De grote boom

Mai klom weer terug. Ze keek hem eventjes kort aan. 'Gnóthach nó fearful,' zei ze tegen hem. Een vrije vertaling van angsthaas, Matthew zou er toch niets van begrijpen dus het maakte niet heel veel uit. 'Kom, kinderen van vier kunnen dit dus jij moet het zeker kunnen,' daagde ze hem uit. Ze begon alweer te klimmen. Mai vertrouwde erop dat de natuur zou regelen dat het goed ging, dat ging al haar hele leven goed dus ze had geen reden de natuur te wantrouwen.

Matthew verstond er inderdaad niets van, waardoor er weer een beetje een wantrouwende blik richting Mai ging. Hij vond haar nog steeds raar, iets wat hij niet onder stoelen of banken schoof. "Kinderen van vier wegen geen tachtig kilo." wierp hiji tegen terwijl hij voorzichtig nog wat hoger klom. Inderdaad begon de tak wat te kraken, waardoor Matthew haastig dichter op de stam ging staan waar takkeen vaak steviger waren.

Mai lachte haar vrolijke onbezorgde glimlach weer. 'Moeder natuur laat je echt niet zomaar naar beneden vallen. En die takken houden je makkelijk.' zei ze vrolijk tegen hem. Ze zat een halve meter hoger dan Matthew en wenkte hem om ook te komen. 'Als je op deze tak zit zul je het vanzelf merken.' zei ze glimlachend. Ze draaide haar hoofd naar het uitzicht. Het was prachtig, je was ver weg van alles en iedereen.

Matthew geloofde haar niet bepaald. Langzaam ging hij nog wat hoge ,aar hier vertrouwde hij de takken niet meer. Nee het kraakte vervaarlijk, waardoor hij haastig zijn gewicht verplaatse, de ene voet op een tak en de andere op een andere tak. Het zou morgen wel spierpijn worden, wist hij. "Moeder natuur is niet iets waar ik snel op vertrouwen zou." merkte hij op/.

Mai lachte. Ze kwam op dezelfde tak staan als matthew, misschien te dichtbij maar zij was het gewend dicht bij mensen te zijn die ze vertrouwde. En als ze heel eerlijk was vertrouwde ze Matthew wel. Ze legde haar hand tegen haar eigen borstkast aan. 'Voel het kloppen van je hart. Voel de wind door je haar,' zei ze rustig tegen hem. Nee ze gebood het hem. Hij moest Voelen. 'Voel,' herhaalde ze toen wat ze in haar hoofd had gedacht. 'Voel met alles wat je hebt, voel verder dan wat je merkt met de zintuigen.' ging ze verder. Het waren instructies.

Matthew keek haar wat bevreemd aan, ze klonk als een of andere yoga-goeroe iets waarvan hij niets moest hebben. Daar was hij veel te nuchter voor, hij had altijd geleerd dat er niets zweverigs bestond, en wat zij zei klonk behoorlijk zweverig. Alsof ze verwachte dat ze als ze alles zou 'voelen' zo weg kon vliegen. "En wat zal er dan gebeuren?" vroeg hij haar geboden negerend en het donkerharige meisje even aankeek.

Mai opende haar ogen, ze keek Matthew een beetje boos aan. Het was niet de bedoeling dat hij vragen ging stellen. Daarbij kwam ook nog eens dat hij haar trans had verbroken, zij was al aan het voelen. Ze draaide zich met een ruk om en sprong van de ene tak naar de andere tak. In zijn stem had ze genoeg gehoord, hij had niet eens die woorden uit hoeven spreken. Helaas had hij nu wel een geweldige plek verpest, maar ze kon er niets aan veranderen. Ze sprong van tak naar tak, vertrouwend op haar instinct.

Matthew keek geschrokken hoe ze zich omdraaide en zo een tak verdersprong. Iets waardoor hij zelf bijna van uit de boom sprong, hij schrok er behoorlijk van. Zijn donkere ogen stonden even groot, voor hij zo goed en kwaad wat lager klom. Een bewonderende blik over het meisje dat zo soepel door de takken sprong kon hij niet verbergen, ondaks dat hij haar waarschijnlijk gekwetst had. Iets wat niet helemaal per ongeluk gegaan was, hij had kunnen bedenken dat die opmerking niet goed terecht zou komen.

Al snel stond Mai beneden op de grond. Ze begon al vluchtig door de bomen weg te lopen, zo snel mogelijk vluchten van de plek waar ze voor de zoveelste keer was afgewezen. Niet in de zin van een relatie, maar ze werd gewoon nergens volledig geaccepteerd hier. Mensen bleven haar raar aankijken door haar afkomst. Zouden haar nooit als een volledig lid van de mensheid behandelen.

New
________
Mai zat weer in de boom, niet zo hoog dit keer. Nee de mensen konden haar net zien vanaf de grond, maar het was lastig. Zachtjes zong ze een oud indianen lied, de vogels vormde een perfecte begeleiding. Mai voelde zich voor het eerst in tijden weer een met de natuur, dat had ze gemist. Heel erg gemist. Op dagen zoals vandaag miste ze haar thuis het meeste.

Matthew liep zoals gewoonlijk met zijn Ipod in zijn oren. Ditmaal stond de muziek zo hard dat als je in de buurt stond je de muziek zelfs kon horen. De reden dat zijn muziek zo hard stond was dat hij gewoon even geen zin had in zijn omgeving. Hij was behoorlijk vernederd door Jacky, en daar was hij flink pissig om.

Mai hoorde de muziek van Matthew uit zijn ipod schallen maar bleef gewoon zitten. Ze was wel gestopt met zingen, want hij verbrak nu eenmaal de puurheid van het lied met zijn harde muziek. Ergens werd ze er boos om, hij had haar plek al verpest door haar hier te kwetsen, en dan ook nog die afgrijselijke muziek hier draaien.

