De grote boom

Voorzichtig knikte Collin. "het spijt me Arianne" fluisterde hij. Hij voelde zich ergens schuldig, maar ergens ook weer niet, niet als hij aan Ynary dacht. "maar dat doet er even helemaal niet toe, hoe kon ik weten dat je twee maanden in een ziekenhuis was? Arianne ik dacht dat je me er in had laten lopen. En dat sprak tegen alles wat we ooit tegen elkaar gezegd hadden, denk je niet dat het mij heel veel pijn gedaan heeft thuis te komen en na weken nog niets van je gehoord te hebben?" hij had zich verschrikkelijk gevoeld, had het zijn schuld gevonden dat ze gegaan was, en nu liep ze doodleuk op school rond en verwachtte dat er na twee maanden nog niets veranderd was.

Arianne stond op. Ondanks dat het onredelijk was werd ze boos op Collin. 'Godver Collin. Denk je nou echt dat ik je zo achter zou laten!? Denk je echt dat ik ook maar een moment heb gedacht om je pijn te doen!?' riep ze naar hem. Ze was onredelijk, en dat wist ze, alleen was dat omdat ze haar echte gevoelens wilde verbergen. Het stak haar dat hij zo snel een ander had. 'Het zegt genoeg dat je nu alweer een ander hebt. Het is maar beter zo want je hebt toch nooit echt van me gehouden als dat bij jou zo snel gaat!' riep ze toen naar hem. Daarna draaide ze zich om. Gekwetst. Ze begon al weg te lopen. Tot ze bedacht dat ze nog een ding wilde zeggen. Ze draaide zich weer om naar hem. 'Denk er maar eens aan hoe het zou voelen als jij zou gebeld worden dat je vader op het punt stond om te sterven terwijl je twee dagen daarvoor nog in Italië was geweest en daar knallende ruzie had gehad om je geliefde,' zei ze rustig tegen hem. Daarna draaide ze zich om zodat ze echt weg kon gaan lopen. Het stak haar nog steeds dat ze voor Collin ruzie had gemaakt met haar vader, dat ze afscheid van haar vader had moeten nemen terwijl hij harstikke boos op haar was. En waarom? Om een klootzak die nu al een ander had.

"Ja Arianne, er was blijkbaar een reden dat ik dat dacht" zei Collin met ingehoude woede. Hij pakte haar bij haar arm. "Wat zou jij denken als ik je twee maanden alleen liet? Twee maanden Arianne, wat ik voor jou voelde was echt. Ynary was alleen maar een vriendin, en dat was ze ook gebleven, ik was godverdomme meteen naar je toe gekomen als je ook maar twee weken geleden gebeld had, twee weken, nadat ik meer als een maand helemaal niets van je gehoord had was ik meteen naar je toe gekomen. Maar je liet niets horen, helemaal niets!" hij was onredelijk, maar hij had haar niet zomaar achtergelaten om twee maanden niets van zich te laten horen. Haar volgende vraag schokte hem, hij zou het verschrikkelijk vinden, maar was van mening dat hij toen alles met haar gedeeld had, hoe onprettig of vervelend het nieuwtje ook was. Het was allemaal zo snel gegaan met hen en hij had er nog helemaal geen idee van hoe breekbaar hun liefde was geweest. "je hebt wat?" fluisterde hij, al een stuk minder boos. Hij had haar arm nog steeds vast en zou niet toelaten dat ze zich lostrok.

