Het grote raam

Als je de hal uitloopt en gelijk de eerste rechts neemt, kom je in een klein doodlopend gangetje. Maar in dat gangetje zit ook een raam. Dat raam is van het plafond tot ongeveer een meter boven de grond. Er liggen kussens in en je kan er gewoon gaan zitten en huiswerk maken, muziek luisteren of natuurlijk alleen zijn. Niet veel mensen komen naar dit raam grotendeels omdat hij over het bos uitkijkt en niemand dat een mooi uitzicht vind.

Regels: Geen idee.
Personen: Niet meer dan twee.

Ynary zat bij het raam en staarde afwezig naar buiten. Ze had haar armen om haar knieen geslagen en haar haren lagen los op haar rug. Eigenlijk was ze hier gekomen om iets te tekenen, maar nu zat ze hier gewoon. Naast haar lag haar schetsboek open. Er stond een tekening die half af was, hier was ze net mee begonnen. Het zou een soort fantasie-achtige tekening worden. Een wolkenlandschap. Het idee was gekomen door de wolken die ze nu volgde met haar ogen. Ze hield van deze plek, het was makkelijk hier je hoofd leeg te maken en meestal was het hier rustig. Zelfs als er iemand kwam terwijl zij hier zat, gingen die meestal snel weer weg. Bijna iedereen kwam hier namelijk naar toe om alleen te zijn.

Matthew kwam hier niet om alleen te zijn. Hij was eerder het soort jongen dat alleen, alleen wilde zijn op het toillet maar voor de rest altijd onder andere was. Hij aws hier alleen per toeval terecht gekomen. Bij het raam zag hij een niet geheel onknap meisje zitten dat als een soort muze bij het raam zat. Een schilder had vast en zeker de prachtige lichtval over haar heen gezien, maar dat zag Matthew's leeken oog niet. "Hallo." begroette hij haar op een zachte vriendelijke toon terwijl hij dichterbij kwam en op een afstandje van haar af bleef staan.

Ynary werd met een schok uit haar 'trance' gehaald door de stem van de jongen. Haar blik schoot naar de jongen. Haar uitdrukking was niet onaardig, maar vriendelijk was het ook niet te noemen. Je zou kunnen zeggen dat ze op haar hoede was. "Hoi," groette ze voorzichtig. Ze deed haar best een vriendelijke glimlach op haar gezicht te laten verschijnen, maar ze kreeg haar ogen niet overuigend. Ongemakkelijk ging ze met een hand door haar haren, wat zou ze ze graag voor haar gezicht laten hangen als een gordijn en de rest van de wereld, of gewoon de jongen, buiten sluiten. Maar ze wist dat de jongen haar daardoor zou onthouden als het rare meisje, en ze wilde juist dat niemand haar kende.

Matthew glimlachte vriendelijk, charmant, en deed enkele passen richting het raam om er voor stil te blijven staan. Het uitzicht was mooi, zoals je verwachtte op een plek als deze. Maar het was niet zo mooi als het uitzichti vanuit het landhuis waar hij opgegroeid was. Maar er was maar weinig wat er aan dat huis kon tippen en een school als deze kon dat totaal niet, maar het was er op uit te houden. "Ik heb je toch niet gestoord?" vroeg hij ineens, terwijl hij met zijn donkere ogen de haarre zocht. Er zaten enkele plukjes haar voor dat haar een verlegen, maar schattig uiterlijk gaf. Iets wat hem weer extra deed glimlachem.

Het was dat Ynary al met haar rug tegen het raam zat, anders zou ze zeker nog wat naar achter zijn geschoven. Ze had ooit gehoord dat iedereen een persoonlijke ruimte had waarin ze geen mensen wilde hebben, ze dacht dat die bij haar heel wat groter was dan bij de meeste aangezien ze vond dat de jongen te dichtbij kwam. Opeens leek het gangetje ook heel wat kleiner dan eerst, iets wat haar een benauwd gevoel gaf. "Eh... nee, ik was gewoon..." haar blik gleed naar het schetsboek dat open lag. "aan het tekenen." Het was niet helemaal waar, maar het klonk beter dan dromen. Haar hand sloot zich om het schetsboek en trok het naar zich toe.

