De grote boom

'Nou meid, dat is jou mening.' zei ze met een ietwat bitchy ondertoon. Je mocht een eigen mening hebben maar als je zo overdreven ging doen kon Catherine er echt niet tegen. Het meisje zelf zag er nieteens zo stylish uit, een beetje als een bij elkaar geraapt zooitje maar dat ging zij niet zeggen wat het kon ook een stijl zijn. Ze had het misschien gewoon niet op getekende wenkbrauwen, misschien was dat het. 'Ik heet Catherine.' Ook zij stak haar hand uit, waar een zilveren horloge aan zat. Haar nagels waren tot tegenstelling van het meisje gewoon donkerrood gelakt.

"Awh schat, niet zo aangebrand" zei ze vrolijk. Wetend dat het kwam door haar, dat ze te overdreven was vergeleken bij haar. Nou, het zal wel het maakte haar niet uit ze moest haar maar nemen zoals ze was, en dat was zo. "Oew, moooie naam" zei ze breedglimlachend, en ze meende het echt. "Mag ik je catie noemen?" vroeg ze met een onschuldige ogen en een glimlach. Ze streek de haren uit haar fel opgemaakte ogen waar sterretjes op geplakt waren (jeweetwel aan de zijkant bij je slaap). Ze trok haar groenige met glitters versierde vestje wat strakker omzich heen. "heb je het niet koud?" vroeg ze nieuwsgierig

Catherine grinnikte. 'Ja je mag me wel Catie noemen hoor. Je mag alles als bijnaam verzinnen zelfs aangebrand kippetje.' Zei ze met een knipoog. ze ging even met haar hand over haar blote huid en haalde toen haar schouders op. 'het is wel frisjes maar echt koud heb ik het niet.' Koud had ze het nooit, daar had ze geluk mee. En trouwnes, het was nu niet eens zo kiud, zelfs warm voor een herfst dag. 'Maar wat voor een hakken heb je dan?' vroeg ze geïnteresseerd, ze vroeg ze wel af wat zij dan wel mooi zou vinden.
-
nee het was niet dat ze haar zich te overdreven vond kleden maar de manier waarop ze het zij zinde haar niet.

owoepsxd
`~

"Aangebrand, kippig Catietje, goed?" vroeg ze lachend. Ze was anders dan haar, maar wel aardig dat moest ze toegeven, maar of vriendinnen erin zat? Waarschijnlijk zou Catie zich schamen als ze vriendinnen zouden zijn, en dat snapte ze best zelf had ze dat vast ook gedaan. "o," zei ze er niet verder op ingaant. Koud was het niet, maar om nou zonder een jasje aan naar buiten te gaan? Het briesje was nogal koud dus ja.. "O, onbeschrijfbaar, ze zijn allemaal totaaal anders!" zei ze grinnekend, denkend aan haar gardarobe, waar de kleurrijkste, maar ook de somberste dingen in hingen, tot de nok toe gevuld met dingen die bijna niemand anders had. "Zo heb ik een knalrood paar met kersen erop, uhm laat me denken kniehoge zwarte laarzen, maar die vind ik eigenlijk te saai dus die draag ik alleen door er linten omheen te wikkelen, en ik heb een paar, en de hak is een olifantenslurf, die kon ik gewoon NIEt laten staan" zei ze, haar toon was nou eenmaal weleens, best wel vaak, aanstellerig, niet omdat ze een aanstelster was maar omdat ze dat gewoon ubergraag deed en het geweldig vond om zo te praten, en de face's van sommige mensen waren rond uit hilarisch.