Arianne keek hem gekweld aan. 'Om jou Collin.' fluisterde ze heel zachtjes. 'Als die gevoelens echt waren geweest zou je dit begrijpen. Maar je begrijpt het niet, je snapt niet hoe het was,' fluisterde ze toen tegen hem. Alles boosheid was weer uit haar stem verdwenen. Ze wilde zich niet los trekken. Die hand van Collin, voelde ondanks zijn boosheid, prettig op haar arm. Ze wist dat ze niet zo moest denken, maar ze deed het wel. 'Het was een nutteloze ruzie, omdat het tussen ons blijkbaar niet zo belangrijk was voor jou. Alleen heeft het wel het afscheid tussen mijn vader en mij vergalt. Daar wordt je trouwens nog voor bedankt,' zei ze toen tegen hem. Ze wilde hem niet kwetsen, ze wilde niet denken aan het feit dat hij nu bij iemand anders was. Zou hij tegen haar dezelfde dingen zeggen als tegen mij? dacht ze ondertussen. IN haar ogen was haar kwetsbaarheid te zien. Alleen probeerde ze die naar achter te duwen, ze probeerde zich af te sluiten voor Collin. Ze probeerde hem niet meer binnen te laten. Al wist ze dat zodra hij weer open zou staan voor hun relatie dat ze zich zo in zijn armen zou storten.

"Je verwisselt iets Arianne" zei Collin zacht. "Je was zeker mijn een en alles, dat was je echt. Maar de stand van zaken is veranderd, want je bent het niet meer. Natuurlijk zal je altijd een enorm belangrijk persoon in mijn leven blijven" het was waar, alles wat hij zei was waar "maar na een tijdje heb ik onze liefde opgegeven Arianne, blijkbaar vertrouwde je me niet genoeg me gewoon op te bellen, het me gewoon te vertellen, ik was gekomen" En er was niets verder gebeurd, dacht hij erachteraan. Heel ver weg was hij blij dat ze niet gebeld had, ergens was hij boos, ze had hier zonder tranen op haar wangen kunnen zitten, door één enkel telefoontje te plegen, wat ze niet gepleegd had. Ze had in zijn armen kunnen liggen, zijn hart op hol kunnen brengen, door dat éne telefoontje te doen, de telefoon te pakken en zijn nummer te draaien. Alleen maar zeggen waar ze was, of wat er gebeurd was was genoeg geweest. Maar ze had het niet gedaan. Ze had hem alleen gelaten. En hij wilde zich nooit meer zo alleen voelen als hij toen gedaan had. Hij had het afscheid van haar en haar vader verpest, ergens deed hem dat pijn, maar hij kon er niets aan doen, hij wist niet dat Ariannes vader hem niet mocht, hij wist niet dat hij de moeite waard was geweest om ruzie over te maken.

Arianne keek naar de grond. 'Ik kon het niet Collin. Ik dacht dat zolang ik het niemand vertelde het niet waar zou zijn. Zoals een nachtmerrie die als je wakker wordt, helemaal niet zo erg blijkt te zijn,' fluisterde ze zachtjes. Ze had gehoopt dat alles makkelijker te verdragen zou zijn geweest. Als ze het voor zichzelf zou houden alleen het tegengestelde was waar. Nu ze het voor zichzelf had gehouden verloor ze Collin, ze verloor Collin. Die zin dreunde door haar hoofd. Dat kon ze niet. Ze kon niet zonder hem, dat zou haar dood worden. Ze keek Collin weer aan. 'Collin, ik kan niet zonder je,' fluisterde ze toen heel zachtjes. Ze keek hem nog steeds recht aan. Wilde hem kussen, alleen hield ze zich in. Dat kon niet.

"Arianne, ik kon ook niet zonder je" en ze had hem toch verlaten. Ergens was het een troost, ergens een enorm blok aan zijn been. "Ik zal er zijn Arianne, maar niet meer op de manier waarop ik dat was" misschien een soft antwoord, maar het was waar. Hij hield nog steeds van Arianne, maar op een andere, heel andere manier als van Ynary. Arianne stond niet langer op zijn nummer een, en daar had ze zelfs ver boven gestaan. In zijn ogen was ze veranderd, hij kende haar niet op de manier waarvan ze hem toch duidelijk had laten zien dat ze hem wel had. Dat zorgde ervoor dat hij anders tegen Arianne aankeek. En dat was niet in haar voordeel.