MAtthew had door dat dit meisje erg verlegen was, op zichzelf gesteld was. Op een of andere manier liet hij zijn flirterige houding varen en leek hij direct een stuk volwassener qua houding. "Teken jij?" vroeg hij lichtelijk nieuwsgierig terwijl zijn blik richting het tekenboek ging. Het was altijd leuk om te kijken naar andere mensen met talenten. Het betekende dat diegene helemaal geen concurrent was in het toekomstige wereldje en hij dus oprecht nieuwsgierig was. "Wat was je aan het tekenen?" vroeg hij nu rustiger.

Ynary voelde hoe ze begon te blozen, iets dat jammer genoeg alleen maar duidelijker te zien was door haar bleke huid. Omdat ze haar stem niet meer vertrouwde knikte ze alleen maar. Op zich had ze er geen probleem mee mensen haar tekeningen te laten zien, zolang ze er zelf dan maar niet bij hoefde te zijn. Helaas was zo'n scenario niet heel realistisch. "Wolken," stamelde ze. Door haar nerveusiteit had ze niet door dat de houding van de jongen was veranderd. Om zijn aandacht ergens anders op te richten draaide ze snel haar schetsboek om zodat hij de tekening die nog maar half af was kon zien. De wolken die ze had getekend vormde als het ware een soort dorp.

Matthew moest moeite doen om niet te glimlachen bij de blosjes die op haar wangen verschenen. Zijn blik werd inderdaad naar de tekeningen getrokken, hij was op die manier heel voorspelbaar. Met zijn blik ging hij over de tekening. Zelfs een leek als hij wist dat hij kon zeggen dat hij dit echt mooi vond. "Wauw." zei Matthew terwijl hij iets bukte om het beter te kunnen zien. "Dat is echt mooi." zei hij naar waarheid.

"Dankje," zei Ynary met een kleine glimlach op haar gezicht. Helemaal gemeend was die niet, maar in ieder geval lukte het haar nu een beetje haar ogen mee te laten doen. Op zich viel dit nog wel mee met haar tekening laten zien, als ze een van de tekeningen van een paar jaar geleden moest laten zien zou ze zichzelf niet meer in kunnen houden. Nu voelde ze al hoe het bloed naar haar hoofd steeg, dat was dan nog veel erger. Bovendien moest ze dan vaak uitleggen waar de tekeningen over gingen. Als ze dat moest doen kon het gebeuren dat haar ogen vochtig werden en als mensen dat opmerkten was het helemaal gebeurd. "Hij is nog niet helemaal af hoor," zei Ynary nu ze zelf ook eens naar de tekening keek. Al was ze niet perfectionistisch vond ze dat deze tekenening 'wauw' niet helemaal waard was, nog niet in ieder geval.

Matthew haalde stellig zijn schouders op, hij had wel het flirterige laten varen voor het moment, dat betekende nog niet dat hij de rest van zijn houding ook verloren had. "Nou en, hij is echt gaaf." al waren het maar een stel wolkjes op paier, het wa al veel meer dan hij op papier kon zetten. Bij hem was het niet meer dan een paar lijntjes dat in een kronkelige circel bij elkaar kwam met daarachter een half zonnetje met een gezichtje erin getekend.

Ynary begreep wel dat ze zich gevleid moest voelen toen de jongen toch vol bleef houden dat hij het mooi vond, maar de manier waarop hij het zei maakte haar ongemakkelijk. Of misschien was het niet hoe hij het zei, maar het feit dat hij zo dichtbij was. Voor 'normale' mensen was dit misschien niet zo dichtbij, maar zij had dat wel. Met een hand die heel licht trilde streek ze een haar achter haar oor. Met de muur achter haar, en de jongen voor haar had ze bijna het idee dat ze opgesloten zat, iets wat niet erg handig was als ze zich zo normaal mogelijk wilde gedragen.

Matthew had inderdaad niet het gevoel dat hij dicht op haar stond, maar had wel door dat ze zich erg ongemakkelijk voelde. Daarom deed hij een klein stapje naar achteren terwijl hij weer recht op ging staan. Kort keek hij weer naar Ynary waarvan hij niet begreep waarom ze zo verlegen leek te zijn. Ze kon tekenen, zat op een school waar alleen maar talentvolle mensen zaten en was niet bepaald lelijk.

