De grote boom

Op het buitenterrein van Franklin High, aan de rand van het bos, staat een enorme eikenboom. Zijn top reikt hoger dan het dak van een normaal rijtjeshuis en hij is ongeveer vier meter breed. De boom is al eeuwenoud en siert de omgeving met zijn knoestige aanwezigheid. De takken zijn perfect om op te zitten, liggen of in te klimmen. Leerlingen komen hier regelmatig om uit te rusten of aan de drukte in de school te ontsnappen. Maar bovendien kan deze plek eveneens bijzonder romantisch zijn..

Regels: Respecteer de ouderdom van de boom en probeer hem dus niet te slopen (dat zou immers zonde zijn, toch?).

Personen: 5 à 6 maximaal

Thomas hield zijn ogen gesloten. Zijn zonnebril had hij voor de verandering thuis gelaten. Het was ergens in de middag en Thomas had vrij.
Geconcentreerd luisterde hij naar het ruisen van de wind, het kraken van de verdroogde bladeren en takken onder zijn schoenen en het lied van de vogels terwijl zijn benen een begaanbare weg zochten door het vochtige gras. Blind zijn had ook zo zijn voordelen; Thomas wist zeker dat veel mensen de geluiden die hij hoorde niet eens zouden opmerken of als vanzelfsprekend beschouwden. Maar voor een blinde waren zijn overige zintuigen alles voor hem en daardoor erg belangrijk en goed ontwikkeld. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. De zon scheen heerlijk warm in zijn gezicht en de wind speelde met zijn donkerblonde haar. Verbazingwekkend genoeg had Thomas een vrije soepele en zekere tred, ondanks dat hij zijn blindenstok eveneens niet bij zich droeg. Vandaag vertrouwde hij enkel op zijn goedwerkende zintuigen en zijn speciale techniek; als Thomas op een bepaalde manier klakte met zijn tong, werd er van hem uit een soort echo gezonden naar de omgeving waardoor hij objecten kon waarnemen. Die techniek hadden wetenschappers eens van vleermuizen en dolfijnen opgepikt. Na twee jaar training werkte het perfect. Sinds Thomas de kunst onder de knie had, voelde hij een vreemd soort gevoel van vrijheid. Het betekende dat hij niet per se afhankelijk was van een 'ding'.
De echo vertelde hem dat er zich een groot voorwerp vlakbij bevond. Thomas hield gelijk zijn pas in, strekte zijn armen naar voren en voelde nog twintig seconden later de ruwe schors van een boom langs zijn handpalmen schuren. Naast het gehoor was tast een bijna nog groter hulpmiddel voor hem. Nieuwsgierig naar zijn omgeving streek Thomas kundig en zachtjes met zijn vingers langs de bast. Een glimlach tekende zich op zijn bleke gezicht. Het was als een soort spel voor hem; bevond hij zich nu in een bos of stond alleen deze boom hier en was hij nog op het grasveld? Nog meer vragen, die logischerwijs in zijn gedachte kwamen, hielden Thomas in hun greep.
Na een kwartier liet Thomas zich uiteindelijk enigszins tevredengesteld op de grond naast de boom neerzakken en bleef, met zijn hoofd tegen de stam en zijn ogen nog steeds gesloten, kalm zitten. Dit was een welkome verandering van de drukte in de school en de vele mensen en objecten die hij daar moest ontwijken. Dat bleef onwijs vermoeiend, zeker als hij op tijd in de les probeerde te zijn. Thomas zuchtte nogmaals en ontspande zich.

