De grote boom

'Het gaat prima.' fluisterde. De tranen op haar wangen bewezen het tegendeel. 'Alsjeblieft vertel me wat er is gebeurd.' zei ze zachtjes. Ze moest haar gedachten ergens anders op kunnen richten, in dit geval op zijn problemen. Dan werden haar problemen altijd naar achter gedwongen.

Matthew keek haar aan en schudde nogmaals zijn hoofd. In zijn broekzak zocht hij naar een pakje zakdoeken, iets wat er wonderbaarlijk ook inzat. Hij haalde er een velletje papier uit en gaf het aan Mai. "Iets stoms." liet hij over zijn problemen los.

Mai pakte het zakdoekje aan en veegde de tranen van haar wangen. Ze keek Matthew met een schuin hoofd aan. Ondertussen frunnikte aan het zakdoekje, ze trok er langzaam onbedoeld pluisjes vanaf. Ze was zenuwachtig. 'Vertel, problemen zijn niet stom je kunt er niets aan doen.' zei ze fluisterend. Ze wilde dat hij het haar vertelde, haar vertrouwde.

Matthew ging met zijn hand wat onzeker door zijn haren, iets wat niet vaak voor kwam. "Een meisje dat ik opzich wel leuk vond." het was wel duidelijk dat hij met leuk niet verliefd bedoelde, "Heeft me nogal voor schut gezet voor een kamer vol met mensen." hij wist hoe stom het klonk, maar hij was er behoorlijk pissig om geworden, hoewel het nu wel weggezakt was.

Mai hield haar hoofd schuin. 'Dat is gemeen van dat meisje.' zei ze rustig tegen hem. Ondanks dat het haar niet een mega groot probleem leek, omdat ze toch niets gaf om status in deze manier van leven. 'Niemand heeft het recht om een ander persoon voor schut te zetten, dat zou niet mogen gebeuren.' zei ze tegen hem.

Matthew die natuurlijk zelf ook wel eens mensen te kakken had gezet knikte toch, "Helaas gebeurt het toch." zei hij met een zucht, nog steeds begreep hij de redenatie van Jacky niet en dat vond hij irritant. Ze had al die tijd geweten waarop hij uit was geweest, had hij niet onder stoelen of banken geschoven dus ze had niet het recht gehad zo te reageren vond hij.

'Helaas wel.' fluisterde ze heel zachtjes. Mai gaf het niet toe, maar Matthew was op een of andere manier belangrijk voor haar. ze was af en toe boos op hem, maar ze wilde ook niet dat hij weg zou gaan. Voorzichtig legde ze een hand op die van hem. Het zou hem troost moeten bieden, maar diep van binnen wist ze dat dat niet was waarom ze die hand daar neerlegde. Ze wilde hem voelen.

Matthew wist weer een klein glimlachje op zijn lippen te troosten en kneep even zachtjes in haar hnd die ze op de zijne gelegd had. "Dankje dat je naar mijn verhaal wilde luisteren." zei hij oprecht tegen haar. niet dat het een enorm probleem was geweest, maar toch. Het gebeurde niet vaak dat hij zo rustig praatte.

~NEW~

Yinther klom lenig de grote boom in, klom een paar meter naar boven tot ze een geschikt plekje had gevonden om te zitten. Ze leunde tegen de stam en keek door de gekleurde bladeren heen naar het schoolterein. Het was nog vroeg de lessen waren nog neit begonnen dus het was erg rustig. Ze glimlachte en luisterde naar de vogeltjes die floten. Ze pakte haar ipod en zette een pianomuziekje op, ze meost maar eens bedenken wat voor soort dans ze wilde gaan uitvoeren en nu had ze tijd. Ze pakte haar opschrijfboekje maar kwam niet echt ver..

Arianne liep met een script in haar handen. Natuurlijk moest ook zij iets doen om hier te blijven, al kon ze het wel minder goed doen dan de rest om hetzelfde resultaat te krijgen. Ze hield het script voor zich en las de regels eventjes door. Het was het script van Othello, ze had het nog nooit gespeelt. "The heavens forbid. But that our loves and comforts should increase, even as our days do grow!" Sprak ze de tekst met een perfecte intonatie uit. Natuurlijk had zij de rol van Desdemona gekregen, ze leefde zich zoals gewoonlijk helemaal in maar dit oefenen deed ze alleen. Dat was tenminste de bedoeling.
Mensen die haar nu tegen kwamen hadden het geluk, op het moment dat Arianne bezig was met oefenen voor haar toneelstukken was ze rustiger minder kattig naar mensen toe.

