kermis op het grote plein

Catherine sprong eruit en liep ietwat wankelend op haar hakken, ze werd er duizelig van. Gelukkig was ze niet misselijk, dat had ze trouwens nooit in atracties. Haar vriendinnen gilde enthousiast toen ze naar ze toe kwam lopen. Ze kreeg een golf vasn vragen hoe het was naar zich toe geworpen. ´Ik beantwoord het vanavond wel maar loop nu met Tyler mee.´ zei ze terwijl ze het uitbundige geroep negeerde. Grijnzend haakte ze haar arm in die van Tyler.

Tyler gunde haar vriendinnen geen blik waardig. Niet omdat hij zich te goed voelde, maar simpelweg uit verlegenheid. Zijn eigen vrienden waren Hij begon expres niet over haar vraag van daarnet. 'Word je niet duizelig van die hakken' vroeg hij haar lachend, en hij leunde een beetje tegen haar aan, gewoon omdat het goed voelde.

'Neehoor, alleen van de atractie.' zei ze grijnzend en sloeg weer een arm om zijn middel. Even keek ze naar zijn vrienden. 'Wil je naar je vrienden toe?' Ze liet een hand door haar haren gaan. Het gleed er makkelijk door heen omdat ze het ook goed had uitgekamd. Als hij bij zijn vrienden wilde zijn vroeg ze haar vriendinnen ook meteen om te komen. Misschien wilde die ook nog met die jongens lopen.

Whaha sorry, ik zie nu dat die zin niet af was (:
----

'Nee hoor, het is goed zo' mompelde hij. Hij had geen zin om nu naar zijn vrienden te gaan, want die zouden er alleen maar grapjes gaan maken om het feit dat hij hier met een meisje was. 'Dus, waar wil je nu heen?' vroeg hij, in de hoop dat het gesprek over waarom hij een doos op zijn hoofd had niet weer zou beginnen.

'Ergens waar het stil is..' zei ze zachtjes, ze wist dat hij het er niet over wilde hebben maar ze wilde het gewoon weten.. Ze legde haar hoofd op zijn schouder, en half op zijn borst. Ja ze kwam tot daar, ongeveer. Als je een buitenstaander was dacht je waarschijnlijk dat ze verliefd waren, wat voor haar dus op dit moment niet het geval was.

Tyler zuchtte. Oké, de hoop van daarne was dus tevergeefs geweest. Maar een stille plek op een kermis? Die kon hij niet bedenken, dus trok hij haar mee de straat op. Dit was het rustigere deel van New York en de mensen die ze tegenkwamen liepen allemaal de andere kant op, richting de kermis. Zelf zei hij niets, zij mocht hierover beginnen.

'Oke, als je het echt niet wilt hoef je deze vraag niet te beantwoorden.' Ze haalde even diep adem, waarom wist je niet maar ze wilde hun vriendschap gewoon niet verpesten. 'Waarom draag je eigenlijk een doos op je hoofd?' Ze probeerde hem aan te kijken, door de gaten van de doos maar zijn hoofd leek er net te diep in te zitten. Stiekem vond ze het jammer, hij had prachtige blauwe ogen. Ze snapte echt niet waarom hij zijn hoofd zou meoten verbergen.

Tyler zat in een tweestrijd. Aan de ene kant wilde hij haar niet vertellen waarom, maar hij wist dat als hij het niet deed hij het ooit toch moest doen, anders konden ze nooit vrienden zijn. Vrienden. Hij dacht na over het woord, wilde hij wel vrienden zijn? Of meer? Nee! Dat mocht hij niet denken, Cat was een vriendin, niet meer, niet minder. 'Oké, het begon toen ik geboren werd. Mijn vader heeft een zware vorm van autisme, en het was duidelijk dat hij niet voor me kon zorgen, maar toen ik geboren werd liet mijn moeder ons in de steek. Mijn vader voedde me in zijn eentje op, maar het kon echt niet. Na een tijdje was ik veel slimmer dan hij. Mijn juffrouw op school schakelde de kinderbescherming in, en ik werd bij mijn vader weggehaald' hij zei het zachtjes, maar in zijn stem was het verdriet te horen. 'Ik werd overgeplaatst van gastgezin naar gastgezin... Ik weet niet waarom, maar ze wilde me gewoon niet hebben, en ik snap nog steeds niet waarom...'. Op dit moment stroomden de tranen over zijn wangen, maar gelukkig kon niemand ze zien. 'Het was slecht voor mijn zelfvertrouwen, en ik denk gewoon dat ik dit ding..' hij wees naar de box '.. Ik verstop me er gewoon in'.