Had je met iemand afgesproken of reageerde je gewoon?
----
Ynary had het vreemde tafereel vanuit de boom gade geslagen. Ze was zo hoog als ze kon in de boom geklommen, iets wat waarschijnlijk hoger was dan de meeste mensen zouden proberen. Ze was kleiner en lichter dan de meeste en de takken bogen pas vanaf hier licht door onder haar gewicht. Als ze nog hoger zou gaan, was de kans dat de takken door zouden breken haar iets te groot. Ze was niet bang dat ze zou vallen, ze had claustrofobie, geen hoogtevrees. Ook kon ze niets bedenken wat ze echt erg zou vinden als ze zou vallen. Iedereen zou natuurlijk zeggen dat je wel door zou kunnen vallen vanaf deze hoogte maar dat was niet iets waar ze zich zorgen over maakte. Ze wist wel dat het fout was dat te denken, maar ze kon het gewoon niet opbrengen het erg te vinden. Eigenlijk dacht ze, waarom ook niet? Maar ze had nog wel genoeg kracht om door te gaan en te hopen op iets dat verandering zou brengen.
Voorzichtig liet ze zich een paar takken naar beneden zakken, ze hoopte zo iets meer over de jongen te weten te komen. Ze dacht wel te weten wat er met hem aan de hand was, maar ze wilde het graag zeker weten voordat ze helemaal naar beneden ging. Ze probeerde het zo zachtjes mogelijk te doen, maar dat ging natuurlijk niet. Af en toe kraakte er een tak of ritselde er wat blaadjes. Uiteindelijk bleef ze een meter of drie boven het hoofd van de jongen op een stevige tak zitten. Zo had ze goed zich op hem.

Nee, ik reageerde gewoon. ;]

----------

Thomas trok zijn benen iets op. Zijn voeten gleden over de bladeren. De rust om hem heen was nog prettiger dan hij had gedacht. Thomas luisterde aandachtig naar het ritselen van de bladeren, het kwetteren van twee ruziënde vogels verderop, takken die boven hem kraakten.. Over dat laatste verbaasde hij zich. Voor zover Thomas had gemerkt, stond er een niet al te krachtige wind. Het was meer een koel briesje. Dan moest iets anders het geluid veroorzaken, concludeerde hij. Net toen hij dit bedacht, kraakte er opnieuw een tak. In een reflex richtte Thomas zijn gezicht naar boven met zijn ogen open, niet dat het enige zin had natuurlijk, maar een blinde kon zulke menselijke trekken nog wel steeds hebben.
Blijkbaar had het dier, tenminste Thomas vermoedde dat het een dier moest zijn daar boven hem, net zoveel interesse in hem als andersom als hij zo dichtbij durfde te komen. Een serene glimlach gleed over Thomas gezicht. Hij hoopte maar dat hij hem met zijn onverwachte actie niet had laten schrikken. Zijn ademhaling was kalm en beheerst en liet zijn borstkas nauwelijks op en neer gaan. Thomas hele houding was al net zo rustig. Hij had ervaring genoeg om te weten dat dit de beste tactiek was om een dier niet bang te maken en misschien zelfs iets gerust te stellen. Daarbij was het waarschijnlijk het beste om zijn ogen weer te sluiten aangezien de aanblik van die koude, helblauwe kijkers het dier eerder angst kon aanjagen dan welke gedragingen van Thomas zelf dan ook. Dus deed hij dit. Geduldig en gefascineerd bleef de blinde onder de boom zitten, wachtend op een nieuw geluid of ander teken van leven en met zijn gezicht nog steeds naar boven gericht.

Ynary schrok toen ze de ogen van de jongen zag en verloor haar evenwicht bijna. Wat ze wel had verwacht wist ze niet, ze had al een vermoeden gehad de jongen blind was. Maar die ogen had ze niet verwacht. Ze voelde zich betrapt, de jongen moest wel weten dat zij daar zat, anders had hij niet zo gericht naar boven gekeken. Voorzichtig klom ze nog een een stukje omlaag voordat ze zich soepel uit de boom liet glijden. Er was een zachte plof te horen toen ze op de grond terecht kwam. Verlegen keek ze naar de grond en ging ze met een hand door haar haren. "Heey," zei ze zachtjes. Het idee om gewoon zo stilletjes mogelijk weg te gaan was in haar hoofd geweest, maar dat zou oneerlijk zijn tegenover de jongen. Ze wilde namelijk geen misbruik maken van het feit dat hij haar niet kon zien. Ongemakkelijk stak ze haar handen in de zakken van haar vest. Ze wist niet goed wat ze moest doen nu ze de jongen had aangesproken.