Arianne begon over haar hele lichaam te trillen. Alles angst, alles angst van de afgelopen paar maanden kwamen er in een keer uit. Haar leven storte in, ze had er geen controle meer over. Ze wist dat hij bij haar weg was gegaan, al een paar minuten geleden, alleen nu kwam het besef pas. Nu pas kwam het besef dat ze nu helemaal geen leven meer had. Collin was haar leven geweest, ondanks dat ze bang was geweest om zich helemaal aan hem te geven. Het koste haar teveel moeite om op haar benen te staan en ze klamte zich vast aan hem. Zodat ze niet weer op de grond zou vallen. 'Alsjeblieft Collin. Denk aan de tijd dat we samen waren. Denk eraan,' fluisterde ze moeizaam. Hij moets zich herinneren hoe ze waren geweest, hoe perfect ze elkaar aan hadden gevuld. Hoe hij zich had gevoeld, de dingen die hij tegen haar had gezegd. Het moest.

Collin zag haar trillen en kon het niet aanzien. Voorzichtig zette hij een stapje dichterbij en sloeg zijn armen om haar heen. Hij wilde haar troosten, hij wilde dat zo graag. Maar er bleef een zekere afstand, hij mocht haar niet meer te dicht aan zich laten, ze had hem al eens pijn gedaan, toch bleef hij de drang voelen haar te troosten, haar zich beter te laten voelen. Maar hij kon haar niet zeggen dat hij hetzelfde voelde, dat was niet meer zo. Hij had het idee dat ze een vreemde voor hem geworden was. Hem niets toevertrouwde, ondanks alles wat ze hem net uitgelegd had. Hun tijd samen was geweldig geweest en dat mocht ze ook best weten, maar de tijden waren veranderd en hij miste haar niet meer zoals hij gedaan had, hij keek er niet meer zo naar uit om thuis te komen, omdat zij er dan zou zijn, en hij keek ook niet meer uit naar het moment dat zij thuis zou komen.

Arianne trilde nog steeds maar de duwde Collin ruw van zich af. 'Nee!'riep ze. "NEE!' schreeuwde ze toen met een schorre stem. Ze rukte zich los uitzijn armen en begon van hem weg te rennen. Uiteindelijk liet ze zichzelf op de grond vallen, ze kon neit meer. Haar hele lichaam trilde, ze huilde, was boos, teleurgesteld, eenzaam. De gevoelens tuimelde over elkaar ze rodle zich op en werd een klein balletje. Onzichtbaar voor de wereld, alleen. Eenzaam. Dat widle ze aan de ene kant maar aan de andere kant ook weer niet.

Collin wilde haar neit zo laten gaan. "Arianne..." probeerde hij nog terwijl hij achter haar aanging. Toen ze viel pakte hij haar voorizchtig op en hield haar in zijn armen. "het spijt me, ik meen het, het spijt me zo enorm" fluisterde hij. Maar hij wilde haar niet terug. Hoe erg het hem ook speet, hij wilde de tijden niet omruilen. Hij wilde het houden zoals het nu was, maar dan zonder Ariannes pijn, hij wilde dat Arianne hem echt bedrogen had, dat hij een goede reden had haar niet meer zo te mogen. Maar die reden was er niet.

Arianne probeerde zich te verzetten tegen zijn armen alleen lukte het niet. De tranen stroomde over haar wangen, ze liet zich niet troosten. Ze zweeg omdat ze niets kon zeggen. Collin zou haar nooit meer met dezelfde liefde vasthouden. Hij haatte haar niet, en ergens was het beter geweest als hij dat wel had gedaan. Dan kon ze doorgaan, nu zou haar dat nooit lukken. Ze zou altijd in dit verdriet blijven hangen.

Hij wilde haar haten, wilde het zo graag, maar wist dat het niet kon. Hij zou haar nooit kunnen haten, daarvoor betekende ze hem te veel. Ergens miste hij haar, ergens ver weg. Maar hij miste haar vrolijkheid meer als het gevoel dat hij had als hij bij haar was.

