Het grote raam

Flavio rolde met zijn ogen. "Als je Italiaans uit ieders mond sexy vind klinken neem ik je mooi niet mee naar Italia, mia amore. Je bent van mij, niet van elke andere willekeurige Italiaan." Zei hij protestrerend. "Ik wilde trouwens mijn famillie uit Rome ook uitnodigen, grote kans dat niemand komt, maar het gaat nooit meer goedkomen als dat NIET gebeurd."

Adam grijnsde, 'Dat was leuk om te horen. Daar doe ik t om.' zei hij met een knipoog die liet merken.dat hij het niet helemaal serieus bedoelde. 'Dat vind ik goed hoor, je mag uitnodigen wie je wilt en als dit het misschien gedeeltelijk kan helen zou ik dat grweldig vinden.'

Flavio knikte. "Maar ik wil je echt heel erg graag een keer meenemen naar mijn thuisstad.. Ook al versta je weinig van de taal. Ik wil je gewoon zo graag laten zien waar ik de eerste vijf jaar van mijn leven heb gewoond, en waar ik ook nog eens erg erg vaak ben terruggekomen in de zes jaren die daarop volgden."

New xd
--
Adam had zijn toevlucht weer gvonden in het raam, zijn benen dicht tegen zich aan, hij was drie maanden verder sinds hij achter zijn kind gekomen was en begon al aardig dik te worden, waar hij echt niet tegen kon, nu als niet, hij kon niet eens meer zijn normale broeken aan, nu al niet, waar moest hij dan over nog at maanden in lopen?

Flavio droeg een stapel boeken in zijn armen die bijna groter was dan hijzelf. Allemaal van die dikke saaie boeken over kunstenaars, al had hij ergens tussen de dikke werken ook wat babyboeken verstopt, dan maar een ietsiepietsie lager cijfer voor kunstgeschiedenis, hij moest ook aan zijn kleintje denken. "Hoi Adam." Zei hij buiten adem terwijl hij de stapel op de grond zette. Hij ging bezorgd tegenover zijn geliefde op zijn knieën zitten. "Gaat het wel?" vroeg hij liefdevol.

Adam schudde zijn hoofd en deed niet eens de moeite Flavio aan te kijken noch te begroeten. 'Ik ben dik... En ik wist dat dit zou komen, en me dwars.zou zitten. Toch zit ik hietlr.' zei hij chagerijnig en hij blee uit het raam staren. Dit was niet het enige dat hem dwars zat, hij wa constand misselijk en mensen begonnen te fluisteren, niet eht dingen waar zijn humeur beter op werd.

Flavio keek met grote blauwe ogen naar zijn geliefde. "Je bent helemaal niet dik." Zei hij een beetje fronsend. "Hoe kom je daar nu bij?" Vroeg hij zacht. Hij pakte Adams handen beet.

Adam zuchtte, 'Flavio, ik ben zwanger. Dan word je dik. Snap?' snauwde hij bijna en hij keek even naar Flavio, hij moest eens weten wat hij allemaal door moest maken.

Flavio zette een hand in zijn zij. "Ja je word DIKKER Maar je bent NOG NIET DIK." Zei hij zwaar gefrustreerd. Hij probeerde alleen maar lief te doen en Adam op te beuren en dan was het weer neit goed. "En voor mij kan je nooit TE dik zijn." Voegde hij er zachter aan toe.

'Maak het maar erger!' snauwde hij nu echt, als hij zichzelf nu al dik vond, laat staan over een paar maanden. 'Kom op Flavio! Natuurlijk kan dat wel!' begon hij 'Zie je dit shirt?' vroeg hij en hij plukte aande kraag, 'Het is een M.... Een M, Flavio... EEN M!' schreeuwd hij zowat.

Flavio gaf Adam een 'en dus' blik. "Adam, wat is nu precies het probleem? Dat je een M draagt? Dus? Dat betekend alleendat ons kleintje gezond is, in dat opzicht zou je je zorgen moeten maken als je nog steeds in je allerstrakste skinny paste. En ik vind zelf dat je nog eben mooi en aantrekkelijk bent, zelfs al zou je een landwalcis zijn. Dan zou ik me wel zorgen maken om je gezondheid, maar ik zou ook nog steeds van je houden." Zei hij lief.

Adam keek Flavio ongelovig aan, hoe kon die jongen nog zo volhouden, zo kalm ook... En toen drong nog niet tot hem door hoe Flavio veel te lief voor hem was, 'Ons... Ons kind is gezond... Flavio! Weet je hoe veel moeite ik daarvoor moet doen? Nee. Want jíj hebt het maar makkelijk, jíj draagt gewoon nog je XS en voelt je nog kern gezond, nou ík niet. En het is jóúw schuld!'

Flavio keek Adam aan met een grschopte-puppie uitdrukking. "Ik probeer er alleen maar voor je te zijn, maar ik maakhet alleen maar erger." Zei flavio zachtjes. Hij stond op en pakte zijn boeken op.