Ynary zuchtte zacht toen de jongen een stapje naar achter zette, het scheelde natuurlijk niet zo heel veel maar het zat bij haar tussen de oren. In het begin had ze zichzelf wel eens verteld dat ze zich niet zo moest aanstellen, maar het lukte haar niet zich anders te voelen. Terwijl ze dit dacht liet ze het schetsboek uit haar hand vallen, die trilde nog steeds. Het viel open op een bladzijde met een tekening die ze niet zomaar zou laten zien. Er stond eigenlijk maar weinig op de tekening. Hij was helemaal donkergrijs gekleurd op een streep in het midden na. Daar waren verschillende voorwerpen getekend: een sleutel, een mes, een potlood en nog meer. Haar hand schoot meteen naar voor om het boek op te pakken. Een bange uitdrukking op haar gezicht.

Matthew's blik ging direct naar het schetsblok toen het op de grond viel. Hij stond al klaar om het op te pakken toen het meisje het al voo rhem vandaan griste. Veel had hij er niet van gezien, alleen maar grijs en enkele donkerdere figuren na. Maar het was zo snel gegaan dat hij nu al niet meer precies wist wat er op gestaan had. Misschien waren het gebruiksvoorwerpen, maar het hadden net zo goed bladeren geweest kunnen zijn. Met een licht glimlachje keek Matthew naar het bange gezichtje van het meisje, "Is alles goed?" vroeg hij voorzichtig.

Ynary had na de dood van haar ouders al snel geleerd hoe ze die vraag moest beantwoorden. Gewoon glimlachen en dan zeggen dat het prima ging. Het probleem was nu alleen dat ze net een tekening had gezien die voor haar de dood van haar ouders betekende. Ze beet op haar wang en probeerde zo haar ademhaling te controleren. Als het zo doorging was ze dadelijk aan het hyperventileren. Haar vingers sloten zich zo sterk om de rand van het schetsboek dat haar knokkels wit zagen. Misschien zou ze er wel een 'prima' uit kunnen persen maar ze dacht niet dat het dan heel overtuigend overkwam. Even schatte ze haar kansen in langs de jongen te rennen. Maar ze kwam tot de conclusie dat de jongen waarschijnlijk sneller was en de gang was naar haar idee toch te smal.

Matthew was een beetje van zijn stuk gebracht, normaal gesproken wist hij altijd wel hoe te reageren, maar nu stond hij met een mond vol tanden. Uiteindelijk wist hij zijn hand op haar schouder te leggen, "Kan ik iets voor je doen? ' vroeg hij verrassend vriendelijk, en het was iets wat hij nog meende ook. Dit meisje leek niet op zijn geld, looks of uiterlijk te letten en dat was iets wat hij niet gewend was. Nee, het was totaal anders zelf.

Ynary was eigenlijk net zo verbaasd over de reactie van de jongen als hij zelf was. Ze had verwacht dat hij zo snel mogelijk een excuus zou zoeken om weg te gaan, niet aanbieden haar te helpen. Door haar verbazing was het beeld van haar ouders' dood weer naar de achtergrond verdwenen en daarmee ook haar angst. Zelfs de hand op haar schouder voelde niet bedreigend aan. "Nee," fluisterde ze. Dat er nu eigenlijk een uitleg hoorde te komen snapte ze wel, en haar mond was al open om die te geven, maar er kwam niets. Het was al moeilijk genoeg alles voor haarzelf op een rijtje te zetten, laat staan het aan iemand uit te leggen. Ook wist ze niet helemaal zeker of ze dat wel wilde. Ze wilde zich niet nog kwetsbaarder opstellen dan dat ze al was.

Mathew wist totaal niks te zeggen, hij was niet het soort jongen wat met dit soort dingen wist om te gaan. Het klonk stom, maar hij wist gewon niet hoe er op te reageren. Hij wist zijn blik vriendelijk te houden en probeerde het meisje aan te kijken, hij wist haar naam niet eens. "Echt niet?" hij zag wel dat ze iets wilde zeggen, maar het er niet uit leek te komen. Kort ging zijn blik naar de hand op haar schouder, oorzichtig haalde hij deze eraf, ze moest zich niet nog banger voelen.