Ze bleef een beetje voor zich uit staren. Tot ze opeens een stem hoorde, ze schrok er zo van dat ze uit evenwicht was en bijna naar beneden viel. Gelukkig had ze net op tijd een tak kunnen pakken en daar hing ze nu aan. Haar boekje en pen waren naar beneden gedonderd. Hopelijk niet op het hoofd van diegene die iets gezegd had. Haar benen, gestoken in een wit met roze gestipte panty en lich roze ballerina's, bungelden nog wat na. Waarna ze sierlijk naar beneden sprong. Ze landen op de bal van haar voeten en keek om zich heen. Ze zag een meisje staan, een meisje dat perfect was. Zo'n meisje waar iedere jongen voor viel, zo'n meisje dat model was, of iniedergeval kon zijn. Zo'n meisje dat meestal niet erg aardig was...

NEW
________
Arianne zat onder tegen de boomstam aan, ze had zich er eerst van verzekerd dat ze alleen was. Ze moest alleen zijn. Ze dacht glimlachend aan Collin. Afwezig aaide ze over haar buik, die nog iets was gezwollen door de zwangerschap. Op haar schoot had ze een boekje liggen wat ze voor school moest kennen. Het was een saai en oninteressant boekje. Iets wat je niet graag las. maar het moest.

Lauren liep over het pad naar de boom. De oortjes van haar Ipod zaten in haar oren ,en ze wist zeker dat ze alleen was, en ze begon mee te zingen met de muziek. Haar mooie stem galmde over de rustige plek, en ze sloot haar ogen.
'O no, I see,

I spun a web, it's tangled up with me,

And I lost my head,

The thought of all the stupid things I said,

O no what's this?

A spider web, and I'm caught in the middle.'

Arianne keek op toen ze een prachtige zuivere stem hoorde. Ze zocht eventjes naar de bron en glimlachte toen ze de persoon ontdekte. Ze zei niets maar verplaatste haaraandacht weer naar het boekje, met de prachtige stem op de achtergrond.

Lauren ging onverstoord verder, en had Arianne niet eens opgemerkt. Toen ze dat wel deed hield ze abrupt op. Ze was even geschrokken, maar al snel verspreidde een oogverblindende glimlach zich over haar prachtige modellen gezichtje. 'Hoi' zei ze, en ze liep naar het vreemde meisje bij de boomstam toe, wat haar op de één of andere manier toch bekend voorkwam.

new
-
Jonathan zat met zijn ogen gesloten tegen de enorme boom aangeleund, in zijn oren zaten de standaard oortjes van zijn ouderwetse mp3-speler. Hij luisterde naar de muziek van de musical waar ze mee bezig waren/. Het was een tamelijk bekende musical, fame, ook redelijk toepasselijk bij de school eigenlijk. Zachtjes neuriede hij mee met de muziek, er was toch niemand in de buurt.

Met moeite manoeuvreerde Chris zich tussen de bomen door. Hij wilde eventjes weer de rust van de natuur voelen. Alleen was dat zo lastig in een rolstoel, het was een hel geweest om hier te komen, maar het was het waard. Hij hoorde wat vogels fluiten en dat deed hem glimlachend. Hij had een notenboek bij zich en zijn gitaar natuurlijk. Hij hoorde niets anders dan geluiden van de natuur dus pakte hij zijn gitaar en sloeg een paar akkoorden aan.

Jonathan hoorde een soort melodie die niet bij het geluid van het nummer paste dat hij aan het neurieën was, de reden waarom hij zijn ogen opende. In eerste instantie zag hij niemand, maar toen hij opstond zag hj een jongen in een rolstoel. Hij had hem misschien wel eens door de gangen zien gaan. Niet heel raar, iemand in eenr olstoel viel toch op. Hoewel de meeste mensen er nauwelijks naar omkeken. Omdat hij nu toch naar hem stond te kijken knikte hij even vriendelijk, "hey."