Adam begon opeens keihard te huilen en greep Flavio aan zijn shirt vast, 'nee! Niet gaan! Ik kan dit niet aan zonder jou, begrijp dat dan!' snikte hij en hij rolde zich op op de vensterbank, 'Ik wil niet dat je weg gaat... Nooit niet... Ik hou van je!' zo ging hij nog een tijdje door, alsof hij gestoord geworden was.

-
k krijg draakje niet dood :'(

Flavio draaide zich onmiddelijk om, zette de boeken op de grond en nam de huilende Adma in zijn armen. "Het spijt me het spijt me Mi dispiace, mio amore" Bleef hij herhalen, ergens na de 20ste keer stapte hij over op Italiaans zonder het echt door te hebben. "Ma per favore, mio amore, non piangere." Het duurde even voor hij doorhad dat het Italiaans was "But please, mio amore, don't cry." herhaalde hij, ditmaal WEL in het engels.

Adam schudde schokkerig zijn hoofd, 'Jij bent wel de laatste zie zijn excuses moet aanbieden. Het spijt míj.' zei hij snikkend en hij probeerde te stoppen met huilwn. 'Ik ben gewoon zo bang... Bang dat het fout gaat, bang dat ons kind het niet overleefd, bang dat ík het niet overleef.'

Flavio streek in een hopelijk rustgevende namier door Adams haar terwijl hij de jongen dicht tegen zijn borst hield. "Adam, It's going to be okay." Zei hij kalm. "Desnoods zorg ik er persoonlijk voor dat een heel leger artsen je in de gaten houd en bij de bevalling is zodat alles goedkomt en ons kleintje en jij veilig door de bevalling geloods worden, goed?"

Het lukte Adam niet om kalm te blijven toen Flavio over de evalling begon en hij was half aan het hyperfentileren, 'Oh god, de bevalling! Die was ik vergeten, hoe kon ikdie vergeten zijn, ze zeggendat het pijn doet, heeel veel pijn. Ik wil niet, Flavio, kan iemand anders dat niet voor me doen?' zei hij snel en half in paniek, hij had van veel vroiwen gehoord dat het de ergste pijn van hun leven was geweest, al was die het wel waard.

Flavio streek nog steeds kalmerend over adams hoofd en rug en hield hem stevig vast. "Adam, ik denk dta een natuurlijke bevalling ietwat moeilijk gaat worden in jouw geval. Ik denk dat het een keizersnede word en het lijkt me dat dat minder pijnlijk is."

Adam knikte en werd weer iets kalmer, 'Natuurlijk... Daar had ik aan moeten denken... Maar wat als dat fout gaat? Wat als... Als... Als...' hij wist geen "als" te bedenken voor de ituatie en kalmeerde nog wat , al was kalm nig steeds het laatst woord waarmee je hem kon beschrijven. 'Ga je mee, naar de echo volgende week?' vroeg hij na een korte stilte waarbij hij zijn hoofd op Flavio's schouder had gelegd, langzaam kalmerenden genietend van diens hand in zijn haar.

Flavio knikte. "Natuurlijk wil ik mee. Het is ook mijn kindje, mio amore, dat moet je niet vergeten." Zei hij liefdevol. Het was best raar. Hij was kleiner dan Adam, en toch zat de langere jongen bij hem op schoot als een klein kind, niet dat hij ging protesteren.

Adam grinnikte kort, 'Natuurlijk is het dat, en ik zou ook niet anders willen. Ik hqd denk ik beter kán je mee kunnen vragen.' zei hij en hij nestelde zich nog wat dichter tegen Flavio aan, hij stelde zich graag afhankelijk op en vond het dan ook geweldig om bij Flavio op schoot te kruipen als een klein kind.

Flavio glimalchtte. "Ons kind zal wel in een raar gezin opgroeien, zeker met soort van twee papa's als ouders, aangezien wij allebei in sommige aspecten ook als moeder gezien kunnen worden. Het is dan een kind van een cross-dressing klein italiaans kunstenaartje en ex-katholiek en een tweeslachtige jood die biologisch gezien zijn of haar moeder is." Zei hij zacht, maar vrolijk.

Adam grinnikte 'Goede beschrijving. Ik zie dedag al komen waarop hij of zij vraagt wie zijn of haar moeder is, omdat de kinderen op school zeggen dat iedereen een moeder heeft en zij dus ook. Wordt vast het op een na leukste gesprek wat we met hem haar houden, misschien nog wel leuker dan die over de bloemetjes en d bijtjes.' zei hij met een sarcastishe ondertoon bij elke keer dat hij 'leuk' zei.

Flavio lachtte. "Ac we hoeven in ieder geval neit ingewikkeld te doen met een surrogaat moeder en hoe zij dan tegenover het kind staat, wij hebben de echte 'moeder' al denk ik wel dat we nog de nodige shit van anderen op ons dak krijgen." Dat laatste zei hij een tikje nadenkend.