Het grote raam

Adam knikte, 'Maar tegen de rest van de wereld kunnen we gewoon een verhaal over een surrogaatmoeder ophangen, dat zorgt nog steeds voor enkele mensen die ons tegenliggen, maar al een stuk minder dan wanneer iedereen zonodig alles overme moet weten.' zei hij nadenkend 'Okee we zouden nog steeds genoug shit op ons dak krijgen, maar dat houd ons sterk, niet?'

Flavio knikte. "Onze liefde is sterk, ik weet zeker dat we er wel tegen kunnen. Trouwens, ik ben niet van plan hierover te liegen tegen ons kleintje. Zelfs al zou het beter zijn van wel. Als hij of zij er later toch achter komt of naar contact met zijn of haar moeder vraagt was allesvoor neits en werkt ons aleen maar tegen"

Adam knikte, 'Ik wil ook niet tegen mijn eigen kind liegen, maar wel tegen zo veel mogelijk an de buitenwereld, als je dat begrijpt.' zei hij voorzichtiq en hij sloeg zijn ogen neer. 'Ik wil namelijk neit al te beroemd worden onder de mensheid.' voedge hij e aan toe alsof dat nog niet duidelijk was.

Flavio knikte. "Dat snap ik volkomen, Amore."Zei hij lief. Hij drukte een kus op Adams voorhoofd. "Nu, misschien is het een goed idee dat we famillie in gaan lichtten, voor je een strandbal draagt en het nogal obvious is dat we iets achterhielden"

Adam glimlachte, 'Fijn dat je dat begrijpt' zei hij en knikte stijfjes, 'Mijn vader weet van het eerste gedeelte... Dus dat wordt al een stuk makkelijker. Ik heb niet echt zin meteen de hele familie in te lichten, misschien wil papa dat voor me doen als hij het noodzakelijk vindt.' dacht hij hardop,zijn blik een beerje naar boven voor hij Flavio aankeek, 'Je gaat wel mee, he?'

Flavio knikte "Als je dat wilt..." Hij glimlachtte. "wail jij dan mee mijn famillie inlichtten, ik weet echt niet hoe ik dat.moet doen."

Adam knikte, 'Naturlijk! Ik laat jedat toch niet alleen afhandelen, hon.' zei hij een stuk kalmer dan hij eerst geweest was, Flavio was zijn alles, en met hemeen kind krijgen was een van de dingen die hij nooit zou willen missen.

Flavio glimlachtte dankbaar. "Ti amo, mio amore." Zei hij zacht. Hij knuffelde Adam nog wat steviger. "Je bent het belangrijkste in mijn leven, al zal je die posietie over een aantal maanden met een ander moeten delen."

Adam grinnikte, 'Voor jou geldt hetzelfde, ti amo...' zei hij zacht en teder, hij plaatste een kus op Flavio,s voorhoofd en kroop nog net wat dichter tegen hem aan. 'Ik zou niet weten hoe mijn leven zou zijn zonder jou, en kind van jou krijgen is echt een droom van me geweest, al leek het onmogelijk.'

new
-
Sahirah zat ver weggedoken in de kussens, in de hoek net voorbij het raam. Het was laat op de avond zodat ze zeker wist dat er niemand was. Haar vingers trilde terwijl xe in haar zak groef naar de verlossing van haar verdriet, het zou voor even zijn maar een heerlijk toevluchtsoord. Ze durfde er niet aan te denken wat Matt ervan zou vinden, nee dat kon ze niet.

August slofte de gang in waarvan hij wist dat die doodliep op het raam. Ondanks dat het nu weer helemaal goed zat tussen Alex en hem, had hij soms toch de behoefte om even alleen te zijn. Gewoon om na te denken over wat hij heeft gedaan enzo. De meeste mensen deden dat in bed, maar hij ging liever zonder dat hij nog hoefde te piekeren in zijn bed liggen om dan snel in slaap te vallen. Hij liep zonder te merken dat er al iemand was verder, steeds dichter naar het raam.

Sahirah keek geschrokken op toen er iemand langs haar heen liep, iemand die haar niet leek te zien. Ze herkende hem niet, daar was het nu te donker voor. Stil bleef ze zoeken naar het verlossende pilletje in haar zak. Net toen ze deze wist te vinden trilde haar hand te heftig en rolde het over de vloer heeen, "shittt" vloekte ze toen deze het donker in rolde/

August draaide zijn hoofd vliegensvlug om toen hij het vloek hoorde. Hij keek met een strakke blik de gang door en kon uiteindelijk een meisje onderscheiden in het donker. Tegelijkertijd hoorde hij, al was het maar heel zacht, iets anders. Hij snapte niet waar het geluid vandaan kwam tot er met een net zo zachte tik iets tegen zijn schoen aankwam. Hij hurkte en pakte het pilletje op. Hij keek van het pilletje naar het meisje en zei:' Is die van jou?'

Sahirah keek met haar donkere ogen toe hoe August het pilletje eerder te pakken kreeg. "Geef terug." siste ze. Nog steeds waren haar ogen te slecht aan het licht, of beter gezegd het gebrek ervan, gewend om de jongen te kunnen herkennen. Het was misschien niet de beste toon om te krijgen wat ze wilde, aar ze was de wanhoop naarbij, zolang hij het pilletje had zou ze alleen maar erger gaan trillen, zou ze niet aan haar gevoelens kunnen ontsnappen.

August trok een wenkbrauw op en ging weer overeind staan. 'Ik zou het nog liever zelf slikken dan het weer aan jou te geven.' Zei hij. Nu hij al een tijd niks meer gebruikt had, was hij alweer van zijn afkicksverschijnselen af en walgde dat hij er ooit mee begonnen was, net als dat hij walgde van het pilletje. Hij liep naar haar toe en onderweg herkende hij haar opeens. ( ze hadden toch al een keer gemet?) Hij slikte even en sloot zijn hand in een vuist om het pilletje. ' Geloof me, je hebt het echt niet nodig, ik spreek uit ervaring.' Zei hij nadat hij voor haar was gaan staan waarbij hij haar doordringend aankeek.

Ja, ze was erbij toen august gestoken werd
-
Sahirah stond op, met haar kleine tengere gestalte was ze niks tegenover August, maar hij had haar reddingsboei en die moest ze terughebben. "Geef alsjeblieft terug." ze kek hem smekend aan. Hij kon misschien zonder, maar zij niet, nee het leven zonder de drugs die de pijn verlichten zou veranderen in een groot zwart gat, voor zover dat het nog net was.

ohja X) agh ik ben 's nachts niet zo wakker meer :p
~~
August schudde zijn hoofd koppig. ' Vorige keer had je misschien de kans om het te kopen, omdat ze op het punt stonden me in elkaar te slaan, maar ik laat je nu niet weer domme dingen doen.' Zei hij streng. Misschien... mischien had hij het recht niet om deze dingen te zeggen, maar hij wilde gewoon niet dat ze net als hem werd. Hij had zichzelf nog steeds niet vergeven dat hij Alex zou hebben aangerand terwijl hij onder invloed was, als zij hem niet gestopt had.

Sahirah keek hem smekend aan, ze was niet meer dan een hoopje ellende dat tegenover August stond, "Alsjeblieft, dat is het enige wat helpt..." haar stem klonk op het punt van breken te staan. De drugs waren het enige wat haar uit de constante pijn kon halen. De pijn van het verlies van Matt.