Maud zat op een tak in de boom en had hetzelfde boek voor haar als dat ze de laatste twee weken voor haar had. Niet omdat ze hem nou nog steeds niet uit had want ze had hem zo langzamerhand iets van vier keer uit gelezen maar omdat ze haar ouders nog steeds moet bewijzen dat ze het boek nog niet kent zodat ze nog wat vrije tijd krijgt om het boek te lezen. Maud had eigenlijk best hoogtevrees dus waarschijnlijk moest iemand haar uit de boom helpen anders kwam ze er niet meer uit. Voor nu had ze genoeg aan haar oortjes die harde hiphop door haar hoofd liet dreunen, iets dat ze fijn vond op zijn tijd omdat haar ouders het niet goedkeurde. Ze had haar ogen gesloten en bedacht in haar hoofd wat voor dansbewegingen ze erop kon zetten.

Nick sleepte met zijn wiskundeboeken naar de grote boom. De boom was een fijne plek om na te denken en daar kwam bij dat hij dat wel nodig had met wiskune, ooh hij was zo'n ramp in dat vak, het probleem was ook dat je dat niet kon laten vallen, hij stond een magere vijf voor wiskunde en hij wist dat hij dat omhoog moest krijgen om te slagen aan het einde van het jaar. Vandar dus dat hij een rustige plek uitzocht om zijn sommen te maken. Hij kruiste zijn benen en ging onder aan de boom zitten met het boek voor zich. Hij begon met het lezen van de theorie, maar liep al vast bij de eerste zin.

Maud had echt niet door dat er iemand onder de boom was gaan zitten, nee inplaats daarvan gleed haar hand in haar tas opzoek naar het kleine knuffeltje dat ze standaard bij zich had. Maar omdat ze haar ogen dicht had liet ze hem op een gegeven moment vallen en viel hij uit de boom. Gelijk schoten haar ogen open en volgde ze met haar blik naar waar het knuffeltje was gevallen. Ze zag er een jongen zitten en nee ze herkende hem niet zo snel en was enorm bang dat die jongen haar ging uitlachen. Het knuffeltje was tegen zijn schouder aan gevallen en eigenlijk wilde Maud het knuffeltje gelijk achterna maar zoals eerder al gezegd, ze durfde de boom niet meer uit.

Nick schrok zich dood toen er opeens iets zachts tegen hem aanviel. Maar toen hij zag wat het was kwam er een lichte glimlach rond zijn lippen te staan. Het was het knuffeltje, haar knuffeltje. "Maud?" riep hij dan ook naar boven. Hij zag niets behalve bladeren. Het Knuffeltje had hij nog in zijn hand, maar hij was vergeten hoe hij heette. "Je hebt iets laten vallen" riep hij weer.

Maud herkende gelukkig wel de stem,' Ohh jij bent het gelukkig. Ik was al bang dat iemand beneden straks mijn knuffeltje in handen kreeg. Maar euhmm als je er nu toch bent, als je de voorste bladeren wegduwt kan je mij als het goed is zien, zou je me misschien willen helpen uit de boom te komen ik durf niet meer.' Er kwam een nerveus lachje uit haar mond en ze keek toch best angstig naar de grond die veel te ver voor haar leek.' Nickolas ik voel me zo dom dat ik uberhaupt in die boom ben geklommen.'

Nick moest toegeven dat hij zijn lach even in moest houden. Hij duwde wat bladeren aan de kant en keek haar aan. "ook hallo" zei hij met een grijns. Hij zette het knuffeltje op een laag hangende tak en deed toen zijn armen open. "ik vang je, laat je maar vallen." gelukkig waren er geen takken in de weg. Hij was wel wat gewend en Maud zag er niet uit alsof hij haar niet kon houden. "heb je hoogtevrees?" hij vond het toch wel een beetje grappig dat ze die boom ingeklommen was. Nu zag ze er uit als een jong vogeltje dat uit het nest gevallen was, hopend op iemand die haar kwam redden.

Maud kon het niet lachen om te lachen bij het zien van het gezicht van Nick.' Euhm nu voel ik me nog dommer, je mag best lachen ik weet dat het weer niet helemaal slim was van me. En ja ik heb hoogtevrees maar ik had wel verwacht dat ik het aan kon.' Ze grijnsde maar keek toch wat angstig,' Euhmm ik weet nou niet zo zeker of ik me zomaar kan laten vallen. Kan je dat houden? Ik verwacht wel dat je sterk bent maar ik weeg ook best wel wat.' Dat was absoluut niet waar, Maud leed aan ondergewicht en at nooit wat. Dus als je iemand kon houden dan was het Maud wel. Toch wilde ze er niet aan toegeven.