Matthew merkte Mai niet op, pas toen hij de boom herkende waar hij nog niet zo lang in geklommen was keek hij omhoog en zag het zelfde meisje zitten als toen. Hij nam nit eens de moeite om zijn oortjes uit te doen, hij knikte alleen even naar haar, in een poging om vriendelijk over te komen.

Mai zag Matthew vriendelijk knikken. Hierdoor sprong ze uit de boom recht voor hem neer. Natuurlijk kwam ze perfect terecht. Ze trok de oortjes uit zijn oren en keek hem recht aan. Ze was een beetje narrig vandaag en dat was in alles te merken. 'Hoe durf je deze plek nog meer te vervuilen?' vroeg ze hem toen. Haar stem klonk eng rustig, maar de woorden waren betekenis vol. Ze was boos.

"Heey" riep hij verontwaardigd toen Mai zomaar de muziek uit zijn oren trok, het was eventjes wennen in verhouding met de stille omgeving. Zijn stem had duidelijk geïrriteerd geklonken, totaal niet eerlijk tegenover Mai, die trouwens ook niet al te vrolijk klonk. Hij zuchtte diep, toen hij haar woorden hoorde, "Wat nu weer?" hij keek haar aan terwijl de muziek nog steeds doorliep.

Mai keek hem boos aan. Eigenlijk was haar woede gegrond op niets, ja misschien om het feit dat ze hier nog steeds niet werd geaccepteerd en dat ze matthew niet echt heel erg mocht. 'Ga weg,' siste ze hem toe. 'Tá tú aon cheart chun teacht anseo,' siste ze daarna. Hij zou er niets van kunnen maken, maar het kwam erop neer dat ze vond dat hij het recht niet had hier te zijn. Hij hield niet van de natuur, dus waarom zou hij hier dan zijn?

Matthew keek haar even aan, om dan demonstratief plaats te nemen onder de boom. Nee, hij had geen zin om nogmaals vernederd te worden door een vrouw op het moment, en iets simpels als er gewoon vandoor gaan vond hij al vervelend op het moment. Hij propte een van de oortjes weer in zijn oren terwijl hij naar Mai bleef kijken.

'Wat is er mis met jou!?' riep Mai een beetje gefrustreerd. Ze mocht Matthew op dit moment echt niet, en wat nog erger was, doordat hij onder de boom plaats had genomen kon zij niet de boom in klimmen. Ja dat kon ze, maar dan zou ze zijn hoofd als steun moeten gebruiken en dat was nou ook weer niet wat ze wilde.

Matthew keek naar Mai, "Helemaal niks, of ga je me weer uitschelden in het taltje van jouw." zei hij geïrriteerd, hoewel hij het taaltje waar hij niks van verstond op een bepaalde manier wel bij haar vond passen, het had iets schattigs wat haar bijzonder maakte. Maarja dat merkte hij nu totaal niet op, hij had izjn dag gewoon niet vandaag.

Mai ging op de grond zitten. In een kleermakers zit met haar armen over elkaar en een sip gezicht. Ze vond dit helemaal niet leuk. Ze miste thuis. OP een of andere manier welde er tranen op in haar ogen. Ze wilde niet huilen, ze mocht niet huilen waar Matthew bij was, hij zou har alleen maar uitlachen. Snel sprong ze weer op en begon snel weg te lopen erwijl ze met haar hand tranen uit haar ogen veegde.

Waarom ben je ineens offline op msn ? :c
-
Matthew keek toe hoe ook Mai op de grond ging zitten, maar er snel weer vandoor ging, hij had de blik in haar ogen gezien waardoor hij zich schuldig begon te voelen. Ook hij sprong op, "Shit, Mai, wacht nou" rip hij haar achterna terwijl hij haar inhaalde en voor haar kwam te staan waardoor hij haar pad had afgesloten.
-
oh wacht ligt aan mijn msn geloof ik...

Mai keek naar de grond toen hij voor haar ging staan. Hij stond veelste dicht bij haar. Maar op een of andere manier voelde ze zich tot hem aangetrokken. Dat beangstigde haar. Ze richtig haar gezicht eventjes omhoog. 'Alsjeblift,laat me erdoor.' fluisterde ze verstikt. Ze wilde hier niet blijven. De tranen stroomde onafgebroken over haar wangen.

Matthew stapte iets opzij zodat Mai er vandoor kon gaan als hij wilde, zijn boosheid was ondertusen al redelijk weggeebt. Hij was waarschijnlijk iets te ver gegaan. Hij keek haar met zijn ree-bruine ogen eventjes aan, "Het spijt me." mompelde hij, "Ik had je niet moeten laten huilen" probeerde hij zich wat onhandig te verontschuldigend, "Een kutdag gehad." probeerde hij als een zwakke verklaring te geven.

Mai keek weer naar beneden, ondanks dat ze weg wilde kon ze niet lopen. Ze zakte langzaam op de grond. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze hem toen langzaam met snikken in haar stem. Ze toonde nu wel degelijk interesse in hem, zo was haar dat nu eenmaal geleerd
_________
Oke msn/ebuddy doet nu echt vaag ik kan geen berichten naar jou sturen... kom hier eventjes in de Chat...

oki kom eraan, had net mijn lappie opnieuw opgestart...
-
Matthew schudde even ziujn hoofd terwijl ook hij op de grond ging zitten, best bijzonder met zijn dure spijkerbroek. "Gaat het weer een beetje." het zou niet eerlijk zijn als hij haar ook nog eens ging opzadelen met zijn problemen. En of het nou zo'n geweldig probleem was om mee te gaan praten. Ze zou haar waarschijnlijk gelijk geven.