Verrast trok Catherine haar wenkbrauwen op. 'Ik heb ook een paar met de slurf van een olifant als hak, ik dacht dat ik orgnineel was.' Zei ze waarnaar ze even grinnikte, fout gedacht dus. Nou ze waren gelukkig niet zo basic als de meeste hakken die mensen droegen, maar zij had soms ook hele basic dingen aan. Net zoals deze. Bij die zwarte kreeg ze een beetje een sm gevoel, erop in gaan deed ze niet. Voorzichtig ging ze door haar knieën en ging zittend tegen de boom aanleunen.

sm gevoel whahaxd
~~
"OMG! NEEE!" riep ze uit. "chill" lachtte ze. Ze ging op een lage tak aan de zijkant van catie zitten. "Heb je nog meer aparte dingen? Want misschien vind ik je kledinstijl toch wel leuk, niet dat je geen leuke kledingstijl hebt hoor, maar het is niet echt mijn smaak" zei ze snel, voordat ze weer zo aangebrand kon reageren. Ze maakte het zich gemakkelijk tegen de boomstam en plukte wat takjes uit haar haren. Ze pakte een paar gekleurde zuurtjes uit haar zak, "jij ook een?" bood ze Catherine aan. Zelf maakte ze het snoepje open en stak het in haar mond, zuchtte gelukzalig, ze hield van die snoepjes.

'Eh panterprint sleehakken, gewoon helemaal gesloten als een enkellaarsje en dan zit de panterprint overal. Diezelfde hakken heb ik ook met bloemen besprengeld met soort van glitters. Hakken met hertjes erop, eh. Felrode cowboylaarsjes, die heb ik ook in het donkerblauw en groen. Kwa kleren, ik draag veel taillebroeken, en ik weet niet wat jij echt raar vind. Moet je maar eens in mijn garderobe kijken.' Zei ze glimlachend. Ze hield het meest van rare hakken en misschien schoot haar dadelijk nog iets extravagants naar binnen.

"Haha, leuk, niet bepaald wat ik vaak draag, ik heb wel wat dingen met panterprint" zei ze glimlachend. "Ik wil je kledingkast weleens bekijken, graag zelfs" zei ze vrolijk. "Als je die van mij wilt zien... daar heb je een gebruiksaanwijzing voor nodig, alleen al om de deur te openen" ze rolde overdreven met haar ogen. Ze stopte een blauw zuurtje in haar mond, in no time zou ze een blauwe tong hebben, vandaar dat ze ze zo leuk vond. "Echt geen?" vroeg ze toen Catie niet reageerde. "Hakken met hertjes, How Cute" zei ze bedenkelijk, zulke had ze ook wel gewild "Lijkt me enig, ik heb wel een trui met hertjes" grinnikte ze.

'Oh sorry, ik was te veel bezig met mijn kledingkast.' zei ze lachend, e pakte een zuurtje aan en stopte hem in haar mond. 'Ja, daarom had ik ze ook gekocht , dacht dat het wel leuk uit zou zien als ik geen zin had om er een trui met die hertjes erop te dragen kon ik mijn hakken aantrekken, ze staan echt super schattig bij een paar witte oorwarmers.' Ze sprak uit ervaring, ze had het wel vaker gedragen en kreeg er alleen maar positief commentaar op. Niet dat als ze negatief commentaar erover kreeg dat ze ze net meer zou dragen, maar het ging om het idee.

"Waarom wit? Je zou ze ook met bijvoorbeeld paarse, of knalgroene oorwarmers kunnen dragen" zei ze bedenkelijk, nadenkend over hoe zij het zou combineren. Ze stak haar tong uit en raakte met het puntje van haar tong haar neus aan, waardoor ze kon zien dat haar tong blauw was, ze giechelde. Ze draaide zich om op haar tak en keek naar Catherine en lachtte breed naar haar, stak haar tong uit en ging daarna nog breder glimlachen. Ze liet zichzelf achterover vallen zodat ze met haar handen op de grond belandde en zo op zijn kop het bos kon bekijken. "Leuk uitzich" zei ze grinnekend, wat nogal moeilijk ging als je op zijn kop hing.