Thomas luisterde en hoorde toen een geluid naast zich. Eerst kon hij niet plaatsen wat het was, vandaar dat hij licht schrok door de zachte stem. Een schok ging door hem heen en de glimlach was verdwenen. Echter had de stem niet onaangenaam geklonken, maar Thomas had niet gedacht dat het een mens was geweest dat boven hem op de tak had gezeten. Wat vreemd moest het meisje, aan de stem te horen was het een meisje, het gevonden hebben dat hij niet eerder tegen haar had gesproken.. Maar ach..waarschijnlijk wist ze inmiddels wel waarom.
Een tikje onzeker knikte Thomas het meisje toe in de richting waar haar woorden vandaan waren gekomen. “H-hallo.” antwoordde hij toch met warme stem, de verbazing viel ook nog duidelijk in zijn stem te horen. De glimlach verscheen weer als de zon die achter een wolk vandaan kwam. Het bleef even stil. “Het spijt me als ik je heb laten schrikken, dat was niet mijn bedoeling.” verontschuldigde Thomas zich om de stilte te doorbreken. Hij wees naar zijn gesloten ogen om aan te geven hoe hij haar had kunnen laten schrikken.

Ynary snapte eerst niet helemaal waarom de jongen zo schrok, hij had haar toch gehoord en had daarom omhoog gekeken? Maar zijn reactie maakte duidelijk dat het tegenovergestelde het geval was, blijkbaar had hij gewoon iets gehoord en daarom omhoog gekeken. Dit betekende dus dat ze gewoon weg had kunnen lopen zonder hem daarmee te kwetsen of zonder dat hij zich af zou vragen wie er boven zijn hoofd had gezeten. Het was niet echt een oppepende gedachte en ze deed al haar best de emotie van haar gezicht te houden toen ze zich bedacht dat dit niet hoefde. Ze hoefde niet een neppe glimlach op te zetten omdat hij het toch niet zou zien. Het leek wel of er een last van haar afviel toen ze dit dacht en ironisch genoeg verscheen er een glimlach op haar gezicht. Een echte, zonder dat ze haar best moest doen hem niet te nep te laten lijken. "Maakt niet uit hoor," zei ze naar waarheid. "Waarschijnlijk heb ik jou meer laten schrikken." Gek genoeg ging het praten makkelijker nu ze zich er geen zorgen over hoefde te maken dat ze normaal overkwam.

Thomas haalde opgelucht adem door het antwoord van het meisje. Gelukkig was ze dus niet te erg van hem geschrokken, dat was weer een meevaller. Én ze was nog niet gillend weggerend, nog een pluspunt. Dit gesprek verliep nu al beter dan de meeste gesprekken die hij sinds zijn tijd op het Franklin High had gevoerd. Dat kwam voornamelijk omdat de meeste mensen hem liever wilde ontwijken en daardoor niet meer dan een paar woorden tegen hem spraken voor ze snel verder liepen. Blindheid scheen 'normale' mensen vaak juist meer ongemak te geven dan de blinden zelf..
"Waarschijnlijk heb ik jou meer laten schrikken." hoorde Thomas het meisje zeggen, waarop hij een zacht, aanstekelijk lachje uitstootte. “Nee hoor,”, antwoordde hij met een flauwe grijns, “ik ben wel gewend aan 'verrassingen'.” Het was de waarheid. Het was namelijk niet de eerste keer dat iets in zijn omgeving hem deed opschrikken of pas later duidelijk werd. “Hoe heet je?” vroeg Thomas toen geïnteresseerd, zich er niet van bewust dat hij zichzelf nog niet eens had voorgesteld. Ja, wie was dit meisje? Haar stem kwam hem niet bekend voor..

Ynary liet zich naast hem op de grond zakken, dat was wat makkelijker. Anders voelde ze zich de hele tijd zo ongemakkelijk, als ze stond had ze namelijk het idee dat ze iets moest doen. Zittend had ze dat minder, hoewel ze wel meteen met haar handen door de grassprietjes ging en er een paar tussen haar vingers ronddraaiden. Ze kwam wel vaker bij deze boom, maar eigenlijk klom ze dan altijd in de boom om zo hoog mogelijk het schoolplein te overzien. Hier, onder de boom zat ze eigenlijk nooit. Ze moest toegeven dat het eigenlijk ook wel fijn was. Door de laaghangende takken had ze toch het gevoel beschut te zijn.
"Ik ben Ynary," antwoorde ze op de vraag van de jongen. Ze dacht niet dat hij haar zou kennen, zeker omdat hij haar dus niet van gezicht kon kennen. Er waren maar weinig mensen met wie ze gesprekken voerde en ze deed juist altijd haar best niet op te vallen. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen er omheen, waarom wist ze niet maar ze maakte zich vaak zo klein mogelijk.

