De grote boom

Micheal schrok op uit zijn gedachten toen hij een plof hoorde. Hij keek even verbaasd naar het boek, maar schrok voor een tweede keer toen er een jongen naast hem neer kwam. ' Het geeft niet.' Zei hij nadat hij zich weer bij elkaar geraapt had. Even nam hij hem in zich op toen die naast hem kwam zitten. ' Ik heb medelijden met je, ik haat wiskunde.' Zei hij waarbij hij zijn blik weer vooruit richtte.

"Ik ook" zuchtte Nick. "en ik snap er ook niets van" mompelde hij er achteraan. "Nickolas, trouwens, zeg maar Nick" hij stak zijn hand uit. Die wiskunde snapte hij niet meer omdat hij Maud niet meer snapte. Misschien egoïstisch om zo te denken, maar hij legde alles in verbinding met Maud. Kon hij er iets aan doen dat hij de kleur van de boomringen op haar oogkleur vond lijken? Of elke keer als hij een meisje op hakken zag glimlachte en dacht aan haar hakken die uitgeschopt werden en ingewisseld voor een paar sneakers.

Micheal grijnsde licht en draaide zich weer om naar de jongen toen die zich voorstelde. Hij pakte zijn hand aan om die kort te schudden terwijl hij zei:' Micheal, gewoon Micheal.' Alleen Flavio mocht hem Mica noemen, voor de rest had hij het niet zo op bijnamen. Mike ging nog wel, al had hij het liever niet. ' Misschien moet je aan bijles denken, het helpt mij altijd wel aardig.' Zei hij nadat hij zich weer terug had gedraaid.

Die naam, dat was de naam waar NIck het niet zo op had. Zou hij? Nee er liepen honderden MIcheals op deze aardbol rond, hoeveel zouden er op Franklin zitten, vast en zeker drie. Toch twijfelde Nick. Was dit de Michael die Maud dingen had laten doen waar ze nu spijt van had? Waar ze laatst ruzie om gemaakt hadden voor ze gewoon verdween? Zijn vuisten balden zich, die jongen had er het recht niet toe gehad. Maar het klonk ook zo stom om te vragen, aan een jongen waar je nog helemaal niets van wist. 'Goh, heb je toevallig seks gehad met mijn beste vriendin' nee dat zou hij niet vragen. Dan zou hij Maud als een soort hoer aftekenen en hij vond haar geen hoer, dus hij hield zijn mond, en wachtte af. Zijn reactie erna leek alsof Michael het wist. Bijles had hij van Maud gehad. Verleden tijd.

Toen het stil bleef vanaf de andere kant, keek Micheal even om naar Nick. ' Is er iets?' Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat hij liever niet wilde praten, maar dan zou hij toch niet naast hem zijn komen zitten? Hij haalde een hand door zijn haren zover dat mogelijk was met zijn muts op. Al was de muts standaard, hij had zich sowieso warm aangekleed, want dat was wel nodig met deze kou, ook al was de lucht zo goed als wolkeloos.

Hij moest het weten, had geen keuze. "Ken je Maud?" hij hoefde er geen achternaam bij te gebruiken, als hij een maud kende zou hij het wel weten. Hij wist niet hoe hij zou reageren als hij haar echt kende. Zou hij boos worden omdat hij dingen gedaan had waar maud spijt van had? Misschien. Voor hem was het om de een of andere manier belangrijk om te weten of het voor Michael iets betekend had.

Micheal keek een beetje verbaasd op van de onverwachtte vraag. 'Eeh... ja, ik ken wel een Maud ja.' Zei hij hakkelend. Je kon wel zeggen dat hij haar kende. Hij begreep Nick echter niet helemaal. Kende hij Maud ook? Vast wel... of ze hadden het over een hele andere Maud. 'Wat is er dan?' Vroeg hij een beetje op zijn hoede, maar toch ook nieuwsgierig.