Arianne zat tegen de grote boom aan. Ze had zich tot een klein balletje opgerold. Het regende zachtjes, maar het maakte haar niets uit dat ze nat werd. Haar leven had eigenlijk al bijna geen zin meer, haar moeder was verdwenen na de dood van haar vader. Ze was alleen achtergebleven om de begrafenis te regelen. Haar moeder was niet aanwezig geweest, niemand wist waar ze heen was. Arianne verdacht haar ervan dat ze nu gewoon met een andere man in bed lag, zo ging het al jaren dus dat zou nu niet snel veranderen dacht ze zelf.
In haar handen had ze haar telefoon geklemd. Het was voor het eerst dat ze haar telefoon aan zette nadat ze was gebeld dat haar vader was opgenomen in het ziekenhuis met een hartaanval. Hals over kop was ze vertrokken, zonder afscheid te nemen van wie dan ook. Het verbaasde haar dan ook niets dat haar schermpje knipperde. 136 gemiste oproepen. En een hele hus sms'jes van allerlei mensen. Ze drukte op de gemiste oproepen. Een aantal van fotoschoots die ze had gemist, een paar van Diane en andere leden van het team. Daar tussen door ontzettend veel van Collin. Een traan gleed over haar wang, ze was bang dat hij haar nooit meer wilde zien. Twee maanden had ze niets van zich laten horen, ze had het niet gekund. Ze had hem niet kunnen vertellen dat ze naar het ziekenhuis had gemoeten voor haar vader, dat haar vader overleden was had ze al helemaal niet kunnen vertellen. Zelfs de pers wist nog van niets. Iets was voor haar wel een opluchting was.
Uiteindelijk drukte ze op het groene knopje. Ze ging hem bellen. Het moest, en ze zou het doen. Ze wilde hem spreken, maar het liefst wilde ze weer in zijn armen liggen. Hem alles uitleggen, hopelijk kon hij het haar vergeven, hopelijk zou ze nog bij hem mogen zijn. Ze had alle hoop nog, ze ging er niet vanuit dat hij een ander had. Hij had immers tegen haar gezegd dat zij zijn alles was.

Collin rende door de regen terug naar school. De auto was blijven hangen in de modder en nu moest hij te voet verder. Opeens zag hij een vaag gestalte tegen de grote boom aan zitten. Hij herkende haar vaagjes. Heel vaagjes. Hij liep een stukje meer richting de boom en toen hij onder het beschutte bladerdek stond herkende hij haar. Arianne. De adem stokte in zijn keel. 'Zijn' Arianne. Hij wilde niet met haar praten dus hij draaide zich al om om weg te lopen. Zij had hem gewoon weer verlaten. Hem gewoon in de steek gelaten. Alweer. Hij hoopte maar dat ze hem niet gezien had en hij liep zo zacht mogelijk weer weg. Hij wilde haar vergeten, en dat was hem zo goed gelukt, voor een tijd lang. Natuurlijk, de eerste maand was hij gebroken geweest, dat ze hem in de steek gelaten had, niet eens afscheid genomen had. Toen was de woede gekomen en gelukkig had Ynary hem daarvanaf weten te brengen. Voor Ynary ondevond hij iets dat hij bij Arianne niet gehad had. Bij Arianne waren ze altijd een soort van door lust gedreven geweest. Wilden elkaar veel te vaak helemaal. Met Ynary was het rustig, voelde het vertrouwd. Anders dan met Arianne. Ynary deed hem verschrikkelijk veel denken aan de goede tijden thuis, de tijden voor alles gebeurde. De tijden dat hij nog jong en gelukkig geweest was, onbekend met de wereld om zich heen. Op zowel emotionele wijze als fysieke wijze.

Arianne had de voetstappen gehoord. Pas toen ze hoorde dat ze weer verdwenen keek ze op, ze zag de gestalte van Collin. Ze twijfelde niet en sprong overeind. Tranen stroomde nu weer over haar wangen. Ze kon het niet tegenhouden. 'Collin!' riep ze. Haar stem klonk zwak en verdrietig. Ze rende met een paar vlugge stappen naar hem toe. Haar hand lag al op zijn schouder om hem tegen te houden. 'Alsjeblieft, wacht,' fluisterde ze toen met gebroken stem. Ze voelde de liefde weer die ze voor hem had gevoeld voordat ze was vertrokken. Het zou haar breken als hij haar alleen zou laten.

Collin wilde haar van zich afschudden. Maar toen hij haar tranen hoorde moest hij zich wel weer omdraaien. Zijn ogen stonden normaal, niet hard of koud. Hij was over haar heen. Ze had hem veel te lang alleen gelaten in gewetenloosheid. Hij wist niets, helemaal niets, over wat er was gebeurd. "Arianne" zei hij zachtjes. De glimlach bleef uit.