Phoebe klom de boom in, niet echt uitkijkend wat ze deed en zat waarshcijnlijl aan het eind van de dag onder de schrammen, het zou haar een zorg zijn. Terwijl ze hoger klom kon ze verder kijken dan ze had verwacht, doordat er bijna geen bladeren meer aan de boom zaten kon ze de school vaag onderscheiden in de verte. Ze glimlachte even breed en klopte haar knalroze tuinbroek af die nu onder de groene vegen zat, wat er eigenlijk wel leuk uitzag.. Ze ging roekeloos zitten en ging naar achter hangen, waardoor ze op haar hoofd hing, haar vandaag knalgroen met roze lokken geverfde haren heen en weer bungelend in het zachte briesje.

Catherine had een legergroen broekbak aan, wat strak zat tot haar taille en daarnaar tot twee wijde broekspijpen vormde. Het was misschien niet zp slim om met een satijnestof tussen de bomen met uitstekende takken te lopen maar ze had dit pak al twee jaar. Eronder had ze 11 centimeter hoge pumps die glommen van de lak en om de outfit wat aparter te maken had ze een zwarte nepbontmuts met flapjes op haar hoofd. Het zag er leuk uit, alleen was het een beetje frisjes met het strapless bovenstuk wat trouwens haar vrouwelijke vormen goed lieten uitkomen, Ze leken niet te groot maar ook niet te klein. Misschien had ze beter een colbertje aan kunnen trekken, dat was warmer geweest. Maarja, zo koud was het niet, het was zelfs warm voor een herfstdag. Voorzichtig liep ze onder de takken door en vermeed de boomstammen, ze moest natuurlijk niet vallen. Uiteindelijk kwam ze aan bij de grote boom, wat ook haar einddoel was geweest.

Phoebe zag onder zich een meisje in een groenachtig pak lopen, wat ze precies aan had kon ze vanaf hier niet zeggen. Leuk, iemand om mee te praten, of om te laten schrikken ofcourse. Ze glimlachte in zichzelf en kwam omhoog. Ze ging op de tak staan, in schattend waar ze het best kon landen vanaf deze enorme hoogte. Inschattend waar ze net voor het meisje tot stilstand kon komen. Ze wachtte even en sprong naar beneden. Een wervelwind van kleuren viel naar beneden, keurig landend voor het meisje op de bal van haar voeten. "Hoi!" zei ze enthousiast.

Catherine's haar wenkbrauwen schoten omhoog, even was ze verstijf maar toen ze zag dat het een meisje was werd ze weer relaxt. 'Ben je acrobaat?' Gooide ze haar eerste gedachten eruit. Niemand die niet acrobaat was kon van zo een hoge afstand springen , op de bal van zijn voet landen en geen voet breken. Die taak waar ze, waarschijnlijk, van af had gesprongen was 12 meter hoger dan de grond, dat kon je voet niet aan als je hier geen training voor gehad had!

"ieeww, nee absoluut niet" lachte ze een, vies gezicht trekkend. "hoewel ik het wel eens zou willen spelen" zei ze bedenkelijk. Nu ze op de grond stond kon ze het meisje beter bekijken, donkere haren, die had zij ooit ook. Een broekpak, met uitlopende pijpen en enorm hoge hakken, doe maar moeilijk in een bos.... De muts die ze op had vond ze trouwens werkelijk geweldig. "waar heb je die gekoocht?" vroeg ze vrolijk, en knikte richting de muts op haar hoofd. Het meisje was knap, en zeker een kop groter dan haar, wat waarschijnlijk kwam door haar high heels. "leuke schoenen" grinnikte ze sarcastisch.

Catherine grinnikte. ´Hoe heb je dan niet je voet kunnen breken als je dat nog nooit hebt gedaan?' vroeg ze verder. 'Deze heb ik in een klein winkeltje wat falliet is gegaan gekocht, en jij bent zeker niet zo een hakken type?' zei ze nogsteeds vriendelijk glimlachend. Ze kon wel tegen een beetje kritiek als het meisje hakken niet leuk vond was het haar meningm dat maakte Catherine niet om ze niet meer te dragen.

"Wie zegt dat ik het nog nooit eerder heb gedaan?" vroeg ze lachend, schoudersophalend. "Shit... persoonlijk heb ik niets tegen hakken, en heb er zelf een kast vol van. Alleen vind ik die van jou persoonlijk gewoon ugly" zei sprak het woord overdreven uit, en grijsnde kort. "En trouwens, I'm Phoebe" ze stak haar hand met nagels gelakt in de kleuren van de regenboog en rinkelende armbanden naar het meisje met de veel te hoge en mislukte schoenen.