De tranen sprongen in haar ogen, dat zo een jongen zo onzeker kon zijn. 'Je hoeft niet onzeker te zijn, je bent een mooie jongen en ik weet zeker dat veel meer mensen dat zouden vinden.' zei ze terwijl ze zijn hand vastpakte, zachtjes kneep ze hierin. Daarnaar legde ze haar armen rond zijn middel en gaf ze hem een knuffel. Iets anders doen kon ze niet, alleen laten merken dat ze hem steunde dat ze hem wel mocht en dat ze hem wel knap vond.

Tyler glimlachte, het betekende veel voor hem dat ze er zo over dacht. 'Dank je, het gaat de laatste tijd al wel wat beter de laatste tijd' zei hij en hij knuffelde haar terug. Hij wist niet goed waarom, maar wilde het liefst een eeuwigheid zo blijven staan, maar wist dat het niet kon en trok na een tijdje terug.

'Mooi, want jíj moet echt niet onzeker zijn over jezelf. Je bent een hele leuke jongen.' Ze was blij dat ze het u wist en hoopte dat ze hem kon helpen. 'Zullen we weer terug gaan of wil je wat anders doen?' vroeg ze glimlachend aan hem. Eigenlijk had ze nog wel zin om in het spookhuis te gaan ofzo maar als hij niet wilde vond ze het ook niet erg.

'We kunnen wel teruggaan' zei hij en hij draaide een halve cirkel, op zijn voorvoet, waardoor hij met zijn neus weer naar de kermis stond. Hij sloeg een arm om haar schouder heen, en met zijn hand veegde hij de tranen van zijn wang, al ging dat wat moeilijk vanwege de doos op zijn hoofd.

Ook zij sloeg weer een hand om zijn middel en samen liepen ze weer naar de kermis. 'Zullen we in het spookhuis gaan?' vroeg ze hoopvol. ze wilde hem weer opvrolijke. Zijzelf wilde altijd nadat ze iets moeilijks over haar jeugd had verteld iets leuk doen, dat ze het weer kon vergeten. Meestal lukte dat dan ook , gelukkig. Sommige mensen konden die knop niet zo snel omschakelen.

Tyler glimlachte om haar enthousiasme. 'Ja, lijkt me een goed idee' zei hij en hij trok haar weer het kermis terrein op. Het spookhuis zou een goede afleiding zijn, dit gesprek was heel zwaar geworden, en het was slim om gewoon even lol te hebben. Bij het spookhuis stond ook een rij, gelukkig was die niet zo lang als die van daarnet.

'We moeten hier ook een keer heen gaan als het 's nachts is, dan branden de lichtjes en als je echt heel laat komt zijn er ook veel minder mensen.' Ze sprak uit ervaring, meestal gingen de tieners dan uit en de kinderen mochten niet tot zo laat, veel minder rijen dus. Niet dat ze zo vaak naarde kermis ging, maar ze was op verschillende tijden gegaan. Opnieuw legde ze haar hoofd op zijn schouder, dat deed ze bij iedereen waar ze zo dichtbij stond.

'Ja dat klopt' zei Tyler, hij kwam hier vaker 's avonds, het was veel leuker dan overdag. Haar hoofd op zijn schouder voelde verrassend goed, en hij glimlachte een onzichtbare glimlach naar haar. 'Maar vertel is wat over jezelf' zei hij, omdat hij besefte dat hij er weinig van haar wist.

'Nou ik ben zestien jaar, ik woonde in London. Mijn moeder woont nogsteeds in London maar ik bezoek haar in de vakanties. Eh..' Zachtjes beet ze op haar lip, ze moest even nadenken over wat ze allemaal nogmeer kon zeggen. 'Ohja! Ik ben deels Marokkaans, mijn hobbies zijn mijn talenten die ik al genoemd heb. en dan ook nog met socializen erbij. Heb je verder nog vragen, stel ze maar.' Zei ze grijnzend. Een samenvatting over haar zlef vertellen was ze niet goed in, het was makkelijker als iemand je dingen vroeg waar je dan gewoon uitgebreid, of niet uitgebreid, antwoord op kon geven.