De blik in zijn ogen en op zijn gezicht liet haar breken. Ze zakte door haar benen heen, kon het niet opbrengen te blijven staan en begon te snikken. Ze kon dit niet aan, ze kon het niet. 'Ik...' fluisterde ze hikkend tusesn haar tranen door. Ze wilde het hem laten weten. Ze wilde hem laten begrijpen wat er was gebeurd. Maar ze kon het niet. 'Alsjeblieft...' snikte ze daarna.

Collin ging op zijn knieën voor haar zitten. "Wat Arianne?" er lag te weinig gevoel in zijn stem, maar het maakte hem niets uit. Hij was wel nieuwsgierig. Voorzichtig legde hij weifelend zijn hand op haar schouder. "wat alsjeblieft?" ergens heel ver weg was er een gevoel van medelijden, een lichte terugval op het fijne gevoel dat ze hem gegeven had. Maar het was veel te ver weg om geheel door collin waargenomen te kunnen worden.

Ze schudde haar hoofd. 'Hij is dood,' fluisterde ze toen heel erg zachtjes. Zo zachtjes dat ze niet dacht dat hij haar zou kunnen horen. Daarna snikte ze verder. De warmte van zijn hand voelde prettig, alleen wilde ze dat zijn armen haar troostte. Alleen deed hij dat niet, nee alleen die hand. Te weinig. Hij hield niet meer van haar schoot er door haar hoofd heen. Ze hief haar hoofd iets zodat ze hem aan kon kijken. 'Alsjeblieft, haat me niet,' fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze widle niet dat hij haar haatte, hoe kon ze van iemand houden die haar haatte? Hoe zou ze dat moeten doen?

Collins hand werd warmer, zachter. "ik haat je niet Arianne" zei hij. "wie is dood?" een steek. Herinneringen deden pijn. "hoe kon je het doen? Hoe kon je het doen Arianne?" een heel klein beetje van zijn verloren woede en wanhopigheid kwam terug. "Ik dacht dat wij, nou dat wij, dat wij wij waren" zei hij met harde ogen. Het gevoel kwam terug, maar niet het gevoel dat Arianne graag zou willen zien. Hij trok zijn hand terug. "weet je hoe vaak ik je gebeld heb?" er kwam steeds meer pijn in zijn stem te liggen. Hij had er nog geen vrede mee, nog lang niet. Maar als hij bij Ynary was leek alles er niet meer toe te doen. Met Arianne bleek dat nu anders. Hij kon haar niet zomaar vergeven.

Paniek verscheen in de ogen van Arianne toen hij zijn woorden uitsprak. 'Hij.. hij had een hartaanval,' fluisterde ze. 'Ik.. Ik.. mo.. moest meteen...' stotterde ze toen. Ze wilde het hem uitleggen. Alleen wist ze niet hoe ze dat moest doen, niet nu die woedde in zijn ogen lag. Niet nu ze wist dat zij die woedde had veroorzaakt. 'Ik was in.. het ziekenhuis,' hakkelde ze toen verder. 'Alsjeblieft, niet boos zijn,' fluisterde ze toen. Deze zin kwam er wonderbaarlijk genoeg vloeiend uit, de volgende eveneens. 'Laat het me uitleggen, maar niet boos zijn.'

Collin schrok een beetje toen ze zij dat ze in het ziekenhuis was. "Arianne, je was toch geen twee maanden in het ziekenhuis?" vroeg hij licht geïrriteerd. "Maar wie heeft een hartaanval gekregen?" uiteindelijk knikte hij op haar vraag. "ik zal het proberen". Hij was nog steeds een beetje boos op Arianne, maar al een stuk minder als hij zo'n maand geleden geweest was.