Thomas voelde hoe het meisje, Ynary, naast hem ging zitten. “Ynary..” mompelde hij zacht en bedachtzaam. “Dat is een mooie naam.” sprak hij zijn goedkeuring uit. “Ik ben Thomas, aangenaam.” stelde Thomas zichzelf voor terwijl hij lachend zijn hand naar Ynary uitstak om de hare te schudde. Zijn vingertoppen raakte licht haar schouder.
Iets in haar gedrag deed Thomas ontspannen. Hij had gevoel dat hij zich niet per se schuil hoefde te houden, want hij leek Ynary niet weg te jagen. Het deed een warm gevoel van geruststelling door hem heen gaan. In de tijd die Thomas op Franklin High had doorgebracht had hij maar weinig vrienden gemaakt. Daar had hij ook niet altijd zo'n behoefte aan gehad, maar toch vond hij verrassend aangenaam om een gesprek te voeren.
Een windvlaag deed enkele lokken van Thomas donkere haar opwaaien. Glimlachend ademde Thomas de frisse lucht in en wachtte hij op Ynarys reactie.

Ynary schudde de hand van Thomas, al hield ze er niet van aangeraakt te worden maakte het haar niet zoveel uit als ze het zelf kon regelen. Dit vond ze dus niet zo erg, ook het feit dat hij haar schouder even aanraakte maakte haar niet uit, hij kon haar tenslotte niet zien. Maar als je je hand op haar schouder legde of haar pols vastpakte om haar mee te nemen zou ze dat niet fijn vinden.
"Dankje," mompelde ze als antwoord op het compliment over haar naam. Als haar naam niet het enige was wat haar nog echt aan haar ouders bond had ze waarschijnlijk het liefst een andere gehad. Het was een ongewone naam, iets dat opviel en wat mensen herinnerde. Iets wat ze juist probeerde te voorkomen. Maar ze zei er niets over, de meeste mensen zagen het namelijk niet als een goed teken.

Mai stond op blote voeten voor de boom. Ze had een kort simpel indianen jurkje aan. Deze had ze nog als enige meegenomen van haar kleding van thuis. Hij zat nu eenmaal gemakkelijk. Haar tatoeage van de wolf lag nu bloot op haar huid. Zo in het zicht voor iedereen die het wilde zien. Ze maakte een lichte buiging voor de boom en sprak een reeks ingewikkelde woorden uit op een zangerige toon. Iemand die niet uit haar stam kwam zou het waarschijnlijk niet begrijpen. Nee niet waarschijnlijk, die kon het onmogelijk begrijpen.
Het kwam erop neer dat ze de natuur bedankte, voor alles wat ze tot nu toe had bereikt. Soepel als een kat begon ze toen in de boom te klimmen. In een mum van tijd was ze hoog de boom in geklommen zodat ze een prachtig uitzicht had. Ze had dit soort dingen gemist, ze miste het indianenleven wel degelijk. Het was niets voor haar om op een school, tussen vier muren, opgesloten te zitten. Ze wist veel dingen, maar zodra ze haar bestookte met bijvoorbeeld wiskunde klapte ze dicht. De helft van wat ze moest leren snapte ze niet.
Behalve haar biologie lessen, daar was ze de beste van in de klas. Geen wonder, ze was opgegroeid met alles uit de natuur, dat was nu eenmaal een deel van haar. Toch kon ze de afkeurende blikken nog altijd merken. Ze miste de welkome armen van haar thuis. Hier was ze alles behalve dat. Deze boom kwam nog het dichtste in de buurt van thuis.