Ynary schudde haar hoofd, ze vertrouwde haar stem niet meer. Ze beet op haar lip, het hielp haar de emoties in bedwang te houden. Achter haar ogen kon ze de tranen al voelen prikken, er zou niet veel voor nodig zijn die eruit te laten komen. Met trillende handen sloeg ze het schetsboek open en bladerde naar de bladzijde waarop het net was open gevallen. Waarom ze dit deed wist ze niet precies, maar ze vond dat de jongen er in ieder geval recht op had het zien. Niet dat het hem veel zou zeggen. Het was hoe zij de dood van haar ouders had meegemaakt. Dat je maar een kleine streep zag was omdat zij door een kier in de kast had gekeken. Het mes was het mes waarmee haar ouders waren vermoord. De sleutel had in aan de binnenkant van de kastdeur gezeten en het potlood had ze in haar zak gehad. Zonder zelf naar de tekening te kijken liet ze die aan de jongen zien.

Matthew keek toe hoe ze het schetsboek weer tevoorschijn haalde, een beetje ongemakkelijk keek hij naar de tekening waar hij niet heel veel van begreep. Het leek op een speelt met verschillende voorwerpen, een mes dat er vlijmscherp uitzag, een sleutel en een potlood. Het zei hem helemaal niets. Voor hem waren het gebruiksvoorwerpen zonder enige betekenis eraan vast, wat het meisje er mee bedoelde kon hij dan ook niet verzinnen. Al wist hij wel dat het iets heftigs moest zijn, zelfs de meest domme persoon zou het begrijpen. Matthew die zich geen houding wist te geven, wat zou hij moeten aannemen? Naast haar komen zitten, weer en hand op haar schouder leggen of iets totaal anders. Zonder iets te zeggen knikte hij en wende hij zijn blik van de tekening af, het was van het meisje en hij vond niet dat hij het recht had om er vragen over te stellen, dan zou ze mischen alleen maar meer over stuur raken.

Zoals Ynary al had gedacht begreep de jongen niet zoveel van haar tekening. Net zomin als hij iets van haar gedrag zou begrijpen. Al wist ze zelf wel waarom ze zich zo gedroeg nam ze het zichzelf kwalijk. Na al die tijd was het nog net zo moeilijk er aan te denken als toen. "Het spijt me," zei ze tegen de jongen. Het klonk wat pieperig omdat er een brok in haar keel zat en ze nog steeds op het randje van huilen zat. Zonder zelf naar de tekening te kijken sloeg ze het schetsboek dicht, die tekening hoefde ze niet weer te zien. "Het is gewoon..." Ze wist niet hoe ze het moest uitleggen zonder in details te gaan. "Het herinnert me aan... iets waar ik liever niet aan wordt herinnnert." Ze sloeg haar blik neer, ze schaamde zich voor haar uitbarsting.

Matthew trok even een nadenkend gezicht, "Waarom bewaar je het dan?" zei hij voor hij er erg in had, misschien deed het pijn maar was het haar wel veel waard, "Omdat het je alleen maar pijnlijke herinneringen geeft." probeerde hij zijn zin wat duidelijkheid te geven. Nee het maar weer duidelijk dat Matthew niet zo tactvol was, zeker niet met gevoelenskwesties die hij niet begreep.

Om haar gevoelens binnen te houden beet ze hard op haar wang, zo hard dat ze bloed proefde. Nadat ze haar stem weer vertrouwde en een paar had geprobeerd de brok in haar keel weg te slikken zei ze: "Het is mijn manier om... om..." Ze wist niet precies hoe ze moest uitleggen wat ze met haar tekeningen deed. 'Uiten', leek niet genoeg te zijn. "Om mijn verhaal te vertellen." Nog steeds leek het niet helemaal te kloppen maar hoe ze er dichterbij kon komen wist ze niet.

Matthew probeerde het een soort van te begrijpen, het was zoiets als sommige hun gevoelens uitte in de muziek. Dus hij knikte stil terwijl hij het probeerde te verwerken. Nog steeds begreep hij niet precies wat Ynary met de tekening probeerde te vertellen maar het was overduidelijk dat er niet overt e praten viel. "Het is een mooie manier." zij hij na enkele seconde stilte waarin hij uit het raam gekeken had.