Het grote raam

Matt keek haar aan, zijn ogen een beetje verdrietig. "Kan ik je misschien afleiden, het is erg om je zo te zien'. Zelf wisth ij wel een manier om haar af te leiden, maar dat durfde hij niet eens te denken. Hij wreef met zijn hand over haar arm, in de hoop dat ze het warmer zou krijgen.

Sahirah beet op haar lip, ze vond het vreselijk voor hem dat hij haar zo moest zien. "Ik weet niet, misschien gewoon blijven praten?" zei ze zachtjes, ze had de verdriet wel in zijn ogen zien staan, iets waardoor ze zich schuldig voelde. "Maar jehoeft hier niet met iemand als ik te blijven zitten hoor." zei ze mompelend, ze wilde niet dat Matt omdat hij het gevoel had dat het meost bleef zitten.

Matt glimlachte. 'Wanneer heb je nou is door dat je geen saai persoon bent? Ik zit liever met jou dan met elk ander meisje in de hele wereld' mompelde hij. Toen schrok hij even, hij besefte opeens dat hij daarnet toegegeven had dat hij haar leuk vond, toch bleef hij rustig zitten.

Sahirah keek een beetje verbaasd omhoog naar Matt, hij was en bleef een stuk langer dan haar. Ze wist niet precies hoe ze op die woorden moest reageren waar ze wat stotterende klanken uitbracht, medeveroorzaakt door het huiveren, en uiteindelijk bleef ze hem maar gewoon een beetje verbaast uitkijken, ze begreep het gewoon niet. Zo interresant was ze niet.

Matt keek in haar verbaasde ogen. "Sorry dat had ik niet moeten zeggen, vergeet het maar' mompelde hij en hij stond op. Ze zou nu wel bang voor hem zijn. Eindelijk leek ze hem aardig te vinden en dan moest hij het weer verpesten. Hji deed ook alles fout.

Sahirah wist niet of ze het wel wilde vergeten, daarom keek ze omhoog naar Matt die opstond. "Waarom niet?" wist ze onverwacht helder uit te brengen. Ze wist niet waarom ze het vroeg, maar ze wilde het op een bepaalde mamier wel weten.

Matt keek haar aan. 'Omdat je dat duidelijk niet voor mij voelt, en als we vrienden willen zijn moet ik me duidelijk over die verliefdheid heenzetten' mompelde hij en hij keek naar zijn voeten. Eigenlijk wou hij weg uit deze ongemakkelijke situatie, maar hij kon haar niet hier zo achter laten.

Sahirah wist niet hoe ze hier op moest reageren, zo scrok er in eerste instantie wat van. Ondanks de bleekeheid van haar gezcht voelde ze enkele blosjes op komen. Iets wat ondanks haar vele schaamte afgelopen tijd nauwelijks gebeurd was. Het was voor het eerst dat iemand iets voor haar voelde, op een andere manier dan alleen maar seks willen hebben. Tenminste dat hoopte ze, maar dat maakte haar alleen maar wat meer in de war.

Matt keek haar een beetje beschaamd aan en ging naast haar zitten. Ze had in ieder geval niet heel erg gereageerd, en hij ging mt zijn hand door zijn haar. 'En nu?' vroeg hij haar.

Sahirah haalde een beetje onhandig haar schouders op. Ze had het de laatste tijd helemaal niet erg gevonden om met Matt te zijn, misschien vond ze hem ook leuk, maar dat soort gevoelens durfde ze niet op te reageren, bang dat het fout zou gaan. "Ik weet het niet." zei ze zacht terwijl ze zonder dat ze het echt doorhad weer wat tidhcter tegen zijn lichaam aanrkoop.

Matt legde zijn gezicht in zijn handen. 'Ik verkloot echt alles' gromde hij zachtjes. Maar nee, hij moest hier nu voor Sahirah zijn. Ze had hem nu nodig, en dat hij haar nodig had was nu een bijzaak. Hij pakte een deken die op de grond lag, en legde hem over haar heen, hopens dat ze het minder koud zou hebben.

ahw moet sahirah zo ook maar iets zeggen dan? Anders is matt zielig :c
-
Sahirah keek hem even krot aan methaar donkere ogen, "Helemaal niet." zei ze beslist, ondanks haar lichamelijke toestand was ern og wel iets van haar hersenen over. "Dankje zei ze zacht toen hij een deken over haar heen legde.

Jaa, en anders gaat deze meet dood xdd
----

HIj glimlachte, maar deze verdween toen hij in haar ogen keek, toen was er alleen nog maar plaats voor een soort dromerige blik, en zijn hersenen werkten niet goed meer. 'Jij bedankt' mompelde hij en hij keek hoe ze het iets warmer leek te krijgen.

Sahirah beet op haar lip, terwijl ze naar haar voeten keek, of eigenlijk haar knieën die bedekt waren door de deken, "Ik...vind..." het kwam er erg onduidelijk uit, gewoon omdat ze niet wist hoe ze het moest zeggen, "Jouw... naja.... ook erg lief." het was haar manier van zeggen. Maar hij zou het vast wel begrijpen.