"Spring nou maar, ik zweer dat ik je niet laat vallen, anders mag je een passende straf bedenken" zei hij met een serieus gezicht. Hij zou niet lachen, hield hij zichzelf voor. "Maud en niet weer een maar, nu springen" zei hij streng, maar niet gemeen. "anders kom ik omhoog om je te halen" zei hij. Hij wist niet of dat iets uit zou maken voor haar. Hij keek omhoog en vroeg zich af of ze zou durven springen. Het was inderdaad niet heel slim geweest in een boom te klimen als ze hoogtevrees had.

Maud haalde even diep adem en luisterde naar de woorden van Nick. Daarna pakte ze al haare moed bij elkaar en liet zich van de tak af vallen in de armen van Nick. Ze was echt bang geweest en toen ze in de armen van Nick belandde hield ze zijn bovenarm stevig vast. Ze was wel trots op zichzelf dat ze erin was gekomen en weer eruit. Ondanks alle hulp van Nick die haar er nu uit wist te krijgen. Ze glimlachtte wat verlegen en keek naar zijn borst bang dat ze helemaal rood zou worden als ze hem recht aan zou kijken. Haar shirt was wat omhoog gekropen en je zag nu duidelijk haar ribben die door haar huid uitstaken. Snel liet ze één hand los van de bovenarm van Nick en trok hem snel naar beneden en werd alsnog rood.' Dankje.'

Nick voelde hoe ze in zijn armen terecht kwam. "Zo erg was dat toch niet?" vroeg hij met een glimlach. Hij merkte niet dat haar truitje omhoog kroop tot ze het omlaag trok. Hij voelde dat ze dun was, dat wel. Hij keek haar recht aan. Het gaf een vreemd gevoel haar in zijn armen te hebben en even was hij niet in staat haar los te laten, toen hij uiteindelijk merkte dat zijn wangen rood werden zette hij toch maar een stapje achteruit en wendde hij zijn blik af. "Ik ehmm..." mompelde hij en hij haalde toen maar het knuffeltje van de tak en gaf het haar met een plechtig gezicht. "alsjeblieft"

Maud schudde haar hoofd en antwoorde,' Zo erg is het niet maar leuk is anders.' Toen ze merkte dat hij ook begon te blozen kon ze niet goed plaatsen waarvoor dan. Maar ze vond het eigenlijk helemaal niet erg om zijn armen om haar heen te hebben. Daarom vond ze het wel jammer dat hij haar losliet maar probeerde het niet te laten merken door naar haar handen te kijken. Toen haar knuffeltje in haar gezichtsveld kwam wist ze gelijk weer waarom ze zo graag van die boom af wilde. Ze begon helemaal te stralen en pakte het knuffeltje van hem aan en sloeg haar armen om hem heen.' Ohh dankje ik was zo bang dat iemand hem van me af zou pakken.' Toen ze merkte dat ze hem haast dood knuffelde liet ze hem los en begon flink te blozen.' Euhmm sorry ik liet me meeslepen.' Ze deed de oortjes uit en zette haar muziek af. Daarna stopte ze haar Ipod samen met het knuffeltje weer in haar tas.

Nickolas vond het raar dat hij om de een of andere reden ook niet kon stoppen te blozen, toen ze hem omhelsde voelde hij een raar gevoel in zijn onderbuik, wat hij negeerde omdat ze hem ook net zo snel weer losgelaten had. "het geeft niet" ze mocht zich wel vaker laten meeslepen, vond hij. "waarom zou iemand hem van je afpakken, wat moeten mensen ermee die er geen betekenis aan hechten?" vroeg hij. "en anders zeg je toch gewoon dat hij van je kleine zusje is en ze hem vergeten is bij jou?" als dat het probleem was waren er nog wel meer smoesjes...
~~
moet nu ff gaan, ben over ong half uurtje terug...