Arianne ging wat rechter zitten en trok haar knieën op. Daaromheeen sloeg ze haar armen. Beschermend. 'Mijn vader,' fluisterde ze toen. 'Hij heeft anderhalve maand in het ziekenhuis gelegen,' fluisterde ze toen. Ze staarde naar de grond durfde hem niet aan te kijken. Op dit moment waren de tranen gestopt met stromen. Ze huilde niet meer, ze keek alleen maar recht vor zich uit. 'Ik...' fluisterde ze toen, hier brak haar stem. Want dat ging niet meer over haar vader, dat ging over haar en over Collin. 'Ik werd gebeld door het ziekenhuis, raakte in paniek en ben hals over kop vertrokken. Ze hadden gezegd dat hij misschien nog maar twee uur te leven had gehad,' fluisterde ze toen tegen hem. Ze draaide haar hoofd nu bij, ze keek hem recht in zijn ogen. Hopend dat hij het zou begrijpen. 'Ik hou van je, dat is nooit verander Collin,' fluisterde ze toen tegen hem. De verkeerde woorden, hij hield niet meer van haar en dat wist ze. Ze voelde het.

Collin verstarde. "Wat erg voor je." hij kende het gevoel. De hopeloosheid die erna kwam. Maar nu was hij even enorm egoïstisch. "Arianne, je had op z'n minst even kunnen bellen, ik heb niet één, niet één telefoontje van je gehad, nog niet eens een smsje." zijn stem brak, lichtjes. Hij luisterde rustig naar de rest van haar verhaal en verstarde bij haar laatste opmerking. Hij gaf geen reactie. Toen schudde hij zijn hoofd. "Arianne, dit kan je niet menen" zei hij toen rustig. Met ingehoude woede. Hoe kon ze nou denken dat na twee maanden van niets van zich laten horen, hij het meteen weer op kon pakken, alsof er niets gebeurd was.

Arianne keek naar de grond. Ze zweeg. Na een paar minuten begon ze weer te praten. 'Ik heb dag en nacht naast zijn bed gezeten, zodra ik zou bellen of sms'en zou dat de apparaten die hem in leven hielden verstoren. Dat zou zijn dood betekenen,' fluisterde ze. Maanden had ze haar leven opzij gezet, er niet meer aan gedacht. Het enige waarvoor ze nog echt geleefd had was het leven van haar vader. Drie dagen voor zijn hartaanval hadden ze weer een ruzie gehad over Collin, haar vader had nog steeds gevonden dat hij niet goed genoeg was of zoiets dergelijks. Het was nooit bijgelegd. Arianne vond het verschrikkelijk dat ze met ruzie uit elkaar waren gegaan, had zich ontzettend schuldig gevoeld.
'Ik vraag je niet van mij te houden. Je haat me, dat weet ik wel,' fluisterde ze toen tegen hem. 'Alleen ik voel nog steeds hetzelfde voor jou,' zei ze zachtjes. Ze keek hem niet aan, dat durfde ze niet. 'Het spijt me dat ik zo plotseling verdwenen was, alleen ik kon niet wachten totdat je thuis was. Je zou die avond pas laat thuis zijn, misschien was mijn vader dan al wel overleden geweest als ik daarop had gewacht. Ik moest hem minstens nog een keer levend zien.'

"Arianne, ik snap dat het heel moeilijk voor je was. Maar je vergeet dat wij iets hadden, dat wij waren samen, en ookal ben ik niet thuis, ik heb altijd mijn telefoon bij en als er iets ergs is weet je dat Sacha dat door zou geven." Hij wist dat ze dit allemaal geweten had. Dat ze alle tijd gehad had om in de taxi naar het ziekenhuis toe hem heel even op de hoogte te stellen. Als ze het alleen maar heel even had laten weten was hij naar haar toe gekomen, had haar getroost. Ergens was hij blij dat ze het niet gedaan had. Dan waren zij nu nog bij elkaar geweest en hadden zijn gevoelens voor Ynary zich nooit zo kunnen ontwikkelen zoals ze nu gedaan hadden. "het spijt me heel erg te zeggen dat dat voor mij niet zo voelt" zei hij voorzichtig.

Arianne zweeg. Ze kon het hem nogmaals uitleggen, maar daarmee zou hij niet van haar gaan houden. 'Heb je een ander?' vroeg ze hem toen. Als dat zo was kon ze het misschien makkelijker laten gaan, alleen wist ze dat dat niet waar zou zijn. Ze zou blijven nadenken, ze zou hem niet kunnen laten gaan. Dat was ze voor Collin voelde was te groot en te overheersen om te laten gaan.