Tyler begon te lachen. 'Aha, nice ik ben ook Brits' zei hij, met zijn Britse accent dat hij zichzelf had afgeleerd omdat sommige mensen een beetje raar konden gaan doen als je niet normaal Amerikaans praatte. Hij lachte zachtjes en dacht even na of hij meer wilde weten maar kon zo één, twee, drie niks bedenken.

Ze grinnikte, zijzelf had na 3 jaar in Amerika wonen geen Brits accent meer maar ze zou het zo weer naar boven kunnen halen. 'Geen vragen?' zei ze met een onschuldige blik, ze had wel een creatieve of rare vraag verwacht van hem. ze zette een stap naar voren.`Er stonden nog twee paren te wachten voor hun, het ging wel snel voor haar gevoel. Maar alles leek sneller te gaan als je met iemand stond te praten in de rij.

'Teleurgesteld?' vroeg hij met een ondeugende blik in zijn ogen, die ze misschien kon zien, maar dan moest ze wel door de gaten heen kijken. Omdat ze hun armen om elkaar heengeslagen hadden, moest hij wel met haar mee lopen. Dit was een leuk spookhuis, het was natuurlijk doodeng en je reed in karretjes. Het was groter dan gemiddeld, en één ritje duurde tien minuten, maar omdat er meerdere karretjes reden ging het toch best snel.

Ze ving de blik op, doordat ze zij gezicht had gezien kon ze zich er nu wel iets bij voorstellen hoe het eruit had gezien als hij geen doos op zijn hoofd had. 'Ja, diep.' Zei ze met een pruillipje. Het was leuk om te dollen met mensen, je wist van elkaar dat je het niet meende maar voerde een soort van toneelstukje op. Iets waar ze natuurlijk van hield.

Al besloten of Catherine ook op Tyler wordt???
----

Tyler begon te lachen. Hij wist dat het nep was, maar kon er niet tegen haar verdrietig -of zo iets- te zien, dus begon snel te praten 'Oké, ik verzin nog wel een vraag' zei hij snel. 'Ehh, wat is je favoriete kleur?' vroeg hij dus snel, zijn eigen was groen, maar hij stond open voor alle kleuren, maar het liefst wel fel.

'Eh , dat weet ik eigenlijk niet.' Zei ze terwijl ze even bedenkelijk keek. 'Ik denk roze, het is lekker girly, ik draag het trouwens bijna nooit als kleren. Dan zou het rood denk ik zijn, Ik houd namelijk van rood gestifte lippen. En wat is de jouwe?' Dat ze een gesprek over zoiets als je lievelings kleur zouden hebben had Catherine niet verwacht, toch vond ze het leuk. Het was leuk om met Tyler te praten, lekker relaxt.
-
Jaa , denk het wel maar ik laat het bij haar langzaam opbouwen, op dit moment ziet ze hem gewoon als een vriend.. Maar ze gata hem denk ik wel leuk vinden hoor..

Oké, haha wou het ff weten
---

Tyler keek weer even naar voren en zag dat ze al bijna aan de beurt waren. 'Groen, denk ik het is vrolijk. Wacht, ik weet er nog een liedje van, je weet wel, van de muppets. Eerst verteld hij hoe erg het is om groen te zijn maar dan komt het één na laatste couplet.' Hij zong het niet, want dat kon hij niet. Hij kon wel piano spelen, en drummen maar zingen was niks voor hem, dus zei hij het maar gewoon.
'But green's the color of Spring

And green can be cool and friendly-like

And green can be big like an ocean, or important

Like a mountain, or tall like a tree'

Hoezo, wilde je hem niet meer verliefd op haar laten worden dan?"
-
Catherine glimlachtte, ze keek vroeger altijd naar de muppets. 'Ik hield vroeger zo erg van de muppets.' Zei ze terwijl zij dit keer het kaartje voor hun allebei betaalde. Ze gaf het andere kaartje aan hem ondertussen stapte ze in. 'Meneer, die doos kan niet mee de atractie in.' een forse man die misschien wel 2 koppen groter was als Catherine stond achter hen. 'Meneer, als hij hem nou uitdoet in het karretje en bij onze voeten legt is dat ook goed?' vroeg ze, haar engelen gezichtje stond weer op. De man knikte kort en ze deed opnieuw een poging om in te stappen, wat nu wel lukte.