. Langzaam stond hij op en dumpte hij zijn dienbla tegenover haar. 'Je ziet er uit alsof je een lijk gezien hebt, gat het wel?' vrowg hij en hij ging op de stoel naast hem zitten.

Courney schrok op van de jongen die bij haar aan tafel ging zitten, Adam. Haar blik ging omhoog, keek hem kort aan, maar iets zeggen deed ze niet. Wat zou ze moeten zeggen? Hey, adam, je kind is dood. Nee dat klonk niet als een goed plan. Met haar blauwe ogen staarde ze een tijdje naar hem voor ze haar blik afwende. "dat zou je kunnen zeggen." kwam er na lange tijd uit terwijl ze naar haar bord staarde.

Adam rinkte over te tafel en pakte voorzichtig Courtneys hanr vast, zijn duim strelend oer de rug hiervan, 'Wat is er? Of ie het t persoonlijk om aan mij te vertellen?' vroeg hij zacht, lief en bezorgd. Hij mocht Courtneyan niet zo goe kennen, en ze mocht hemdan wel hoogstwaarschijnlijk haten, maar hij wildede moeder van een van zijn voor zover hij wist ongeboren kinderen helpen waar hij kon.

Courtney snapte niet dat hij niet merkte dat haar buik ter grootte van een ballon verdwenen was, maar aan de andere kant was het misschien wel beter. Dan kon ze het zelf vertellen. Zonder hem aan te kijken troek ze haar hand terug. Ze slokje voor ze zichzelf zo ver kon krijgen om haar mond te optreden, ze wist dat ze het hem moest vertellen, maar dit was niet bepaald de beste plek om het te doen, ondanks dathet rustig was. ' Hij is dood' fluisterde ze met verstikte stem. Achteraf had flynn gelijk gekregen, het was een jongetje geweest.

Ik wist niet zeker hoe un ze weer was xd
-
Adam fronsde 'Wie...?' vroeg hij, toen pas drong het tot hem door en keek hij naar haar buik, waar iets zo belangrijks ontbrak. Hij voelde zijn binnenste breken, alsof alles waar hij voor geleefd had het opeens niet meer waard was. 'Nee...' mompelde hij n hij stond op. 'FACK!' schreeuwde hij en hij smeet zijn glas door de eetzaal waardoor de enkele blikken die nog niet op hen gericht waren nu als een magneet naar hen toegetrokken leken te worden.

Kun je ook niet slapen? Xd

Courtney beet op haar lip en kromp ineen bij de reactie van Adam. Ze kon zijn reactie begrijpen. stijf kneep courtney haar ogen dicht toen ze boele hoe de tranen achter haar oogleden branden. Telkens als ze aan het dude kind dacht, ze had nog maar een paar maanden gehoeven, voelde ze het intense verdriet weer. Maar ze wilde hier niet huilen, niet in het openbaar.na een paar seconde opende xe haar ogen weer en keek naar adam.

Nee we keken met zn allen hp6&7.1 xd
-
Adam bleef maarschelden, steeds harder en met steeds meer tranen en snikken. Hij gooide alles waar hij bijkon van zich af, hij was niet alleen vreselijk boos en verdrietig om het nieuws, hier kwamen ook nog zijn hormonen bij wat zijn reactie zelfs nog een tandje erger maakte. 'Jij... Hoe lang weet je dit al?' vroeg hij aan Courtney, 'GEEF ANTWOORD!' schreeuwde hij er achteraan voor ze daar ook maar de kans voor had.

Vroeger zou courtney opgestaan zojn, adam een vernietigende opmerking naar zijn hoofd geven geslingerd en zijn weggelopen. Maar dat kon ze nu niey, had ze de kracht niey meer voor. Zijn worden lieten haar noh verder ineen krimpen. Ze waren beschuldigend, alsof ze het kind met eigen handen vermoord had. ' vijf dagen.' Gaf ze als antwoord, simpel, ze kon er de kracht niet voor vinden om meer te zegen. onbewust had ze haar handen weer op haar schoot gelegd.

Adam gromde een zoveelste scheldwoordn gooide de appel die hij in zijn hand had gehad naar Courtney. 'Ik ben de váder! Ik heb recht om het als tweede te weten, je had gewoon kunnen bellen.' huilde hij, zijn kind was al vijf dagen.dood en hij wistr niets van.

Courtney voelde hoe de appel tegen haar aankwam en later op de grond terecht kwam. "Ik was kapot na die bevalling." snauwde ze hem toe, hij wist niet hoe het geweest was om een negentienurige bevalling te doormaken in de wetenschap dat ze het kind nooit levend in haar armen zou houden.

Adam masseerde even met drie van zijn vingers een van zijn slapen om wat te kalmeren. 'Is... Begrijpelijk...' zei hij zacht en een beetje beschaamd. 'Ik... Ik wil denk ik gewoon iemand ergens de schuld van geven, zodat ik mijn woedeergens op kan richten. En jij was hiervoor aangewezen. Toch had ik graag gehad dat je het me verteld had. Naturlijk eb je het nu gezegd, maar datas omdat ik ernaar vroeg, niet omdat je gepland had het me te vertellen en er alles aan zou doen oom me zo snel mogelijk te zien, of wel?' vroeg hij ijzig, alle emoties die er zojuist met zoveel tegelijk waren geweest, waren nu verdwenen.

Courtney voelde op haar beurt haar verdriet in woede omslaan. Ze balde haar handen tot vuisten in haar schoot om rustig te blijven. "Alsof ik jou zoveel gezien heb tijdens de zwangerschap, je bent naar geen enkel onderzoek mee geweest." beet ze hem toe. "En ik wilde je het wel vertellen, maar op het juiste moment." voegde ze er aan toe terwijl ze opstond. Het bord pasta kon haar niet schelen, ze wiled weg van Adam, van alle aandacht die ze nu hadden in de zaal.

Het was duidelijk te merken dat Adam last had van moodswings. Zekernu hij begon te lachen, 'Alsof je me ooit verteld hebt wanneer die waren, alsof je wílde dat ik meeging, alsof ik nooit naar een echo gevragd heb en alsof je toen gemeld hebt wanneer de volgende zou zijn.' lachte hij en hij leunde met zijn ene onderarme op de tafel terwijl hij met zijn andere vuist een enkele keer hard op het tafelblad sloeg, 'Laat me net lachen.'

Courtney keek hem dodelijk aan, hoewel haar blik wel eens dodelijker geweest was, "Loop toch naar de hel." zei ze terwijl ze haar tas van de grond trok en van de tafel wegliep. Ze voelde zich al kut en dan kwam Adam er ook nog eens bovenop. Dat trok ze gewoon niet.

Adam staarde haar met kille blik en zijn mond gevormd tot een dun streepje na, toen ze compleet uit het zicht was verdwenen liet hij zijn bovenlichaam languit over de tafel vallen en begon keihard te huilen. Zijn zoon was dood. En hij had er niets aan gedaan om betrokkener met hem te raken. Nu was het te laat. Nu kon hij alleen maar hopen het grafje ooit te vinden.

Eigenlijk moeten ze nu nog een keer meeten, dan kan ze hem het adres van het graag geven?