Matthew kwam hier per ongeluk terecht, hij was zo opgegaan in zijn muziek waar hij zachtjes mee zong. Het was niet echt slecht te noemen, logisch zijn talent was zang. Toch kon je niet zeggen dat zijn stem de beste ter wereld was. Zeker niet, maar je kon er naar luisteren zonder dat je de neiging had op de 'uit-knop' te drukken. Het leek alsof Matthew met zijn hoofd volledig ergens anders was, maar dat het niet het geval was, werd bewezen doordat hij plots stilstond omdat hij een meisje zag zitten in een jurkje dat nogal uit de tijd was. Het leek wel een indianen jurk te zijn, alsof ze zo uit de carnavalswinkel was komen lopen.

Mai hoorde het gezang van iemand. Langzaam zette ze zelf de vrouwelijke partij van het liedje in. Ze liet zich langzaam naar beneden zakken zodat ze in zijn gezichtsbeeld kwam. Ze zat nu als een soort kat in de boom, precies op haar plek in een perfect evenwicht. Ze glimlachte beleefd naar de jongen en bekeek hij zonder enige vertoon van schaamte. Ze was nieuwschierig.
´Dia duit,´ sprak ze toen. De woorden hadden een lastige tongval. Het betekende Hallo in haar taal, de taal van de indianen. Ze was het nog niet helemaal verleerd om die taal te spreken, ze sprak soms de taal nog zonder het door te hebben.

Matthew trok een wenkbrauw op, miscien was het meisje vanuit een gesticht weg gelopen? Ze sprak tenminste alsof ze gek was. Licht wantrouwend keek hij haar aan, geen idee wat hij zou moeten zeggen, waarna er na enkele minuten een vage "haloo" uit kwam, terwijl hij de oortjes uit zijn oren trok en deze over zijn blouse liet hangen.

Mai zag de verbaaste uitdrukking op zijn gezicht. Ze sprong naar beneden, een hoge sprong die een normaal mens niet zo snel zou maken. Maar Mai was alles behalve gewoon. 'Sorry, ik bedoelde hallo.' zei ze toen met een vrolijke glimlach. Ze wilde een gebaar maken naar de jongen maar bedacht zich toen dat hij dat met dezelfde blik zou bekijken als toen ze had gesproken in haar taal. Daarom stak ze haar hand maar uit. 'Mai.' zei ze tegen hem, dat was de manier van de meeste mensen om elkaar voor te stellen.
Mai vond het een belachelijke manier, alsof je jezelf boven de ander plaatste. Dat was belachelijk, iedereen had een eigen rang in het leven. En zij stond bij haar volk behoorlijk hoog, al was ze dan een vrouw.

Matthew deed geschrokken een stap naar voor toen het meisje van de hoogte naar beneden sprong, het had net geleken alsof ze viel, "ben je gek ofzo, je breekt zo een been." en aangezien het lichaam voor de meeste talenten op deze school nogal belangrijk waren was het verstandig om er zuinig mee om te gaan. Door zijn eigen muziek had hij het meisje niet horen zingen. Hij pakte zoals het hoorde haar hand aan en schudde hem lichtjes, "Matthew." nog steeds bekeek hij het meisje in de indinanen jurk allof ze van een andere planneet gekomen was.

Mai lachte vrolijk om zijn onwetendheid. 'Ik breek geen been, en dit was nog niets.' zei ze tegen hem. In het reservaat waren kliffen die tien keer zo hoog waren als de boom waar ze in had gezeten, en daar sprong ze ook zonder moeite vanaf, al was haar landing dan wel in het water.
Ze had nog steeds een brede glimlach op haar gezicht staan. 'Matthew,' herhaalde ze zijn naam langzaam. Ze vond nog steeds dat de andere mensen rare namen gebruikte. Mai had alleen maar de naam Mai aangenomen omdat het er beter bij paste. In het reservaat had iedereen een eigen naam. Een soort van code naam, die vond ze altijd mooier. Zij was schitterende wolf, een ongebruikelijke naam voor een jong meisje maar zij was er trots op. Het weergaf een moed die de krijgers nodig hadden. Al mocht zij natuurlijk niet een opleiding tot krijger volgen. Niet dat ze dat erg vond, want ze hield niet van gevechten.