"Ze is mijn beste vriendin" zei Nick met ingehoude woede. Hij wist dat hij het was, hij had Maud dat laten doen waar ze nu enorm veel spijt van had gehad. Dat wat hun kerst zo ongeveer verpest had. Hij gebruikte tegenwoordige tijd omdat hij vond dat ze nog steeds zijn beste vriendin was, en dat zou ze ook niet zo snel niet meer zijn.

Michea; kreeg een glimlach op zijn gezicht, niet doorhebbend dat Nick hem niet zo graag mocht. 'Oh oke, leuk je te ontmoeten in ieder geval. Waar ken jij haar van?' Zei hij geinteresseerd. Hij had Maud nog niet na hun avond en eigenlijk ook ochtend gezien en wist ook niet dat ze op deze school zat. Het zou best kunnen dat hij haar misschien een keer gezien had in de gang, maar zich er niet bewust van was. Hij vond het alleen maar grappig dat Nick haar toevallig ook kende.

"Doet er niet toe maar ik weet waar jij haar van kent" snauwde hij. "hoe haal je het in je hoofd om zo ver te gaan, ik weet dat je dronken was, maar dat interesseert me niets!" Hij keek boos naar de jongen naast hem die het helemaal niet door leek te hebben. Hij was het die hun vriendschap verpest had! Nee, dat was wel een beetje te makkelijk, vond zelfs Nick.

Micheal keek verbijsterd naar Nick nadat die uitgevallen was naar hem. Langzaam begon zijn gezicht op onweer te staan en met zijn wenkbrauwen diep gefronst zei hij:' Ze wilde het zelf ja! Dus bemoei je er niet mee.' Hij wendde zijn hoofd weer af van Nick en probeerde zijn gedachten tot rust te brengen. Hij wist wel dat Maud er wel wat spijt van gehad had, maar uit hoe ze de volgende dag met hem omgegaan was, kon hij niet opmaken dat ze het nou heel erg had gevonden.

"Nou, die indruk kreeg ik anders niet" zei Nick boos. Hij dacht aan Maud die tegen de muur aanzakte en begon te huilen, haar hart uitstortte en later verdween. "Ze had nog nooit alcohol gedronken, wat verwacht je?" voegde hij er aantoe. "En ik kreeg neit het idee dat je heel voorzichtig met haar geweest was..." Hij dacht eraan dat ze gezegd had dat ze de gebeurtenis misschien wel weggestopt had, om er niet meer aan te hoeven denken. Het maakte hem om de een of andere manier nog bozer dat ze zelf vergeten was of hij haar pijn gedaan had.

Micheal wist niet zo goed hoe hij moest reageren op Nick's woorden. Wat als hij gelijk had en Maud had het eigenlijk helemaal niet gewild? Maar ze had toch gezegd dat ze blij was dat ze hem had leren kennen, en hij had toch wel voorzichtig genoeg gedaan? Nu Nick hem dit vertelde sloeg hij aan het twijfelen. Even gingen zijn gedachten terug naar de ochtend dat ze bij elkaar waren geweest. Toen was ze tenminste nuchter geweest. Daar had ze hem toch leuk gevonden? Maud leek hem niet de persoon die daarover zou liegen. 'Als ik niet voorzichtig was geweest en als ze echt niet had gewild, dan zou ze me nu toch niet leuk vinden?' Sprak hij zijn gedachten hardop uit.

"Dat weet ze niet" zei Nick simpel. Ze wist dat ze hem leuk vond, maar ze wist niet of hij voorzichtig geweest was. Nick stond op. "Maar als je nog een keer iets met haar doet waar ze zelf niet honderd procent achter staat weet ik je te vinden" hij was erg beschermend als het op Maud aankwam. Nu beende hij weg, terug naar school. Hij wist niet of zijn dreigement duidelijk genoeg was geweest, maar zou het niet afzwakken. Mensen moesten uitkijken met Maud, hij wilde niet dat ze er nog een keer zo gebroken uitzag als die keer.

new
~~
Angel zat hoog in de boom en keek over het veld heen. Ze zag niemand en ze hing maar een beetje rond te hangen. Ze had te veel vrije tijd, wist totaal niet wat ze ermee moest. Ze had al alles gedaan wat er gedaan kon worden bij het archief en wist nu neits meer. Ze had weinig vrienden en die die ze had hadden al iets te doen.