Matt keek verbaasd op, of eigenlijk naar beneden. 'Echt?' vroeg hij haar. Binnen in hem begon zich een gelukzalig gevoel te verspreiden. Maar nee, hij moest rustig doen. Misschien meende ze het wel helemaal niet. In zijn ogen stond twijfel te lezen, maar toch schoof hij ietsjes dichter tegen haar aan.

Sahirah keek hem nu weer even aan, maar het maakte wel duidelijk dat ze niet loog. Ditmaal knikte ze alleen, het spraakzame was nog steeds ver te zoeken. Zeker door hoe ze zich voelde, ondanks de afleiding van Matt. "Echt." zei ze met een klein glimlachje, maar eentje die haar holle ogen een beetje deed oplichten.

Matt glimlachte naar haar. 'Ga je nu slapen? Ik denk dat het goed voor je is' zei hij zachtjes. Haar glimlach was een van de mooiste die hij ooit gezien had. Maar ze zag er toch een beetje moe uit, en ze trilde nog steeds een beetje.

Sahirah keek naar hem, voor de zoveelste keer haalde ze haar schouders op. "Ik hoop het." zei ze zacht terwijl ze overreind probeerde te komen, ze had wel op ergere plekken geslapen dan in een schoolhal, maar dit was toch niet zo'n handige plaats leek haar.

Matt stond zelf ook op. 'Moet ik met je mee lopen of lukt het wel?' vroeg hij haar en hij pakte de deken die gevallen was en legde hem terug waar hij hoorde.

"Ik denk dat het zelf wel gaat." zei ze zacht, terwijl ze hem weer even kort aankeek. Elk ander zou die jongen waarschjnlijk omhelsd hebben, of een zoen gegeven, maar Sahirah kon dat niet, dat durfde ze niet.

Evy ging op de vensterbank zitten, haar benen opgetrokken, en haar rug tegen de muur. Buiten regende het hard, de tikken waren duidelijk hoorbaar tegen de grote ruit. Een beetje dromerig keek ze naar de regendruppels, en de takken en bladeren die wegwaaiden buiten. Het was rustig, ze hield van de rust, en toch voelde ze zich een beetje alleen. Ze wilde dat er iemand was, maar er was niemand. Dat was het enige dat miste aan deze perfecte plek. De persoon die erbij hoorde te zijn.

Jonathan had de oortjes van zijn oude mp3-speler in zijn oren, onder zijn arm lag een dik boek waar enkele papieren uitstaken. de papieren waren voor de musical, het boek om uit te leren, iets wat hij zou moeten doen maar even geen zin in had. Hij was op zoek naar een rustig plekje om gewoon even rustig de tekst te kunnen bestuderen. Eenmaal bij het raam aangekomen te zijn zag hij het meisje zitten dat hij niet kende, vriendelijk knikte hij even naar haar.

Evy keek vlug op toen ze voetstappen hoorde, en draaide haar hoofd, zodat ze kon zien wie eraan kwam. Ze zag een jongen. Ze kende hem niet, maar desondanks glimlachte hij vriendelijk naar haar, en ze beantwoordde zijn glimlach warm. Haar felblauwe ogen namen hem in zich op, en ze hield haar hoofd een beetje schuin, zodat haar haar langs haar gezicht viel. Ze streek het achter haar oor, en haar blik gleed naar het dikke boek dat hij bij zich had. Het zag eruit als een leerboek, bedacht ze zich, al maakte dat eigenlijk helemaal niets uit. Ze liet haar hoofd even tegen de muur achter zich leunen, maar haar ogen bleven naar de jongen kijken.

Jonathan haalde zijn oortjes uit zijn oren zodat hij tenminste wat kon hoern als er hem wat gevraagd zou worden, of iets in die richting. Ook hij bekeek degene die tegenover hem zat, een meisje dat hij niet kende, waarschijnlijk jonger dan hem. Maar dat maakte het niet, dat hij onbeleefd was, "Is het goed als ik er bij ga zitten?" vroeg hij aan haar, met een gebaar richting een stel kussens. Als ze alleen zou willen zijn zou hij wel een ander plekje zoeken, de meeste kwamen voor een beetje eenzaamheid als ze hier gingen zitten, dus dat kon hij wel begrijpen.

Evy glimlachte opnieuw even. 'Natuurlijk niet.' Antwoordde ze, en ze gebaarde kleintjes met haar hand dat hij kon gaan zitten. Het was geen dwingend of afstandelijk gebaar, gewoon vriendelijk. Ze keek opnieuw even naar buiten, naar de grijze regenwolken die boven hen hingen. Ze sloeg haar armen over elkaar en huiverde een keer toen een lichte tochtvlaag langs haar gezicht en in haar nek streek. Ze richtte haar blik weer op de jongen, en ging een beetje verzitten. Ze vond het fijn dat er iemand was, al kende ze de jongen niet. Ze hoefde niets te zeggen, het feit dat er íémand was, was beter dan helemaal alleen zijn. Nu in ieder geval wel.