Matthew wist niet wat hji moest verwachten met 'dit was nog niets' Het klonk hem allemaal heel appart in de horen. Dat was dan ook de reden dat hij er niet op reageerde. Nee, het meisje deed hem nog steeds raar kijken. Het was niet het soort meisje dat echt thuis leek te horen op deze school, nee eerder in een indinanenfilm, of op een kinderfeestje. Zeker door haar huidskleur en donkere haren. Eigenlijk was het best typisch om te zien, "Waarom zat je in die boom, als ik het vragen mag?" vroeg hij na een tijdje.

Mai glimlachte. Ze reek hem haar hand aan. 'Kom dan laat ik je het zien.' zei ze rustig tegen hem. Ze begon alweer in de boom te klimmen. Toen ze ongeveer twee meter boven de grond zat keek ze naar beneden. 'Kom je nog?' vroeg ze met een vrolijke glimlach. Ze zat zo soepel als een kat in de boom, en ze kon nog veel verder klimmen dan dat ze nu zat. Ze keek er naar uit om dat te doen.
Het maakte haar meer een met de natuur, het maakte haar een belangrijk deel van het geheel. Dat voelde goed, dat was goed. Tenminste voor haar.

Matthew was niet iemand die zich liet kisten, ook al zou hij daar voor in een boom moeten klimmen. "Moment." gebood hij haar terwijl hij zijn voet tegen de stam aan zette. Het was al jaren geleden dat hij in een boom geklommen had, wat ook wel te zien was. Het ging lang niet zo soepel als Mai, maar uiteindelijk kwam hij op een tak te zitten, in de buurt van Mai. "Oké het uitzichti is mooi, was dat jou rede om in de boom te zitten?" vroeg Matthew, terwijl hij nogal onhandig zijn been over de tak sloeg om te kunnen zitten.

Mai lachte eventjes, ze vond het erg grappig dat hij dacht dat hij er al was. 'Je zult nog wel iets hoger moeten, hier zul je het niet merken.' zei ze tegen hem. Daarna draaide ze zich weer om en begon verder te klimmen. Het was nog een paar meter voordat ze in de top zou zijn. Dit was het hoogste wat ze kon vinden, niet hoog genoeg natuurlijk voor haar. Maar toch kon het er nog wel eventjes mee door. Het moest maar, ze had niet veel keuze. Het dak van de school was dan misschien wel hoger, maar het was niet zo natuurlijk en uitnodigend als de boom. Dus verkoos Mai de boom boven het dak van de school.

Matthew probeerde een verbrouwereerde blikt te verbergen. "Hoger?" hj keek naar de takken die er niet erg stevig uitzagen. Zeker voor emand als hem, hij was niet vet, maar een jongen woog sl anel wat kilo's meer dan een vrouw. Hij klom weer wat overeind en trok even aan de tak boven hem, om te kijken of deze wel stevig genoeg was. Het leek nog steviger te zijn dan hij had verwacht. Dat was dan ook de reden waarom hij voorzichtig omhoog klom. Niet zo hoog als Mai, nee dat durfde hij niet.

Mai lachte vrolijk toen ze merkte dat Matthew niet zo op de natuur vertrouwde. Ze liet zich weer naar beneden glijden tot ze op dezelfde hoogte stond als Matthew. 'trust the nature,' zei ze met een vrolijke toon in haar stem. 'volg mij op de takken die ik gebruik,' zei ze daarna, ze keerde weer om en kom vliegens vlug en soepen als een kat omhoog. De meeste mensen zouden 's avonds voelen dat ze zoveel hadden geklommen, Mai zou daar niet zo snel last van hebben.

Matthew trok nogmaals een wenkbrauw op, "Ik vertrouwe liever op mijn mobieltje." antwoorde hij, nee de natuur was niks voor hem. Hij volgde haar enkele stappen, maar klom niet zo hoog als het zwartharige meisje deed. Waarna hij zich tegen de stam aanleunde en zijn blk even over de omgeving liet glijden. Hij had geen hoogtevrees, maar vond het geen prettig idee dat hij alleen in de lucht werd gehouden door een klein stukje hout.