Irina had haar groepje altijd rondzwevende vriendinnen af weten schudden, want ze wilde even alleen zijn. Met haar akoestische gitaar, waar ze bijna nooit op speelde, liep ze richting de boom. Het was altijd zo rustig hier en dat vond ze heerlijk, het leek net een film of zo, en ze paste er prima in. Met haar korte short en strakke hemdje waar je een stukje van haar bh door kon zien. En natuurlijk haar wapperende lange rode haar.

Angel keek naar beneden toen er een roodharig meisje ging zitten. Ze herkende haar, het was Irna King. Ze liet zich uit de boom vallen en keek met een glimlach naar het meisje, dat zo heel veel groter was dan zij. Dat was niet moeilijk want ze was maar een meter veertig groot, een of ander groei stoornis of zoiets. Irna was een van de mensen die niet heel veel veranderd was van de foto sinds ze op haar dertiende in het archief gekomen was. "Hoi" zei Angel terwijl ze voor haar ging staan.

'Ehh hoi' zei Irina terug met een glimlach waarmee ze mensen om haar vingers wond. Het meisje was klein, maar zag er aardig uit en Irina mocht haar wel. 'Ken ik jou?' vroeg ze een beetje verbaasd, omdat het meisje er wel zo uitzag en Irina zat wel in het populaire groepje maar ze was niet het populairste meisje van de school of zo.

"Ik denk het niet, maar ik ken jou wel, ik ben Angel" zei ze terwijl ze haar hand uitstak, door haar schattige engelen glimlachje zag ze er nog jonger uit. "ga je zingen?" vroeg ze, wijzend op de gitaar. Ze ging naast haar zitten zonder verder te vragen of ze daar een probleem mee had.

Wow.. dit was vreemd, dit meisje leek bijna alles over haar te weten. 'Oké, leuke naam. Ja ik was wel van plan om wat te spelen en zingen ja, blijf je luisteren?' vroeg ze en ze begon wat te tokkelen, nadenkend over wat ze straks zou zingen.

"Dank je, en ik blijf luisteren, wat ga je zingen, misschien kunnen we samen iets zingen?" hun stemmen waren redelijk tegenovergesteld, maar dat gaf niet, dat gaf er wel een extra flair aan vond Angel.

'Zing je ook?' vroeg Irina aan Angel en ze glimlachte naar haar. Ze had al een idee wat ze ging spelen; haar zelfgemaakte cover van het liedje We'll Be Allright - Bruno mars. Ze begon te spelen en na een tijdje ook te zingen, ze ging ervan uit dat Angel het liedje wel kende,
'We are young, we run free
Stay up late, we don't sleep
Got our friends, got the night
We'll be alright'

Summer zong mee, als een soort tweede stem en het klonk heel appart, haar stem was hoger en helderder, terwijl die van irina, iets stoerder was en heser. Het klonk heel raar ,maar wel leuk.

Irina klapte toen het liedje voorbij was. 'Wow, dat klonk apart, maar wel goed' zei ze met een glimlach. 'Je hebt een mooie stem, is dat ook je talent?' vroeg ze terwijl ze de gitaar weer weglegde, en meteen weer terug pakte omdat ze het fijn vond om haar gitaar gewoon vast te hebben.

Ze knikte, "het jouwe ook, toch?" die toch was erachter omdat ze het waarschijnlijk eng vond dat Angel zoveel wist. WAnt ze wist dat haar talent zingen was.